Да не мразеа Сони пари, сега ќе муабетев за Helldivers 2. Не дека се којзнае колку слични со Warhammer 40,000: Darktide, ама отприлика истото друштво сме публиката за двете. Чат-пат ја проверувам Darktide со надеж дека ќе ја затекнам во подобра состојба. Ја земав лани откако наводно ја прикрпија, ја поиграв и ја оставив откако видов како секое пуштање ми вози со помал фрејмрејт. Последниот пат беше ко пауерпоинт презентација. Ќе си помислиш дека оптимизација е прв приоритет за игра која се заснова на кооперативно онлајн колење и пукање бранови непријателски орди, ама за Фетшарк очигледно било поважно да ја проработат продавницата за скинови.
Деновиве имаа уште еден поголем апдејт, се вика Secrets of the Machine God и во него има нова мапа и мисија, нови оружја и купче подобрувања што и не ми значат многу затоа што поправаат некои проблеми кои не сум ни имал кога да ги приметам. Не знам дали во овој печ е скрпено за мојот, ама играта ми е конечно игрива за ова седнување да можам да сум импресиониран и разочаран од различни работи што не ги приметував последните месеци.
Жалосно е што ваква стабилизација доаѓа после година и кусур, ама добро е што воопшто се случува. Наводно ништо ново за Фетшарк. Ете и Vermintide 2 била крш пред да ја играм, што секако не е изговор, само глупаво е повеќе пати да се најдеш во слична ситуација. Со тоа што претходните наслови барем имале повеќе содржина која би можела да надомести за скршените делови, додека Darktide е уште некако штура. Пет-шест мапи кои поддржуваат околу петнаесетина мисии се премалку за ваков тип игра. Кога првпат ја играв не ни приметив дека мисиите се некако различни. Неколку партии по ред мислев дека го играм едното исто.
Ова е најголемиот проблем со Darktide кој се надевам дека претежно ќе го решаваат со бесплатни апдејти - фали малку разновидност. Секако, можеш да ја наштимаш тежината за секое претрчување да биде поголем предизвик, меѓутоа едноличноста на непријателите и механиката од мисиите некогаш ја прават непријатно репетитивна. Освен тоа, некои мисии се развлечени и траат подолго од што е забавно, а ако ти се погоди тим што не се снаоѓа добро низ клаустрофобични индустриски лавиринти ќе ти отиде цел саат.
Игра како Darktide може да биде многу повеќе од колење и пукање "зомбиња", стискање копчиња на некоја машинерија на мапата и одење две минути подоле за истото. Затоа најинтересни ми се мисиите ко онаа каде што треба заедно да префрлите нешто од една локација на друга додека се браните од непријатели. Тоа е хаос на потешките нивоа. Откако почнав да играм на heresy не можам да пуштам ништо подолно. Непријателите се позаебани, муницијата е поретка и тимот мора да остане жив, здрав и сплотен за да се совлада мисијата.
Фалат и повеќе мини-босови што се појавуваат на различни локации на мапите и мисии фокусирани исклучиво на босови како Карнак близнаците. Вистинскиот потенцијал на Darktide е насекаде присутен, не е дека нема иновативни ствари, меѓутоа пак главниот штос не е нешто што можеби ќе успее да те задржи долгорочно ако не си љубител на сетингот. Единствено мојата љубопитност за 40k универзумот и фасцинацијата од тој фолклор е воглавно тоа што ме враќа назад на играта сите овие месеци. Сигурен сум дека во жанров има подобри игри од ова, ама таму нема нешто што се вика Clandestium Gloriana.
А, естетиката е дефинитивно најквалитетниот атрибут на Darktide. Играв повеќе Warhammer 40,000 наслови последниве години и во ниедна светот не беше волку добро доловен како тука. Сите игри до сега воглавно добро се справувале со грозната мрачна атмосфера на 40k, ама Darktide апсолутно ми е на прво место. Затоа и разбирам зошто се бунат луѓе дека немало "содржина". Околината е толку фантастично скоцкана што нормално е да бараш повеќе работи да се случуваат во неа. Гледаш дека има способен креативен тим и штета е што на некои други места се глави целата операција.
Има и мала приказна која оправдува зoшто си здружен со уште тројца бараби и како од затвореници осудени на смрт станувате средство на Инквизицијата за да се борите против разни гнасотилаци. Ја пишува Ден Абнет, автор што е курац и пол во книжевниот Warhammer 40k свет ако следиш, така што верувам дека е уште појако ако си поупатен. Приказната е замислена да се развива тековно, па некое залче е фрлено и во Secrets of the Machine God. Искрено, не се ни потрудив да ја следам, ама постои некаков наратив ако го бараш. Мене ми е доволнa и приликата да дробам скабови со џиновски чекан.
Пукањето е исто феноменално. Секое од оружјата добро лежи. Што и фатиш ќе ти е забавно за играње. Има огромен арсенал за секоја класа. Од разни автоматски и полуавтоматски пиштоли и пушки, огнофрлачи, до секири, ножеви, мечови и чекани за кога е неопходно да заштедиш муниција. Во Secrets of the Machine God воведоа и шатган сличен на оној од Doom и лесно раснесува неколку непријатели со еден куршум. Оружјата можеш и сам да си ги правиш и подобруваш. Системот е исто така освежен неодамна, ама не се потрудив да ги видам промените. Битно е дека можам да си склопувам верзии на новиот шатган без да чекам да ми паднат од небо. Среќа сум натрупал доволно ресурси за да не штедам на крафтање и експериментирање со билдови, така што океј сме.
Доколку Фетшарк продолжат да ја крпат играта вака по неколку пати годишно, не би требало да се грижиш за иднината. Има уште багови за поправање, некои од ачивментите не функционираат како што треба, има проблеми со звукот повремено, ама битно сега вози со над 80 FPS на истиот хардвер (GeForce 3060 RTX), што е речиси три пати повеќе од просекот пред некој месец. Има доволно публика за да ја одржува во живот, само се надевам дека девелоперите повеќе ќе инвестираат во нови мапи и мисии отколку во платени скинови кои се упорно многу подобри од тие што можеш да ги добиеш бесплатно.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment