Кревам раце од Horizon Zero Dawn

Според она што го знаев за Horizon Zero Dawn, играва требаше да ме држи многу повеќе од дваесетина саати. Барем третина од тоа време се форсирав да продолжам да играм и покрај тоа што интересот ми овена рано во главната мисија од која успеав да испукам повеќе од пола. Јасно ми е дека седнав на шест години стар наслов кој до пред некое време беше достапен само за публика што ја купува истата игра со фудбал секоја есен, ама вака теоретски ми звучеше на нешто што ќе мe заглави како The Witcher 3, Red Dead Redemption 2 или Assassin's Creed Origins.

Затоа и ја чував така одамна купена за кога ќе знам дека нема да играм ништо друго. Horizon Zero Dawn може била добра и свежа некогаш во 2017. Денес имам чувство како веќе да сум ја играл во поквалитетна варијанта. Обожавам игри во отворен свет со неограничена слобода на движење, ама очигледно концептот ми е веќе бајат после неколку вакви што делат сличен дизајн. Структурата на мисиите е премногу блиска со The Witcher 3 и ја има истана онаа досадна механика што е доволно да ја видиш во една игра. Доаѓаш на обележаната локација, кликаш копче за да ја "скенираш" ситуацијата и после следиш некакви траги низ пола мапа за пак да кликнеш копче или да удираш во нешто додека не умре.

Horizon Zero Dawn не те ни пушта да скршнеш од шината. Џабе што е отворен светот ако буквално секоја мисија мора да ја завршиш како што самата игра те носи за рака и притоа не ти дава издржана причина да истражуваш. Текстот што го добиваш не е јасен и наменет за да можеш да ги изгасиш маркерите и да се шуњаш сам да наоѓаш ствари. Само си приморан да следиш насоки без да избегаш од трасата. Штета е зошто светот во Horizon Zero Dawn изгледа сериозно прекрасно. Визуелно е еден од најубавите што сум ги сретнал во игра. И, еден од најпразните.

Приказната е сместена во пост-апокалиптична иднина каде што човештвото е сведено на племенски заедници, копја и стрели со кои лови џиновски роботи останати од "древната" цивилизација за која не знаат многу. Мистеријата е доволно привлечна за да те закачи на светот, меѓутоа играта истовремено е толку штура што нема некоја друга забавна активност освен правење скриншоти. Да, супер е секој пејзаж што ќе го начекаш, таква живописна природа веројатно недопрена со векови што обвиткала некој остаток од напредно човештво, срушени згради, метални конструкции и споменици, ама и тоа престана да ме импресионира после неколку саати.

Доаѓаш на различни населени места и немаш ништо за правење. Интеракцијата со околината е минимална и незначајна. Низ приказната играта ти ветува некојси главен град и тоа можеби ми беше најинтересниот саат тука. Цела авантура е додека стигнеш пешки. Не играв никакви сајд квестови по пат, само пешачев, берев глупави цвеќиња, се тепав со бандити и роботски елени и се надевав дека ќе ме затекне нешто што подетално ќе ми раскаже за културата на ова општество, како живеат, какво им е секојдневието. Доаѓаш во градот - штама. Три квеста како претходните триесет и двајца трговци што ти ја нудат истата роба.

Спореди со Red Dead Redemption 2 колку е поживо таму кога шеташ и јаваш наоколу. Ќе начекаш сомнителни фаци што варат илегален алкохол, ќе крадеш кочии, ќе спасиш некои несреќници од непријатна ситуација, некој ќе проба да те ограби. Баш работи што се својствени за идентитетот на играта и контекстот во кој се случува. Сите ликови што ќе ги сретнеш се интересни и имаат некаква приказна. Можеш само да седнеш и да играш покер со саати. Знаеш, каубојски ствари. Сè што нудел Дивиот Запад ќе го искусиш во RDR2.

