Нешто ѝ направиле на Last Epoch

Како се заиграв Last Epoch, мислиш стварно ќе ги изгасат серверите на 6 декември. Нит сакав, нит ми беше во план. Демек ја пуштив уште еднаш пред да ја тргнам да растерети за Path of Exile 2. Кењам кај стигнам последниве месеци за колку е естетски досадна и како нема приказна, ама располага со други квалитетни моменти кои ме потсетија дека озбилно заслужува "последна" фора. Притисната е меѓу два гиганти од жанрот за чија публика се тепа и сериозно има нешто што ја квалификува како најпргавата во тие борбени редови. Солидно почна кога излезе, а гледам дека нагло има изгубено голем број на играчи и некако ќе ми е мака ако не пркне пак. 

Кампањата е уште ужасно заморна и нема копче да кликнеш да ја сконеш ако претходно ја имаш завршено со друг карактер. Изборот е пак да ја играш цела или да следиш глупи комплицирани упатства кои кратат делови, ама пак е неприродна алтернатива за левелирање и ќе заглавиш со друг досаден грајнд. Ако ништо друго, барем фракциите да не се отвараат преку кампањата туку на одреден левел. Не успеав ни да излевелирам втор карактер во првата сезона од што ми беше досадно да трчам низ истото. Замисли да сакаш со повеќе. Нема опција ни дијалогот да го прерипаш од главната кампања, па само кликаш брзо додека престанат да ти зборат. 

Фали и повеќе разновидност во ендгејмот. Верувам дека ова ќе го средат во иднина, ама во моментов е малку штуро. Нема нешто многу за правење освен фракцискиот грајнд и да фармаш монолити кои се збирка мали мапи наречени ехоа чија содржина е процедурално генерирана. Преку ехоата собираш валута со која ти се отвараат некои потешки етапи и босови чие комплетирање ти нуди нов монолит. Практично тоа е целиот главен ендгејм систем. Не знам дали можеш до бескрај да ги фармаш монолитиве, ама веројатно до левел 100 веќе ќе ти се смачени. Што е океј. Тоа се саати и саати ако ти е забавна играта, ама недостатокот на варијации полесно ги брка луѓето на друго место. 

Сега кога ја пуштив пак не очекував дека ќе ме држи повеќе од пола саат. Направив нов сезонски карактер - Primalist, кој како специјализации цепа онаков филм, друдско-шамански-пријател на дрвата и љубител на животните. Нешто што обично не ми е прв избор во RPG игри, ама нели сега ја пуштам колку да се отпишам. Неколку денови покасно, опкружен со глутница волци околу мене, неколку тотеми што пукаат трња и една масивна бодликава секира - дробам низ десет левели поголеми ехоа. Неспоредливо подобро чувство од пролетоска. Мераци. Неочекувано ме завлече и не ме пушта.

Свежите промени што ги носи Harbingers of Ruin печот се насекаде очигледни. Го спастриле малку и дизајнот со адаптабилни скалирачки босови што намерно беа секогаш "подобри" од тебе. Сега конечно можеш да ги тепаш понормално и опремата што ја имаш да функционира во твоја корист, без вештачки препреки. Имаат финта со штитови на самиот бос што се пуштаат во одредени фази за колку да ги "видиш" фазите, ама многу побрзо и полесно можеш да победиш ако си соодветно опремен и знаеш што правиш. Не знам зошто воопшто имаа таква глупост на почеток.

Имаат додадено и evade како нова механиката на карактерите и сега движењето и тепачките се едно десет пати подобри. Ептен ја менува играта, комплетно друго е. Со тоа што си значително побрз, полесно се движиш и собираш непријатели и ти е отворена цела нова тактика за справување со нив. Имаш многу поголема контрола вака. Промената функционира феноменално при секоја ситуација. Алал. Плус голема новина е целосната поддршка за контролер, па и таа варијанта е достапна ако ја преферираш така. Супер е. Да беше вака од старт може немаше да прекинам да ја играм толку брзо.

Уникатната опрема паѓа почесто од било кога, а низ мапите конечно протрчува варијанта на дијабловскиот loot goblin што кога ќе го стигнеш и здробиш ти дава разни богатства. Ни ова го немаше претходно, скоро го имаат воведено. Неверојатно е колку оди во полза на играта.  Некогаш се појавуваат повеќе различни во исто време, па ќе се растрчаш и ќе ја повлечеш цела мапа на себе од што си лаком. Така начекав еден што фрли огромен куп виолетови легендарни оружја ама пред да соберам било што ме изгази толпа зомбија што ја собрав на мене. Тапа е кога ќе ти се случи во рано додека си голтар без опрема. Кога ќе изгинеш во ехо, следното влегување ти е ресетирано и практично губиш сѐ што не си зел. Следен пат ќе си попретпазлив.

