Не го бива ова Masters of the Universe: Revelation

Не дека бев нешто претерано загреан за новава Хи-Мен серија на Кевин Смит, ама некако си мислев дека има шанси ваков материјал да биде соодветно адаптиран за модерно време. Притоа, заборавив дека денес забавата е задолжително потисната да направи простор за разна незабавна социјална агенда и исправање на замислени криви дрини. Лик како Хи-Мен едноставно не може повеќе да опстои без да ја испровоцира малата бучна група што лепи "токсична машкост" етикета секаде каде што има ваков главен лик. Тука е дури и во името.

Затоа Хи-Мен мора да го нема за Кевин Смит да може да кулира на раат без да го пингаат My Little Pony аватарите со разноврсни родови придавки во твитер биографијата. Masters of the Universe: Revelation не е толку агресивно со политичките испрдоци колку што ненормалнине десничарски јутјуб инсели би сакале да биде за да можат да пумпаат содржина, ама не е ни обичен наивен цртан. Ама, веќе е смешно, не ми ни смета. 2021 сме, сè што сум сакал од поп култура денес се стреми да промовира нешто што нема врска со култура. Гледај која перверзија е актуелниот Star Trek. Тек да видиш со Џејмс Бонд што ќе се случи.

Masters of the Universe: Revelation нема баш некоја цврста врска со оригиналната серија, освен тоа дека е базирана на истата лиценца. Нека не изводи Кевин Смит дека е директно продолжение. Не е ни Хи-Мен приказна, Хи-Мен е заменет со женска алтернатива и покрај тоа што серијата се рекламираше малку поинаку. Сè би било во ред доколку некој успееше да напише квалитетен материјал тука, барем онолку колку што изворниот концепт (реклама за играчки) би можел да дозволи. Сега да бидеме реални, и таа старата серија не беше најелоквентна, ама продавала фигури за деца, а не муда за бубрези.

Ќе помислиш дека Кевин Смит како самопрогласен фан на Хи-Мен има капацитет да пишува добри сценарија и приказни. Не само што не знае обичен дијалог да склопи, не знаат ни другите сценаристи на овие пет мачни епизоди, ама се обидува да прави некои потези што дури и дебилон Рајан Џонсон би подзинал од што се глупи. Браво Кевин Смит, ги потепа сите ликови што публиката сака да ги гледа - многу храбро и возрасно. Кај ти текна.

Ова треба да е цртан за деца и за тие што биле деца кога одела оригиналната серија и денес мислат дека била нешто особено добра. Не била, времето во кое си ја гледал било. Ама, таа серија и денес изгледа симпатично, наивна е, полна со фантастични авантури и возбуда. Не е тмурна, депресивна и без ликот што е практично лицето на Masters of the Universe брендот. Приказната е шуплива и досадна.

На никој не му е гајле за напорната арогантна Тила и нејзината пријателка тука присутна буквално само и само за да се штиклира полето "диверзитет". Тоа ми е многу лицемерно во новиве филмови и серии. Ќе трупнат некој лик само за да не ја налутат групата на која припаѓа, без притоа да направат нешто со него. Тоа ти е како кога ќе се извиниш, а не го мислиш. Како што Дизни наводно промовираат еднаквост, диверзитет и човекови права, а го тргаат Џон Бојега од постерите на Star Wars во Кина за да не ги "вознемиреле" кинезите.

Очајно е. Луѓето што ги продуцираат овие лајна упорно одбиваат да научат од грешките. Свои и на нивните колеги. Ќе истуриш пари на нешто што ќе ти го пофалат само платените рецензии, па ќе ги напаѓаш тие што те критикуваат, а се во многу поголем број. Не мислам дека можеш апсолутно сите да ги задоволиш, ама ако сакаш профит и успех можеби треба да се обратиш на пошироката публика која замисли - сака да ги гледа Хи-Мен и Скелетор. Единственото добро во новово Masters of the Universe е гласовната глума и анимацијата, ама тоа не ја прави целата серија погледлива.

Ако ептен, ептен ти се гледа нешто вакво, подобро обрати се на старата серија. Некој мангуп има фукнато неколку епизоди со македонската синхронизација на јутјуб за поефективно носталгично искуство. После креваш џогерот и урлаш "Јаааас сууум моооќен!" зашто викенд попладне ти е терминот за чистење и средување по дома. Сега сам ги правиш овие работи. Друга опција ти е и онаа серијата од 2002. Одлична е, многу подобра од оваа на Кевин Смит што некогаш ќе успее да биде. Што подалеку од ова неговово.

