Двата Tomb Raider со Анџелина Џоли

Многу одамна имав некоја аверзија кон Анџелина Џоли. Нит знам колку било основана, нит денес можам да ја посочам точната причина, а чим сега го немам истото мислење веројатно може да заклучиме дека биле некои тинејџерски фазони што очигледно ми се надраснати. Не знам ни колку точно тој сентимент имал влијание врз моето мислење за тие старите два Tomb Raider филмови, ама сигурен сум дека си го направил своето за јас со години да им се мочам во секоја прилика. Добро, за вториот е сè уште оправдано. Ќе стигнеме до таму.

Првиот филм Lara Croft: Tomb Raider летово наполни дваесет години, а го немав гледано сигурно повеќе од десет. Го гасев и кога ќе начекав на телевизија. Да не се решев да го прегледам оној предосадниот Tomb Raider од 2018 пак деновиве, може никогаш немаше да го пуштам. Lara Croft: Tomb Raider секако го имам гледано повеќе пати на времето, ама ништо не памтев освен неколку сцени за кои не бев сигурен дали се од овој или двојката. Последново гледање сега мислам дека не трепнав. Ме закова на почеток и не ме пушти. 

Дали филмов бил отсекогаш вака забавен или мене ми се погоди таков во моментот? Сериозно, дваесет години е стар, полн е со глупости секако и не се доживува себе нешто преозбилно, ама успеа да ми биде забавен без носталгија како фактор. Или па овој од 2018 е толку лош и ми ја искриви перспективата? Не знам, ама сигурен сум дека ќе го гледам Lara Croft: Tomb Raider пак набргу. Мора да се негува оваа новооткриена љубов кон филмов.

Lara Croft: Tomb Raider е сè што адаптација на Tomb Raider игра би требало да биде во 2001. Убави егзотични локации, загонетни гробници, древни преданија и се разбира силна независна мајкоебачка Лара Крофт која во рацете има два пиштоли со неограничена муниција. А, дваесет и кусур годишната Џоли е совршениот избор за ваквата ноншалантна самоуверена Лара. Не би можел да замислам друга актерка што толку добро би можела да ја долови улогата и така да го пренесе ликот од старите игри. Не ми текнува ни денес која би можела да е волку добра Лара Крофт. Да знаеше младиот Бобо дека ова некогаш ќе биде напишано на Crapwerk, ќе си го избришеше цел блог.

Филмот се држи добро и од визуелен аспект. Веројатно сите локации се сетови, има практични ефекти, па не изгледа толку вештачки, ниту пластично. Освен онаму каде што има малку CGI, остатокот е сосема солиден и за денешни стандарди. Сум видел поскапи нови филмови што изгледаат поевтино од Lara Croft: Tomb Raider. Секогаш кога Лара Крофт "археологува" на својствениот начин, изгледа уверливо и го доловува духот од игрите. Јасно е дека знаеле што точно прават, иако огромен процент за така добро да "лепи" е благодарение на Анџелина Џоли. Бриши блогот, Бојане.

Приказната е исто кул. Tomb Raider концептот е многу повеќе од женски Индијана Џонс, па веројатно може да си дозволи повеќе излети во фантастика и послободно да ја испушти логиката за момент. Повторно, ова не е филм што се труди да биде сериозен, туку точно знае до каде може да се спружи. Барем така сакам да верувам, можеби и не е намерно ваков каков што е. Сепак, стилски си оди во полза и некако магично ја има погодено формулата за лесна забава. Што повеќе може да бараш од Tomb Raider филм, жити се?

Од друга страна пак, вториот дел Lara Croft Tomb Raider: Cradle of Life (што е со долгово име, не знам) потфрла баш во моментите кои го прават првиот толку забавен. Разбирам дека имале само година-две за да скрпат продолжение, ама насоката во која оди филмот некако не ми се поклопува со тоа што сакам да го гледам во Tomb Raider филм. Почнува супер, не го ни памтев што точно беше претходно, ама е толку бучен што веќе пак го заборавив.

Повеќе од пола филм е позициониран во урбана средина, таму е голем дел од акцијата. Некој решил и самата акција да ја дуплира, па така што ова повеќе личи на генерички акционен блокбастер од пред дваесетина години отколку на Лара Крофт филм. Не знам чија била одлуката ја да извадиш Лара од "работно место", ама дефинитивно не функционира. На моменти се труди да наметне и посериозен тон и воопшто не му стои.