Освен ова, динамиката на тепање орди непријатели е размрдана и со почестата појава на "светилишта" кои ти даваат разни ствари кога ќе ти активираш, од злато до привремени моќи. Иако се случајни, на секоја трета-четврта мапа обавезно гледам по некое такво што ќе те претвори во машина што блуе оган, или ќе паѓаат метеори врз непријателите додека се движиш или некоја друга забегана моќ што ќе ти овозможи да ја топиш мапата цела минута. Некои се како излезени од Vampire Survivors и ова го кажувам во најпозитивна смисла. Некогаш и овие ги има повеќе од едно на иста локација, па ако ти се погоди можеш буквално да завршиш цела мапа само со движење.  Ова го немаше кога играв првиот пат. Имаше неколку што фрлаа некои трошки, меѓутоа ништо што правеше гејмплејот олку повозбудлив и интересен. 

Овие две за мене големи и позитивни новини одлично се вклопуваат и со механиката на сезоната. Низ мапите може случајно да ти се појави и нешто што Last Epoch го вика Немесис. Има некаква глупа небитна приказна во позадина, ама воглавно добиваш избор од неколку ајтеми и опции да ги смениш за ново купче во следниот Немесис, да ги појачаш истите за следниот или да го тепаш моменталниот за самото купче. Идејата е ако начекаш нешто што ќе те бендиса, да го појачуваш додека можеш и на крај да го истепаш Немесис босот за да си го земеш, но и босот станува потежок доколку појачаш ајтем. Едноставно е, ама дефитивно фалеа вакви ситници за да ја направат целата игра поинтересна. 

Овој пат во ниеден момент не ни помислив на приказната. Last Epoch ме истрча ко хрчак и не се ни побунив. Многу ми се супер монолитите како концепт. Мапите се кратки, траат по неколку минути и се различни секоe влегување. Дури и ако заглавиш на некоја иста. И таа се генерира одново, те пушта на друга локација и има различен услов или дење-ноќе со што има и ситна визуелна дистинкција. Наградите се доволно привлечни за дополнитен мотив, ама веќе е убаво стегната за да те вози исклучиво на чист допамин. Ќе ми беше уште појака да можев исклучиво со ехоа да можам да левелирам и друга класа од старт.

Стварно не сакам да замре Last Epoch, веќе станала значително подобра игра и баш сакам да е жива и активна за кога евентуално ќе се вратам прекичмен од Path of Exile 2. До пред некој ден немаше шанси да се сложам со ова, дури уште не би се осмелил да ја препорачам на некој да ја купи. Може ако веќе ја имаш да седнеш да ѝ дадеш шанса во оваа состојба, таман да подмачка пред Path of Exile 2. Многу е позабавна од кога излезе официјално. Мило ми е што не ја избришав пред да раскликам уште еднаш. Не верувам дека ќе ја инсталирав пак и ќе си останеше така забаталена безвезе.

Види такоѓе:

• Не се плаши од Path of Exile 
• Добра е Last Epoch, ама...
• Ништо не се скрши на Diablo IV Server Slam
• Warhammer 40k: Inquisitor - Martyr до Diablo IV
• Преглед на The Incredible Adventures of Van Helsing
• Назад на Torchlight II

Осумнаесет години Crapwerk

Ја разгледував архивата од последниве години на Crapwerk и не ми е јасно како во 2015 сум успеал да објавам 141 пост. Само во март таа година имам дваесет и тоа не се сите онакви три реда муабет. Некои комотно би можел да ги потпишам и денес. Ако си имаш читано свои пишуванки знаеш колку тапа можат да звучат покасно, било години или саат-два. Ама најдов еден што баш ме окези, нешто лупетам за тогашниот нов Продиџи албум. Некои ситуации што таму ги објаснува младиот јас ми се уште посмешни од оваа перспектива. Колку бизарно брзо летна времево. Неверојатно. Кит Флинт умре во меѓувреме, ние подостаревме, а широкиот Продиџи дуксер веројатно денес би ми бил кнап. 