Со The Witcher 3 е слична ситуацијата. Можеби нема такви случајни случки, ама има многу споредни мисии што се директно поврзани со експертизата на Гералт. Има пожив свет. Има и гвент. Не е дека нема досадни квестови и таму, меѓутоа на повеќето им треба баш вичер за да бидат решени. Поимерзивно е кога споредната содржина има некаква врска со ликот што го играш, макар и механиката да е репетитивна. Играта комплетно те става во улогата на Гералт и неговиот еснаф.

Во Horizon Zero Dawn играш со Елој, лик што има некоја интересна позадина и мотив, меѓутоа за кратко сфаќаш дека нема карактеристики кои се неопходни за да биде единствената помош и спас за светот. Верувам дека било кој друг би можел да го најде изгубениот меч на братучедот на комшијата на поштарот во племето или да собере десет свински чмарови за новите шатори. Озбилно, буквално само диви свињи и фазани има во играта. Остатокот е роботски дивеч. Вакви квестови можеби функционираат во MMORPG игри, ама овде каде што си предефиниран лик со други грижи, некако немаат поента. Тука и ме одвои играта со ликот што го играм и не успеа да овозможи да си кликнеме пак.

Повеќето од тие споредни мисии ја имаат истата механика што ја спомнав. Го скенираш местото каде што исчезнал селанецот и му ја следиш потта или нешто, прикажана со светкаво розево за да те однесе до него. Некогаш некој ваков лик ќе го затекнеш жив, некогаш растргнат од механички мечки, ама никогаш нема никако да биде важно за било што поврзано со светот или големата приказна. Ваквиве мисии се присутни за колку да се каже дека играва трае четрсто саати. Пропуштена прилика за подетален развој на целиот фолклор. Или, па јас имав таква среќа да ги прерипам баш тие забавните, доколку постојат воопшто.

Проблемот со Horizon Zero Dawn ми е тоа што сите работи кои ги доживеав ми беа интересни само првиот пат. Штета, бидејќи почнува сериозно многу добро ама успева да се распадне после неколку саати. Чим го напуштиш првото селце - толку е. Ми беше само еднаш интересно кога се качив на џиновски механички диносаурс, еднаш кога исчистив бандитски камп или кога требаше да се прикрадам во трева за да уловам роботски тигар што го искористив како превозно средство. 

"Стелт" механиката е најплитката што сум ја видел до сега. Разбирам дека е опционална тука, ама подобро да ја немало отколку да е ваква. Horizon Zero Dawn те учи дека можеш да се криеш и прикрадуваш во трева, да го скенираш и следиш патот на механичките суштества, ама освен во првиот квест каде што ќе ја научиш механиката - не функционира на ниедно друго место. Како некој да одлучил да измислува гејмплеј базиран на еден единствен квест. Разбирам дека ова не е Assassin's Creed, ама која е поентата да ми е дозволено да сум "тивок" ако можам да се скријам само на обележани места? Освен тоа, сите суштества имаат слична шема на детекција, нема простор за да си правиш различни стратегии, па иако е возможно и вака да ја играш, некако е глупаво и незабавно.

Пробував да продолжам да играм само поради уникатниот фолклор, ама стварно не можам со сила. Разбирам дека во 2017 го следеле трендот на вакви игри во отворен свет, само мислам дека самата приказна повеќе ќе ми залепеше доколку беше покомпактна, како новиве Tomb Raider или Star Wars Jedi: The Fallen Order. Не можам да го видам бенефитот од отворен свет тука. Можеби и Elden Ring ме научи на поинвентивен пристап за отворен свет и сега ваквово ми е мака, не знам. Ќе мора да ги пробам Спајдермен и Хари Потер игрине да видам дали озбилно ми се смачени ствариве што ги зборам или само Horizon Zero Dawn лошо ги имплементира. Не верувам дека ќе ја пуштам пак. Добра игра ја мислиш и кога не ја играш, а на ова приметив дека зевам додека чекам да се излоуда.

