Мини-серијата Battlestar Galactica

Не пропуштам прилика да кажам колку се најдобри првите две сезони на Battlestar Galatica. Скоро го правев муабетот и секогаш е истиот - само првите две сезони, другото тапа. Тие ги имам повеќе пати гледано и секогаш сум се откажувал некаде кон средина на трета. Памтам како цело друштво тогаш се мачеше да ја догледа и последната сезона, што значи нешто не штимало. Ама поминало толку многу време и сега веќе и ми е избледено што конкретно, па сфатив дека веќе не можам валидно да одговарам дека се само "првите две". 

Мислев дека архивата на Crapwerk ќе ми помогне малку да се присетам, ама сѐ што најдов беa неколку постови за The Expanse каде што само го верглам истото. Џабе блогирањето осумнаесет години без три реда за една од најдобрите научно-фантастични серии некогаш снимени. Значи, време беше подиректно да се испита квалитетот на Battlestar Galactica денес, па седнав и ја изгледав мини-серијата од 2003 која е практично тричасовен пилот за редовната што почнува со прикажување скоро година дена покасно. 

Оваа Battlestar Galactica е всушност римејк на истоимена серија од 1978. Сум пробал и тоа да го гледам во деновите кога сум бил најзагреан, ама никогаш не ми залепи. Мислам дека денес би ми била позабавна, само уште да имав време да го дознавам тоа. Оригиналната Battlestar Galactica има само една сезона и едно пропаднато продолжение Galactica 1980 кое е скинато после десет епизоди. Но, брендот останал популарен и во следните декади, па конечно после неколку неуспешни обиди да се возобнови, во 2003 го добива ова што денес е веројатно првото нешто на кое ти текнува кога ќе се спомне Галактика. 

Римејкот маневрира во малку посериозна, потемна насока што ја прави оригиналната да изгледа како цртан филм во споредба. Ризичен потег, ама очигледно исплатлив ако судиме по тоа колку масивно порасна како франшиза. Сигурно едно десет години немав пуштено. Се возбудив ко некој да ми ја донел изрежана на два диска. Не бев сигурен како ќе ја доживеам и дали само романтизирам нешто на кое што можеби времето не му било наклонето. Една друга моја така подрага Star Trek: The Next Generation изгледаше пошкарт со секоја пројдена година за на крај да ми остане со едвај дваесетина добри епизоди. Некако не бев спремен и ова да го видам во некое такво издание.

Не знам како се носи понатаму, ама овие три саати Battlestar Galactica уште се врвни како и секое претходно гледање. Не само што нема ни ден остарено, туку ја држи формата подобро од било кога. Различно ги правеа сериите тогаш. Ковано да трае, а не да биде викенд содржина на стриминг сервис ко сега што ги штанцаат. Aко ја промашиш пилот-епизодата, толку си - немаш серија. Затоа и ќе приметиш колку сѐ e грижливо склопувано.

Уште одма расчистува со што ќе си имаш работа. Не е ова Star Trek на Роденбери или нешто позитивно и весело. Ова е борба за опстанок на човештвото, сведено на мала неприземјена флота вселенски летала откако неговата креација Сајлоните одлучува да им ги изрока колониите со нуклеарки. Нема дипломатија и преговори, ги ловат и преживеаните. Не само што никој не знае кај биле Сајлоните додека траело ова изненадно нарушено примирје, туку сега може да изгледаат и како луѓе и да им се инфилтрираат на осетливи позиции. Со никој не си на чисто, било кој може да биде непријателот.

Толку добро презентирана калакурница што нема шанси да не те завлече. Кога Адама го држи говорот на крајот од овие три саати, ти доаѓа да потстанеш и да им се приклучиш. Феноменално секој пат. Баш ќе продолжам да гледам и прва сезона онака лабаво, нека се и две епизоди неделно. Може ќе се присетам зошто упорно ја баталувам. Ми фалеше нешто квалитетно за гледање, а во моменталната понуда нема нешто што ме влече. Го немам времето како некогаш, се трудам да бирам. Мислев да седнам на Scavengers Reign откако изгледав Blue Eye Samurai пред некој месец, ама сепак ќе пробам да пополнам со Battlestar Galactica измеѓу.

Гази и после дваесет години. Некои работи уште останале недостижни. Иако телевизиските серии напреднаа многу над ова, и тематски и продукциски и на секој различен начин, овој поджанр како тука да си ја испеа песната. Многу кратко после ова едни почнаа да го бркаат трендовскиот Lost формат без да успешно да го доловат тоа што функционираше таму, а други мислеа дека е само доволно да качиш луѓе на прљав вселенски брод, и толку беше - секна надежта за вакви серии. Немаше саглам "вселенска опера" до The Expanse, меѓутоа ни отприлика не достигна такво културолошко влијание.