Од цела 2024 ќе имам скоро слична бројка и причината не е само поограниченото време и тоа што одамна сум малку попребирлив околу консумирање на глупости. Изгледа ми требаа само осумнаесет години за конечно едно друго хоби да ги јаде слободните саати алоцирани за блогирање. Сакав бар да напишам за мојот албум на годината, Absolute Elsewhere од Blood Incantation, да го подрвам за Shogun, да составам листа од омилените хорор филмови од последните неколку години и да објавам уште едно купче забаталени игри за ПлејСтејшн кец, ама не стигнав. Ни за новиот на Еминем ништо.

Привршувам со правење на игра. Се вика ШТРЕК и е 2D платформер. Мала и кратка, ама игра е, и планирам да ја објавам наскоро. Сакав eден од многуте прототипи што хобистички ги шљакам во Unity да го исполирам во некој покомплетен облик за колку да осетам фази од процесот кои ми беа комплетно непознати, па се одлучив за најминималистичката идеја зошто уште со време сфатив дека и тоа ќе биде подвиг. Тешко е да правиш игри, уште потешко е кога ќе се прелажеш дека ќе оди мазно само затоа што знаеш да кодираш. Не е ни отприлика слично со мојата денска програмерска професија. Освен тоа сам цртам и анимирам, а не сум некој уметник вака да речеш. И тоа го учев попатно. Толку се можеше засега, среќен сум што најдов едноставен визуелен стил со кој што можам да се справам и притоа да не изгледа многу шкарт.

Работам натенане. Се трудам да е педантно, водам и аналогна евиденција и документација. Не е дека немав будни ноќи заглавен на глупости, ама уште учам куп ствари во процесот и ми е максимално интересно. Огромен дел од работите што ми беа како цел ги штиклирав, останува уште оваа моментална етапа на полирање, шминкање и поправање ситници по која ќе има барем уште една тест рунда. ШТРЕК не е најсвежата и најкомплексна ствар на свет, ама ми беше неопходна за да ме стави во форма да бркам нешто повеќе во следното. 

Играта веќе пројде неколку итерации и неколку фази на тестирање од разновидна публика и сум неизмерно благодарен за сечиј фидбек и сите што одвоија време да иштракаат. Ќефски беше да видам како некој друг поти контролер на ова. Имплементирав колку што можев од забелешките кои имаа смисла и веројатно верзијата што сега ја имам пред мене е отприлика најблиску до таа што ќе биде достапна јавно. Задоволен сум. Многу од тоа што го извлеков овде е стокмено за нов, посериозен и поамбициозен проект кој веќе зазема облик и време е ШТРЕК да оди кон следната етапа за да му ослободи простор. Најавава ете нека притисне да забрзам малку, а во меѓувреме секако се читаме.

The War Within и јубилејот на World of Warcraft

Неверојатно е колку брзо ми прелета Dragonflight. Како месец-два да потраја пред да излезе The War Within, а сега гледам веќе цела година поминала од најавата на ланскиот BlizzCon. Чудно течеше времето во пандемијата, имам осет дека десет години бевме заглавени во Shadowlands. Разбирам зашто Андуин е ваков шашардисан сега. Немав некои очекувања за The War Within. Идејата за пештерски зони не ми беше најпривлечна ама кој ме прашува мене, башка уште внатре во Азерот немавме стапнато. Секако неспоредливо подобра локација од задгробните зони со вампирите и пеперутките во Shadowlands, само јас преферирам поотворени места. 

Дизајнот што веројатно го опипаа со Заралек во Dragonflight е пристуен во три од четирите нови зони. Новиот експанзиски главен град Дорногал е сместен на површински остров, па единствено таму можеш нормално да земеш воздух. Не сите од подземните зони се толку клаустрофобични колку што мислев дека ќе бидат, има некои креативни одлуки кои фино ја спроведуваат идејата без да мислиш дека ќе ти се сруши нешто врз глава. Халоуфол е еден таков пример и е меѓу најубавите зони што воопшто сум ги сретнал во WoW. Не очекуваш ваква раскошна зелена природа со водопади, реки, кањони и народ од полу-елфови среде масовна пештера. Не ти ни дава време да размислиш како воопшто се диши таму.

И јас како пола интеренет верував дека изворот на светлина во Халоуфол е врвот од збрцаниот џиновски меч на Саргерас во Силитус, ама изгледа дека е само "обичен" кристал. Зоната ја населува цивилизација со прилично интересна историја и ситуација и без да расипам, тврдам дека најдобро ќе се внесеш во нивните заврзлами ако си Паладин и ти значи идентитот на класата. Има и трансмог сет што можеш да го собереш и е еден од најдобрите паладински оклопи до сега. Со оглед на тоа колку ми е глупа главната приказна во цела експанзија, ги ценам ваквите ситни моменти што го опфаќаат RPG сегментот од жанрот, нешто што World of Warcraft низ годиниве често знаеше да го подзабатали.

