Селекција од Love, Death & Robots

Антологиската збирка на кратки анимирани филмови Love, Death & Robots е најбучната ствар во поп-културата последниве месец дена. Се чини дека екипата на Тим Милер и Дејвид Финчер успешно го испорача духовниот наследник на култниот Heavy Metal кој разбирливо се обраќа кон новите генерации. Love, Death & Robots е сочинет од осумнаесет краткометражни парчиња од различни автори, режисери и студија кои воглавно опстојуваат во научно-фантастичниот спектрум, меѓутоа не се строго задржани во јасни дефиниции. 

Како што можеби е очигледно од насловот на компилацијата - сите се споени со љубовта, смртта и/или роботите како лајтмотив, иако се стилски диференцирани. Повеќето траат околу десетина минути, некои подолго или пократко и сите различно се справуваат со времето, па така што ќе наидеш на наслови кои раскажуваат целосна приказна до некои што само нежно гребнале одреден концепт.

Love, Death & Robots ретко промашува. Нема нешто што би можел да го издвојам како лошо, освен ако тие "епизоди" за кои сум сигурен дека нема да ги пуштам никогаш пак би ги категоризирал како такви. Дури и ако темата или концептот те остават рамнодушен, неодоливите анимации не допуштаат општиот продукциски квалитет да падне под просекот. Доживувањето е супер во секој случај, можеш да си истераш неколку саати мал фестивал за анимирани филмови во домашен амбиент.

Уживав во повеќето, ама изборот ќе го сведам на овие неколку кои ме натераа да се вратам на уште некое прегледување. Спојлерите се сведени на минимум, ама сепак претпазливо надоле.

Beyond the Aquila Rift
 

Love, Death & Robots адаптира две кратки приказни на Аластер Рејнолдс, оваа и Zima Blue, кои ете без да знам дека се од ист автор, инстантно ми се издвоија како омилените. Тешко е да изнесеш функционален космички хорор надвор од пишан медиум, а Beyond the Aquila Rift некако тоа го прави елегантно и прецизно. За многу кратко време успева да го оформи цел свет, да те приврзе за ликовите во него и со застрашувачки методи да го исплати целиот емоционален влог. 

Вознемирувачкиот исход на Beyond the Aquila не е нова идеја, ама презентацијата во оваа клаустрофобична минутажа е тоа што прави толку ефективно да се закачи за тебе и барем на кратко да те повлече во интензивен егзистенцијалистички вртлог.

  

Zima Blue

Како еден вид на мета-наратив, Zima Blue мајсторски ги лупи слоевите кои го откриваат уметничкиот микросвет. Го прави цел сопствен гламур да изгледа како кич. Уште една приказна на Аластер Рејнолдс која е потсетник за поместување на приоритетните наслови во читачкиот список. Не знам каква е оригиналната приказна, ама адаптацијата е еден од најдобрите кратки анимирани филмови кои сум имал прилика да ги искусам.

Беспрекорна анимација, музика и амбиент кои совршено кореспондираат со тактот на темата. Сјајна потрага на минимализам во јадрото на една изморена грандиозност. Ова е апсолутно најпоетичниот дел од Love, Death & Robots, дури и да не била таква намерата.

Good Hunting

Кен Лу, авторот чија кратка приказна е основата на Good Hunting го има измислено терминот "силкпанк" кој во суштина е стимпанк, меѓутоа наместо стандардната викторијанска естетика, светот е ишаран соделот со како-и-да-е-панкот е  мотиви од Источна Азија. Good Hunting веројатно е точката која ги судира овие два поджанрови и резултатот е одличен, макар и што не бев претерано воодушевен од анимацијата.

Но, приказната ми го задоволи оној нагон за машинерија на пареа, па секогаш кога ќе зачадеше нешто ми доаѓаше да запалам копија од филмската адаптација на Mortal Engines. Очајно ми фали жанров на ваков медиум и сакам кога е вака добро изведен.

Ice Age

Ова е единствениот сегмент од Love, Death & Robots кој користи вистински актери за кои неколку пати посакав да беа компјутерски генерирани статични дрва. Сериозно, на што толку отишол буџетот па што се одлучиле за талент од полу-професионално порно? Дури и репликите им звучат импровизирано.

Ice Age си игра со една друга стара идеја, но од една многу забавна перспектива. Лесно гризам на темата, а особено кога е симпатично апсурдизирана до овој степен. Можеби Ice Age технички заостанува зад наслови како The Witness или The Secret War, ама ми ја исполни душата многу повеќе од нив.

Shape-Shifters

Акциониот дел од Love, Death & Robots е резервиран за врколаците кои на Блискиот Исток се дел од специјална единица на американската армија. Велам акционен дел, бидејќи Shape-Shifters иако се обидува да даде некоја морална димензија, на крајот повеќе функционира како пиу-пиу парче.

Дури не е ни целосно функционално, зашто има толку нелогични ноти што да не беше самата идеја за милитаризирани врколаци толку кул, сигурно немаше повеќе од еднаш да го гледам ова. Но, еј - во целава оваа збирка анимирани филмчиња поеднакво решив да ги ценам и концептите. Не сите што се тука имаат време или намера да изградат комплетен свет со правила. Понекогаш ти треба само тепачка со врколаци.

