Последниот танц на Чикаго Булс

Мајкл Џордан беше најпопуларното нешто на планетава кога бев дете. Не само како кошаркар, туку општо како појава. Неповторлив и неизбежен културолошки феномен, до ден денес немам видено ништо слично на тоа негово присуство. Сите знаевме за Чикаго Булс и Џордан, опседнати бевме со нивниот успех, насекаде беа. На постери, сликички, маици, дресови, капи, тетратки... Мислам дека не поминуваше ден без да сретнеш нешто поврзано со нив. Секој беше некако изложен, дури и тие што не гледаа НБА. Кога се појави Space Jam, уште толку ни збудалеа маалата и големите одмори.

Пресреќен сум за приликата да ја посведочам таа историја и магија што никогаш целосно не ме напушти, и покрај тоа што не бев доволно голем за да останам буден до крај на утакмица во живо на тогашната А1. Новиот документарец The Last Dance низ десет епизоди фино ме прошета низ некои познати и непознати моменти од владеењето на Чикаго Булс династијата предводена од Мајкл Џордан. Дел од стварите тука се одамна подвлечени во НБА учебниците, други се сосема нова перспектива на историски настани, а сигурно ќе сретнеш некои и за првпат.

Добар дел од The Last Dance е склопен од материјал снимен за време на легендарниот "последен танц" на Чикаго Булс, сезоната 1997-1998, на која е и целиот документарец претежно фокусиран. Тимот постојано бил следен од екипа камермани со цел документирање на тој дел од историјата, меѓутоа за објавување на тие снимки последниот амин морале да го добијат од Мајкл Џордан лично. Конечно после 23 години тој ексклузивен материјал е достапен, стокмен заедно со еден куп други архивски снимки и интервјуа направени во изминативе година-две. 

The Last Dance е спектакуларен, сензационален, силно мотивирачки, емотивен и секако тотално пристрасен, ама па и поинаков не може да биде - зборува за најдобриот што фатил баскет во рака и тим кој од нула станува домининантна машина на паркетот и надвор од него. Ти нуди можност одблиску да видиш како функционирал човек како Џордан, неговата упорност, посветеност, жртви и страст за ништо помалку од победа и успех. Пот и крв те обликуваат во таква величина, не е само сиров талент, а The Last Dance не се воздржува да ти го истрие тоа во фаца.

Прејако е да видиш како ја црпел снагата и мотивот кога се чинело безизлезно, како често туѓиот сомнеж го претворал во чиста енергија која текстонски удира појако назад. Во многу наврати The Last Dance ја потенцира неговата егоистична, арогантна природа, ама веројатно ако сакаш да си на апсолутниот врв во сопствениот домен ќе немаш проблем да изгазиш и по тие што ти се најблиску во радиус. Сепак, колку и да бил строг кон неговите во тимот, целта му била да ги мотивира и да го избие нивниот победнички менталитет на површина. Има една многу занимлива ситуација со Стив Кер која ми беше непозната и ептен фино е понудена од неколку перспективи.

Документарецот оди низ различни години од историјата на Чикаго Булс, склопувајќи ги сите делчиња кои водат кон последната сезона. Нуди поглед во раните денови на нивните најголеми ѕвезди, подемите, падовите, ривалството со Пистонс, па дури и сезоната кога пензиониран Мајкл Џордан оди да игра кошарка со Душко Долгоушко бејзбол, оставајќи ги Булс во рацете на Скоти Пипен, а шампионскиот трофеј на Хјустон Рокетс.

Несомнено Мајкл Џордан не би бил тоа што е без луѓето околу. Не само соиграчите од Булс, особено Пипен, туку и оние како Фил Џексон, па дури и Џери Крауз. Иако The Last Dance е воглавно шоу на Џордан, многу од приказните би биле попразни без зборовите на некои луѓето кои биле дел од целата Булс организација. Ги има речиси сите клучни ликови кои ја обликувале Булс династијата, дури и некои од ривалите кои никогаш не дошле до прстен поради Џордан. Има занимливи приказни со Пипен од кои дел не знаев, има пар пикантерии за мајмунлаците на Родман, па дури и за младите бурни денови на Фил Џексон.

