June 22, 2022

Се истоштив со Кеноби

Се чудам како може компанија со неограничени финансиски средства да си дозволи ваков петпарачки продукт како сериичево Obi-Wan Kenobi. А, ќе си речеш дека The Book of Boba Fett беше волонтерски продуцирано во мувлосаните студија на МРТВ. Не знам како се одвивало создавањето на Kenobi серијава, озбилно. Дали се собрале група луѓе кои првпат се соочени со телевизиски проект, извадиле кој што има по џебови нешто ситно, па еден познавал дете што чепка компјутери, друг решил сам да се проба за кореографијата на акционите сцени, додека сценариото го смислувале нерасонети - не знам. Некој ги испил парите за Kenobi и стварно се гледа.

Мислам, и самата приказна е исклучително глупава. Не само што игнорира одредени детали од континуитетот на Star Wars, туку едвај има некаква логика и изговор да постои. Ќе дојдам и до самиот Оби-Ван Кеноби секако, ама прво да го разгледаме главниот лик во серијата која случајно се вика Obi-Wan Kenobi, Инквизиторката Рива. Рива била дете-џедај за време на Order 66 кога тазе инициран Дарт Вејдер ќе се погрижи малите џедајчиња во Храмот никогаш да не дочекаат полнолетство. Рива некако преживува и решава да му се одмазди на Вејдер со тоа што со години ќе работи за него, ќе отсекува раце на недолжни цивили и слични други воени злостроства во негово име.

Ова би функционирало да не беше ликот толку непривлечно напишан. Серијата прво се обидува да сервира како главниот негативец, ама треба ептен да си глуп да не приметиш уште во првите две минути каде оди таа приказна и дека ќе биде главната носечка сила. Идејата на Рива е некако да го донесе Кеноби до Вејдер и потоа некако магично да реши да му се одмази. Не додека Вејдер се кваси во тоа аквариумот што му ги ревитализира повредите или што и да е, туку прво ќе ја киднапира малата принцеза Леа, па ќе го намами Кеноби, па... искрено, не знам. Не сум планирал одмазда до сега, ама ова е дефинитивно прекомплициран план.

Толку многу чекори може да тргнат во непосакувана насока. Ако сакаш да го убиеш Вејдер, а си често во негова близина, сигурно има поефикасен начин од оној каде што прв чекор ти е да киднапираш мали деца. Замисли, некој земал пари да го напише ова како приказна, па друг земал пари за да го одобри и трет да го режира. Никој никогаш не реагирал дека е глупаво или сите едвај чекале да дојде пет саат и да си одат дома и не им било многу гајле. Серијата ќе ја има на стриминг сервисот на Дизни и онака, луѓе пак ќе платат да гледаат содржина што е примарно тазе и колку-толку ќе се сврти некоја пара. Веројатно вака функционира брендот денес, без многу грижа за квалитетот и корените врз кои е изграден. Ако може да се извлече и уште некое ново серииче со Рива во уште поглавна улога - супер.

Ако ти се побуни публиката за тоа колку лошо е напишан ликот или дека недолжната актерка нема професионален капацитет да го износи, само обвини ги за расизам и шовинизам низ неколку медиумски објави и свиркај си до другата серија што ќе ти излезе на стриминг сервисот следниот месец. Нема потреба да сме креативни тука, битно е само да се штанцаат разни Star Wars продукти. Фрли малку лајтсејбери, Кеноби и Вејдер нешто да се потепаат, да сронат носталгичните деца-мажи некоја солза, па да ми дојдат со коментари на блогов и тука да поплачат малку зошто не им го валидирам мислењето. Рива е плиток, досаден е предвидлив лик, а серијата упорно не знае како точно да ја позиционира за да можеш како публика да навиваш за неа.

Самиот Кеноби е споредна улога во сопствената серија. Не дека немаме доволно време со него, туку дека едвај нешто му се случува. Ликот нема никаков значителен развој од почетокот до крајот на серијата, само е случајно инволвиран во нешта што не би требало да се негова грижа. За жал, го добива третманот како и Лук Скајвокер во The Last Jedi. Наместо херојот што го знаеме, Кеноби е збунет, мизерен и огорчен, но некако серијата сака да ти каже дека и покрај тоа што едвај себе се држи на нозе, треба да внимава и на Лук. Затоа што на таа цел се посвети последниот пат кога го видовме во големата приказна, нели? Зошто сега тоа да не важи, особено кога придобивката од вакви драстични скршнувања е невидлива?