Трета шанса за Guild Wars 2

Два пати претходно сум пробувал да играм Guild Wars 2 откако основната верзија стана бесплатна. Првиот пат ми беше забавна некоја недела, па ми здосади, а вториот пат дружењето траеше уште пократко. Иако и тогаш ми беше визуелно привлечна, ужасно лошата презентација на приказната, сомнителниот дизајн на опремата и репетитивниот гејмплеј некако ме избркаа назад во еден друг поголем MMORPG свет. Вториот пат беше кога пролетоска шалтав низ разни MMORPG наслови таков потиштен од тоа колку е срање Shadowlands.

Неделиве додека ја чекам New World во август и одлучив дека ќе ја пропуштам бетата, решив да ѝ дадам трета шанса на Guild Wars 2 пред конечно да си го олеснам хард дискот со просторот што ми го зафаќа. Бидејќи бесплатната верзија дозволува само два карактери, тој Некромансерот мораше да го снема. Направив Инжинер. Сакав да пукам со нешто, а Ренџерот не ме завлече нешто многу. Веројатно сум премногу навикнат на сличната класа во WoW, која очигледно тука и не е баш слична.

Почнав од почеток. Два пиштоли во рака, пушка, мантил, бандана или шеширче. Местиш и мали машинчиња околу што пукаат во сѐ ќе проба да ти се приближи. Најинтереснa ми е од сите класи тука што ги имав играно претходно, а сега можам и да си го гледам карактерот без да ме печат очи. Guild Wars 2 има малку дискутабилен упадлив дизајн на опремата. Пред да го здувам Некромансерот беше облечен како дворски шут со некои розеникави бои. Секако, можеш да го смениш тоа во нешто попристојно, ама ни самата класа ни ми беше особено забавна за да се замарам. 

Мислам дека конечно се подзакачив на Guild Wars 2. Дали од што немам друго MMORPG за играње или не сум оптоварен додека ја играм, не знам, ама се фаќам како секој ден пукам по саат време. Да можев повеќе да си дозволам, сигурно ќе седнев подомаќински. Има многу за правење. Сега ми е интересно да се акам низ светот и лабаво да левелирам до 80. Дизајнот на зоните е предобар. Претходно го немав видено вака, цела игра ми личеше како само кентаури и шума да има. Огромно е, а на прв поглед не личи така. Имав некој проблем што не е целосно отворен свет како WoW, ама транзицијата од зона во зона и не е толку страшна. Зоните се доволно разновидни за да имаш впечаток дека не си во едно одвоено место. 

Ми се свиѓа и што се осеќаат како вистински голем свет. Тоа е важно за вакви игри, да можеш целосно да се внесеш во амбиентот и пријатното музиче, да пропатуваш дистанца за авантурата да ти биде позначајна. Нешто што веројатно го немам видено во MMORPG од Mists of Pandaria навака. Последниве години повеќето избегнуваат негативен простор во дизајнот на зоните, а многу е важно за општото искуство. Глеј Blizzard колку го направи Азерот клаустрофобичен во последните експанзии. Тесно и збиено, вртиш кругче еден саат и си ги исчистил сите квестови. Знам дека го дрвам ова во секој MMORPG муабет на Crapwerk, така што не би пак.

Guild Wars 2 можеби е сиромашна на митологија или барем не ја презентира доволно вешто за барем на мене да ми ја доближи, ама после пола ишпартана Тирија (така се вика светот кај што е сместена играта) приметувам дека некои работи не се така нафрлани како што ми изгледаа. Има детали ако сакаш да чепнеш, само проблемот е што главната приказна ми е многу одбивно сервирана и не можам да се натерам ја отседам до крај. Фаќам делчиња од таквите квестови колку да не сум без ич, ама до сега за жал не налетав на нешто претерано забавно. 

Главните квестови не се со текстче како во WoW или целосни сцени како Star Wars: The Old Republic, туку шлакнати се двата ликови (ти и тој што ти го дава квестот) врз статична позадина и зборат и зборат и зборат. Барем почесто да имаше опции за дијалог да е малку поинтерактивно и RPG. Експозицијата не се одвива баш во "светот" и затоа одма губам фокус. Сумирано ти е отпосле што треба да правиш, ама не е доволно за ти е сосема јасно. 