Најголемата замерка ми е што недоволно внимание е посветено на Харпер, Лонгли и Кукоч. Кукоч раскажува исклучително забавна приказна за неговото доаѓање во НБА и пречекот на Олимпијадата од неговите колеги Пипен и Џордан, а сигурен сум дека има уште многу такви од луѓе кои немаа прилика да ги раскажат за сметка на времето потрошено од факинг Кармен Електра. Сериозно, Кармен Електра ја има повеќе во документарец за Булс од Булс играчи што гинеле таму по плејофи. Дури и самиот Стив Кери пред некој ден кажа дека му е незгодно поради тоа. Презадоволен сум и со ова во The Last Dance, како и да е. Само што толку се добри овие десет епизоди, упорно те тераат да бараш уште. Што и да имаше или да немаше, пак ќе беше малку некако.

Не дека некогаш ми требало доказ за позицијата на Џордан како апсолутен НБА бог, ама The Last Dance е толку моќно сведоштво што сигурен сум дека може и најголемите неверници да ги замисли. Не сум НБА експерт во никој случај, низ годиниве следам кога и како можам и да - видов нови легенди, имиња кои станаа следното лице на лигата, играчи што се запишаа како едни од најголемите во историјата и такви кои можеби допрва ќе стојат рамо до рамо со нив, ама немаше ништо толку глобално и сеприсутно како Мајкл Џордан. Барем на мене никој не ми влијаеше толку, освен можеби Вејд.

Во време кога моменталната НБА сезона е во карантин и неизвесно е дали воопшто ќе се врати годинава за да гледаме финале Лејкерс - Бакс, The Last Dance е најдоброто што можеше да улета на темата. Не мора да си страстен љубител на НБА или општо спорт за да ти биде интересен. Веројатно не мора ни да си фан на Мајкл Џордан. Доволен предуслов е само да ти е познато кој е, а не верувам и денес постои таков кој не знае за него.

Има ли простор за Star Trek: Strange New Worlds?

Какви вести! По ужасните Star Trek: Discovery и Star Trek: Picard, CBS деновиве го најавија следниот потег во касапењето на франшизата - Star Trek: Strange New Worlds. Серијата би требало да се појави следната година и да го следи екипажот на USS Enterprise под водство на капетанот Кристофер Пајк, истиот оној Пајк на Енсон Маунт од втората сезона на Star Trek: Discovery. Не издржав да ја догледам таа сезона, попрво ќе се пукнев со фејзер во слепоочница, ама денес малкуте љубители на Star Trek: Discovery го двојат Пајк на Енсон Маунт како најсветлото нешто од тоа бескрајно дно од серија.

Пред да продолжам понатаму, накратко да се потсетиме кој е всушност овој капетан Кристофер Пајк. Во 1965 снимен е првиот пилот за оригиналната Star Trek серија, "The Cage" кој е одбиен од NBC, но подоцна материјалот е инкопориран во првата сезона во друга приказна како флешбек. Во "The Cage" го нема капетанот Кирк, со Enterprise капетанува Кристофер Пајк, но го има Спок и уште неколку познати фаци од она што подоцна ќе биде познато како Star Trek: The Original Series.  

Таа пилот-епизода иако од денешен аспект е крајно забавна, тогаш била одбиена и оценета како премногу бавна. NBC сметале и дека прекомплицирана за обичната публика да може да ја разбере. Главниот лик е сменет со Вилијам Шетнер како новиот капетан Кирк, и со низа разни штимања е лансиран друг пилот - "Where No Man Has Gone Before". Остатокот е историја. Пајк подоцна станува интегрален дел од Star Trek универзумот, а се појави и во оној Star Trek (2009) филм на Џ.Џ. Абрамс како првиот капетан на Enterprise.

Како што се најавуваа следните Star Trek серии после Picard, гледав како интернетот упорно бара серија со овој Пајк и се чудам што некој решил да послуша. Мислам, стварно треба да си глуп после Picard да ризикуваш дополнителни финансиски хаварии со серии што никој нема да ги гледа. И, ете изгледа некој заглавен во карантинов, ја направил математиката и пресметал дека публиката сака да гледа серија како Star Trek: Strange New Worlds.