А, како можеш да настојуваш да си сериозен кога во првите седум минути од филмот Лара Крофт удира бокс на ајкула што под вода испушта крици како диво животно, па после ја јавнува да ја повози низ океанот? Апсурдно е. Јасно ми е зошто Lara Croft Tomb Raider: Cradle of Life му е последен филм на режисеров. На кој не би му било глупо од ова. Истиот режисер на Speed со Сандра Булок и Кијану Ривс е, патем.

Ако ја сметаме таа сцена за добра, што и навистина е, има и уште една каде што мали кинези гледаат синхронизиран Спонџбоб. Не станува подобро од тоа. Останатото е Анџелина Џоли и Жерард Батлер пукаат со ствари, пробуваат да глумат сексуална тензија и возат мотори низ Кина. Има и една сцена кога Лара Крофт вози малку со моторчето по Кинескиот ѕид што можеби и во 2003 изгледала исто вака лошо, не знам. Не се ни сеќавав на ова. Не се ни трудев да се сетам, чекав само да заврши филмот. Музиката е исто неподнослива и само дополнително ми ја пукна главата.

Како и да е, среќен сум што му дадов на првиот филм ваква свежа шанса. Ми го збогати и онака финиот дождлив ден. Вториот е веројатно на исто ниво со Tomb Raider од 2018, ако не и полош. Којзнае дали има иднина ваква филмска франшиза. Би сакал да се случи уште еден филм со Алисија Викандер пред неизбежниот рибут, ама ќе видиме. Ќе има и некое Tomb Raider аниме наскоро, наводно исто така базирано на новата трилогија игри. Баш ме интересира како би функционирала Лара Крофт во таков формат.

Види такоѓе:

• Tomb Raider филмот од 2018
  
• Први впечатоци од Rise of the Tomb Raider
• Епа, нема Rise of the Tomb Raider... 
• Зделка на денот: Lara Croft and Guardian of Light
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Првите три Resident Evil филмови
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)

The Witcher: Nightmare of the Wolf вреди барем за едно гледање

The Witcher аниме секако звучи привлечно. Исто така, кога станува збор за Нетфликс и нивната шашава продукција звучи и малку сомнително. Не дека не успеваат да погодат нешто, ама изминатиов период се намочаа на еден куп ствари меѓу кои и Pacific Rim: Black, a ексклузивно ја објавија и онаа гнасна стравотија Masters of the Universe: Revelation. Освен тоа 2021 сме, сè ново што излегува мора да штиклира неколку точки кои најчесто ја трампаат забавата за нешто друго. Да не одам натаму и во овој пост, изморен сум веќе.

The Witcher: Nightmare of the Wolf беше долго најавувано. Долго и не знаевме што ќе биде, па се запрепастив кога скоро дознав дека е приказна за млад Весeмир. Ако отсекогаш била достапна оваа информација, веројатно сум ја преспал. Така што не е приказна за Гералт, туку неговиот ментор, што можеби е и супер идеја затоа што втората сезона од The Witcher серијата ќе пристигне за неколку месеци. Таман да се одмориме од него. Иако е централен лик во Вичер приказните, светот постои и без него, па Nightmare of the Wolf е фина прилика да отидеме на некое малку поразлично место.

И, на мое големо изненадување - не е воопшто лошо. Имав минимални очекувања, мислев дека ќе гњави саат и кусур со родови студии и социјална правда, а баш е онака умерено и воглавно се фокусира на некои многу позабавни теми. Вичери, магија, сребрени мечови, чудовишта, пресврти - има сè за да функционира во полза на светот од кој доаѓа. Весемир е супер кул лик, претпоставувам како и повеќето вичери од Кер Морен. Го знаеме и од претходните материјали, ама првпат да го начекаш вака младо мангупче. 

Приказната воглавно се врти околу некои нови сомнителни чудовишта кои се необични дури и за светот од кој потекнуваат. Личат дека се некаков спој на различни видови веројатно создадени по неприроден пат. Нема да навлезам од каде се и како се - тоа е веќе спојлерска територија, ама ќе ја пофалам креативната енергија. Многу добра едноставна идеја што супер функционира во ваков компактен филм. Не се сеќавам дека сум сретнал слична приказна во The Witcher книгите и игрите. Ако имало, сум ја заборавил.