Ретроспектива на The Rock

Со последново прегледување на The Rock (1996), сѐ попривлечна ми е теоријата дека е Бонд филм, поконкретно последниот Бонд на Шон Конери. Теоријата е дека Џон Мејсон е всушност оригиналниот Џејмс Бонд кој е затворен во Алкатраз во 1962 од каде што успева да избега, да го спаси светот неколку пати и пак да заглави затворен во САД триесет и кусур години дека наводно тајната служба го "жртвува" и го негира неговото постоење. 

Нема да навлегувам детално во теоријата, не е ни толку битна, меѓутоа очигледно е дека The Rock може да биде Бонд филм ако сакаш така да си го доживееш. Можеби не е онаков Бонд филм со сите својствени елементи, не е ни истиот жанр, ама е подобар од многуте што се промотале натаму. The Rock има жолто Ферари Спајдер место Астон Мартин, нема научно-фантастични гаџети и го има Николас Кејџ наместо некоја егзотична мома, ама Ед Харис тука комотно би можел да се носи со повеќето ексцентрични Бонд негативци. Има за што да се фатиш ако си решен, многу од сличностите не се случајни, а главното е што Конери го цепа Мејсон речиси идентично ко Бонд.

Јасно ти е дека се забавува со ликот. Не дека не е максимално харизматичен кај и да се појави, меѓутоа тука е неспоредливо поприсутен од некои филмови каде што очигледно е дојден исклучио за платата. Секако дека и овде ги одбивал додека не се испазариле подобро, ама некако успеал да си кликне со младиот Мајкл Беј на кој ова му бил втор филм, па дури и да му помогне да се справи со продуцентите од Дизни откако каснел со снимањето и му се качувале на глава. Во анегдотата што Мајкл Беј ја раскажува, Конери им се појавил на некој ручек, им спискал дека се кнап со буџет и само прашале колку треба. 

Со добар материјал можеш да извлечеш многу од подостарена акциона ѕвезда. Конери иако има 65 години кога е снимано ова, делува многу повитално и поубедливо од неговите колеги кои се испробале на таа возраст во слично конципирани филмови. Феноменален е. Мејсон му е една од најдобрите улоги откако е целосно побелен во брадата. Мајкл Бин наводно му зборел на Мајкл Беј дека го фаќало трема во негово присуство. Не се троши тој Бондовски шарм така лесно, а го одржува и во Entrapment три години покасно. 

Истиот овој материјал прави од Николас Кејџ актер кој може да износи ваков акционен трилер. Con Air и Face/Off се следната година. Колку и Шон Конери да е Шон Конери, огромна заслуга оди кај Николас Кејџ за The Rock да биде класиката која е денес. Дури имаат и некоја награда земено за најдобро филмско дуо за таа година. Имам некоја нова љубов за Николас Кејџ од неодамна која е сосема спротивна од таа една фаза што ја имав во младоста кога "не го сакав". Не знам ни што била точната причина, ама секогаш секаде е феноменален. Не стигнав уште да измуабетам тука за The Unbearable Weight of Massive Talent, нека ми биде ова потсетник дека може треба.

 

Мајкл Беј очигледно може да го искористи потенцијалот на актерите со кои работи и да им помогне да одговорат на различен предизвик. Кој го претвори принцот од Бел-Ер во акционен херој? Баш ме интересира каква би била кариерата на Мајкл Беј доколку не ги допреше парите од Хасбро. The Rock ми е омилениот негов филм, така одлучив. Толку долго го немав гледано што веројатно ќе речев Bad Boys кецот ако ме прашаше пред некој ден. Pearl Harbor и Armageddon се океј за тоа што се, ама не се филм за подостарен Џејмс Бонд кој со Николас Кејџ се инфилтрира во Алкатраз за да го спречи Ед Харис да го рокне Сан Франциско со хемиско оружје.

Воопшто не стареат лошо овие акциони филмови од средината на девеести. Разбирам дека носталгичниот фактор е висок во заклучоциве, ама не сите од цела таа декада се Terminator 2: Judgement Day или True Lies. Или The Matrix, еве да се прошириме жанровски уште малку ако има место. Во она прелазното време кога се селевме од касети на дискови не изгледаа волку добро. Тогаш веројатно The Lord of the Rings правеше сѐ да личи шкарт во споредба, без оглед на жанр. А, има некои како еве овој, Speed, Air Force One, Assassins, па дури и Enemy of the State, кои се многу подобри отколку што ќе очекуваш да ти бидат денес. Judge Dredd со Сталоне ќе се изгледа пак набргу исто.

Види такоѓе:

• Ретроспектива на Last Action Hero
  
• Ретроспектива на From Dusk Till Dawn
• Ретроспектива на Batman Forever
• Ретроспектива на Demolition Man
• Ретроспектива на Escape Plan