Со Strange New Worlds, CBS ветуваат "враќање на корените", концепт од кој упорно ми се гади во оваа индустрија последниве години. Тоа обично значи дека не излегла сметката како што сакале, па ќе скрпат нешто што мислат дека фановите лесно ќе го шмукнат. The Predator проба нешто слично, Terminator: Dark Fate исто, ама и двете прилики резултираа со пропаст. Има еден куп вакви примери, овие два еве ми текнаа од прва. Наводно Strange New Worlds ќе биде поведра, оптимистичка варијанта на Star Trek, конципирана како воглавно епизодна, а не со една приказна развлечна низ цела сезона или две. 

Сепак, да не забораивме дека и ова доаѓа од луѓе кои во неколку прилики брутално ги скршија сите постулати на Џин Роденбери, заборавајќи што е јадрото на Star Trek. Кога два пати ќе те намагарчат, како да имаш доверба и трет пат? Пред Picard, сметав дека Star Trek треба хронолошки да оди напред наместо да се врти во круг во тој истиот распон од неколку години. Но, и во таа "иднина" успеа да направи многу чекори наназад, па дури и да ја сведе технологијата на Doctor Who волшебништво. Така што и оваа желба ми згасна. Озбилно, во Picard имаа направа што рекреира минати настани во холограм од воздух и тоа не онакви испрограмирани за холодек. Сега дојдов до фаза кога само сакам Star Trek да не е апсолутно срање без разлика на временскиот период во кој се одвива.

Ужасно сум скептичен за Strange New Worlds. Дури и да го наштима позитивниот тон и да се оттргне од глорификацијата на насилство, војните и дистописките бездни, ништо не гарантира дека ќе прекине да го проституира Star Trek како платформа за пристрасна промоција на актуелни политики и агенди за да се врати на порелаксирано истражување на необичните нови светови. Не верувам дека Алекс Курцман и Акива Голдсман така лабаво ќе се откажат од таа матрица или пак дека ќе го отстапат местото на компетентни луѓе за раскажување Star Trek приказни.

Star Trek: Strange New Worlds е планирана некаде за 2021-2022, се разбира ако до тогаш општеството на се распадне како во влажните сништа на Алек Скурцман. Како и да е, ако воопшто излезе, веројатно ќе изгледам епизода-две чисто да проверам дали е возможно да се доближи до традиционалниот Trek дух или ќе биде само уште една пропуштена прилика да се разбере суштината на серијалот.

Види такоѓе:

• Пишкарт
• Слободниот пад на Star Trek: Discovery
• Ќе се врати ли Star Trek: Discovery од таму каде што не бил ниту еден Star Trek претходно?
• Детоксикација од Star Trek: Picard
• Вселена, конечната граница
• Star Trek Beyond (2016) 

Првата сезона на Avenue 5

Неизвесно е дали воопшто оваа година филмската и телевизиска продукција ќе продолжат од таму каде што ги закочи пандемијава. Не дека последниве две-три години се прекршија од правење добри серии, ама пак се наоѓаше по нешто за кое нема да ти биде жал за потрошеното време. Додека чекам да се заокружи феноменалниот документарен серијал The Last Dance, посветен на Чикаго Булс династатијата, малце разгледував што друго е излезено во 2020 и така налетав на Avenue 5. Една сезона од девет епизоди по триесетина минути завршена уште пред некој месец. Таман.

Avenue 5 e сатирична, умерено научно-фантастична серија на Армандо Јанучи, креаторот на веќе култната Veep, со Хју Лори во главна улога. Се одвива на туристички вселенски брод наречен "Avenue 5" преполн со кенкави богаташи заминат на интерпланетарно крстарење. Турата е веќе при крај и бродот треба полека да се враќа назад кон Земјата, но извесна техничка непогода ќе го претвори патувањето од осум недели во три години, без некоја голема шанса некој да ги спаси од среде вселената. Не само што ресурсите се недоволни за сите да бидат опслужувани толку долго, туку врвот од и онака некомпетентниот екипаж се само најмени актери. "Avenue 5" всушност управува автономно, ама тоа патниците не го знаат баш - за нив капетанот е главен.

Стварно супер лабава серија, ништо преозбилно или претенциозно. Не е најсмешната на светот, има малку турбулентен почеток и неисцрпен тематски потенцијал општо, ама после две-три епизоди некако успева да си ја потрефи сопствената траса и да слета како забавна целина. Хуморот е суптилен, непредвидлив, не се воздржува да забега во мрачни правци и апсурдни крајности и непријатности, а некогаш некои ситуации ги нуди речиси како засебно функционални скечеви. Има некоја непостојаност кај форматот на хуморот што ми е крајно симпатична, а не знам дали е намерна или не.