Оној Doom филмот од 2005

Секако дека се распукав бумер шутери после Warhammer 40,000: Boltgun и секако дека ја протрчав и Doom од 2016. Така занесен дека со години го немав пипнато жанров, ми се распламти некој ентузијазам до степен да и првиот Doom филм ми се виде како добра идеја. Колку стварно може да е лош после толку години? Најмалку што очекував е да се позезам саат и кусур. Си викам, сигурно денес ваков филм од таа далечна 2005 ќе е преполн со наивна забава карактеристична за тоа време. Мислам, ако воопшто имаше нешто специфично на филмски план во 2005. Сигурно имало. Плус, Карл Урбан и Д Рок на почетокот на кариерите. Нема шанси да е крш? Тоа е како да ти бил лош Universal Soldier.

Doom филмот ми ги надмина очекувањата за тоа колку еден филм општо може да биде катастрофа. После толку работи изгледани до денес мислев дека ништо веќе не може да ме изненади. А, баш види што имал мејнстримот во истата година со Doom. Последниот добар Star Wars, некојси Бетмен филм без Мајкл Китон, Serenity, адаптација на The Hitchhiker's Guide, камбек на Роберт Дауни Џуниор. Има и хорор со Парис Хилтон и два филма со Џесика Алба ако ти е баш дојдено до 2005 година.

Многу од тие 2005 остварувања се значајни и ден денес. Стилот на Batman Begins уште се црпи низ филмови и серии, а некои други уживаат култен статус во одредени кругови иако тогаш не си прошле најдобро. Doom замисли, успева да е лош и денес по сите параметри. Толку е лош што не покажува никаков знак за потенцијал да биде добар од што е лош. Жалам што не го оставив таму каде што припаѓа. Со кратката актерска кариера на Парис Хилтон и целокупната кариера на Џесика Алба. Уште па и планирав ако ми е забавен да го гледам и Doom: Annihilation.

Како можеш да промашиш Doom филм? Наједноставната идеја на светот е. Не е ништо ново за на филм. Добро, можеби во 2005 не знаеле за Џон Вик, Shoot 'Em Up е две години покасно, ама нема шанси режисер како Андржџжџжеиј Барктовиак што цела кариера работел на акциони филмови толку да го има утнато концептот на Doom за да склопи филм што едвај има акција. Пукаш во демони. Тоа е, толку е. Има неколку сорти на демони и ти треба лик што ќе пука во нив. Не знам од каде оваа самодоверба да направиш Doom адаптација што не само што нема демони, туку личи како да ја склопувал некој што единствен гледан филм во животот му е Alien: Resurrection. 

Цел филм е некако бездушен, без јасна визија и разбирање за изворниот материјал. Не знам што било причината. Може мислеле дека снимаат Resident Evil, реално материјалот е многу посличен на тоа. Не верувам дека било целосно друг филм, па при крај некој се сетил дека може да го брендира како Doom. Рано е за таа Cloverfield ера на филмови каде што студијата би направиле такво нешто, ама скроз изгледа како да ја снимиле таа сцената во "прво лице" за колку да залепат Doom на постерот. 

Еве и да прогледаш низ различната идеја, пак е тапа. Нема константно темпо и тон. Сака да создаде некоја тензија, некаква опасност во која ќе ја стави оваа група невоспитани маринци што комуницираат меѓусебно како симнати од планина, ама едноставно ништо не функционира. Само се ашкаат споро со пушките низ темни ходници и буквално ништо друго не се случува. Третина од филмот не ни гледаш со што воопшто се соочени. Некогаш таман мислиш дека ќе убрза со акциона сцена, ќе засвири и музиче такво и наеднаш ќе почне да пак трокира.

Сценариото е глупаво, нема ништо друго освен експозиција и некои плитки дијалози што се трудат да ти доловат кој лик е кој. Ни тоа не е јасно. Да не ги знаев Карл Урбан, Д Рок и онаа антипатичната од Gone Girl, немаше да имам за кого да "навивам". Морав нив да ги изберам како главни ликови само затоа што ми беа познати од негде. Карл Урбан е ебан цар. Кај сакаш стави го, колку и да му е глупаво напишан ликот ќе се испоти од работа, ама овде озбилно нема што да прави. Аман, дајте му да биде Dredd уште еднаш. Кој да биде Дред освен него, Теса Томпсон ли?

