Добредојде назад и збогум, Френк

Колку бев пресреќен што Френк Кесл се враќа. Особено поради тоа што можеби за последен пат ја гледаме оваа инкарнација на Панишер. Марвел сакаат да ги преселат сите нивни серии од Нетфликс на сопствениот моментално непостоечки стриминг сервис, па додека пак отпочне некаква продукција, Daredevil, Luke Cage и тие другите неколку што не ги гледав, кон крајот на 2018 се стекнаа со статус укинати. The Punisher уште не е на oвој список, ама јасно ти е дека е следниот наслов за отстрел.

Не ми е криво што можеби нема да продолжат серииве во истиот облик како до сега. Daredevil си истера супер три сезони и не само што постави стандард за адаптирање на самиот Дердевил надвор од стриповските страници, туку наштелува и шаблон за други сурови и мрачни оживувања на Марвел ликови. Втората сезона на Daredevil го донесе Панишер во заедничкиот марвелски филмски универзум каде што постои зборлест ракун и тоа беше најдобриот Френк Кесл што светот го доживеа. Барем поголемиот дел од светот претпоставувам, сигурен сум дека има луѓе на кои Долф Лунгрен, Том Џејн и вратарот од War Zone им се бољи.

Френк Кесл процвета во таа втора сезона на Daredevil. Перфектниот кастинг, извонредната динамика со Дердевил и останатите ликови, одлично вклопениот воведен наратив и соодветната употреба на прекумерно насилство, конечно ги погодија правилните ноти за достоинствена Панишер адаптација. Немаше ќорци - сите мети беа распарчени од рафали. Френк Кесл беше вистински оживеан и сите чекавме на неговата самостојна серија.

Сепак, првата The Punisher сезона испадна млака наспроти ветувањата во Daredevil. Френк Кесл веќе не беше сенката што демне, па да си изненаден од неговото ненајавено тропање по нечиј череп, туку беше централен лик со поголем простор за брутални маневри. Наместо тоа, материјалот беше значително поприземјен од она што го видовме во Daredevil и можните количини од насилството карактеристично за секојдневните интереси на Френк беа заменети со често досадни интерперсонални драми. Иако е сосема океј да ги истражуваш мотивите на таква немилосрдна машина за убивање како што е Френк Кесл, може да биде досадно кога е централен елемент во приказната.

Втората сезона излезе месецов и не е ништо подобра. Тука можно е малку да навлезам во спојлерска територија, па ова нека биде задолжителното предупредување за да не биде после Crapwerk ми ја усра серијата. За жал, сезоната е веќе толку лоша што секој спојлер е немоќен. Не само што нема доволно крвопролиќе за мој вкус, туку пак и пак се плетка во некои ствари кои повеќе би легнале во друг жанр. Кој мислел дека е добра идеја да става долги сцени од две жени што оговараат, во серија за нестабилна будала што ги убива оние за кои одлучил дека заслужуваат така да бидат казнети?

Ова е и трет пат како серијата се занимава со минатото на Френк и неговите мотиви. Пак на долго и широко сака да те потсети дека Френк е Панишер и се одмаздува за смртта на неговото семејство која попатно ја користи и како изговор за постојано да ја претвора неговата околина во бојно поле. Сфативме уште првиот пат, во ред е. Френк не е баш добар со менталното здравје. Daredevil тоа го понуди, првата The Punisher сезона се погрижи да го соџвака, а вторава уште го ждригa.

Ликот се вика Панишер. Значи "Казнувачот". Ги казнува криминалците трајно и ефективно со неговите вештини стекнати низ вистински воени фронтови. Не се вика "Човекот кој го изгуби семејството, па сега се обидува да пронајде утеха и алтернатива во случајни ликови што ги среќава на случајни места". Панишер го гледаме само три-четири пати во тринаесет сезони. Измеѓу не се случува ништо возбудливо или поради мрза на сценаристите е така досадно развлечено. Кога една од најинтересните епизоди е очигледен омаж на Assault on Precinct 13th на Карпентер, што повеќе да збориме.