Ме држеше заинтересиран, тоа е важно. Ете, и со тоа ќе се задоволиме овој пат. Не заспав и не добив нагон да фрлам со нешто во телевизорот. Вичери како концепт се исклучително интригантни, имаат богата и комплексна историја, а Nightmare of the Wolf успева внимателно да се прошета низ таа митологија и да извади некои моменти што не пркнале на медиум различен од игрите и книгите.

Филмот повремено скока и наназад во детството на Весемир кое директно го врзува со моменталните настани. Таму чепка малку за регрутацијата на вичерите како неговиот мотив да загази по тој пат. Некои моменти не се којзнае колку непознати за тие упатените во изворниот материјал, ама пак е фино да се види истото од друга перспектива. Понекогаш се чудев колку функционална структура има Nightmare of the Wolf, до толку сум изгубил доверба во новиве ствари.

Анимацијата е исто така задоволителна. Можеби не е најпрекрасна на цел свет, ама не изгледа евтино како што често знаат да бидат обидите за американско аниме, особено оние на стриповските адаптации. А, овде и тепачките имаат аниме стил и физика, без разлика дали се работи за еден на еден или масовно крвопролиќе. Океј, сега не е Dragon Ball Z ама пак важат некои различни правила за гравитација.

Сепак, колку и да е забавен Nightmare of the Wolf пак си игра играчки со некои елементи од изворниот материјал и историјата на Кер Морен, па можеби дел од публиката што посветено го следи ќе биде малку растревожена. Мене не ми сметаше, гледам да ги одвојам сите адаптации на книгите како посебно дело, ама пак не ми е јасно која била потребата да се чепне нешто што функционира такво какво што е баш поради што е замислено и напишано на таков начин. Не би сакал да спојлам сега, ќе видиш на крај. 

Крајот малку се разстегнува и го омалакса наративот, ама онака скоро безболно, без да го наруши општиот впечаток. Вреди за еднаш да се изгледа. Не е лошо, ама не е ни некое ремек-дело што заслужува второ гледање. Веројатно и ќе го заборавам за недела-две. Во секој случај, ми се свиѓа овој концепт на аниме адаптации на The Witcher приказни, па се надевам дека ќе скрпат уште некое вакво. 

Види такоѓе:

• Хенри Кавил од Ривија
• Не го бива ова Masters of the Universe: Revelation 
• Можевме и без Pacific Rim: Black
  

Tomb Raider филмот од 2018

Седнав и го изгледав пак Tomb Raider филмот од 2018. Го гледав кога излезе во кино и комплетно ми беше заборавен. Памтам само дека излегов рамнодушен, иако не ни влегов со некои големи очекувања. Во најмала рака мислев дека ќе ја следи првата игра од нова трилогија, ама освен неколку точки, филмот произволно си истера некоја искасапена верзија на таа приказна. Неодамна се посомневав дека сум бил некако различно наштиман пред да влезам во кино, со тазе преиграна игра и свежи впечатоци, па можеби и очекувањата не ми биле толку мали. Морав да го гледам пак, сега малку порастеретен од прецизни сеќавања од играта.

Филмот е досаден. Како за нешто што треба да биде забавна возбудлива авантура, Tomb Raider почнува бавно, заморно, неинспиративно и така си го држи темпото до крај. Има некои повремени нагорни осцилации, ама се недоволно интезивни за да му дадат ветер во грб. Храбро е во случајов да земеш некој Indiana Jones филм како репер, ама би очекувал од ваков филм да ме ќари на самиот старт. Никогаш нема да ја заборавиш првата сцена во Raiders of the Lost Ark и колку внимателно те става под шеширот на Индијана Џонс, кој е, што работи и што можеш да очекуваш во следните два саати. 