Рок е посебно лош тука, што еве денес по други филмови и не е толку. Овде е пресериозен, како да било ова или ништо. Дава максимум, а едноставно нема актерски капацитет за тоа што пробува да го направи. Мисли дека во Apocalypse Now глуми и ми е многу симпатично и смешно. Штета што филмот толку многу ќе те истошти со други глупости да не можеш да се фокусираш на некои вакви детали. 

Таа сцената што и денес е второто нешто што ти текнува околу Doom филмoт е сосема супер, меѓутоа не можат тие три-четири минути сами да го качат целиот циркуз на грб. Баш тоа е единственото нешто што е приближно до штофот на изворниот материјал. Акција, насилие, побрзо темпо и лефтерен тон. Не да се посереме од смеење сега, ама Doom филм не треба да се срами од хумор. На ова овде ем му е незгодно што е адаптација на видео игра, ем постојано настојува да биде сериозно и надмено, демек едниот медиум вреди повеќе од другиот. Ебати филмот глуп.

Пробувам да најдам некое објаснување. Баш од сите промашени филмски адаптации на игри за ова ми е некако најсмешно. Не е The Last of Us тип на приказна. Не е изворен материјал со којзнае какви богати приказни и фолклор, да треба да те замара накурчена публика што фикцијата ја меша со реален живот, па ќе ти го сере филмот на ирцови, форуми, блогови и останати интернет платформи умрени пред петнаесетнаесет години. Уште посмешно е што пак ја утнале работата и во 2019 со Doom: Annihilation откако е излезенa игра што фантастично го утврдува концептот, Hardcore Henry и неколку Џон Вик филмови.

Види такоѓе:

• Street Figher и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021) 
• Првите три Resident Evil филмови

Распуцавање во Warhammer 40,000: Boltgun

Многу се смеам на "бумер шутер". Иако е можеби семантички неточен, нема подобар термин да ги опишеш пуцачините во прво лице од рани девееести. Нешто сум помлад од генерацијата што ги има играно Wolfenstein 3D и првата Doom додека биле гланц нови, ама добар дел од тинејџерските години ги пројдов по играчници со Unreal Tournament, Quake III Arena и Quake II на ПлејСтејшн кец. Дома млатев Return to Castle Wolfenstein, Clive Barker's Undying, Half-Life и слични, кои може не припаѓаат целосно во категоријата, меѓутоа имаат доволно елементи специфични за таа ера. 

Тоа очигледно ме прави квалификуван за носталгијата со која Warhammer 40,000: Boltgun прецизно ме погоди. Приметувам дека "бумер шутер" е веќе жанр последниве години и нон-стоп излегува нешто на Стим. Повеќето од тие упорно ги игнорирам од причина што нели некогаш сум ги играл "најбитните", ама еве до Boltgun не знаев колку ми требало да испукам нешто вакво. Ретро графика, два-три кадри приказна, неколку оружја, безброј непријатели и мрсен индастријал саундтрек. Талкаш по тесни темни ходници, пукаш во секој пиксел што ќе мрдне. По пат собираш големи ротирачки икони што светат и тоа ти се енеријата, штитовите, муницијата и по некое ново оружје или нешто друго корисно. Толку е.

Причината поради која решив да играм денешна варијанта на бумерска пуцачина е мојот освежен интерес за Warhammer 40k. Универзумот е совршен за ваква игра и природно можеш да ги спроведеш есетиката и амбиентот. Ги имаш сите мрачни метални лавиринти на светот, готска архитектура, демонски непријатели или што и да е друго што ќе ти притреба за да создадеш атмосфера за пуцачина која ноншалантно евоцира чувства од оргининалните вакви. 40k визуелно те покрива на секое поле. Уште во првите пет минути ти е расчистено дека ова што го играш вришти летен распуст 2002.