Освен првите три епизоди и последните три минути, имав чувство како да ја гледам истата епизода измеѓу. Русо не се сеќава на ништо и не е сигурен што сака, Џон Пилгрим предолго ја цитира библијата пред да прогресира како лик, Мадани исто не знае што сака и од Френк и животот, онаа малана упорно ќути и го кочи и тој дел од приказната да... Сите некако си ја бркаа опашката додека мене ми опаѓаше интересот. До десетта епизода веќе се молев ова да заврши засекогаш.

Доколку сезоната потрошеше малку повеќе време на Џон Пилгрим отколку на клише наративот со Русо и психијатарката која почнува да се плетка со него, сигурен сум дека како целина ова ќе беше повпечатливо. Вака, Нникогаш не сфатив кој е главниот негативец тука, ниту пак дека има некои издржани мотиви. Никогаш и не осетив дека Френк Кесл може да биде повреден од било кој од овие луѓе или полицијата. Комплетно отсуствуваше секаков предизвик за Панишер. А, доколку серијата се обиде на три различни ликови да им наоѓа НЗС како што ми се виде, тогаш беше невешто и аматерски изведено.

Не сакам да споредувам со третата сезона на Daredevil, ама изгледа ќе морам. Истиот универзум е, истата продукција и некогаш овие два ликови беа заедно на исто место и сериите претендираат да имаат сличен тон. Дердевил во неговата трета сезона го затекнавме скршен на секој можен начин. Заканата доаѓа од две прецизно дефинирани и фокусирани страни, а тој е немоќен веднаш да одговори. Значи ликот е ставен во позиција од која издигнувањето изгледа  тешко со што самата приказна станува позанимлива и привлечна.

Френк Кесл е дизајниран скршен, па не можеш да го третираш како Дердевил. Не можеш и така од никаде да го фрлиш назад во игра откако е делумно среќно пензиониран. Зошто воопшто да го пензионираш тогаш? Како првата сезона го дозволи тоа не ми е јасно. Нели веќе еднаш се пензионираше после Daredevil? На крајот од втората сезона конечно го гледаме Френк како ја прифаќа неговата природа и решава да биде Панишер. Нешто што никогаш не требаше да се изгуби.

Конфликтот на Мет Мурдок во третата сезона на Дердевил е поуверлив каков таков затоа што Мудрок има пофункционлен морален компас од Френк Кесл и кај него има повеќе простор за играм-не играм. Не сакам да го видам Френк Кесл како не е Панишер. Некако не ми е својствено за ликот. Цело време имам впечаток дека тоа е единственото нешто што го одржува жив. Дури и на Брус Вејн кој ги има Алфред и Робините тешко е да му го одземеш Бетмен. Френк претежно нема многу "фиксни" луѓе околу кои евентуално би можеле малку да го приземјат. Не му го правете тоа на Панишер, ебаве. Остајте го да си биде Панишер.

Баш тапа ако ова е последното од Џон Бернтрал како Панишер. Он е единственото нешто поради кое и ја догледав оваа мачна, напорна сезона. Не можеа да најдат подобар актер и сигурен сум дека сите следни Панишери ќе бидат споредувани со него. Нешто како што секој следен Џокер ќе биде споредуван со Хит Леџер, со таа разлика што овој врвен неповторлив перформанс е дел од преценета шкарт серија. Стварно е поразително што и оваа сезона не му обезбеди услови асално да замириса на барут.

Посебниот Џедај

Пред мрачниот период, пред Дизни, постоеше еден Crapwerk каде што често пати Star Wars беше централната тема. Не ни стигнував да напишам за сите Star Wars стрипови, книги и игри со кои се труев, а на полиците дома постепено ми снемуваше место за сите Star Wars брендирани лајна. Самиот визуелен идентитет на блогот беше така уредуван со години што дури имам маици и шолји со тогашните Crapwerk мотиви. Star Wars ми беше една од омилените фикции за конзумирање и бев сигурен дека е невозможно да се заситам. Хаха.