Не знам како упорно не можат да сконтаат многу едноставен штос. Еден од ретките филмови што разбираат како треба да е структуирано нешто вакво е The Mummy со Брендан Фрејзер. Затоа и функционира толку добро. Тука почнуваме со Лара Крофт која нелогично се откажала од безобразно големото богатство на татко ѝ, па доставува пратки со точак и се трка по улици со точак за пари. Разбирам дека филмот настојува да воспостави некаква основа за да ја запознае публиката со млада и понеискусна Лара, ама го прави толку досадно што додека приказната заплови за Јаматаи веќе си задремал и едвај те интересира што се случува. 

Кога филм ќе успее да ме изгуби уште на почеток ненамерно почнувам да се фокусирам на неговите маани отколку што сум инвестиран во дејствието. Па, ќе приметиш и како сцени што не се случуваат во ист ден се снимени во ист ден без филмот да се потруди да ги направи за нијанса визуелно поразлични. Ниедна од локациите не е привлечна за гледање, сè е некако еднолично, обично и изгледа вештачки. Ќе видиш колку е досадна целата акција, колку е ниска цена на специјалните ефекти и најважното - колку тој што го пишувал сценариото ја нема играно играта туку веројатно се наслонил на тоа што внучето му го има раскажувано.

Не барам комплетно препишана игра на друг медиум, туку не ми е јасно како успеале толку многу да ја растворат приказната. Присутни се неколку визуелни и наративни елементи кои се отприлика исти како со играта и ги има и во трејлерот, меѓутоа останатото се воглавно трошки што се измачуваат да скрпат задоволителна целина. Недостасуваат ликови, саглам мотивиран негативец и куп други работи што оригиналната приказна ја прават толку богата и интересна. Нема некои значителни траги од култот на Вогел или Тринити организацијата која има голема улога во игрите. 

Само референци кон играта не се доволни да бидат столбот. Особено кога веќе си се дрзнал да адаптираш конкретна постоечка приказна. Ова е друг медиум и не можеш само да референцираш некои ствари и да очекуваш дека гејмерската публика ќе реагира толку позитивно на нив и ќе занемари како ти се распаѓа останатото. Филм е, сигурно ќе го гледаат и луѓе што никогаш не ги играле игрите и нема да им е интересно тоа што се случува. Сè што би можело да биде возбудливо и интригантно во филмов е сведено на неинвентивно презентирана генерика видена мал милион пати претходно.

Алисија Викандер е феноменална како новата Лара Крофт, онаа Лара Крофт чии спецификации беа ресетирани во 2013. Веројатно е единственото квалитетно во филмов. Изгледа како таа Лара, има капацитет за да го носи ликот и штета што филмот упорно работи контра и ја гуши во шумот. Тука нејзиниот лик е рамна линија и бледа сенка од она што играта одлично го гради и на крај е филмот нема некој значителен прогрес. Речиси е истата како и на почеток, без никаква придобивка од совладаните ризици и работите низ проаѓа на Јаматаи. Унаказен потенцијал на сосема солидна актерка која е исклучително прикладна за улогата. 

Не ни верувам веќе во "клетвата" на филмови кои адаптираат видео игри. Тоа што медиумите го нарекуваат "клетва" е само лоша опклада на луѓето што ги прават овие филмови и мислат дека гејмерската публика е сама по себе доволна за да им го врати финансискиот влог. Тоа што некогаш се убедени дека создаваат филм за широка маса и ќе успеат да ги пресретнат двете групи некаде на средина скоро секогаш им пропаѓа со аматерското пишување и унаказување на функционални концепти. Не можеш да се кладиш на препознатливост на брендот со вадење на ствари од газ. 

Можеби ќе има и продолжение филмов. Неизвесно е со пандемијава. Читав некаде дека Алисија Викандер е уште заинтересирана, па се надевам дека ќе се најде некој што ќе знае како соодветно да ја искористи во Tomb Raider филм. Имаш супер глумица, приказни од кои можеш да црпиш и црпиш, дури и комплетно да ги прекопираш. Да не збориме за колку неограничено звучат финансиските средства за прописно да изведеш нешто функционално. Толку ли е тешко, озбилно?

Види такоѓе:

• Први впечатоци од Rise of the Tomb Raider
• Епа, нема Rise of the Tomb Raider... 
• Зделка на денот: Lara Croft and Guardian of Light
  
• Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Првите три Resident Evil филмови
• Покемон, другар мој
• Warcraft (2016)

Се сеќава ли некој на Game of Thrones?