Нема долги развлечени синематици што ти ја раскажуваат приказната, нема левелирање, нема дрва со таленти што ти даваат +3.45% регенерација или нешто, нема мапа, ни квестови - само пукај мајсторе, нека прска на сите страни. Ништо против модерните игри со сите елементи што ги опишав, ама некогаш заборавам колку се забавни ваквите едноставни концепти. Мислам, не е ни стриктно поради носталгија. Некогаш може само главниот елемент да функционира добро и да не ти треба ништо повеќе. Играта има концепт што е супер изговор да се лимитира само на ова и пристојно да го дотера.

Никогаш не ти ја одзема позицијата во која те става на почеток. Константно мора да пукаш во нешто што пука на тебе и тоа ти е единствената грижа. Некогаш ќе мора да најдеш некаков клуч за да отвориш врата за да одиш понатаму низ мапата за да продложиш да пукаш, ама со друго не те замара. Има и некои "тајни" што даваат и краткотрајни корисни подобрувања на оружјето и слично. Можеш да ги собереш чисто за статистика дека си ја комплетирал стазата сосе нив. Лесни се за наоѓање, не се на некои којзнае колку тајни места, ама изгледа тимот бил презафатен со носење на пукањето во играва близу совршенство, па не се грижеле да смислат покреативно име за "тајните".

Озбилно, многу е кул пукањето во овде. Мислам, нормално дека мора да биде зошто цела игра е воглавно тоа, ама сакам да го пофалам. Секое оружје прави да се осеќаш добро кога ќе го искористиш во непријател. Звукот, тие четири пиксели што прскаат на екранот, а и моментот кога ќе збрцаш нешто директно во фаца со моторен меч. Моторен меч, не знам како да избегнам да не пишам chainsword? 

Играта се грижи и да те стави во размер со многу мангупски детал. Спејс Маринец си, два-три метра висок и со огромен оклоп, ама играш во прво лице и немаш баш претстава колкав си во однос на непријателите и околината. Ова иако не е некаков проблем, го "решиле" со тоа што кога ќе скокнеш и ќе застанеш пак на земја има звук како да паднало нешто стварно толку тешко. Многу кул детал ми е. Таман ќе се запукаш фокусирано и ќе заборавиш и што игра е онака, па ќе го чуеш звукот и ќе се потсетиш дека си џиновски Спејс Маринец. А, баш е добро да си џиновски Спејс Маринец во Warhammer 40k.

Уште еден таков пријатен детал е тоа што има "Ретро" опција. Да си наместиш со слајдерче колку ретро да ти изгледа игра која веќе фабрички личи како првите тродимензионални пуцачини воопшто. Како малку да е ретро тоа што дводимензионалните објекти од околината се вртат кон тебе. Такви детали има цела низ игра, некои од нив што би ги приметила само публиката што ги има играно оргиналните вакви шутери.

Баш се мислев дали воопшто имам замерки за Boltgun. Што и да помислам дека е можеби некаква замерка, всушност е совршено вклопено во целиот дизајн на играта. Ако речам дека е репетитивна - таква треба да е. "Бумер шутери" немаат некои којзнае какви ивентивни механики. Ако признаам дека некогаш се губев на мапа и не знаев кај да одам - тоа е составен дел од повеќето "бумерски" игри. Во тоа време немаше ни кај да провериш и ќе си останеш така пола лето заглавен во некоја пештера во Tomb Raider III или негде. Секој аспект на Boltgun функционира баш како што треба, дури и да e ненамерен. Нема бунење.

Пази, играва излезе пред само две-три недели и не прекинува да се кити со позитивни рецензии од секаде. Пушти ја и ќе ти стане јасно зошто. Дополнително симпатично е зошто се случува во период кога големине компании јавно се извинуваат за нивните полуфункционални ААА наслови, а оваа ја прави мало независно студио што претходно има работено само две игри од кои едната е симулатор за правење домашно пиво.

Види такоѓе:

• Се заиграв Warhammer: Vermintide 2
• Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr до Diablo IV 
  
• Првите впечатоци од Quake Champions 
• Има ли пилот во Титанот?
  
• Распуцавање во Wolfenstein: The New Order