Lа hаbitаción dе Fеrmаt / Fеrmаt's Rооm (2007)

Подолго време си го штелував мозокот за шпанскиот Fermat's Room. Мислев дека е од оној тип на филмови како Primer за кои ти е потребен чист ум и максимална концентрација. Не сум многу запознаен со модерната шпанска кинематографија, го сакам Los Cronocrímenes ете, па овој математички трилер ми изгледаше како прилика да ѕирнам што се случува на таа сцена. Почетокот на Fermat's Room комплетно успеа да ги оправда очекувањата од она малку што го знаев за филмот. За жал, како што течеше дејствието, сконтав дека гледам нешто кое не е толку "паметно" колку што сака да веруваме дека е.

Приказната е за четворица врвни математичари, повикани на состанок во мала соба откако ќе решат логичка задача, за да ја работат на "најголемата енигма". Нивниот домаќин, кој го користи псевдонимот Ферма, од нив бара да го држат собирот во тајност, да не зборуваат за тоа кои се надвор и притоа да користат слични псевдоними позајмени од имиња на математичари од историјата. Откако Ферма ќе ја напушти малата соба, четворицата се соочени со нови логички и математички проблеми кои мора да ги решаваат на табла за кратко време. Со секое пречекорување на периодот од една минута, даден за да се најде решение, собата ја стеснуваат хидраулични преси од сите четири страни, за неколку сантиметри.

Во моментот кога ликовите ќе сфатат дека се наоѓаат во стапица, паралелно почнуваат да работат на проблемите кои доаѓаат од малиот електронски уред и на теории за причините кои ги довеле во ваква животна опасност. Тензично да, меѓутоа Fermat's Room потфрла кај самите загатки кои се премногу тривијални за да бидат предизвик за луѓе како што се ликовите. Добар дел од нив се добро познати во математичките и програмерските кругови. Толку се популарни што колеги програмери ги имаат среќавано по интервјуа кај претенциозни македонски фирмичиња кои себеси се доживуваат како светски софтверски гиганти. 

Тука некаде филмот го губи финиот залет, па од нешто што толку ревносно се расфрла со Голдбаховата хипотеза, се претвора во ребус што ќе го сретнеш во списание за на ќенеф. Пресвртите на крајот не ги очекував, барем не сите, а ги има премногу, па му фрла некој "шпанска сапуница" тон на целиот потенцијал. Fermat's Room е секако забавен и возбудлив филм, но ако и само ако, знаеш што да очекуваш и си спремен да прогледаш низ мааните кои толку вешто се обидува да ги скрие. 

Балансот за среќа доаѓа од самите актери и нивното интерпретирање на ликовите, како и феноменалната режија и кадрите во тесниот простор, меѓутоа ако бараш нешто што ќе ти го предизвика интелектот, ова не е вистинското тоа. Но и покрај просечноста, вреди за едно гледање, се разбира, па дури и за уште едно ако си убеден дека нешто можеби си пропуштил. Или, па едноставно ако ти се гледа филм што е како разводенет Saw, само без хоророт кој доаѓа од крвта и насилието.

Трилогијата Cube

Следната година култниот канадски нискобуџетен научно-фантастичен Cube ќе прослави дваесет години од премиерата. И тоа, веројатно со римејк кој е моментално во продукција и ова го дознав баш денес додека истражував околу филмот. Нема да навлегувам колку е непотребно дополнително цедење на идејата која Cube ја презентира, само уште еднаш ќе се намрштам кон неивентивноста и излишните римејци, рибути, приквели, адаптации и продолженија што последнава декада го доминираат филмскиот мејнстрим.

Cube можеби и не припаѓа таму, но е еден од оние филмови кои успеале да испливаат до повеќето научно-фантастични топ листи. Не можеш да останеш рамнодушен на тоа што го носи. Првиот пат кога го гледав пред години, бев запрепастен од брилијатноста, уникатноста и едноставниот начин на кој е изведен филмот. Ефективен е како тензичен СФ, но во исто време прави солиден напор да се истакне и како психолошки ролеркостер. Второво можеби и не функционира толку добро како што го памтев, меѓутоа Винчезо Натали и целата екипа вложувале очигледен труд, па некои ствари кои се малку трапави, веројатно поради недостатокот на искуство, немам проблем да ги простам. 

Вниманието кое е посветено на деталите, од начинот на кој е сниман филмот, до имињата на ликовите (секој носи име на познат затвор) заслужува почит дури и кога идеите кои провејуваат низ тој контекст не се најдобро презентирани. Но, ајде отпочеток, со генералниот концепт. Неколку странци се будат во чудна соба која има отвор на сите шест страни. Секој од тие отвори води до иста таква соба, но во различна боја и честопати со некаква смртоносна стапица. Ниту еден од ликовите не знае зошто е таму, ниту како се нашол, а уште помалку во каков механизам се наоѓа. Мистеријата е задржана и за публиката, но повеќето претпоставки што ги правиш за нивната ситуација, ги дискутираат и самите ликови. 

Единствено што можеш е да се препуштиш на клаустрофобичната тензична атмосфера, да се надеваш дека ќе го најдат излезот, додека меѓусебно си стануваат закана позаебана и онаа што можеби ги чека во следната "коцка". Во 2002 излегува продолжението Cube 2: Hypercube, со кој новиот продукциски тим се стреми да го зголеми интензитетот на оргиналната идеја сместувајќи ги новите ликови во слични соби кои се дел од тесеракт каде што "стапиците" ги виткаат законите на физиката, времето и просторот. 

На хартија, Hypercube можеби и не е толку лош, но со самото тоа што оди комплетно во научно-фантастична насока, ја губи сировоста од оргиналниот филм. Cube се труди да фрли малку наука во тоа како функционира големата коцка која ги држи ротирачките соби, додека Hypercube забегува со квантна физика, површно чепната за да има некаква тежина и ликови кои се таму само за да умрат. Нешто како тринаесетото продолжение на Saw. Математичките елементи во првиот филм не беа таму за да ја движат приказната, туку да послужат само како уште еден предизвик за ликовите. Hypercube "научниот" елемент пробува да го третира премногу сериозно и едноставно не успева.

Но, поради глупава носталгија, не можам да го мразам Hypercube. Не е кецот, ама ми е некако океј. Би сакал истово да можев да го кажам и за третиот дел од 2004, Cube Zero кој е всушност приквел на кецот и е еден од најлошите филмови што човештво некогаш ги има создадено. Не само што е понижувачки како Cube филм, туку не функционира како филм воопшто. Главната грешка што ја прави Cube Zero е што во исто време се обидува да одговори прашања кои ги поставуваат претходните два и да создаде свои. 

Убавината на Cube лежи во тоа што ниту едно прашање нема потреба да биде одговорено. Еј, па тоа е половина од искуството. Никогаш да не видиш и дознаеш што се случува надвор од машинеријата или кој и што стои зад тоа. Ако го напуштиш просторот во кој се одвива приказната и "реализираш" една од теориите, заслужуваш да си затворен во таква ебена коцка додека не умреш од глад. Не знам кој решил дека Cube Zero би можел да допре до било каква публика, ама со оглед на тоа каков лик од цртан филм е главниот негативец, веројатно не им било многу грижа.