Засега не ми е ни толку битно, забавата ми е во истражување и споредните квестови што ги правиш низ Тирија и се "автоматски". Не треба да ти ги трупне некој, тука само треба да ги приметиш на мапа и ако ти се прави тоа - терај мајсторе. Немаш огромен квест лог со лимит на колку можеш да имаш активни. Имаат дури и мала приказна, колку онака да ти даде причина зошто треба да собереш десет свински чмарови. Механика што Blizzard ја собра покасно во Warlords of Draenor и ја фура до ден денес, само малку покилаво. Покрај другото, светот скалира околу тебе ако си поголем левел, па секогаш можеш да се вратиш назад и да ги чистиш зоните. Guild Wars 2 ги користи сите постоечи, ништо од старото не е забаталено како во WoW, на пример.

А, кога сме веќе кај кој од кого што собрал - Guild Wars 2 има динамични ивенти како во RIFT. Има и босови низ светот што се поретки и на кои им се собираат и по стотина луѓе да ги млатат, ама пак некако се репетитивни во однос на RIFT. RIFT ме разгали со разновидност во динамичните ивенти, додека овде веќе точно знам на кое место што ќе се случува. Четири пати го собирав истото ѓубре на истото место за истиот лик, седум пати го бранев истото селце од истата група кентаури и секој ден го штитам истиот караван. Не е лошо, ама здосадува после некое време. Можеби треба да се помирам со тоа дека ниедна друга игра нема да изведе динамични ивенти како RIFT.

Ми се свиѓаат и главните градови или што и да се Холбрак или Лајонс Арч. Огромни се и личат баш на градови. Еднаш ќе стапнеш во нив и Стормвинд и Оргримар ќе ти изгледаат ко извиднички кампови. Морам пак со WoW да споредам ете, тоа ми е бенчмаркот за жанрот. Секоја раса во Guild Wars 2 си има посебна естетика и одлично се рефлектира на целиот дизајн на светот. Архитектурата е препознатлива, а секое населено место баш фино успева да го дополни визуелниот мотив. Не е најоригиналното нешто на светот, ама не е ни толку генеричко како што може да биде во некои слични игри.

Комбат механиката е исто многу кул. Сите класи кои што ги пробав имаат лимитиран број на спелови, па не си оптварен со 40 икони за кликање на цел екран како во старите WoW експанзии или денешен SW: TOR. Тепачките се флуидни и брзи, а секое различно оружје има сопствени спелови. Има огромен простор за штелување, така што кога ќе ти здосади извесен стил, можеш да го модифицираш во нешто што ќе ти биде позабавно. Друга работа што Guild Wars 2 ја прави одлично се тепачките под вода. Во моментот кога ќе влезеш под вода, имаш комплетно нови спелови адаптирани за подводна млатња. Многу кул механика е ова, немам сретнато нешто вакво во друга MMORPG игра.

Guild Wars 2 е бесплатна. Има две експанзии и неколку DLC "епизоди" што ја надополнуваат приказната и ти тргаат неколку ограничувања што веројатно се битни откако ќе стигнеш до 80ка, ама до тогаш можеш скроз лабаво да си ја тераш. До сега не осетив дека сум ограничен со било што освен бројот на карактери. 30$ е целиот комплет експанзии, ако ме држи уште некое време планирам да ги фукнам. Нема претплата, нема ништо, а има еден тон занимлива содржина. Освежувачки некако ми дојде играва и сигурно ќе ја играм додека не излезе New World. Можеби секогаш била вака добра Guild Wars 2, ама не сум можел да приметам.

Забавно ѓубре на неделата: Willy's Wonderland (2021)

Ако "кејџсплоатација" сè уште не е поджанр, тогаш е време да се официјализира како таков. Озбилно, што се случува со Николас Кејџ годиниве? Од мејнстрим ѕвезда, Оскар, преку предмет на потсмев поради прифаќање секакви улоги за да раздолжи финансиски долгови - денес си владее на Б-филм сцената. Барем таков ми е впечатокот. Не му ја следама ктивно кариерата, ама упорно го начекувам во филмови со исклучителен потенцијал за стекнување на култен статус кај специфична публика.

