Лавкрафтски мотиви, стриповска естетика и ретро пукање. Колку беше лесно да ми ја шитнат Forgive Me Father, a успеав да ја сочувам неизиграна до викендов. Излезе Forgive Me Father 2 во меѓувреме. Така и онаа Blasphemous ја чувам за некој друг ден, демек којзнае какво расположение ќе ми треба. И од тоа излезе двојка. Forgive Me Father кецов е малку тапа, реално. Не очекував да биде најдобриот модерен "бумер шутер", ама некако ме имаше убедено да ја проповедам наоколу на неиграно. Мислев дека е од ќефските што ги седнуваш на растеретено саботно попладне, ги сркаш на два пати и после неколку години те фаќа рендом носталгија за тој период.
Визуелно е неодолива. Дизајните на околината, непријателите и оружјата се милина. Со глупиот систем на апгрејди ќе видиш различни варијанти на оружјата и сите се кул. Има и осветлување што неверојатно добро го крепи деталите од стилот на цртање и целата околина ја прави уште поубава. Од друга страна, истиот визуелен стил е малку неспретен со интерпретацијата на лавкрафтскиот фоклор, ама беше единственото нешто што ме изгура да ја завршам. Функционално во секој случај, иако е поразлично од тоа што можеше да биде. Не успеа да ме втурне во тематиката како некои други ствари.
Forgive Me Father има многу непростливи работи. Шашава е насекаде, најмногу кај дизајнот на самите мапи и мисии. Не дека не се распекмезив со покомплесни лавиринтски околини од Quake и Blood неделиве, ама и без друга слична игра за споредба, ова е пак некако штуро и едноставно. Влези во ходниче, пукни три пати - влези во друго, ајде уште три и после тепај се со хорда во некоја арена низ која едвај можеш да навигираш зашто кој и да ја дизајнирал изгледа никогаш претходно играл игра од овој жанр. Толку да се немало осет за простор. Алал архитекте.
Да бидам фер, има неколку мапи со добар левел дизајн. Можеби некои и ќе ми останат во сеќавање само поради тоа што се одвоиле од купот филери. Ако ти е филмот барање клучеви, врати и тајни низ лавиринти додека пукаш во сѐ што ќе мрдне и ќе светне, Forgive Me Father е малку посиромашна. До толку не се ни труди некогаш, што единствената "тајна" на левелот е само право во ќорсокакот во една од двете насоки. Браво еј кај ја скривте, никогаш немаше да ја најдеме. Сѐ е некако праволиниско, досадно за движење и озбилно да не изгледа толку привлечно ќе ја избришев уште при мисијата на покривот.
Овде го играв и најлошиот подводен левел во било која игра што сум ја играл до сега. Forgive Me Father често мисли дека те надмудрува со тоа што ќе ти фрла изненадни препреки. Таман ќе фати некој саглам тек, ќе ти направи нешто несоодветно за типот на играта која истовремено е. Не е играта тешка ако ме збрца во грб, лош дизајн е. Не е "последно ниво" ако ми воведеш механика која никаде претходно ја немало во играта за да ми изгубиш време блокирајќи досаден бос на кој седум минути шмукање муниција му е единствената механика. Со такви измишљотени ќе си помислиш играта те спрема за којзнае какво финале, ама за брзо ти се разјаснува дека ни мезето го бива, ни главното јадење.
Има еден бос што ми беше интересен. Ставен си на мапа што личи како омилената мултиплеер мапа во играчниците од моето старо маало против бос што трча брзо и пука. Во една од фазите се мултиплицира и се тепаш со повеќе такви верзии од него и некако се осетив ко на домашен терен. Можеби ми е само халуцинација од космички глупиот архитектонски хорор, ама дизајот на следниот левел ме дочека како излезен од Quake што нема шанси да го потрефиле ненамерно. Користи специфична палета на бои и општо целиот амбиент е многу старошколски. Првпат осетив некаков предизвик што дојде од самата околина. Еден од ретките моменти каде што Forgive me Father не се срами да си ги покаже корените и ќе подзаборавиш дека е игра од 2022.