Среќа The War Within е преполна со наративни детали кои надоместуваат за напорната кампања и досадните ликови преку кои е сервирана. Целата содржина што е вон кампањата е многу поефективна и има многу поголем придонес за градењето на светот и амбиентот околу. Сакам онакви приказни и преданија од локалното село, такви квестови ми се играат. Пример, за браќата муфлони кои еднаш годишно церемонијално ги вкрстуваат роговите на одредено место, најавувајќи бура по која мештаните очекуваат плодна година. Те задолжуваат да откриеш каде е едниот од нив бидејќи неочекувано доцни а небото е чисто. Механиката и на овој квест е можеби истиот дваесетгодишен шаблон, ама презентацијата е кул и успева лесно да те инволвира. 

Вакви работи ми се многу позабавни од истата досадна преџвакана приказна од секоја експанзија каде што со "главните" ликови се ашкаш наоколу додека трагаш по кој и да е моменталниот главен негативец. А, и овие ликови кои се, жити се? На кого треба да му се интересни вакви иритантни шупци како Ферин Лотар или внук му на Магни? Нели со Трал и Андуин ќе беше кампањата? Џабе се лигавевме на синематикот за сега да се петљаат некои рендом фаци чии имиња нема да ги памтиш во следната експанзија. Разбирам дека доброто раскажување е засекогаш стивнато после Legion, ама штета е олку естетски и содржински богата експанзија како The War Within да страда од ваква потпросечно напишана главна приказна. 

World of Warcraft во моментов е најсоодветно скроена за ова слободно време што го имам и има повеќе системи кои работат во полза на тоа. Новата warband опција овозможува да споделуваш репутации, опреми и прогрес помеѓу четири карактери во истата "банда". Не мора веќе посебно да фармаш ствари. Можеш со клик да ја прерипаш главната кампања која и онака никој не би сакал да ја игра повеќе од еднаш, а летањето од Dragonflight е имплементирано низ сите зони и патувањето е значително олеснето и забрзано. Претежно избегнувам портали кога можам и ова ми е супер опција. Ashes of Al'ar сега можам да го спичам кај сакам. Оваа механика ги прави долгите летови преку цел Калимдор да се неверојатно релаксирачка активност, многу ми е мило што е достапна насекаде и на сите летечки маунтови што постојат.

А и за тоа и ја играм World of Warcraft последниве години, за лабаво да се шуњам наоколу и да ја следам приказната. Секој квест го читам и затоа кенкам кога е срање. Некако ми е послаб интересот за рејдови или митици, повеќе сум фокусиран на соло содржина, квестање, левелирање алтови, бркање ретки маунтови, трансмози и повремено по некој данџн за разонода. И некои од другарите ја играат слично и најзабавно ми е кога ќе се собереме за стар рејд. The War Within нуди содржина и за оваа група, па има нов тип на инстанци - delves, кои се практично функционална варијанта на Торгаст од Shadowlands. 

Делвовите, еве вака нека бидат транслитерирани на македонски, ги има на повеќе локации во новите зони и нудат неколку различни наративни варијанти, како и повеќе нивоа на тежина со кои си го одредуваш предизвикот со кој ќе се соочиш таму. Не знам како до сега не им текна на овој концепт. Експериментираа со слични работи и претходно како алтернатива на стандардните данџни и рејдови, имаше сценарија во Mists, ама ништо до сега не заживеа како што мислам дека ќе заживее ова. Ако Активижн Близард сакаат да испаднат уште поголеми мангупи, комотно може да имплементираат делвови насекаде низ Азерот. 

Замисли да можеш да дробиш вакви соло инстанци во Нортренд. Знам дека се дистанцираат од материјалот што е визуелно застарен, дури и стварите од тековниве јубилејни случувања користат претежно понови модели, ама глупо е што никогаш после години не најдоа начин да ги актуелизираат зоните од претходни експанзии во наредните како во Guild Wars 2. Одлучија дека старите експанзии се во друг временски континуитет и толку беше, ко да не можат да извадат некоја причина од газ за пак да имаме нови дешавки во Пандарија. Ни содржината што се случува во отворениот свет во Dragonflight веќе не е релевантна ако си максимален левел во The War Within, а беше озбилно забавна за така да ја баталат.