Римејкот, иако комплетно непотребен, можеби и ќе се обиде да го задржи духот на оргиналот. Можеби и ќе ги третира ликовите на начин на кој Винчензо Натали ги има замислено во ваква ситуација, секој да претставува различен човечки архетип сместен во животна опасност и решен на секакви постапки, наместо да се труди да ги убие на "креативни" начини само поради шокирање на публиката. Можеби и ќе успеат да бидат инвентивни на друг начин. RoboCop римејкот, за кој бев толку многу скептичен, ете, испадна подобар отколку што мислев. Нема да ме изненади и ако биде комплетно срање кои ќе го заборавиме после неколку месеци, но ете.

Види такоѓе:

• Mimic маратон
• Crapwerk Sci-Fi Special #4

Ништо не е свето во Rоguе Оne: А Stаr Wаrs Stоry

Мило ми е некако што можев да се изолирам на безбедно место каде што алчните раце на Дизни не успеаа да ме повлечат во конзумерското торнадо и изнасилената возбуда од Rogue One, еден од многуте бездушни Star Wars продукти кои ќе се штампаат долго по крајот на нашето мизерно постоење. Во кино завршив со изгледан еден тизер трејлер и неколку постери. Остатокот ефикасно го исфилтрирав. Види, не е апсолутно ништо ново дека франшизата продава. Продава, и тоа многу. За моето соучествување сведочат сите овие фигурчиња, маици, книги, борд гејмови и слични гомна што ги гледам околу мене во "редакцијава" додека го пишувам ова.

Откако Лукас си го продаде чедото на корпорација што упорно се стреми кон профит дури и со продолженија на The Lion King, само го чекав моментот кога магијата на Star Wars ќе прерасне во индустриски производ, вештачки создаден за да може поширокиот пазар полесно да го прифати. The Force Awakens, првиот ваков експеримент беше успешен. Веројатно главната причина беше тоа што последниот пат кога се случи Star Wars на големо платно, ја остави публиката огорчена. Барем поголемиот дел. 

Ова не беше мистерија за новите сопственици на Star Wars, па испорачаа филм каков што истата таа публика сакаше да види. Скрпија посвежа верзија на истата приказна, безбеден пристап кој повеќе беше како "мек рибут" (ова е збор сега во индустријата за прикривање на недостатокот на оргинални идеи), меѓутоа духот на Star Wars беше толку добро емулиран и симпатичен, па замерките ми беа минимални. После една година, уште мислам дека The Force Awakens е добар филм и сигурно би останал таков и кога би бил единствениот Star Wars филм воопшто. 

Додека Rogue One... Не знам од каде да почнам. Филм со дејствие сместено настрана од Скајвокер фамилијата поради која трпи целата Галаксија, го раскажува оној дел од Star Wars митологијата каде што бунтовниците ги крадат скиците за првиот Дет Стар од A New Hope, со чија помош отпорот успева да го уништи најстрашното оружје на Империјата. Очекувањата ми беа минимални, но бев спремен за филм скроен да ми се допадне. Огромна машинерија која добро го истражила пазарот и желбите на нас потрошувачите напалени на Star Wars не може да згреши, нели? Погрешно. 

Филмот се распаѓа уште на самиот почеток, кога претставниците на Империјата слетуваат два километри од дестинацијата каде што се кријат луѓето по кои се дојдени, давајќи им време да се спасат (спојлер: не се спасуваат сите) и тука беше првиот момент кога со другарчињата се погледнавме меѓусебе со "Зошто?". Веројатно поради тензија и драматичен ефект, но кога филмот ти дозволува да ѕирнеш зад таквата завеса, станува смешно. Не престанува тука, зошто таква исфорсирана театралност е присутна низ целите два напорни саати. Ми ги поду јајцава Rogue One со тоа. Седев во единаести ред, а можев да ги допрам тие во седмиот.

Не ми смета толку "мрачниот тон" на филмот. Визуелниот аспект е сосема океј, валкани Стормтрупери, депресивни сокачиња, прав насекаде. Но, ова ли е тоа што сакаат да го продадат како "воен филм"? Не само што ги гледаш конците со кои Мики Маус се обидува да направи куклена Star Wars претстава која ќе биде различна од шарена бајка во вселената, туку е толку досаден што во еден момент гледав во плафонот на киното и размислував за тоа како е поставена централната клима и како позицијата на сијалиците би биле кошмар за некој со опсесивно-компулсивно нарушување. 

Тимот со бунтовниците е толку набрзина составен што во ниту еден момент не почуствував дека тие неколку дводимензионални ликови припаѓаат и функционираат заедно. Ниту имињата им ги запамтив. За никој не ми беше воопшто грижа, а очигледно и на сценаристите, зошто гинеа кога веќе немаше место за нив во приказната. Не можам да најдам логика зошто Форест Витакер реши да умре толку глупаво. Не умре ни за каузата на отпорот, не беше ни повреден, едноставно се предаде без никаква поента и жртва. 

Но, им требало црнец во филмот поради диверзитет и пазар, па ете. Исто како што има азијат во Rogue One за да ги замолчи оние што се жалеа дека немало кинези во The Force Awakens. Кога првпат го видов Дони Јен, мислев дека неговиот лик ќе послужи како мудриот, продуховен, стереотипен монах кој ќе ја окуражи постојано потресената Фелисити Џонс со некој моќен дијалог. Освен тоа беше и слеп, па мислев дека ќе извади сејбер за да биде нешто како Затоичи во Star Wars универзумот. Цело време чекав да се одвои како некоја Кеноби фигура која ќе им даде морален компас на изгубените ликови. Но, не. Само мантраше "I'm one with the Force, and the Force is with me" низ цел филм, повеќе отколку што можев да издржам. 

За ликот на Фелисити Џонс филмот не кажува ништо. Ја гледаме како мало девојче кое родителите го кријат од Империјата и после е голема, доаѓа кај бунтовниците и пробува да се здобие со нивната доверба. Па, лоши вести сестро, ликовите во филмот те познаваа исто колку и ние во публиката. Но, кинезот мудрец ѝ веруваше, па ете, приказната можеше да се придвижи во уште подосадна насока. Сериозно, каде беше возбудата во филмов? Во кој момент требаше да потстанам од седиштето? 

Дали кога го видов Вејдер или компјутерски генерираниот Таркин? Дали кога се појави Леа на крај и филмот "се врза" со нашиот Star Wars? Битката на плажата за која ентузијастички требаше да викам "Еј, многу е јако ова! Star Wars е, ама ко воен филм, брааат, го спасија Рајан!" и да игнорирам дека паралелно на тоа се случува грабеж на дата центар кој се коси со секаква логика? Во свет како што постои технологија за штит на планета, некој рачно треба да помести антена за да испрати порака. Филмот ми ги буташе во фаца сите работи што ги знам за Star Wars и ми се познати само од оргиналната трилогија. Што ново донесе? Што има во филмов што ќе се одвои и еден ден ќе можеш да кажеш дека тоа си го видел во Rogue One? 

Дури и The Force Awakens кој е практично римејк, имаше некои елементи кои си беа негови и си припаѓаа. Овде не знам ни луѓето како се викаат, ни што беше нивната улога. Да не почнувам дека нема никаква хемија меѓу нив. Види како е тоа добро изведено во The Force Awakens. Не можам да ги заобиколам споредбиве, ама во моментот кога сите нови ликови се среќаваат еден со друг, па дури и со старите, веднаш кликнува нешто измеѓу нив. Имаат и позадинска приказна, макар и да си ја видел Реј како си става шлем и јаде чудна храна за која собира старо железо. Кој беше и што правеше ликот на Фелисити Џонс? Ништо. Кенкаше цело време, како и сите останати.