Ако Кеноби е неспособен да се грижи за себе, работи во некоја месара или што и да е тоа, во песок го закопал оружјето со кое треба да го брани Лук, како е тогаш соодветен за да оди на разни ризични авантури со малата Леа? Одговорот е не баш. Кеноби е напишан како кукавица што упорно прави грешки и ја загрозува безбедноста на сите кои наводно се обидува да ги заштити. Воглавно е бескорисен, постојано притрчуваат други ликови кои првпат ги гледаме да го извадат од непријатноста во која е втурнат. Некогаш е толку е неспособен што наместо да пооди два чекори и да заобиколи ограда, се обидува да ја уништи самата ограда. 

Како може да се приврзеш за овој досаден неинспиративен плачко Кеноби? Јасно ни е дека е иструматизиран од настаните во Revenge of the Sith, ама како тоа ги одзема речиси сите својства на ликот што знаеме од претходните приказни распослани низ три филмови и неколку сезони The Clone Wars? Да, Анакин го нема веќе, ама сега имаш друга работа и одговорност, шефе. Нема време и простор да сме тажни и да не знаеме кај тераме.

Серијата ќе беше далеку пофункционална доколку фокусот беа Кеноби и Вејдер. Без многу нови ликови кои се обидуваат да си го најдат местото во серија што носи име на друг лик. Ќе беше и функционална со сценаристи што знаат да си ја работат работата за која се платени, ама да почнеме од најочигледното. Ликот можеше да функционира како опасен Џедај и покрај траумата, не можеш да ме убедиш дека и тој како Лук решил да крене раце. Не е својствено за лик кој е развиван со години низ разни медиуми. Замисли го Бетмен така еден ден да се унеспокои и да се откаже од борба со криминал.

После толку години можеби ќе очекуваш да го видиш Кеноби на опасни тајни џедајски мисии низ Татуин, како тајно ги неутрализира заканите што го демнат Лук или некои други несреќни жители, но не. Кеноби пакува паштети и заминува од Татуин да биде глуп на друго место, оставајќи го Лук сам на себе. Што ако му паднеше испарувач на влага врз глава на Лук? Кој ќе го спасеше? Вујна Беру? Кеноби што го знаеш никогаш нема да бега низ пустина од Вејдер. Вејдер што го знаеш никогаш нема магично да се телепортира до Кеноби што трча уплашен, можеби затоа што е спор полу-робот, еве како за почеток? Озбилно, кој ги смислувал овие кореографии на тепачки? Веројатно истите тие некадарни сценаристи што веруваат дека гранче од дрво може да попречи пат на возрасен маж што брка мало дете кое трча исклучително тромаво и споро.

Се трудев да најдам било што добро во овие шест епизоди и не успеав. Секоја е полоша од претходната. МекГрегор како актер, можеби? Единствено тој делува дека има некаков ентузијазам околу проектов, ама приказната упорно одбива да му даде нешто интересно за правење. Серијата освен што потфрла во раскажувачкиот дел, визуелно изгледа премногу евтино за проект од ваков калибар. Целата кореографија на акционите сцени е смешна, сетовите се тоа картонските карпи што останале од Боба Фет серијата, осветлувањето е често непостоечко, а дури некогаш и пропорциите на она што е во кадарот се промашени. Некои се апла ситници точно, меѓутоа кога се ставени со други шашави работи една до друга, многу повеќе штрчат.

Obi-Wan Kenobi е уште една пропуштена прилика за добра, функционална приказна. Ако ова е максимумот што можеле со МекГргор и Хајден Кристенсен, озбилно е срамота. Таман мислиш дека веќе си ги видел сите лоши Star Wars филмски и телевизиски производи (па и стриповски), пак нешто вака ќе те затекне да те потсети дека сега со брендот раководат луѓе кои не се баш многу упатени што функционира кај поголемиот дел од публиката. Затоа и зборам дека The Mandalorian е некаква аномалија во целото ова. Веројатно е полесно да третираш нови ликови, без товар и различни очекувања. Тука е таа креативна слобода кога си неоптеретен од задоволување повеќе групи на фанови. Или можеби само Фавро и Филони имаат искрена љубов за франшизата и елементарно познавање на истата.

Ако немаш гледано Kenobi, прескокни. Ете ги сите спојлери погоре. Не придонесува ништо ново и возбудливо, туку безобразно упропастува единствени прилики. Кеноби и Вејдер два пати ќе вкрстат лајтсејбери, ги имаш сцените исечени на интернет сигурно. Се може и без оваа Star Wars содржина. Има толку многу квалитетни Кеноби приказни во The Clone Wars анимираната серија што вредат повеќе од овие пет-шест саати чист аматеризам и ненамерна комедија.