Цело време како да се стега да ја прифати едноставноста на оригиналните "бумер шутери". Можеби затоа и се кити со системи кои се непотребни. Можам да го разберам madness системот и идејата да полниш ресурс додека си во акција кој го трошиш на различни способности во борба е кул. Те мотивира да убиваш за да стануваш појак. На неколку секунди да можеш да добиваш ствари како бескрајна муниција или комплетна отпорност на туѓата, ама ни тоа некогаш не може да те спаси од некои одлуки на дизајнерите. Некогаш едноставно снемуваш муниција кога логично не би требало, па целиот систем станува бескорисен.
Деловите од мапите кои служат како арени со бранови непријатели, често се небалансирани за арсеналот со кој располагаш и чиста среќа е ако се извлечеш жив од нив. Не е дека си нешто многу јак или имаш генијална стратегија. Има еден момент каде што се возиш во лифт и мора да се браниш од сите страни и таман мислиш дека е готово - играта решава да воведе нови непријатели кои не си ги сретнал претходно и ќе те сринат додека научиш што точно прават. Разбирам дека сакале да е "потешко", ама мислам дека поправилен пристап е да воведуваш вакви новини во околина која посоодветно ќе те запознае со нив.
А целото ова е поголем проблем затоа што Forgive Me Father нема quick save туку можеш да го зачуваш прогресот само на неколку определени места. Па ако умреш од некоја изненадна глупост треба да преигруваш пак и пак и пак од одредена точка што е крајно фрустрирачки. Стварно нема никаква потреба од ваков систем. Исто како што нема потреба и од рудментираниот систем за "левелирање" со кои добиваш поени да си ги појачуваш оружјата или отпорноста на непријатели. Најмалку сакам да видам дрво со таленти во ваква игра, а Forgive Me Father има едно од подосадните.
Кога ќе отклучиш апгрејд за ново оружје го губиш старото, ама среќа играта не знае да воспостави соодветен баланс меѓу оружјата и непријателите, па таман си сѐ додека имаш муниција за пиштолот и шатганот. Можеш комплетно да го игнорираш овој систем ако играш на normal, бидејќи и онака некаде на пола игра собирањето на exp значително успорува и целиот концепт успева сам себе да се занемари. Начинот да го мрднеш е можеби со грајндање, а немам намера да се занимавам со тоа тука или скраја да е - да оптимизирам билдови. Можеби ако беше подобро дизајнирана, вака само гледав што побрзо да стигнам до џиновскиот FINISH LEVEL натпис.
Што е па со тоа, со големите натписи што ти кажуваат како да ја играш и не можеш да ги исклучиш? Што се однесува до корисничкиот интефејс и тој аспект од играта, воглавно е уредно и чисто освен кога со огромни бели букви врз некој фрлен предмет ти пишува да кликнеш за приказна? Како прво зошто ваква аматерска презентација, а како второ зошто по секоја цена да се раскаже нешто? Предметите што ги кликаш не се ни скриени за да е некој колекционерски предизвик, а немаат никаква наративна полза. Тапа ако на ова губеле време наместо подобро да ги кријат клучевите кои барем имаат некаква вистинска функција.
Forgive Me Father толку очајно сака да раскаже некаква приказна што дури имаш и два ликови за играње - свештеник и новинарка. Играв со свештеникот затоа што мислев дека ќе има некаква интересна приказна, знаеш она вооружен поп против непоимливи зли сили, меѓутоа ни тоа не успева да го мрдне многу далеку. Да не е сликичката доле лево, немаше ни да знам каков лик играм. Речениците што повремено ги кажува и не се баш на иста линија со тоа што треба да е ликот. Можеле и тука многу поинтересно, има простор.
Не ми беше намерата да се искењам врз Forgive Me Father, стварно сакав да ја сакам и се радував секогаш кога ќе станеше малку посаглам. Максимално го ценам трудот, мал тим ја работи и верувам дека многу од овие "замерки" се поправени во продолжението, само што ова и не ме убеди да му дадам шанса наскоро. Не е лоша како некои други, ама не е ни толку добра како што ја фалат. Една е од најпросечните во жанрот и тоа само поради добриот визуелен стил. Сепак, на некој начин ме одмори малку од ремастерите што ги играв, таман периодов да можам да се вратам освежен на такво нешто.