Обидот за романса на крај беше посмешен од сите обиди за хумор преку тој големиот црн робот. Кого убедија дека два ликови кои ниту ние ги знаеме како публика, ниту меѓусебно се познаваат во филмот, може заводливо да се погледат и тоа да пројде како големо емотивно финале? Катастрофа. 

Првпат да ми е жал за Лукас. Како да не е жално кога гледаш како визија на еден млад режисер се претворила во ова. Не дека Лукас беше Месијата, напротив, приквел трилогијата шмукаше исто вака, меѓутоа имаше некаков уникатен печат на еден човек, наспроти гнасна корпорација која ја заболе што прави со Star Wars. Ќе секне и ова за некоја година, знаеш? Исто како "бескрајните" Марвел филмови. Ќе го молзат додека имаш снага да си фрлаш кофи пуканки во уста и после ќе се стиши. Но, за разлика од Rogue One, Марвел филмовите што Дизни исто фуриозно ги штанца, се забавни барем на тоа прво гледање. Ова не е.

 

Види такоѓе:

• Посебниот Џедај
• Почетокот на Star Wars: The Bad Batch
• Почетокот на The Mandalorian 
• Втората сезона на The Mandalorian 
• Гаси го Боба Фет
• Се истоштив со Кеноби
  

Десет години Crapwerk

Се прашувам што уште ми остана да напишам после десет години. Се собраа повеќе од илјада постови. Дали воопшто некој има снага и волја да ми биде во глава додека размислувам за ствари како поп култура? Мене ми беше забавно. Често, речиси и терапевтски. Додека јас стареев, Crapwerk си растеше. Од тинејџер што мрази празници и петарди, во напорно магаре што веќе го заболе дали има нов Star Wars спин-оф или која е количината на иновативна наука во модернизираниот Star Trek.

И, дојдов до овде, ете ме. Да славам десетгодишина на блог. Ги надживеа сите мои 'проекти' на интернет од ова говорно подрајче. Од Филмски Форум што умре спокојно од природна смрт кога дојдоа социјалните мрежи, до Star Trek заедница која беше милитантно превземена и упропастена од неспособни ликови. Ова некако сè уште успева да функционира како моето 'главно' онлајн присуство денес.

Луѓето што го читаа Crapwerk доаѓаа и си одеа низ години. Дел од нив уште се тука, има и нови, а со некои дури склопивме и офлајн пријателства и познанства, замисли. Кул луѓе кои можеби никогаш немаше да ги сретнам во животот доколку не ги експонирав мислите толку јавно. Фала ви на сите што сте одвоиле време да прочитате како сум се посрал врз стварите што ве прават среќни или сум се радувал на тие што ги мразите. Знам дека често се наоѓаме и на иста страна, ама сакам да драмам.

Очигледно сакам и да сум интроспективен на годишнини, па пред беспотребно да ја однесам ситуацијата надвор од контекст, еве ја неизбежната компилација на најкликаните постови од последнава година.

Skyrim е најдобрата RPG игра на сите времиња

Преживување во Alien: Isolation

Ден по Star Wars: The Force Awakens 

Проклетиот Тарантино

Први впечатоци од World of Warcraft Miniatures

The Expanse е најдобрата научно-фантастична серија во последните неколку години

Deadpool (2016) 

Како Scream го редефинираше хорор жанрот

Втората сезона на Daredevil 

Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)

Бетмените на Тим Бартон 

Бидување Бетмобил 

Warcraft е најдобриот филм на сите времиња

Пост-трауматските растројства од Insurgency

Што се случи со RTS жанрот?

Добро е ова Stranger Things 

Околу Justice League филмот

Не е лето без Lois & Clark

Петнаесетина прашања и одговори за Suicide Squad

Event[0]: Во вселената, никој не може да те слушне како пцуеш

Несупермен

Океј, кој ги расипа роботите во Westworld?

Вселена, конечната граница.

Последниве недели сум инфициран со Star Trek како да сум пак средношколец. Мислев се повлече ова изминативе неколку години, ама очигледно било хронично. Изгледав од сè по малку. Претежно ствари што ми биле измеѓу добри и добри на граница со религиски Trek фанатизам. Одамна ми стана јасно дека Voyager и Deep Space Nine се воглавно досадни и застарени, со најглупите ликови во цел Star Trek, со исклучок на неколку епизоди. Затоа и ќе продолжам да ги игнорирам.

Не само што по смртта на Џин Роденбери не се најде некој што точно ќе знае да ја пренесе неговата визија и идеја, туку општо целата актерска екипа е катастрофална и не функционира добро заедно. Том Парис? Хари Ким? Ниликс? Одо? Веројатно е интересно кога си длабоко навлезен и ќе голтнеш сè што ќе исфрли ворп погонот, меѓутоа со неколку чекори понастрана нештата изгледаат многу поразлично. Некои почнуваш да ги цениш на друг начин, остатокот гледаш колку е лошо скрпен.

Одбрав неколку од најдобрите The Next Generation епизоди, нешто од Enterprise, некоја епизода од оргиналната серија и секако филмовите. Тие пред Абрамс да стапне во франшизата. Еј, дури имам и нова перспектива за неговиот прв Star Trek што го имам серено од тука до Делта Квадрант, ама да одиме по ред.

Сите TNG филмови се срање. Сите до еден.

Дури и First Contact? Да, дури и First Contact. Особено First Contact. Најголемиот проблем со The Next Generation филмовите е што некој одлучил дека Star Trek треба да е акционен. Океј, тоа е сосема во ред. Меѓутоа кога имаш екипаж и капетан како Пикард кој претежно ги решавал препреките на смирен и цивилизиран начин и го трансформираш во акционен херој, едноставно не функционира. Дури и кога заканата се Борги што речиси му го упропастиле животот. 

Moжеби First Contact нема ракета што од површина на планета погодува сонце за неколку секунди и приказна со слични дупки доволно големи за да соберат цела Федерациска флота низ нив, ама има ликови кои воопшто не личат на самите себе. Динамиката е сосема поинаква од таа во серијата. Постапките на Пикард се смешни. Во серијата речиси сè што прави има некаков морален контекст. Овде нервозно крши стакла со пушка, пука низ холодекот... Јасно ми е дека идејата била да се предизвика Пикард на друго ниво, ама не е ништо повеќе од акција за фрлање пуканки во уста.

Или веројатно затоа што улогата на Пикард во овој филм била напишана за Рајкер, меѓутоа Патрик Стјуард се побунил да превземе, па резултатот е лоша адаптација на ран драфт од сценариото. Исто како и сите изговори за Ворф да е присутен на бродот во овие филмови, иако службата му е на сосема друго место. 

Приказната е уште на сам старт дупка сама по себе. Зошто Боргите одат назад во времето баш во тој момент да ја асимилираат Земјата? Зошто не кога едвај има развиена технологија? Зошто Федерацијата го изолира Пикард од битката со Боргите кога очигледно точно знае каде и како да ги нападне? Како Федерацијата станала толку глупава измеѓу филмов и последната епизода на The Next Generation? Сите настани во First Contact се случуваат само за да го придвижуваат напорното дејствие, без грам логика.