Хју Лори, капетанот Рајан Кларк, е веројатно најсветлата точка во овој контекст. Хју Лори е исклучително талентиран актер, шармантен и природно го спроведува комичниот набој, па без гајле "капетанува" со целата серија и кога сценариото непријатно ќе се заниша. Што е и малку честа појава додека серијата се труди да си го најде тонот на почетокот, ама ете за среќа има кој да ја носи и во таквите моменти.

Поголемиот дел од водечката екипа функционира солидно. Ликовите се фино вклопени во амбиентот, актерите се одлични и ќе видиш многу познати лица од серии како The Office, Flaked, па дури и Star Trek: Voyager. Скоро секој од нив има некаква своја приказна која се развива низ цела сезона, што некогаш знае да го изремети темпото на наратив кој можеби не може да си го дозволи тоа во целост, ама балансира со други работи, па ќе прогледам низ ова. Ако ја користиш серијата како софистициран позадински шум на ручеци и вечерања како мене, таквите неподмачкани делови воопшто не пречат.

Единствен што упорно отскокнува и можев да го толерирам само до одредена мера е Џош Гад. Разбирам дека ликот кој го толкува, сопственикот на компанијата која го спроведува крстарењето, e замислен како таква себична капиталистичка свиња, меѓутоа начинот на кој Џош Гад го портретира ликот е крш. Многу често неговите обиди завршуваат како да е евтин имитатор на Џек Блек на аудиција за нешто сосема трето. Серијата ептен сака да ги сведува ликовите на пренагласени карикатури и тоа е сосема кул, ама изгледа некој заборавил да му каже на Џош Гад до кој степен може да оди.

За Avenue 5 е одобрена втора сезона и покрај млакиот одзив од публиката и критиката. Бидејќи потенцијалот е очигледен, а и очигледно неискористен во целост, се надевам дека евентуалната втора сезона би продолжила по темпото кое се гледа во последните неколку епизоди. Но, сепак ова е HBO, продукција што успеа да упропасти серија како Westworld одземајќи ѝ ги сите работи што ја правеа забавна, па веќе ништо не е сигурно. Ако ептен немаш друго за гледање или ти треба нешто свежо за во позадина, дај му шанса на ова. Таман си е.

Впечатоците од демото на Zoria: Age of Shattering

Еднаш многу одамна со гејмингот владееше еден жанр на изометрични RPG игри со turn-based combat и неверојатно опширни приказни кој до пред некое време се чинеше неповторлив. Ме радува тоа што игри од типот на Baldur's Gate, Icewind Dale и Planescape: Torment денес доживуваат една блага ренесанса со нивните римејци и наслови како Pillars of Eternity и Torment: Tides of Numenera, ама истовремено жалам што повеќе го немам времето потребно за прописно загазување во нивните обемни светови. Пред некој ден налетав на еден нова игра кој излегува наесен, Zoria: Age of Shattering, која се стреми да понуди искуство инспирирано баш од овие погоре. 

Во моментов е достапно бесплатно демо во вид на пролог кое се завршува за неколку саати, таман доволно колку што ми дозволува и времето за овој тип на RPG. Зашто нели, ќе нема кој да игра World of Warcraft. Така и се решив да ја проверам Zoria: Age of Shattering. Ги обожавав ваквите игри на времето, па дури и на овие години се трудев да играм Pillars of Eternity колку можам. Освен тоа, оваа игра ја работи едно многу мало романско студио Tiny Trinket Games, па како сезонски Unity ентузијаст бев крајно љубопитен да видам како тројца девелопери го искористиле енџинот за да склопат нешто вакво.

Не знам како ќе изгледа финалната Zoria: Age of Shattering, ама сум сигурен дека ќе е многу повеќе од ова што е сега достапно. Демото те фрла директно во светот и воениот конфликт во кој е моментално со предефиниран херој, па ја немаш онаа прилика да утепаш пола ден на детално крерирање на твојата совршена RPG персона. На почетокот играта те учи на контролите, основните опции и механики, те запознава со типовите на интеракција кои можеш да ги имаш со околината, па полека ги собираш и останатите тројца членови на твојата херојска дружина стандардна за овој жанр. 