Кога Дизни ја купи франшизата од Лукас се случија неколку клучни работи. Ја укинаа The Clone Wars серијата, го пензионираа 'проширениот универзум' кој ја содржеше Star Wars митологијата создавана надвор од двете филмски трилогии на Лукас и ja распуштија LucasArts, компанија што од 1982 ги потпишуваше сите Star Wars игри до тогаш. Потезите на Дизни најавуваа и различен бизнис план од претходното раководство за чиј успех гаранцијата на некој начин можеше да се побара во актуелното квантитативно и квалитативно марвелување. Суперхероите тогаш не страдаа нели, сигурно ќе се однесуваат грижливо и со оваа интелектуална сопственост? Хаха.

Моето секојдневно занимавање со Star Wars заврши откако го гледав Rogue One. Таму првпат видов како империјата Дизни го проституира брендот и не сакав да погледнам пак. Сепак, и таков неинвентивен, Star Wars повторно доминираше со поп културата. Тоа веројатно беше и врвот на она бидување кул со Star Wars фанатизам, претежно од луѓе кои до скоро не ни имале контакт со франшизата, а сега беа фанови "од детство". Пресмешно беше да се посматра таа ехо комора.

Спакуван со некои фини впечатоци од The Force Awakens, одјебав Star Wars. Не ме интересираше веќе ни Rebels, не го гледав The Last Jedi во кино, единствено се смешкав на драмите со Battlefront II играта. Јасно ми беше дека Дизни нема некоја јасна насока за како да го води брендот, барем не онака како што се надеваа дека ќе биде прифатен од публиката. Денес ни Rebels веќе не постои, туку Дизни сега се фалат со тоа како ја "спасиле" The Clone Wars како некој друг да им ја укина. Пресмешно.

Смешно е и како се решив да се размуабетам за ова, особено тоа што главниот мотив ми е The Last Jedi. Го гледав и мислам дека му пристапив најобјективно, па така и ќе заклучам дека е најлошиот Star Wars филм до сега. Дури полош и од Attack of the Clones кој во некоја паралелна реалност сигурно би важел за злосторство кон човештвото. Сериозно, да ви се намочам на филмот. Не можам да најдам ништо позитивно освен повремената визуелна привлечност.

Види, Дизни знаат дека ако залепиш Star Wars лого на тоалетна хартија ќе има луѓе што ќе кампуваат за да купат неколку ролни. Но, очигледно не им е јасно зашто тие луѓе го сакаат и почнале да го сакаат брендот. The Last Jedi е одличен пример за тоа, а уште подобар е Хан Соло филмот што излезе отпосле и кој како за Star Wars филм имаше лош одзив. Соло филмот не планирам да го гледам, ме заболе што правел Хан Соло пред да го сретнеме во кантината, ама се заинтересирав да дознаам што направиле со Лук Скајвокер и како реакцијата на публиката задала финансиски удар на самоуверените Дизни.

The Last Jedi е доказ дека Дизни сепак немале јасна идеја и правец за оваа нова трилогија. Или па доколку постоел некаков нацрт план, онаа коза Кејтлин Кенеди му дозволила на Рајан Џонсон да го згужва и фрли, па филмот е таков каков што е наводно со намера да ги "поткопа очекувањата". Демек, Рајан Џонсон ги читал теориите на фановите за она што би можело да се случува и го пишувал обратното. Браво, еј. Баш тоа е правилниот пристап за продуцирање филмови.

Па, така единствено нешто што The Last Jedi го поткопува е целата претходна приказна. Не само од The Force Awakes кој сега после The Last Jedi изгледа исклучително лошо, туку и концептот на оргиналната трилогија. Не можеш да земеш лик како Лук Скајвокер и да го напишеш така. Има многу покреативни насоки од таа да го претвориш во старо цинично пувало. Некако не сум убеден дека некој што жртвувал толку многу за идеалите и семејството туку така да крене раце.

Иако е лошо и мрзливо, не ми сметаше толку што одеднаш Силата може да послужи како инстант месинџер за Кајло и Реј, или опрема за дишење во вселена и што духовите на умрените Џедаи може да фрлаат громови. Повеќе ми сметаше тоа што ако веќе решија Лук да умре, зошто тогаш физички не беше присутен да се бори со Кајло? Сигурен сум дека некаде во некоја книга или на амбалажа од некое Star Wars шампонче ова има некое соодветно објаснување, ама ме заболе куров искрено. Филм гледам, не ме занимаат опширните теории за детските фантазии на Рајан Џонсон.

A, кога сме кај детски фантазии, Реј уште е Мери Су тип на лик и нема никакво поместување од нејзиниот иницијален шаблон. Неколку денови се знае со сите другите ликови и веќе е блиска пријателка со повеќето. Освен тоа, подобра е од сите нив и сите нејзини каракеристики се подарени од Рајан Џонсон (па, и Абрамс) наместо заслужени од наративот. За само неколку денови е магичен експерт за лајтсејбери, речиси може и сама да се тренира затоа што е силна независна Џедајка. Подобра од самиот Лук Скајвокер! Не е тајна дека Кејтлин Кенеди сака да ја прогура нејзината феминацистичка политика во Star Wars, ама ова е тажно.

Потажно е и од оние интервјуа на Гвендолин Кристи кај што Дизни ја натерале да кажува дека Капетан Фазма е примерен и силен женски лик. Фазма, ликот што вкупно 60 секунди е во двата филмови. Хаха. Ниеден од споредните ликови нема повеќе од една карактеристика, а не па споредните "силни" женски ликови. Дефинирани се само со полот. Ако сакаш силни повеќеслојни ликови што се исто така и женски пол ете Game of Thrones е најдобар популарен пример. Значи, не е доволно Кејтлин Кенеди да каже кој лик е каков, публиката треба сама да го види и почувствува тоа.

Од заслепеното туркање на такви глупави агенди страда цела франшиза. На Дизни не им е јасно дека никој нема да им се идентификува со тие ликови. Супер ако некој може да се идентификува со семоќни совршени ликови кои не се потрудиле и не страдале за работите кои ги имаат. Кога публиката реагира на тоа, ја обвинуваат за шовинизам, политичка некоректност, а слабата посетеност ја правдаат со презаситеност на пазарот. Не гледам пошироката публика да е презаситена со марвеловите суперхерои што ги има по три пати годишно, а Дизни?

Убава идеја е тоа да се оди спротивно од очекувањата на публиката, меѓутоа не смее приказната да се страда од тоа. Или барем да не се осеќа толку многу. Никој не го мрази The Last Jedi што е "различен", не го сакаме зашто е лош како филм и нема никаква здраворазумна логика. Новите ликови се ужасни и немаат никаков развој во однос на претходниот филм. Фин е сведен на кловновско ниво, а сигурен сум дека имаше простор да се работи со лик кој до вчера беше Стормтрупер и ги напушти редовите да се приклучи на отпорот. А, отпорот е... чекај, како тоа новата Галактичка Република нема огромна армија туку има мало парамилитарно движење и дозволи група на терористи да направат толкава штета? Дали евокси ја водеа Републиката по битката за Ендор?

Дали може да добиеме некакво објаснување за како се случи ова или само треба да прифатиме дека не може да има Star Wars филм без лошите да се во поголем број и дека крајот на оргиналната трилогија беше за џабе? Толку ли беше тешко да се напишат три филма кои ќе се занимаваат со некој друг вид на непријател? Дали беше полесно да се напише и долга сцена со деца робови и ослободување на животни? Деца робови во универзум каде што постојат дроиди и животни што ќе бидат пак заробени саат време покасно.

Ни на Марк Хамил не му се свиѓа брлавењево на Дизни. Го гледав на интервјуа што збори. Лук Скајвокер е тоа, Дизни. Генерации и генерации се идентификувале со неговото херојство, авантура и жртва за сега да го видат како молзи вонземски животни на остров во некоја галактичка вукојебина и не го заболе за ништо. На публика што со години се објаснува дека Хан пукал прв, нудиш карикатура од Лук Скајвокер. Барем да имаше некој друг цврст лик за да го избалансира тоа, но не. Има дебела азијатка за да се покрие и тој пазар малку.

И, неговата смрт ќе биде залудна како смртта на Соло. Рајан Џонсон не се ни потруди да покаже како тоа влијаеше на Лук или било кој. Реј направи фаца на негодување и после се стрча да му помогне на Кајло Рен. Претходниот ден беа смртни непријатели, денот претходно не се ни познаваа. Да не заборавиме, ова се случува во рок од ден-два. Во тие саати Реј емотивно се поврза со Соло, ја посведочи неговата смрт, се помири и псле реши да му помогне на убиецот. Ниедна смрт не влијае врз никого во овој ужасно бесмислен филм. Речиси цел отпор изгина и сите се среќни и весели на крајот. Со кои емоции треба да сочуствувам во The Last Jedi? Дали само треба да се смеам на пубертетските "шо мајка ти" фори на По?

Сети се само како завршува Empire Strikes Back. Добрите се поразени. Ги осеќаш последиците и се грижиш. Тука за што треба да ми е гајле во Episode IX? За како ќе се спаси Републиката што некако магично изгуби од мал остаток од Империјата? За Лук и Соло што умреа во рок од два дена без последници врз приказната, само за да се шокираме ние како публика? За Кајло Рен што практично никогаш не видовме колку е опасен? Среќа што за следниот филм Рајан Џонсон нема да е тука, инаку што ли ќе правевме со неговата ненадмината способност да оди контра сечии очекувања.

Баш поради него трилогијата е веќе полоша од приквелите. Со елиминацијата на Сноук или игнорирањето на Витезите на Рен за сметка на поигрување со публиката успеа да се посере врз целиот Star Wars на Дизни. Не е ова оргиналната трилогија на Лукас каде што ликовите и настаните се без претходна основа. Ако убациш лик како Сноук или го свртиш вниманието кон некои елементи за на крај да ги игнорираш секако дека ќе биде неуспешно. Императорот во оргиналната трилогија функционира така мистериозно во универзумот затоа што тој универзум нема никаква митологија и историја. Сега Star Wars во стадиум со богато изграден свет каде што потешко проаѓаат такви екскурзии. И да не заборавиме уште еднаш, сите тие необјаснети лајна е само за да се изненади публиката.

Не можеш да создадеш филм каде што главната енерија е изненадувањето за публиката. Особено не Star Wars филм. Можеби ќе послужи кратко во кино и во екот на општата возбуда, ама никако на долги стази. Гледај ги еден по друг The Force Awakens и The Last Jedi и ќе видиш колку е катастрофална целината. Не знам што ќе биде со Episode IX, трилогијата е веќе предлабоко во гомна за и Џ.Џ. Абрамс да може да ја извлече. Веројатно заслужено се погреба ова. Убаво беше пред три-четири години да се биде дел од чекањето на The Force Awakens, ама сепак ќе си се држам до оргиналната трилогија на Лукас.

Дизни планираат нова трилогија надвор од Скајвокер сагата за која во моментов уште е задолжен Рајан Џонсон. Којзнае како ќе нè изненади овој пат. Се надевам најголемото "поткопување на очекувањата" ќе биде кога Дизни ќе го исклоцаат подалеку од франшизата заедно со Кејтлин Кенеди. Покрај таа трилогија планирани се и нови серии кои би било пресмешно да пропаднат, еве ако не како на DC филмовите, барем како TRON и John Carter кои се на некој начин исто жртви на шашави одлуки на Дизни. Симпатично ми е кога големи компании не знаат да остават големи франшизи на раат додека улета некоја функционална инвентивна идеја. Ова ќе испадне ко Terminator што на неколку години ги прави истите ствари и очекува различен резултат.

Добрата дигитална Magic: The Gathering дрога

Две хартиени работи кои мирисаат најпрекрасно на свет се испегланиот кеш изваден од банкомат и новите Magic: The Gathering карти од тазе отворен бустер. Со вториов тип на хартија одамна се немавме прописно дружено, а баш неделава се навршуваат четиринаесет години од мојот прв вистински контакт со оваа игра преку еден Fifth Dawn интро дек што го добив за тогашниот роденден. 

Иако моето и онака кратко несериозно компетитивно играње Magic: The Gathering е одамна завршено, пред некое време си ги откопав картите собирани со години за да се распука некоја партија во домашен амбиент. Всушност, дури и во годините кога најактивно следев што се случува со Magic: The Gathering, искуствата со играта ми беа најинтензивни надвор од официјалните турнири. Или со други зборови - ритуално игравме дома со другари, често и од сабајле до вечер.

Во 2005, а и во следните години, немаше баш некоја алтернатива за кога ќе те причешаат рацете за MTG. Гоблин не работи толку касно, другарите ти се недостапни, а ти се игра. Magic Online не ти е опција, а онаа верзијата за PC од 90-ти не само што не функционира како што треба, туку изгледа прегрозно. Чекаш следен ден додека си ги разгледуваш картите, смислуваш некои комбинации за декови со твоите сиромашни комони и се тешиш дека среќата во играта е значително побитен фактор од цената и реткоста на картите. 

Низ годините мојот интерес околу играта варираше во однос на експанзијата/едицијата што беше актуелна, за на крај комплетно да ми опадне желбата да бидам во тек. Обврските што тогаш дојдоа во животот дополнително предизвикаа да се дистанцирам од MTG. Не го дочекав ни Scars of Mirrodin блокот во 2010, а се сеќавам дека се ложев што приказната се враќа на местото каде што почнав јас. Во следните години сите изиграни партии ми беа дома, со стари карти кои покасно и самите пропаднаа во некои фиоки. 

Сепак, MTG никогаш не ме напушти целосно, а ни мојата фасцинација со самата игра. Често слушав за што е ново, ги играв оние Duels of the Planeswalkers на Стим, ама никогаш не ми се врати истиот порив за емотивно и финансиско инвестирање. Сега и конечно можев да играм Magic: The Gathering на компјутер и против вистински играчи, секогаш кога ќе посакам, а пак не бев целосно внесен. Како може да ја обожавам играта, а да не се стрчам по нови вистински карти?

Крајот на 2018 роварев низ тие папките и кутиите со картите што сум ги собирал. Повеќето ги немав видено со години, за некои не се ни сеќавав дека сум ги поседувал. Единствено MTG нешто што секогаш држев на дофат беше еден внимателно склопуван mono blue control дек од пред осум години. Кога потрчав да се пофалам за некои од картонските артефакти на другарите што некогаш исто играле MTG, за возврат добив препорака за Magic: The Gathering Arena, нова бесплатна игра која од пред некој месец е во отворена бета.

Накратко, Magic: The Gathering Arena е најдобрата дигитална верзија на Magic: The Gathering до сега. Mожеби зошто конечно престанаа да се прават паметни и посебни, па направија игра што визуелниот тон го позајмува од Hearthstone. Не се ни обидуваат да го скријат тоа, а не се ни единствени. Hearthstone ја има најголемата публика за дигитални игри со карти и веројатно кога сакаш да црпнеш делче од таму, побезбедно е да понудиш нешто што на тие луѓе им изгледа познато. 