Филмовите со оргиналниот екипаж функционираат. Далеку од добри, меѓутоа концептите се врв. Првиот филм со V'Ger содржи една од најдобрите Star Trek идеи во историјата на франшизата. Причините за мисиите се издржани, ликовите имаат значителен прогрес и се однесуваат својствено, а има и храбри ризици како The Voyage Home, колку и да се тапа. Nemesis, последниот филм сo TNG екипажот, е повеќе римејк на The Wrath of Khan отколку Into Darkness.

Star Trek филмот од 2009

Кхм. Кога филмов беше актуелен, бев оток во врска со Star Trek. Не само што безусловно бранев сè што имаше Trek во насловот (ова го објаснува Клингонско-Англискиот речник што го имам дома на полица), туку кај смееше да има нов Кирк без јас да го одобрам, нели. Зошто го прават филмот за мене и сличните да не задоволат, никако за профит. Сега кога си го читам постот каде што сум изразил... негативни чувства, ми е незгодно. Би си се погалил по глава, додуша. Наивен, млад и со верба во филмската индустрија и општо подобра иднина. 

Можеби ги навикнав ликовиве, можеби научив да не сум толкава болка во газот и да ги гледам стварите пообјективно. Star Trek на Абрамс не е ништо повеќе од римејк на оргиналната серија. Не е продолжение и тоа итро го маскира со одвојување на Prime универзумот во тој што сега е познат како Kelvin. Да биде Star Trek, ама и во исто време да не биде. Нешто како сите оние римејци на стари серии што не беа успешни. 

Задачата на Абрамс била да ја направи франшизата "повторно кул". Направил забавна акција. Нешто што ете никогаш не успеа со екипажот на TNG. Не знам јас што сум очекувал од ова. Да има сет од пластични карпи што актерите ќе ги помрднуваат ненамерно? Џин Роденбери да го клонираат од пепел, да ми понуди утопија и да го уништи капитализмот? Нов екипаж кој што ќе оди каде што никој претходно не бил? Термините "препознатливост на бренд" и "сигурен профит на бокс-офис поради истото" очигледно не ми биле доволно јасни. 

Сега кога се, можам полесно да изберам дали ќе ги изедам или не. Ќе се спружиш под ќебе и ќе уживаш два саати во пиу-пиу во вселената. Барем не е глуп филмот како што мислев и како што е First Contact. Осеќам како ми дишат Трекис во врат сега, ама кој ги ебе. Супер е филмов. Еве, си ги пикам сите лоши зборови што сум ги кажал последниве години директно во газот.

Enterprise не е *толку* лоша серија

Освен кога е, а се случува почесто. Веројатно затоа едвај издржа четири сезони. Некако сум приврзан за Enterprise. Како и со филмовиве од погоре, ама па не ме гледаш како имам фини зборови за нив. Enterprise почнав да гледам кога четвртата сезона беше во тек, некаде 2005. Проверив деновиве дали ми е уште забавна сезоната, испадна дека да. Можеби серијата не беше најинвентивна секогаш, меѓутоа беше различна од VOY и DS9. Да, Арчер е често нестабилен капетан и никој не би се качил на брод со Скот Бакула, ама барем проба да се врзе со постоечкиот универзум.

Четвртата сезона го прави баш тоа. Ги исправа челата на Клингонците, ја продлабочува приказната со супер-луѓето на Кан, па дури има и една епизода во mirror universe каде што екипажот носи TOS униформи. Кул е. Ги нема грандиозните утописки концепти и визионерски идеи за светла иднина како оргиналната серија или возбудата и оптимизмот кој е во TNG, но некогаш кога ќе се обиде, успева да фати некоја паралелна линија со нив. Барем е забавна и нема Ференги на бродот.

Star Trek: Discovery во 2017

Пред една година беше најавена нова серија. Star Trek: Discovery. Тоа ќе биде чудна кратенка. Уште нема ни инфо за кастингот, премиерата е закажана за мај 2017, а сите информации кои се во моментов достапни звучат некако... различно? Можеби е добро тоа. Додека серијата е оптимистичка наспроти "мрачна и валкана" како што наложуваат денешните трендови, јас сум океј. На крајот, ова е шанса да го добијам тој Star Trek што сум го барал во 2009. Немам очекувања што може да ми бидат срушени, така што можеби ќе сум изненаден.

Серијата ќе има различен формат. Ќе има една приказна низ цела сезона од десетина епизоди и ќе биде од перспектива на првиот офицер, наместо капетанот. Главен женски лик, тоа е исто кул и модерно. Единствено проблематично е тоа што дејствието ќе биде сместено во временскиот период помеѓу оргиналната серија и Enterprise. Не знам зошто си ставаат такво техничко ограничување, но океј. Мислев Star Trek треба да оди напред во иднината или тој сон почива заедно со Џин Роденбери?

East of West на Џонатан Хикмен и Ник Дагота

Расчистив и со тековните DC стрипови месецов. Фино е тоа што некои наслови излегуваат два пати месечно, па побрзо ќе се соберат повеќе за читање од кои можеби некои ќе бидат и пак добри. Како што ветуваше јакиот почеток, нели. Ова моментално што е во печат, ниту сакам ниту можам да го следам. Бетмен насловите се упорно катастрофа, Супермен дополнително се искомплицира, а Trinity затера некоја приказна што е аналогна на For the Man Who Had Everything. Не е толку лошо тоа, ама ќе почекам цело купче. 

Па, што правиш кога ќе изневерат DC и Marvel? Чукаш на врата кај Image Comics, се разбира. Тоа е таа "трета опција" за стрипови што никогаш до сега не промашила наслов. Барем од тоа што јас сум фатил во раце. Одлична алтернатива е и кога сакаш да избегаш од напорни суперхерои, особено овие што се со приказни чии настани се еквивалентни на хрчак што трча во тркало. 

Така и дојдов до East of West, стрип што редовно се објавува од 2013 и некако ми бил присутен пред очи, ама никогаш не сум се наканил да видам што е. Хикмен е цар, сум му ги читал само Marvel NOW насловите од пред некоја година и криво ми е малку што оваа негова ултра-креативна страна ја откривам дури сега. Типот е ебен гениј и ќе се обидам да објаснам зошто без спојлери.

 

Тоа ми е уствари најголемиот проблем со Image наслови. Не можам добро да ја доловам суштината на приказните без да го посерам искуството за некого. East of West е научна-фантастика, вестерн, политичка и љубовна драма во исто време. Тоа што се занимава и со алтернативна историја е само дополнително кул, зошто има ли позабавен елемент во фикција од тоа, патување низ време и паралелни универзуми? 

Добро, East of West засега ги нема последниве две, но се случува во време кога Американската граѓанска војна зела поинаков правец. Наместо САД, на таа територија во сурова дистопија постојат Седумте Нации, откако во 1908 во Канзас паѓа комета која уште толку го размрдува општествениот амбиент. Заедно со кометата, се случуваат и неколку пророштва кои во стрипот се познати како Пораката. Низ самите страници има извадоци од Пораката кои дополнително го градат и онака богатиот слоевит свет кој Киркмен го создава тука. 