Она што прво најмногу ме импресионираше е колку мазно вози целата игра. Светот е преполн со детали, анимации и ефекти, па искрено очекував да ми ја подзагуши веќе старава графичка и изненаден сум што не приметив дека перформансот е лимитиран од мојот хардвер. Немав никаков проблем удобно да навигирам низ преубавите густи шуми и мрачните подземја. Огромна пофалба за ова. Знам дека Unity може лесно да клизне, ама овде сè e солидно оптимизирано. Се надевам дека и понатаму стабилно ќе вози на постари машини.

Се изненадив и колку многу пати си пречекан од непријатели од разни ќошиња, ама за среќа борбите, иако turn-based, се многу подинамични, флуидни и брзи, па нема многу да те замара нивната фреквентност. Баш како некоја лесна верзија на механиката од Baldur's Gate. Секако, потребна е некаква тактика и позиционирање, па единствена замерка тука ми е што овој систем не е баш добро исполиран. Некогаш видикот ти е блокиран иако си добро позициониран, ама претпоставувам дека е некој баг што ќе го средат во финалната верзија. Би било убаво и да можеш сам да ја одредиш формацијата на твојата група, ама како за демо генерално е океј.

Е, сега. Овој тип на игри се познати по тоа колку ефективно може да те внесат во нивниот свет. Често ќе наидеш на детални квестови, писменца, книги и слично што дополнително ќе ја обликува придодата на авантурата со која ќе се соочиш. Да се дупнеш од читање. Значи зборувам за голема, дебела приказна. Кај Zoria ова е делот што има најмногу за доработување и мислам дека ќе биде пресуден за тоа како ќе пројде играта кога официјално ќе излезе. Не знам дали истиве тројца дечки што работат на развојот ја пишуваат и приказната, меѓутоа дефинитвно е потребен малку постегнат процес и пристап во оваа насока.

Налетав на многу аматерски дијалози и генерички приказни, па дури и бројни референци кон поп-култура кои некако штрчат ако се волку чести. Разбирам дека играта меѓудругото сака и да е омаж на нејзините претци, меѓутоа не приметив дека премногу се грижи за сопствениот идентитет. Џабе изгледа добро и има крајно задоволителен гејмплеј ако приказната сме ја виделе многу пати претходно. Секако, ова може да се надохнади додека да излезе или па веќе е, а демово се фокусира на други работи, ама стварно ќе е штета ако вакво нешто не добие подобра раскажувачка моќ.

Откако е излезена првата ваква игра, сто пати сме ги виделе стандардните чудовишта, амбиенти и ситуации во други слични магични светови. Не мора и тука да се истите некромансери што оживуваат мртви или досадните камени елементали во секоја втора пештера. Сфаќам дека жанрот има одредени параметри кои девелоперите сакаат да ги почитуваат, ама мало размрдување на стандардната формула е секогаш добредојдено. Еден пример за соодветно мало значајно скршнување ми е приказната во The Incredible Adventures of Van Helsing. Жанрот е малку различен, ама исто како и овој сака да следи некакви "правила" кои лесно може да го сопнат. Сè што сакам е поубедлива причина за да го убијам тој џиновски пајак, ок?

Верувам дека значителни подобрувања ќе се има и кај корисничкиот интерфејс зошто има некои фонтови и илустрации кои дефинитивно треба да се сменат. Остатокот е стварно супер и ми се свиѓа вака како целина. Од демото не е баш возможно да го испробаш практично, ама видов дека играта има огромен систем за карактеристиките на хероите и нивните својства, магии и слични чудесии, па можам да замислам колку можности за прилагодување и штимање ќе има во крајната верзија. 

Сакам кога мали студија прават вакви работи и навивам за Zoria: Age of Shattering да си го најде местото во гејмерските библиотеки. Реткост е овој жанр денес, па мило ми е кога ќе налетам на некој нов наслов. Zoria засега го има целото мое внимание, ќе следам редовно што се случува со развојот, па се надевам дека ќе најдам време есенва за асално да седнам да видам што сè има понуди. Во меѓувреме, можеш бесплатно да си го симнеш демото од Стим, или да ја ѕирнеш репризата од мојот лајв стрим на Twitch.