Таблата е иста таква интерактивна како во Hearthstone, па додека чекаш на противничкиот потег или го смислуваш твојот, исто можеш да си кликаш околу. Слични се и анимациите кога ги играш картите, па и "комуникацијата" со противникот е низ исти облачиња со такви кратки фрази. Толку слично изгледаат двете игри што некогаш сум убеден дека играм Hearthstone со MTG теми и правила.

Сакаш или не, концептот е функционален и привлечен. Тоа е визуелниот стандард со кој Wizards of the Coast се стремат да ја олеснат миграцијата на потенцијалните Hearthstone дојденци и мислам дека добро проаѓа. Освен сличната табла, Arena нуди и сличен визуелен панел за колекцијата на карти. Картите што ги собираш се убаво организирани и многу е лесно и едноставно да правиш измени на постоечките декови и да склопуваш нови. 

А, декови и карти имаш многу, дури и да не отвориш ниеден бустер. Играта е во фаза кога се обидува да привлече публика, па е премногу дарежлива. Низ дневните и неделни квестови собрав околу петнаесетина целосни тематски декови. Целосно бесплатно, што за игра од овој тип ми е некако чудно. Можеш да користиш и вистински пари, меѓутоа овие петнаесет декови, бустерите, картите и ингејм валутата со кои си постојано наградуван, се доволни за да бидеш компетитивен и без да го отвориш новчаникот. Секако, има систем и за добивање на конкретни карти, ама моментално ни тој не е засегнат од оние што би решиле да фрлат вистински пари.

Единствено учеството на одредени турнири се плаќа со вистински пари и не можш да го отклучиш на друг начин, што е сосема океј. Доволно работи се бесплатно на тацна, па веројатно е фер овој аспект да биде монетизиран. Мора некако и компанијата да заработи, нели. Не знам само дали и како би се наплаќале експанзиите. Месецов излегува нова на хартија, а бидејќи приметувам Arena е во тек со анаглогниот MTG Standard формат, веројатно ќе биде веднаш достапна и во дигиталната варијанта.

Сега доаѓаме до оној дел каде што треба да кажам дека Arena ми ја врати желбата за Magic. Супер е да кликаш со кафе, да изиграш неколку партии со лешперскиот црно-зелен Saproling дек, ама ништо не може да го замени она чувство кога ти се потат вистински карти во раце додека го набљудуваш противникот. Не е исто кога влечеш карта од вистинско купче. Што ќе ми е колекција од илјадници дигитални карти ако не можам да ги измрсам со прсти. Magic: The Gathering е посебен фетиш, па колку и да е добра оваа дигитална доза, никогаш нема да е целосна замена.

Ова е тоа што секогаш сум го посакувал од дигитална MTG, ама не и од самата игра. Не можеш Arena да ја понудиш на гости и сите да си поминете јако. Не се носат дигитални карти во викендица или на плажа. Се навратив малку назад низ годиниве "пауза" и гледам дека сум пропуштил многу добри блокови. Да не беше пак Ravnica во моментов веројатно веќе ќе имав нови вистински карти. Се сеќавам на оргиналната Ravnica и многу луѓе тој блок го сметаат за омилен, ама јас никогаш не успеав да се најдам со темата. Ова што било пред некоја година, Amonkhet? Е, тоа е нешто што повеќе ме влече и жалам што сум го пропуштил. Генерички фантастични светови секогаш подобро изгледаат кога ќе ги смешаш со специфична митологија.

Ќе си пукам Arena додека да набавам нови вистински карти. Не само што е најдобра од сите претходни слични Magic: The Gathering игри, туку сега ми е омилената (дигитална) игра со карти. Koга надојде бранот од Hearthstone клоновите, пробав неколку, ама никогаш не ми текна дека можеби ќе дочекам и MTG во тој дух. Прејака е и тврдам дека е милион пати попаметна идеја од она прескапо лајно на Valve и Ричард Гарфилд наречено Artifact.