Види такоѓе:

June 8, 2022

Ја свртев World of Warcraft

Пред некои четиринаесет-петнаесет години, додека The Burning Crusade експанзијата беше уште тековна, на еден од приватните World of Warcraft сервери на коишто играв тогаш, ми се падна најубавиот маунт што го имав видено во игра - Ashes of Al'ar. Жолто-розев феникс што остава шарена трага од неговите бои додека го јаваш и леташ. Не знаев дека е толку редок тогаш, веројатно приватниот сервер беше така наштелуван за повеќето што ќе стапнат во рејд инстанцата Tempest Keep (The Eye) да го добијат. Или сум имал некоја среќа. Не се сеќавам точно, ама памтам дека имаше повеќе играчи што го возакаа низ тогашниот Аутленд.

Кога после неколку месеци згасна тој пиратски сервер, мојот Ал'ар отиде со него. Нешто покасно конечно почнав да играм на официјален сервер и како што поминуваше време, паралелно на сè што правев беше да си го "вратам" изгубениот Ал'ар. Во тоа време, содржината од The Burning Crusade веќе не беше актуелна и беше тешко да собереш група за да го прекичмите Кел'тас со надеж дека ќе го пљукне тој маунт и дека баш јас ќе го добијам. Влегував во Tempest Keep повремено и секогаш безуспешно. Имаш само една шанса неделно да се обидеш за маунтот со еден карактер и кога ќе ја пропуштиш мора да чекаш до следната среда.
 

Години покасно како што играта добиваше нови експанзии, содржината од The Burning Crusade стануваше полесна и подостапна. Наместо 25 играчи беа потребни многу помалку, за последниве десетина година да можеш буквално сам да го тепаш Кел'тас еднаш неделно. Така и правев. Излевелирав неколку карактери на различни официјални сервери доволно големи за да можат сами да го исчистат Tempest Keep и почнав да фармам. Секоја среда после рестот, без исклучок. Ако имав доволно голем левел, влегував и трчав. Со секој карактер по ред. Седнуваш со кафе на биро и знаеш дека тој саат и кусур ти е посветен на ловење шарен феникс. Има само 2-3% шанса да ти се падне, можеби сега е моментот.

Никогаш не беше моментот. Со години. Претрчувањето стана рутинско. Летам до Tempest Keep, трчам и ја собирам цела инстанца, ги тепам сите одеднаш што случајно ќе се закачат на мене и продолжувам кон Кел'тас. Некогаш и физички ми се гадело. Целиот дијалог што се одвива го знам на памет. Сред ноќ да ме скорнеш ќе ти изрецетирам што точно кажува при тепачката. Мислам дека само азбуката знам волку добро да ти ја испеам.
 
 
Гледам дека пак нема маунт, се телепортирам назад во Огримар и доаѓам со нов карактер. Пак ништо. Со тек на време развиваш и суеверие. Си викаш, што ако го убијам Кел'тас во десниот ќош, што дојдам од друга страна, а што ако замижам после последниот удар, се телепортирам назад во градот и тогаш отворам да видам дали го имам Ал'ар во торбиците? Што ако го фармам исклучиво со Орки оваа недела? Ништо.

Роботската рутина никогаш не престана. Кренав раце од Ал'ар, ама упорно секоја недела влегував во инстанцата од навика. Некогаш буквално тоа ми била единствената причина да се логирам во World of Warcraft таа недела. Во меѓувреме, ми се паднаа некои ретки маунтови од други инстанци без никаква намера. Astral Cloud Serpent и Raven Lord што исто така имаат ниска едноцифрена шанса да те израдуваат. Не ми беа битни тие, едвај и денес ги користам за транспорт. Единствено нешто што сакав од играта е конечно да го пљукне тој посран Ал'ар.
 

Денес заврши мојата главна цел во играва. После стотици безуспешни обиди распослани низ цела декада, го имам Ал'ар под газ да го пичам цел низ цел Азерот и пошироко. Ахав го докачи белиот кит. Прво само воздивнав, после нагло ми се препотија рацете кога сфатив дека стварно падна. Така сосема случајно, на еден death knight карактер што ексклузивно го користев за ова фармање уште од Battle for Azeroth. Ал'ар е достапен заеднички на сите карактери, така што ова е маунтот што од денес па засекогаш ќе го возам додека постои играта.

Нема веќе фармање секоја недела со пет-шест карактери. Нема веќе Tempest Keep, The Eye или било која друга инстанца од Недерсторм што ја дели тематиката и естетиката која засекогаш ми се смачи. Никогаш пак нема да го сретнам Кел'тас освен во загарантираните повремени кошмари. Ми олесна, најозбилно. Се осеќам како да ја свртев World of Warcraft и ми олесна.

June 6, 2022

Има некој простор за Star Trek: Strange New Worlds

Единствената причина поради која што дадов шанса на Star Trek: Strange New Worlds е најавата дека конечно серијата ќе завземе малку посветол, оптимистички правец. Очигледно на CBS и Алек Скурцман претходно им беа потребни две серии за да сконтаат дека публиката не сака да гледа мизерен, депресивен и милитантен Star Trek какви што се Discovery и Picard. Иако бев крајно скептичен за Strange New Worlds, бидејќи е од истите овие луѓе што ги пишуваа претходните две серии, оставив простор да видам дали е возможно некако да успеат да ја доловат или имитираат формулата на Star Trek.