Од некаде се појавуваат и Четирите јавачи на Апокалипсата за да го исполнат крајот на светот кој го најавува Пораката. Но, Смртта се одметнува од "мисијата" и тера некоја своја агенда не толку типична за она што го претставува, на начин кој изгледа како да е излезен од филм на Серџо Леоне. Нема црна наметка и коса, туку е персонифициран како бел (буквално бел, не е обоен со боја.. океј, не знам како да го пренесам ова без да е двосмислено) каубоец што јава на механички "коњ". Реченица повеќе од ова и ќе го заебам уживањето на некој што ќе се реши да го чита стрипот, затоа ќе престанам тука.

East of West е комплексно срање. И, како такво го обожавам. Не само што Хикмен споро ги движи многуте настани, туку е и таинствен околу деталите. Некогаш мораш да се вратиш број наназад кога ќе реши да ти ги поврзе точките или да фрли светло кон некоја мистерија. Читачкото искуство што го нуди е на сосема друго ниво од тоа на кое сум навикнат, дури и кога станува збор за Image Comics. Приказната, цртањето и боите се ремек дело и тој прв впечаток го зацврстив со прочитани 15 броеви. Стрипот е уште во тек, до крајот на годинава ќе излезе и #30. Излезени се пет колекции кои ги укоричуваат првите 20 броеви, па многу е веројатно дека ќе почнам полека да ги собирам на хартија.

Види такоѓе:

• Кратко за првите шест броја на Saga
• Locke & Key: Welcome to Lovecraft и Head Games
• Првите два броја на Descender
• Injection на Ворен Елис
• Outcast на Роберт Киркмен 

Бидување Бетмен

Седнав и ја изиграв Arkham Asylum уште еднаш. Ја начекав ремастеризираната Game of the Year едиција за два долари, па ми се виде како фин начин да им се оддолжам на девелоперите за секоја минута што сум ја прошол со пиратската верзија. Воопшто не ни планирав да ја играм деновиве, ама очигледно не можеш да пуштиш Arkham игра "само за да ја ѕирнеш". Освен ако има Knight во насловот и ебан гломазен Бетмобил чија употреба не е баш опционална, нели? 

Стварно се потрудив да ја заиграм онаа лоша смешка Arkham Knight асално. Меѓутоа, не ми дозволуваше да си бидам само Бетмен што ќе скока по згради и ѕидови, ќе тепа десетина криминални субјекти одеднаш (или еден по еден да ги грабам од сенка) и ќе биде најголемиот детектив во светот. Прегазете се со глупиот Бетмобил, ебаве. Јасно ни е дека има Бетмобил, ама три игри претходно функционираа совршено без таа глупа механика. Очекувам Бет-авион во следната, ако има следна. Да сее бомби од горе сега.

Знаеш што прави Бетмен со Бетмобилот во Arkham Asylum? Иде да си земе нешто од него. Толку. Нема потреба од комплицирање. Знаеме дека има возила и оружја, ама не мора да бидат извадени од газ кога ќе снема идеи. Интересно е како Arkham City и Origins градеа врз тој солиден темел што го постави Asylum. Еве, кога се вратив наназад приметив колку е уствари голема разликата и како постепено одело наградувањето. Знаеш, секоја следна ќе те изненади со некоја ситница, па ќе те навикне на тоа и еден ден во Asylum ќе се затекнеш како полу-Бетмен.

Потезите што ги правиш како Бетмен во општите тепачки се помалку, начините на кои можеш да онеспособиш вооружен непријател во ситуациите кога не треба да те приметат другите, па дури и загатките на Ридлер. Секако, City и Origins имаа поголем физички простор за маневрирање со разни механики и веројатно тоа ги прави супериорни во однос на Asylum, но ова никако не значи дека играта е лошо остарена денес. Напротив, уште е една од најзабавните во жанрот, кој патем успеа своевремено и да го револуционизира.

Приказната е можеби најдобрата од сите четири игри. Самата идеја што го сместува Бетмен во хаосот во Аркам е генијална. Дејствието сконцентрирано само на тоа, можеби и малку линеарно, но во никој случај фокусот нема да ти биде прекинат од некоја досадна споредна мисија што си ја тригерувал несакајќи. City и Origins "страдаа" од ова, па некогаш ќе бидеш дефокусиран од уатевр, Ридлер сака нешто од тебе, или ти се пушта некој досаден augmented reality тренинг. 

Кул е за оние што сакаат да имаат избор од повеќе работи, мислам и општо е кул, само што тие мисии во другите Arkham игри ги завршував откако ќе немав друго за правење. Ебате Бетмен ако не си фокусиран на главната цел. Не сум Супермен, па да дотрчам со кофа вода сегде кај што гори. Asylum цврсто те држи на преодредената траекторија па нема странични мисии од кои ќе ти скручи од механиката. Веројатно кога ќе ја играм пак Arkham City деновиве ќе се плеснам по рака за ова што го зборам.

Муабетот ми е дека темпото во Asylum е такво што потешко приметуваш дека ги правиш истите три-четири работи цело време. Имаш задача, доаѓа просторија со десетина непријатели што стануваат посилни секој нареден пат, па просторија со непријатели со автоматско оружје за кои ја користиш околината да ги елиминираш еден по еден, па блокирана врата за која мора да кружиш за да стигнеш каде што треба да стигнеш, па околина каде што не можеш да користиш кука, па се качуваш како мајмун по ѕидови... 

Секако, Asylum ги има најнезаборавните размрдувања на оваа репетитивност. Нивоата со Скеркроу се феноменални, особено сегментот со малиот Брус Вејн. Исто и нивото со Килер Крок во канализацијата. Можеле комотно да го направат boss тука, ама вака индиректно функционира уште подобро. Затоа па изгубив четириесет минути на тепачка со Ајви, ама тоа е зошто имам нов маус или сличен изговор. Или сум само стар за да бидам ефикасен Бетмен како некогаш, Алфред.

 

Види такоѓе:

• Околу Batman: Arkham Origins
  
• Изиграв Assassin's Creed игра

Уште еднаш за Star Trek Into Darkness

Две години откако прв и последен пат го гледав Star Trek Into Darkness, се одлучив да му дадам втора шанса и еве ме сега со поинаква перспектива. Сигурен сум дека Star Trek Beyond има некаков удел во ова мое ново расудување, ама исто така пројде и доволно време за да фино да отстои целиов овој нов Star Trek на Џар Џар Абрамс. Ми се свиѓа Beyond. Уште стојам на тоа дека е најдобриот од сите овие три. Но, со чекор наназад и ново гледање на кое не ја донесов мојата огорченост од првиот дел, ќе заклучам дека Into Darkness е стварно солиден филм. Во некои моменти и одличен.

Можеби не совршен како Star Trek, но ајде за атер на аголот, да речеме дека е засебна ствар. Барем како што одминуваат годините, некако уште повеќе се одвојува од "класичниот" Star Trek и си завзема некој свој поцврст облик. Затоа и се потрудив да го погледнам Into Darkness како нешто што не е дел од голема постоечка франшиза. Тогаш некои работи самите ми се открија. Дури и оние точки каде што се допира или се обидува да оствари контакт со истата таа франшиза, макар биле и обичен фан-сервис.

Да, ќе се согласам со себе дека има е преполн со дупки во приказната. Мислам, самата причина која го става наративот во погон нема некоја смисла. Добар дел од работите кои се случуваат низ филмот, некогаш се без посебна логика. Зошто некој воопшто би будел тип смрзнат 200-300 години со надеж дека од него ќе изнуди помош околу модерна технологија? Пресвртите низ дејствието се премногу на број за секогаш да си поеднакво изненаден (доколку се разбира, успеат да воопшто да те изненадат), но сите овие работи Into Darkness се труди фино да ги замаскира со брзата динамика на самиот филм.