Се надевам дека после оваа трилогиска Worldsoul Saga која би требало да ја "заврши" World of Warcraft како што ја знаеме, ќе најдат начин да ја живнат територијата на целиот Азерот со актуелна содржина. Не верувам дека целото ова ќе остане така да чмае ако еден ден излезе WoW II во некаква форма. Најдоа некое чаре за претходната инстанцирана содржина, се надевам дека некако ќе го решат и остатокот кога ќе дојде денот наместо да продаваат маунтови од 90 евра.

Ценам колку е разновидна The War Within и како се обидуваат да освежат и надоградат некои дизајни што ги воведоа во Dragonflight. Групниот квест каде што си дел од театарската претстава во Дорн или качувањето по карпи се супер начин за играта да ти каже дека си повеќе од средство преку кое локалниот кожар доаѓа до десет свински чмарови. Има и еден јавен квест каде што низ тунели треба "тивко" да собираш ларви за со движењето да не ти изрипа нивната агресивна порасната варијанта од под земја. Додека си таму откриваш и разни написи што раскажуваат за природата на околината и овие суштествата во неа. Ептен е кул. Вакви ситни детали сведочат дека очигледно тимот кој бил задолжен да го оплемени светот, многу подобро конта што е WoW од пацерите што ја пишувале главната кампања. 

Како што е веќе традиција, и оваа експанзија има нова раса која може да ја отклучиш за играње. Древните Earthen џуџиња не се нови за Warcraft светот, ги имало и претходно во приказната и сега конечно преку кампњата и неколку квестови можеш и ти да си еден од нив. Мило ми е што Активижн Близард наоѓа начин да го збогатува и овој аспект од играта. Уште подобро што се лесно достапни за отклучување. Уште имам кошмари од вечното фармање на репутација за Nightbornе кои не ги ни играв откако конечно ги отклучив зошто ми се смачи целото нивно постоење, Сурамар и фактот што кратко после тоа почнаа да ги даваат речиси "бесплатно".

Во моментов играта слави дваесет години постоење. Во Танарис е поставен карневал со разни активности. Можеш да проследиш претстави за неколку исторски моменти во Азерот, има модни натпревари, решавање детективски задачи, класични босови на неколку отворени локации, натпревар во поседување на маунтови и неколку други од кои добиваш нова валута за да купиш освежени Т2 козметички сетови. Прославата ќе трае до почетокот на јануари, па ако запнеш можеш да го собереш сетот за секоја класа. Се надевам дека ќе успеат да протнат нешто ново до тогаш, вака мислам дека бргу ќе се разотиде толпата што ја правеше гужвата тие првите денови.

Прославата носи и еднo досаднo инстанцирано сценарио со Кроми во Силитус што доволно е еднаш да го истрчаш, како и варијанта на една од најдобрите инстанци во целиот жанр - Blackrock Depths. Секоја прилика за BRD ми е возбудлива, така што и ова го пројдов неколку пати чисто од ќеф. Веројатно никогаш пак нема да видиме ваков дизајн. Одамна инстанците ги кројат полинеарно, а од пред некоја година се претежно дизајнирани околу М+ форматот. 

Ќе продолжам да ја играм The War Within вака повремено, веќе имам 80-ки Паладин и Ворлок. Ќе ја чепнам пак темава кога ќе излезе новиот печ. Dragonflight ми беше некако попријатна. Новава одлично ги полира некои системи, подостапна е во кнап слободно време, само главната приказна никако да ми залепи. Знам дека е дел од нова трилогија и во моментов е уште недораскажана, ама пак многу излегува од рамките на тоа што мене ми е интересно во овој универзум. Откако ги "смирија" главните две фракции, некако отсуството на конфликтот одзема голем раскажувачки потенцијал кој не верувам дека некогаш ќе го добиеме назад. Од Battle for Azeroth навака немаме видено нов фракциски камп или тврдина и некако ми фали таа естетика во новите зони.

За неколку денови е Warcraft Direct, онлајн настан што ќе се стрима на повеќе платформи со кој ќе прослават 30 години од Warcraft. Не очекувам нешто ново за следните две експанзии од Worldsoul Saga освен нешто повеќе за новиот остров што наскоро доаѓа во The War Within. Oд тоа што во моментов е достапно како информација, изгледа претежно ќе се фокусираат на "поспоредните" Warcraft ствари и ќе најават ремастер на Warcraft II. Ништо возбудливо, особено после фијаското со Warcraft III: Reforged, ама ќе се види во секој случај.