Пет епизоди до сега и можам да заклучам дека Strange New Worlds уште не ми ја навреди интелигенцијата. Повремено гази по граница, меѓутоа доволно безбедно за да не посакаш да си ја нурнеш главата во ворп реактор. Она што буквално сите кои барем малку имале љубов кон франшизата сакаа да го видат овие години е поутописка варијанта на Star Trek која се занимава со истражување на вселената, дипломатските односи со различните вонземски раси и визија за иднината во која се надминати повеќето општествени трња од денешницата. Star Trek стварно нема потреба да се занимава со човековиот примитивизам триста години во иднината, барем не на начинот на кој Discovery и Picard се стремат да ја врамат таа слика.
 

Епизодите во Star Trek: Strange New Worlds се во стариот класичен формат, секоја засебна и затворена. Има некоја поголема приказна што секако се провлекува низ секоја од нив, ама воглавно можеш да гледаш одделни епизоди без некое предзнаење. Затоа и е овозможено да се занимава со многу повозбудливи теми од "гревовите" на Пикард. Екипажот решава граѓански воен конфликт на непозната планета, се среќава со комета која поттикнува живот низ универзумот, со мистериозен вирус на USS Enterprise и слични ситуации кои се многу посоодветни за нешто што има Star Trek налепница на него. Иако и овие теми донекаде кореспондираат со тековните случувања од денешницата, перспективата е многу поинаква и полабава отколку онаа од Discovery и Picard. Барем никој од посадата на бродот не се обидува да си ги ископа очите со другиот зошто "такви сме ние луѓето".

Не дека нема серијата проблеми. Најмногу во начинот на кој што се пишувани сценаријата и дијалозите, ама пак и со тоа некако симпатично и ненамерно влегува во тој класичен Star Trek калап. Некогаш ликовите зборуваат како миленијалци од 2019, повремено има по некој глуп нефункционален обид за хумор, некогаш се расфрлаат со технички жаргон што звучи како пародија сам на себе, дури некогаш и постојат само за експозиција. Сепак, приказните се доволно интересни за епизодите да течат безболно и сите кривини од самото сценарио да паднат во сенка.

Секако, добар дел од овој позитивен впечаток се должи на двене катастрофални серии. Тажно е, ама таа е фактичката состојба. Ако некако треба да го споредам ова со претходните класични серии сигурно ќе биде далеку од Star Trek: The Next Generation или оригиналната серија со Шетнер. Strange New Worlds уште се држи на безбедна дистанца без да прави некои поризични чекори или да иновира, па затоа и ја имаш стандардната епизода со комета, епизодата со вирусот и слични некои концепти што веќе си ги видел претходно. Верувам дека не мора да се измоча врз ѕвездената прашина на Џин Роденбери за да биде "храбра", па затоа некако се надевам дека во иднина ќе се осмели да отиде каде што другите серии уште не стапнале. 

Ниедна од епизодите не е катастрофално лоша. Имаат добри и не толку добри моменти, ама пак како целина е солидно до сега. Ликовите ми се интересни, барем повеќето од тие што добија "сопствена" епизода. Не се мразат меѓусебе, не се надмудруваат агресивно, туку соработуваат кон заеднично решение на проблемите што сите ги засегаат. Би сакал да видам повеќе од Пајк и докторот М'Бенга. Докторот има многу интригантна лична приказна за неговото место на USS Enterprise и се надевам дека нема да чекаме уште многу пред повеќе да влезе во фокус. Од сите приказни и мотиви на главните ликови, мислам дека неговата има најголема тежина и потенцијал да придонесе кон уште поголемо зајакнување на целата серија. 

Види, уште сум спремен да земе да се заринка ова. Нема да бидам воопшто изненаден, затоа и не си дозволив премногу емотивно да се внесам во идејата дека гледам нов Star Trek што не е лош. Го обожавам концептот, пресреќен сум ако озбилно затера во уште подобар правец и го овозможи истото што на мојата генерација го овозможуваше Star Trek: The Next Generation. Star Trek што ќе е инспиративен, утописки и полн со оптимизам, нешто што ќе гледа кон посветла иднина наместо несмасно да ги потенцира мааните на времето во кое живееме. Да понуди одговори и решенија место да потсетува каде живееш и едноставно да тргне саат време неделно на некоја возбудлива вселенска авантура. Ако си огорчен од Picard и Discovery дај му шанса на ова, можеби ќе те изненади позитивно. Ако не, The Next Generation е уште тука и тоа никој нема да ни го одземе. Лошото и онака ќе го заборавиме.