Можеби филмот не ги исполнува критериумите за да биде општо квалитетен, во сечија книга. Но, компромисите што ги направив за да прогледам низ прсти на реализацијата, ми овозможија да го уживам на различен начин, па некои добри елементи полесно ми дојдоа во фокус. Ќе морам да ги расцепкам на неколку делови за да можам поефикасно да ги потенцирам. Ајде тогаш...

Каааааааааааан!!! 

Кан како негативец, изгледа како евтин трик да се придобие и стара публика. Во суштина, тоа и е. Од толкав, пеесетина години граден континуитет, да направиш благ римејк на The Wrath of Khan не баш најимагинативната работа на светот, а особено кога станува збор за Star Trek. Можеби побезобразно е што филмот и студиото, се обидоа да го протнат како нов лик за да се обидат да ја шокираат публиката со откритието, но во самата приказна нема прави некаков поголем импакт.

Драматичната пауза на Бенедик Камбербеч кога го открива вистинскиот идентитет пред екипажот на Ентерпрајз е битна само за дел од публиката. Кан на тие ликови не им значи апсолутно ништо, зошто првпат го гледаат и слушаат за него. Покрај очигледниот флерт на сценаристите со старата публика, има и некој неуверлив момент кој објаснува зошто Кан има таен идентитет, но кога веќе ти станува јасно која приказна ја гледаш, целото тоа пука по рабовите.

За среќа, начинот на кој е напишан Кан и претставен како негативец е беспрекорен. Сакам негативци што личат на вистинска закана, негативци што ќе ги мразам од дното на душата. Што ќе се предизвик за протагонистите. Од ова страда Doctor Strange ете, најсвеж пример на кој може да се сетам. Но, овој Кан тука е брутален и суров. Кога ќе видиш дека не реагира на боксовите на Кирк и ќе најави дека е спремен да гази врз ладните лешови на екипажот на Ентерпрајз за да го добие тоа што го сака, знаеш дека влогот е голем. Перформансот на Камбербеч е совршен.

Кирк и Спок 

 

Упорно тврдев дека не постои хемија меѓу овие нови Кирк и Спок. Можеби зошто Квинто не ми беше тој Спок што го сакав да го добијам, не знам. Но, Into Darkness се труди да добро да го воспостави нивното пријателство и покрај тоа што корените никаде не може да се видат. Кога точно се зближија? Не памтам такво нешто во првиот дел. Овде не само што е опфатена таа меѓусебна динамика, туку и ликовите растат некако природно. Кирк на почетокот на филмот е искаран од надлежните дека е неодговорен и несериозен капетан кој ги почитува правилата кои само него му одговараат. Спок пак, од друга страна, ги почитува до степен да е спремен да го остави и Кирк да умре само за да не ги прекрши. Исто така, Спок со неговото Вулканско надмудрување на непријателот, успева да си ги оправда и името и ликот.

Низ цел филм е убаво и природно разработено тоа. Како Кирк ги применува лекциите (до одреден степен, но сосема доволно), додека Спок се осврнува кон својата човечка страна и го воочува пријателството и жртвите некогаш потребни за тоа да опстои цврсто. Сцената на крајот која ја емулира истата, само со обратни улоги, во Wrath of Khan е убедлива. Иако е јасно дека Кирк нема навистина да умре, но на нов начин е доловен тој емотивен аспект. Кога Кирк вика "I'm scared, Spock... help me not to be... how do you choose not to feel?" не можеш да не го осетиш ладното по р'бет. 

Би сакал да можам да го кажам ова и за остатокот од екипажот на Ентерпрајз, но сепак не функционира толку добро. Некогаш е сериозно супер, сепак Абрамс има огромно искуство со хендлање група на актери и ликови во одредена ситуација, меѓутоа често некои ликови не се доволно искористени или одмараат на клупа додека дојде нивниот момент. Beyond, на пример, многу елегантно го реши овој проблем, делејќи ги на помали групи, секоја со јасна цел.

Режијата на Абрамс

Ова е дефинитивно најдобриот филм што Абрамс го има режирано и ова е од уста на некој што му ги изгледал сите. Да, подобра е и од Star Wars: The Force Awakens. Од почетокот на филмот, кога дел од екипажот е на примитвната планета, кадрите се феноменални. Секоја сцена е полна со детали, флуидна, динамична и забавна за гледање. Нема момент каде што зеваш или губиш фокус. Најдобар пример ми е сцената кога доаѓаат кај Клингоците. Камерата е мајсторија. Ја враќав сцената за да ја гледам пак и да анализирам што се случува. Брилијантно е. Минатиот пат кога го гледав филмот, бев премногу окупиран со изгледот на Клингоците за да го приметам ова.

Дури и акционите сцени се забавни за гледање, а во вакви блокбастери често знаат да се напорни. Некогаш не можеш ни да следиш што се случува, зошто специјални ефекти летаат наоколу. Тепачката на крај меѓу Спок и Кан не е баш најивентивна, но деталите околу некако ја полнат целата сцена, а сепак фокусот е задржан на главното случување. Спореди со Кеноби и Анакин во Revenge of the Sith на пример, или сличен филм со пресметка од ваков тип. Абрамс можеме да го мразиме колку сакаме за идеите, ама неоспорлив е фактот дека добро знае што прави со камери.

Референците кон постоечкиот Star Trek универзум

Добро, ова е нормално, Star Trek филм е. Но, некогаш е ептен очигледен фан-сервис. Да бев расположен за јадење гомна, сигурно ќе пишев дека самиот филм е фан-сервис. Кога си го прочитав претходниот пост за Into Darkness, спомнав дека искористеле фора од претходниот пат со црвените униформи и колку е тоа лошо. Овој пат, само се насмеав и тоа е веројатно.. добро? Иронично, Антон Јелцин изгина годинава. Летоска реков дека ќе чекам да пројде време од неговата смрт за да можам да се заебавам како ја спасил Земјата од неговиот неталент. Пројде ли?

Има и Трибл во Into Darkness. Кул детал. Не само што искористиле култно суштество од Star Trek универзумот, туку и служи како нешто што ја расплетува приказната. Дискутабилно колку сето тоа има логика, но ајде да претпоставиме дека Бонс и покрај тоа што имаше 72 тела на супер-човек, веруваше дека само крвта на Кан што ја тестираше на Триблот може да го спаси Кирк.

Краткото појавување на Нимој е сосема непотребно, бидјеќи екипажот не учи ништо ново од него. Да, Кан е лош и едвај се справиле со него. Не беше Кан толку заебан негативец колку што можеби филмот се обидува да го претстави, ама ајде, нека биде така. Ако другата намена на Нимој била за да ја потсети публиката дека ова дејство е во универзум паралелен на тој Star Trek што сите го знаеме и сакаме, во ред е. Прифаќам.

Клингоците ќе ги сфатам како уште една работа со која Абрамс одлучил да го збогати светот што го создава. Немаат некоја поголема улога од тоа да создаваат дополнителна тензија која може да експлодира во војна. Тука мислам дека е испуштена супер прилика за тоа што можеш да биде Beyond, но океј. Зар не би било тоа најголемиот фан-сервис? Да ги вратат Клингонците како негативци? Можеби во иднина. Новиот изглед им е чуден, повеќе изгледаат како генерации наназад да се расплодувале со Кардасијанци. Се надевам ако се решат да одат со Клингоци во следен филм, дека ќе имаат изглед поблизок до тој што сите го знаеме.

