Таман си е The Last Voyage of the Demeter

Сум приметил дека во последно време вампири се повторно присутни и прифатени во популарна фикција. Иако ништо никогаш нема да ми го надмине From Dusk Till Dawn, мило ми е кога ќе налетам на нешто ново и свежо. Можело уште да се цеди од жанрот ако се најде во вешти раце. Eте, добар пример е мини-серијата Midnight Mass на Мајк Фланеган, а моментално Роберт Егерс работи на Nosferatu римејк. Дури и Николас Кејџ беше Дракула во Renfield годинава. Сега и The Last Voyage of the Demeter испадна океј.

 

Филмот адаптира поглавје од книгата на Брам Стокер кое раскажува за доаѓањето на Дракула од Романија во Англија, тајно натоварен на трговскиот брод Деметра. Ни режисерот не крие дека инспирацијата за филмот ја нашол во Alien на Ридли Скот, па иако е малку дарежлива споредба, The Last Voyage of the Demeter е сличен концепт само со вампир на отворено море. Кога ќе наведеш таква инспирација, подобро осигурај се дека е вешто склопена твојата варијанта зошто ризикот е да создадеш очекувања кои нема да бидат пресретнати. Имаме веќе еден куп тапа имитации на Alien.

 

За среќа The Last Voyage of the Demeter не е воопшто лош, а реално и се труди да си е посебна ствар иако штофот од кој е скроен не е баш најшарен и уникатен. Без разлика што филмот потона финансиски со заработка само пола од вкупниот буџет, мислам дека полека ќе си го најде местото на Б хорор сцената. Ме зачуди што и воопшто стасал до кино. Одамна немало некое вакво забавно ѓубре од овој поджанр и одбивам да верувам дека ќе се заборави брзо.

Со мали модификации би бил многу подобар. Најголем проблем е што маркетингот открива премногу. Замисли ниеден трејлер да покажеше што го демне овој мал екипаж. Еве, не знам дека имало ваков брод и ваква приказна во Dracula книгата на Брам Стокер? Како поширока публика, комотно можеа да ми го изрекламираат малку посуптилно. Не дека покрај насловот ќе останеше тајно изненадување, ама доколку го тргнеа Дракула од промотивните материјали верувам дека ефектот кај многумина ќе беше поразличен. Сакам да избегавам трејлери, ама од овој некако успеав да видам три-четири и сите лабаво го раскажаа пола филм.

Затоа викам дека тие споредби со Alien кај вакви филмови мора да престанат да се користат како маркетинг. Остај го филмот да си дише на раат. Alien и сто пати да го гледаш, пак го осеќаш стравот на екипажот таму што не знае кој и што им е осми патник. Таа тегоба од непознатото е постојано присутна и ти се пренесува на тебе, иако како публика располагаш со информации што ликовите ги немаат. 

 

Тој мајсторлук на Ридли Скот е неповторлив и глупаво да мислиш дека си успеал да го пренесеш во твојот филм. Режисерот на The Last Voyage of the Demeter очигледно ги нема истите вештини, па цело време знаеш што го мачи екипажот тука. Дополнително има и лик воглавно наменет за експозиција, така што не многу работи се оставени на имагинација. Толку нешта се супер погодени во филмот, штета што некогаш не знае невербално да раскаже некои ствари. Немало да штети малку помистериозен тон, без разлика што инспирацијата доаѓа од веќе постоечко дело.

 

Но, за тие малку шашави моменти успева да надомести со претежно солидна режија и фотографија. Општо целата продукција е добра и покрај скромниот буџет. Користи и сетови наместо зелено платно, баш тоа и го прави филмот дополнително имерзивен, а и самиот Дракула, кој е очигледно инспириран од грофот Орлок, е повеќе практични отколку компјутерски ефекти. Има многу видливи детали што укажуваат дека The Last Voyage of the Demeter e правен ќефски и внимателно, па затоа замерките што ги имам некако ги тргнав од фокус. Уживав во секој момент, дури и кога филмот е цврсто убеден дека толку те поврзал со ликовите, па мисли дека емотивно ќе те допре драматичната смрт на некои од нив.

Ликовите се стандардната посада за ваков жанровски аранжман. Не се онакви неспособни глупаци како во Prometheus, ама не се ни доволно паметни да се справат со ситуацијата. Актерите од друга страна се супер и го вадат максимумот од материјалот. Сите се добри, од Сер Давос до детето актер, сечие присуство соработува со амбиентот на филмот. Кори Хокинс е одличен, мислев дека го немам видено од Straight Outta Compton, а само ми прошол незабележан во Kong: Skull Island. Време е заедно со Дејвид Дастмалчиан да добијат поголеми прилики. Капацитетот за носење цел филм на грб е очигледен.  

 

Два саати се можеби и премногу за ваков филм, ама успева да исплови до крајната дестинација без да се насука негде. The Last Voyage of the Demeter веројатно нема да го дочека продолжението кое се обидува да си го намести на крај, ама тврдам дека ќе остане да биде почитуван во одредени кругови. Одамна немав гледано нешто што се осеќа како да припаѓа на DivX ерата, ептен ми направи мерак. Да се појавеше тогаш веројатно ќе го имав изрежано на исто цеде со Ghost Ship.

За малку не ја бидна Twisted Metal серијата

Никој нит играл, нит го чул името Twisted Metal дваесетина години. Затоа и се зачудив од каде дошла идејата ова да се адаптира во серија во 2023. Може правата биле откупени за седум долари, па испаднала прилика што не смее да се пропушти. Целата публика за ова се луѓе што биле деца во девеести, не знам колку возила накитени со креативни оружја што се пукаат меѓусебно во арена може да допрат до поширока раја. Не дека Twisted Metal не беше популарен серијал, ама таа популарност некако е спласната до заборав. Спомни му на некој за Twisted Metal и ќе видиш дека прво ќе се изненади што ти текнало, па после ќе се израдува што и некој друг се сеќава.

Сепак, како едно од тие деца што ја љуштеше четворката на плејстејшн и од таму дозна кој е Роб Зомби, бев решен да дадам шанса на некоја епизода иако знаев дека не располагам со дип фејк технологија која може да ми го смени Ентони Меки со вистински актер. Оваа препрека меѓу мене и Twisted Metal серијата беше најтешка за премостување. За среќа епизодите траат по триесетина минути, ама пак ти се собираат неколку саати да гледаш како работи некој што комплетно ја промашил професијата.

Со оглед на тоа што Twisted Metal игрите немаат некоја содржајна приказна, серијата мора да измислува и да импровизира околу тие малку концепти, меѓу кои најважен е "Твистед Метал" турнирот каде што учесниците се трудат да се испоубијат со вооружени коли. Тоа е главниот мотив, треба само да смислиш како ќе вкрстиш шаренолики ликови и возила и ништо повеќе. Добрата вест е што серијата успева да разбере што е интересното во Twisted Metal и наоѓа начин како функционално да го искомбинира, особено кога настојува да биде истовремено смешна и насилна. Глупавата вест е што тоа е само мал дел од овие десет епизоди.

Ентузијазмот е често видлив, меѓутоа воглавно изгледа како да е лимитирана од вештините на повеќето инволвирани. Серијата најмногу трокира со сценариото, начинот на кој што се труди да ја раскаже приказната и неможноста да се одлучи за конечен тон. Не проверив кој како ги пишувал епизодите, ама изгледа како да имало барем еден лик во тимот што ги играл игрите пред да се впушти во ова и ги влечел работите во соодветна насока. Остатокот се онаква багра што мислат дека дијалозите им е домашната по родови студии.

Антагонистите се многу позабавни за гледање од Ентони Меки и Стефани Беатриз. Повеќето популарни филмови и серии следат исти главни ликови со истата таа бајата динамика, па тоа што ќе го затекнеш тука не е ништо ново и непредвидливо. Но, надвор од тој "задолжителен" шаблон карактеристичен за последниве години, Twisted Metal е креативно слободна кога станува збор за споредната гарнитура. Затоа е жалосно што серијата е некаде искасапена по пат за да се создаде простор за работи кои не ја ни засегаат публиката што ќе го пушти ова. Има прилика да биде комплетно автентична, а ја коцка за да труе со глупости.

Со тие наметнати ограничувања, Twisted Metal не знае да претстави обична човечка интеракција. Дури и ликови кои треба да соработуваат бидејќи се на иста страна и во исти лајни имаат одвратен меѓусебен однос зошто некој мисли дека така комуницираат луѓе. Не знам за кого да навивам и кој е вистинскиот негативец тука. Има една епизода кога Ентони Меки и Стефани Беатриз одвоено си ги тераат приказните и таму ќе приметиш колку серијата би добила на фокус доколку има еден единствен главен лик на кој само публиката му е совозач. Двајца со ваква непостоечка хемија се вишок, а капак на тоа серијата се гњави да им овозможи некаква романтична врска која е полошо напишана и од Падме и Анакин.

Стефани Беатриз е супер, само што ликот тука неуспешно ја емулира Роза од Brooklyn Nine-Nine. Разбирам дека им требало силна женска, ама не сакам дека верувам дека ова е сѐ што има да понуди и дека ја собрале во серијава само затоа што Мишел Родригез е поскапа, а и одбива да се понижува наоколу. Нејзиниот лик е најосакатен од обликот на серијата и едноставно нема простор за да се развие соодветно. Со таквиот неконсизтентнен такт не функционира ниеден од "озбилните" моменти по кои серијата толку се подава, па се само шум измеѓу акционите сцени и тие со Свит Тут. Апсолутно не одговараат.

Светот е најзабавниот и најстабилен столб на Twisted Metal и една од малкуте ствари што серијата не ги прави комплетно аматерски. Малку посаглам главни ликови би го направиле далеку поимерзивен и покрај тоа што целото продукциски изгледа како фан-филм од 2009. Визуелно успева да се сочува низ цела сезона, единствено што можеби фали е малку повешта презентација. Плус така ќе ја наштелува и општата атмосфера, со оглед на тоа што упорно сака да биде некоја комбинација на Mad Max и The Boys, а вака само гледаш дека не знае како. 

На моменти не знае ни основни работи да раскаже, па се ослонува на дијалози за експозиција каде што еден од ликовите кој растел во истиот пост-апокалиптичен свет не е запознаен со некои работи кои се очигледно често појава. Такво е глупаво и срамно, како сега на некој што триесет години живее на овој свет да треба да му објаснуваш што е снег. Некои од овие несмасни глупости можат да бидат симпатични и смешни за гледање, ама почесто ти доаѓа да си го прегазиш телевизорот со кола.

Свит Тут е веројатно единствениот лик што добива третман кој е усогласен со амбиентот од изворниот материјал, затоа и неговите сцени се најфункционални. Иако не можеш да се поврзеш со неговите мотиви, барем се јасно дефинирани. Ако гледам нешто што се вика Twisted Metal сакам да е интензивно, не да гледам аматерски сто пати видени мелодрами. Толку одзема од забавниот тек на серијата што некогаш заборавав што е воопшто целта на главните ликови. Како за серија чиј главен штос е уништување возила, Twisted Metal некогаш цели епизоди ги троши на работи кои немаат многу врска со тоа.

Серијата обезбеди втора сезона, па се надевам дека додека стигне ќе сконтаат што функционира во првава, а кои работи треба дефинитивно да одјебат. Тешко дека ќе се отараси од главните ликови, ама барем да се реши дали ќе биде лесна комедија или ненамерно смешна драма. Сите елементи кои би ја направиле серијата вистински добра се присутни и многу малку им фали да избијат на површина. Не дека се потепав да гледам Twisted Metal серија, ама има очигледен потенцијал да биде озбилно забавна, дури и со Ентони Меки во главна улога.

Види такоѓе:

• Првата сезона на The Last of Us
  
• Почетокот на Arcane, серијата базирана на League of Legends
• Street Figher и проклетството на филмските адаптации на видео игри
• Филм на неделата: Mortal Kombat (2021) 
• Warcraft (2016)
• Покемон, другар мој 
• Првите три Resident Evil филмови