Не многу одамна Game of Thrones владееше со телевизијата. Сите гледаа, дури и луѓе што никогаш активно не следеле серии пред тоа, а им стави книга во рака и на некои што уште подвлекуваат со прст под зборовите додека читаат. Game of Thrones во еден момент од деценијата беше најнеизбежното нешто на цела планета. Денес е бизарно отсутна од поп културата. Не е заборавена во целост секако, ама разочарувачкат последната сезона воглавно остави непријатни спомени и успеа да се помоча на општиот впечаток. Баш деновиве оваа тема ми се моташе во глава.

Сега тешко е да ја препорачаш серијата на тие три-четворци што никогаш не гледале, а се сомневам дека има било каква вредност и за прегледување. Никој веќе не би требало да губи време на ова. Што отприлика се случи со Game of Thrones, вака ретроспективно? Серијата си тераше одлично некои пет-шест сезони. Интересни ликови, возбудлива приказна, дозирана фантастика, драма, интриги, тензија, предавства, луѓе умираат неочекувано на сите страни... Ги следеше книгите на Џорџ Р.Р. Мартин колку што можеше, па потоа почна да го цеди и последниот изворен материјал. 

Паралелно со секнувањето на приказната од книгите, двајцата сценаристи Дејвид Бениоф Д.Б. Вајс добија некоја примамлива понуда за нова Star Wars трилогија. Не само што требаше да смислуваат сами како да си ја завршат серијата, туку решија и да го преполоват бројот на епизоди, наводно за што побрзо да се фатат за работа на Star Wars. Резултатот беше една од најголемите телевизиски катастрофи во историјата. Серијата ја плати со оштетена репутација, а двајцава мајмуни ја изгубија Star Wars тезгата. Публиката беше толку гневна што веројатно и Дизни сконтаа дека никој не би платил за Star Wars создаден од тогашните најомразени курајбери во индустријата.

За пропаста на Game of Thrones се веројатно виновни повеќе луѓе од Бениоф и Вајс, ама што фајде ако сега го најдеме кривецот. Следел ли некој друг таму во продукцијата Game of Thrones воопшто за да ги буцне малку или овие двајца имале комплетна слобода врз сите случувања? Или, колку треба да си прост за така да си ја потцениш публиката и да мислиш дека ќе ти пројде било што?

Осмата сезона немаше никаква смисла. Ликовите беа драстично различни од тоа како беа развивани со години наназад, темпото на дејствието што веќе и онака веќе беше забрзано последните сезони достигна критична точка, а сценарионо нашкрабано во моментот пред да се уклучат камерите. Ко да го пишувал некој што баш дента првпат слушнал за Game of Thrones. Многу мрзливо, аматерски и глупо избразано. Замисли седум години да градиш куќа со сипорекс блокови и на крај монтираш сламен кров. Сред бура, онака.

Оттаму и денешниот срамен статус на серијата. Сметај колку треба да е горчлив вкусот останат за во Game of Thrones дискусија денес прво ова да го спомнеме пред тоа кланицата на свадбата во трета сезона. Среќа таквите дискусии се многу ретки, зашто никој веќе го интересира Game of Thrones. Само онака уморно ќе си воздивнете.

Веќе бев емотивно дистанциран од серијата некои две сезони наназад дека веќе почна да тупи малку, па целата таа последна сезона и финалето не ме растрои толку како некои други. Да бев нешто повеќе инвестиран ќе кенкав и јас кај ќе стигнам уште тогаш. Ми беше само комично со каков интензитет се скурца толку фин производ што за малку можеше да се впише во историја како телевизискиот еквивалент на Lord of the Rings. Еве, и после повеќе од година серијата се памти претежно по лошо. А, се сомневам дека времето ќе успее да ја поправи сликата.

Секако, ХБО инсистираат на нови Game of Thrones серии, ама мислам дека попрво Џорџ Р.Р. Мартин ќе ја доврши The Winds of Winter пред да излезе нешто што ќе е прифатливо како оригиналната. Сигурен сум дека брендот уште има посветени фанови што би сркнале било што и покрај тоа што крајот на серијата испадна таков каков што испадна, меѓутоа ми се чини дека пошироката публика е веќе изгубена.