На кратко, да сумирам. Star Trek Into Darkness е добар акционен блокбастер што дефинитивно заслужува повеќе шанси. Темпото на филмот е брзо, некои работи ретко не ги забележав од прва, ама со отворен ум, конечно ги воочив. Можеби недостасува Star Trek дух, можеби и повеќе научна-фантастика, ама ајде еве, ќе соберам храброст да кажам дека е еден од највозбудливите филмови што жанрот ги понудил во последните неколку години. Дури и за тоа што е, вреди многу повеќе.

Музичка плејлиста за 2016 (трет дел)

Чекај, уште не заврши годинава, а веќе и следната почнува со изданија на кои можам да им го намирисам квалитетот или барем ќе ми бидат забавни за слушање. Bonobo издава албум на почетокот на јануари и европска турнеја некоја недела после тоа, го чекам Eminem да се реши дали најавениот албум ќе биде до Нова година или март следната, а и Chase & Status спремаат ново. До тогаш, има уште многу, многу музика од 2016, што не сум точно сигурен уште колку делови ќе има оваа моја плејлиста. Трететиов дел од има шест изданија од разни жанрови. За претходните два, клик тука и тука.

Fred V & Grafix - Oxygen

После месеци сфатив дека албумов го сакам исто како што го сакам Life од Sigma. Не само поради лесниот комерцијален поп звук слепен врз драм ен бејз (нешто што не му успеа на Netsky со новиот албум, фак оф Netsky!), туку и за истите летни емоции. Излезе баш кога почна летово да ми станува убаво и не приметив дека го прави истото што го прават Life, Electric Sun  на Logistics и новиот на Technimatic.

Стварите што некако ми се наталожиле на веселите Oxygen мелодии можеби не се најадекватните за ваков ладен нихилистички ноември, ама никогаш не е рано за носталгичарење. А, зар не е тоа убавината на музиката? Кога цврсто ќе успее да те врзе со нешто и после упорно те навраќа? Океј, ајде да преминам на KoRn пред да загњуриме во Длабокото™. 

Слушни: "Altitude (ft. Amy J Price)", "Like the Sun", "Together We're Lost", "Ignite (ft. Amy J Price)" и "One of a Kind (ft. Tudor)"

KoRn - The Serenity of Suffering

Ги сакам KoRn. Пораснав со нивната дискографија. Дури и оној албум од пред некоја година каде што експериментираа со модерен електронски звук ми е океј. Интересно е како никогаш не направија некој огромен отстап од тоа што се. Секако, имаат некоја ситна еволуција после 2005, меѓутоа суштината им остана иста. Еве, и на новиов албум, Џон Дејвис на свои 45 години, си пишува текстови како романтичен анкциозен средношколец и тоа ми е некако сосема прифатливо. Кај KoRn е успешно, за разлика од новиот албум на blink-182, на пример.

Веројатно поголемата публика кон која целат им останува на иста возраст, па твое е да одлучиш дали бендот ќе те следи и кога си старо магаре. The Serenity of Suffering звучи како хибрид од стариот KoRn и тоа што станаа пред десетина години. Веќе се добро уиграни за тоа што го создаваат. Можеби не е нивниот најинтересен материјал, но е сепак доволно солиден за денови на рипит. Имаат и песна со Кори Тејлор.

Слушни: "Everything Falls Apart", "A Different World (ft. Corey Taylor)" и "When You're Not There"

Die Antwoord - Mount Ninji and da Nice Time Kid

Ова се Die Antwoord? Вака звучат настрана од тие хитчињата што сите ги знаеме? Да не беше "Banana Brain", никогаш немаше да го пуштам Mount Ninji and da Nice Time Kid. Да, ми биле занимливи, но никогаш доволно привлечни за да преслушам цел албум. Ова е првиот албум  што им го слушам и не можам да се начудам на енергијата која ја има бендов и способноста толку прецизно и кохерентно да измеша еден куп различни жанрови.

Сè и сешто има на Mount Ninji и во ниеден момент не звучи досадно, исфорсирано или присутно само колку за да заокружи времетраење. Се надевам дека и остатокот од дискографијата им е вака забавен, ама не можам да го оставам ова за да проверам. Кои лудаци, еј. Ова е убедливо еден од најфраерските албуми што ги слушнав оваа година.

Слушни: "Banana Brain", "Rats Rule (ft. Jack Black)", "Gucci Coochie (ft. Dita Von Teese)" и "Darkling"

Russian Circles - Guidance

Во овој инструментален пост-рок/пост-метал жанр сум турист од скоро. Едвај две-три години. Многу ми е нов жанрот што не се ни осеќам доволно компетентен да зборувам за тоа, ама ми се допаѓа тоа што го слушам. Иако преферирам бендови од жанрот со цели реченици во нивните имиња, ги сакам и Russian Circles. До степен да сум возбуден како младиот металец јас од пред десетина години што ќе ги гледам во живо за некој ден.

Guidance е за нијанса различен од Station и Geneva, другите два албуми што ги имам слушано од бендов, но со истата моќ да создава слики и приказни без линија текст. А, Russian Circles умеат да го прават тоа беспрекорно.

Слушни: "Vorel", "Overboard" и "Afrika"

Royce Da 5'9" - Layers

Ројс е заебан лик. Ко Џои Бедес што е, а некако имам впечаток дека не го добиваат заслуженото внимание на рап сцената. Или сум премногу лажен рапер со вакви впечатоци. Исто како што мислам дека сите луѓе што не се Дре, а се врткаат околу Еминем му дремат во сенката. Ама, со Ројс има еден интересен момент. Има една стара народна, вика "Кога Еминем ти гостува на песна, веќе не е твоја песна". Во случајов, не е на Еминем песната, туку на бендот што го имаат со Ројс, Bad Meets Evil, и e еден од ретките моменти каде што Ројс презентира подобра вештина.

Ројс е одличен како дел од Bad Meets Evil. Но, на Layers е сам, без Еминем и многу полесно може да го потврди тоа што го прави како дел од бендот. Не само што технички е моќен, туку стварите што ги опфаќа на албумот се многу повеќе од курчењто со вордплеј и панчови што двајцата го правеа на тоа Bad Meets Evil издание. 

Слушни: "Tabernacle", "Wait", "Gottaknow" и "Layers"

Ophidius - The Way of The Voice

Уште еден инструментален бенд во листава и тоа прогресивен дет метал инспириран од Skyrim. The Way of the Voice е второто EP на Ophidius на кое налетав сосема случајно и не можам да престанам да го слушам. Ваков тип на метал никогаш не би можел да слушам доколку има вокали. Среќа, Ophidius се тивки по тоа прашање, освен таму каде што користат семплови од играта кои можеби не се ни семплови, туку оргинални снимки. Не сум најсигурен за ова, а сум премногу мрзлив за да истражам.

Јако е колку добро ја пренесуваат атмосферата од Skyrim. Ладно, сурово и со по некоја нишка меланхолија колку да го размрда мракот. ЕP-во функционира на секој можен начин и ми е едно од најдобрите метал изданија во овие години откако се простив со активно учество и следење на жанрот. Не знам каков план има бендов за во иднина, се надевам ќе продолжи да "адаптира" игри. Супер промена е во жанр што често знае да се занимава ексклузивно со Толкин.