Suits

Не можеш да имаш нешто што има роботи во насловот, а да заобиколиш mecha. И, тоа не било какви, туку рачно изработени mecha роботи што реднеци ги користат да си ги одбранат фармите и имотот од штетници кои со портали доаѓаат од некој друг свет. Suits таа идеја ја засадува многу лежерно. На овие луѓе очигледно борбата со ваква вонземска напаст им е секојдневие. Мислиш бркаат лисици од кокошарник.

Долго се мислев со што точно да ја завршам мојава селекција која опфаќа третина од Love, Death & Robots и на крајот се одлучив за Suits. Има шармантна анимација, супер ликови и е одлична аркадна забава која меѓудругото пакува и некои емотивни изненадувања. Концептот и визуелниот стил се супер комбинација за видео игра.

Оскаровскиот Спајдермен

Можам да замислам колку им е јако на посветените Спајдермен фанови овој период. Лани се нагостија со солиден PS4 наслов и анимиран филм што пред некој ден беше награден со Оскар, а наскоро пристигнува и продолжението на Homecoming. Се надевам дека и тековните Спајдермен стрипови се синхронизирани со забавата што ја сервира ликот низ другиве медиуми. Последниот аниминиран филм, Spider-Man: Into the Spider-Verse, е исклучително забавно и возбудливо парче, онакво какво што ретко се гледа откако филмските суперхерои интензивно почнаа да се потпираат на групирања во заеднички универзуми. Tолку e супер што дури и ми ја врати желбата за Спајдермен стрипови. Четири-пет години не сум пипнал Спајдермен стрип.

Spider-Man: Into the Spider-Verse, бидувајќи изолирана анимирана единка, се потпира на сопствен мултиверзумски еко-систем во кој функционира речиси беспрекорно. Сигурен сум дека во иднина ќе се разграни со продолженија и спинофи, ама сум среќен што основата овде не страда од интрузивна презентација. Баш е културно и умерено. Можеш да приметиш кога нешто е примарно создавано да е прв дел од многу и како му испаѓаат парчиња додека се тркала.

Мајлс Моралес конечно дочека достоинствен долгометражен третман и е вистинско освежување во Спајдермен свет каде што зад маската претежно се наоѓа Питер Паркер. Мајлс доаѓа и во време на безобразна присилена монетизација на диверзитет и прогресивни политики, а воопшто не создава беспотребна бука околу тоа. Колку повеќе се галами околу тоа, ефектот е помал. Некои филмски и телевизиски франшизи ја учат баш оваа лекција во моментов. Види само каква контра-услуга си прави Captain Marvel со интензивната промотивна кампања која исклучува цела демографска група.

Но, Into the Spider-Verse претежно се занимава со еден денес редок елемент - забавата. Во последно време има толку драми и контроверзии околу продукцијата на сите овие суперхеројски лајна што додека дојдеш до крајниот производ веќе си затруен од нив. Овде не го осетив тоа. Филмот ми пристапи прилично тивко и ме потсети на едно време кога овој жанр беше многу порелаксиран, ведар и топол, кога немаше потреба да  нагласува некаков политички тон или да се додворува на публиката со носталгија.

Чисто уживање за секоја возраст. Ултра-интересна приказна, феноменален кастинг, топ музиче и досетлив хумор. Не секој суперхеројски филм мора да го има истиот пристап кон спасување на светот. Без разлика дали е анимиран или не, мило ми е што заобиколува голем дел од досадните линеарни клишеа. Продуцентите во целост ја разбрале суштината на Спајдермен и можеби затоа резултатот е така префинет. Нешто чудно се случува откако суперхероите почнаа да стануваат поблиски со нашата реалност отколку со нивната, стриповската. Into the Spider-Verse иако игра околу границата, конечниот избор му е да остане во наивните стриповски рамки каде и најсоодветно функционира.

Анимацијата е главниот алат кој му овозможува на Into the Spider-Verse да настапи видно дистанциран од повеќето жанровски шаблони и итро ја користи приликата за се раздвижи. Oсобено во самата естетика која во одредени моменти го прави да изгледа како кандидат откорнат од фестивал за независен анимиран филм кој не штедел на визуелен раскош и психоделичен сензибилитет. Баш тој неодмерен експериментален стил го прави филмот толку привлечен и уникатен. Се надевам дека неизбежните продолженија ќе бидат поумерени во овој контекст зашто во спротивно брзо ќе излити и ќе се презаситиме.

Саундтрекот е уште еден впечатлив елемент кој придонесува за модерниот, младалачки амбиент на Into the Spider-Verse. Претежно се состои од имиња кои творат низ денешниот актуелен хип-хоп спектрум чии ствари овде се соодветно распоредени и одлично се вклопуваат во ритамот на филмот. Често го фаќам како ми се протнува во дневната плејлиста.

Се осеќам добро со Into the Spider-Verse. Слично исполнувачко чувство ми предизвикува The Lego Batman Movie. Ги гледаш и не си натоварен со тоа дали Локи ќе се бацува со Танос во седмото Avengers продолжение или дали Бен Афлек некогаш ќе биде пак Бетмен. Изморен сум од филмската суперхеројска серијализација и цикузот зад завесата. Се надевам дека некогаш во иднина продукцијата ќе се врати на самостојни приказни како Logan, а иднината ќе донесе нови свежи креативни екскурзии како Spider-Man: Into the Spider-Verse во овој одамна згрчен жанр.