Може да ја дебатираме неговата харизма и таа една иста доминантна емоција што му е непроменета дваесетина години, ама Кејџ е сосема солиден актер. Сакам да верувам дека процепите во неговата кариера не се само производ на неговиот актерски опсег туку на чиста незаинтересираност да се вложи во шкарт. Им се случува на сите професионалци. Не си секогаш исто мотивиран кога работиш глупости.

Годинава се истоварија неколку забавни ѓубре филмови, пример како Army of the Dead на Зек Снајдер и Love and Monsters на некој режисер што немам појма кој е. Првиот често го губеше идентитетот обидувајќи се да се продаде како нешто повеќеслојно, додека вториот премногу беше наслонет на познати жанровски тропи кои му ги гушеа оригиналните ноти. Не дека Willy's Wonderland има премногу заедничко со овие два, сите се поинаков хорор поджанр, ама имаат сличен сензибилитет.

Willy's Wonderland повеќе припаѓа во Б-хорори од осумдести. Влијанијата се очигледни, ама е повеќе од обичен омаж. Веројатно повеќе црпи од Five Nights at Freddy's игрине. Николас Кејџ е мистериозен ќутлив човек што очигледно сака да си го пичи "камарото" како ненормален додека еден ден не му се дупнат гумите во една мала реднечка вукојебина каде што ќе налета на куп фаци каратеристични за хорор наратив сместен во такво подрајче. Си го видел веќе ова, знаеш дека нема да е арно.

Мајсторот што ќе го собере Кејџ откако ќе му се дупнат сите гуми е исто класика, такви сегде ги имаш - ќе те одерат со цените за поправка. Бидејќи местото нема банкомат, а кој користи кеш во 2021, мајсторот ќе му предложи да одработи една ноќна смена како хигиеничар во напуштен забавен центар, Willy's Wonderland, кој наводно се спрема да отвори повторно по низа трагични несреќи. Секако, таков локал во ваков филм не може да е обичен, туку навечер аниматронските маскоти оживуваат и сакаат да си замезат човечко месо. 

Без многу спојлери, присуството на Кејџ во центарот не е случајно, туку е насанкан од мештаните да биде следната жртва за принесување на мрачните сили што го запоседнале Willy's Wonderland. Меѓутоа, тие не се свесни дека ова е сепак Николас Кејџ, страшно нафуран да им се наебе на сите оживеани аниматроници што сакакат да му наштетат додека си рекол "дино парк". Ги претепува со метла, им ги корне електронските 'рбети, па си ја користи работната пауза со ладно пивце и пинбол. Воопшто не е загрижен од ситуацијата, демонските сили се затворени со него - не он со нив.

Паралелно на ова, група тинејџери од истото гратче се труди да му помогне да се спаси од станување храна за Willy's, ама на Кејџ последното нешто што му треба е таков тип на помош. Му требаат само пари да си ја среди колата и да одјебе, па си одработува сталожено и без збор. Си млати механички антропоморфни животни до последен штраф со писоари и слично. А, кога ќе си ја избербати службената маичка, си облекува нова.

Филмот малку се затромавува кога ќе реши да ги воведе тинејџерите чија главна намена очигледно е да бидат убивани од опседнатите маскоти. Тука забегува од лентата во која вози, најмногу поради тоа што е многу несмасно направено, со ситуации кои апсолутно не одговараат во ваков сетинг кој не е баш класичен слешер филм. Некои од ликовите после три минути забораваат зошто се дојдени во Willy's Wonderland. Не барам реализам, туку само наједноставна логика и разум при некои постапки. Не дека премногу штети, ама успорува фин моментум. 

Иако со ваков концепт можело многу повеќе - Willy's Wonderland е забавен барем за едно гледање. Николас Кејџ е кул, акционите сцени се забавни и има исклучително мангупски саундтрек. Озбилно, обрни внимание на музиката - ептен јако си вози, и темите од Willy's и остатокот што се провлекува низ целиот филм. Ако ништо друго, Willy's Wonderland ме буцна да фатам да ја чешлам филмографијата на Николас Кејџ од последниве години во потрага по некои вакви ствари со сомнителен квалитет, така што ете ми филмска занимација за летово. Ќе му ги изгледам сите глупи филмови.

Види такоѓе:

• За Cabin in the Woods без спојлери. Едвај.
• Првата сезона на Ash VS Evil Dead 
• Умрев од досада на Spiral