Слушни: "Seven Thousand Steps", "Sky Above, Voice Within" и "The Way of the Voice"

Dоctоr Strаngе (2016)

За некои од последниве, а и за сите наредни Marvel филмови, сум возбуден исто колку и за секој нов Star Wars филм еднаш годишно до крајот на времето. Значи, тоа е вкупно нула возбуда и интерес. Затоа и не знаев ништо за Doctor Strange пред да завршам во кино, освен некоја груба идеја за ликот базирана на општото труење со маркетинг што не сум успеал да го исфилтрирам. Ликот го имам најмногу три пати видено во стрип и се појавил како некој спореден дел од приказната. Но, мојата блага хомоеротска љубов кон Бенедик Камбрљмбренгч рече "зошто да не". Сум седел на секакви срања во кино, еј.

Сепак, Doctor Strange испадна толку многу забавен што сум изненаден колку бев изненаден од тој факт. Хари Потер е на суперхеројските филмови. Не само поради магијата, туку и способноста да те откачи од вистинскиот свет на сличен начин цели два саати. Толку различно пристапува кон овој Марвелов универзум што комплетно заборавив дека дели континуитет со просечноста на Ant-Man. 

Промената на сетингот е веројатно освежувањето што мораше некогаш да се случи. Доктор Стивен Стрејнџ е врвен неврохирург со его поголемо од листата на Marvel за филмови во следните десет години, кој по сообраќајна несреќа завршува со сериозни повреди на рацете. Не само што никогаш повторно нема да свири клавир, туку не може ни да се избричи сам. Нешто како лош мамурлак, само трајно. Чувствувајќи се изневерен од модерната медицина, заминува да си го бара лекот во едно светилиште во Непал каде што налетува на волшебни мистици кои си играат со архитектура во други димензии која би направила Нолан и Ешер непријатно да разменат погледи. Стрејнџ завршува заплеткан во нивното манипулирање со магии додека речеш "мултиверзум".

А, кога постои мултиверзум, постои и задолжителната мрачна димензија која им овозможува позадина на негативците и моќ за нивното делување. Во овој случај, тоа приликата за Мадс Микелсен уште еднаш да блесне како брилијантен негативец. Барем со неговите актерски атрибути, зошто сценариото за жал некогаш успева да потфрли, но визуелниот аспект од филмот е она што го турка како возбудилив во таквите моменти до самиот крај. Мала забелешка имам и за полу-разработената романса меѓу Стрејнџ и ликот на Рејчел МекАдамс, меѓутоа не се сеќавам дека било кога им успеа тоа во филмовиве, така што океј е, претпоставувам.

Шармот на Камбербеч очигледно може секој филм да го направи подобар. Кембербеч знае совршено да ги изглуми сите емоции познати на човештвото и е феноменален кога испорачува досетлив хумор. Среќа, Doctor Strange не се потпира само на него, туку има малку повеќе супстанца за разлика од повеќето слични филмови. Речиси сите актери тука добро се вклопуваат. Тилда Свинтон е исто одлична како Последниот Ербендер. 

Значи, ете. Doctor Strange сепак испадна добар и покрај моите сомнежи. Веројатно би бил допадлив и за публика што не е баш наклонета кон суперхерои, зошто едноставно е различен и без обиди да прирасне за постоечкиот Марвелов филмски универзум. Се разбира, бонус сцените на крај го прават токму тоа, нели тоа им е и намената, меѓутоа до тој момент повеќе слушав за Тони Старк од разгаламени копиљаци околу отколку од самиот филм. Едвај чекам да го гледам пак. 

Види такоѓе: 

• Суперхеројска антологија

Гледам и Legends of Tomorrow, да...

Прво The Flash, сега ова, па веројатно за некоја недела и Arrow. Нема да можам да си го препознаам одразот во огледало. Мислам, на тоа плукање отров за овие серии и сега да чекам нова епизода секоја недела? Кој си ти воопшто Бобо, што ти се случи? Ама ете, очигледно сме тука и нема враќање назад. Legends of Tomorrow е спин-оф на The Flash и Arrow и мојата нова приспивна серија. Во сличен дух со The Flash, со логика и наука од цртан филм, лабаво, шарено и совршено за во позадина на посериозни активности. Не бара никаков фокус, па ако не догледаш епизода не е толку битно, зошто веќе празнините ти се пополнети во следната.  Не го пишав истово и за The Flash? Хм.

Така почна и The Flash. Речиси глупаво. Но, фати некој фин моментум некаде кон крајот на прва сезона, па така што во втората квалитетот веќе драстично беше сменет на подобро. Си добив серија на која детски ќе може да се порадувам за нова епизода. Legends of Tomorrow ја игнорирав до пред некоја недела кога почна втората сезона. Видов дека во втората сезона ќе има некоја верзија на Justice Society of America и тогаш помислив дека можеби го има истиот третман кон изворниот материјал како и The Flash и ете ме, заинтригиран.

JSA е тим составен од суперхерои кој е претходник на денешните Justice League. Со оглед на тоа што Legends of Tomorrow вклучува третокласни херои и негативци во сопствениот тим, некако ми изгледаше дека работите можеби во серијата функционираат добро такви какви што се. JSA би биле одличо појачување. Барем, многу поелегантно од оној Супермен во Supergirl, нели? Сосема точно, ќе потврдам, ама да се вратиме малку назад. Кои се Legends of Tomorrow?

Постои еден лик што се вика Рип Хантер, го глуми Рори од Doctor Who. Рип Хантер доаѓа стотина години од иднината каде што со Земјата владее Вандал Севиџ, бесмртна гнаса полоша од Хитлер и извесни двајца братучеди заедно. Не можејќи да го убие во сопственото време, Хантер доаѓа во 2016 со неговиот вселенски брод што може да патува низ време (но, не и под вода!) за да регрутира небитни фаци од The Flash и Arrow и да го лови низ иднината и минатото. 

Фајрсторм, Атом, Хит Вејв и Колд (браќата од Prison Break), Хокмен, Хокгрл и Сара Ленс што ете била од Arrow, тргнуваат низ патување низ времето со Хантер на авантури исполнети со временски парадокси, лошо сценарио, сомнителна глума и дупки во приказната. Ама, некогаш е толку е интересно што не можам да престанам, ок!? Дисфункционалоста и целата таква динамика на тимот е презабавна. Дури и кога некој останува да дреме на бродот зошто сценаристите не успеале да му смислат место во приказната. 

Уште на самиот почеток серијата нема некоја причина да постои. Во секоја епизода имаат контакт со Севиџ и бараат начин да го убијат и да го избришат од постоење. Зошто едноставно не го заробат и чуваат негде до крајот на времето? Не верувам дека ова го објаснуваат некаде, исто како што нема причина зошто оклопот на Атом нема безбедносен систем и секоја будала може да го украде и користи. Можам телефонов да си го заклучам на осум различни начини, а хај-тек оклоп што е со дизајн и функционалност мазнати од оние на Тони Старк и Ент-мен можат да го користат подмукли шогуни од феудална Јапонија. 

Но сепак, во ред. Простувам поради атер на приказната. Првата сезона е супер. Не ги догледав сите епизоди до крај, сигурно барем пола ги заспав, ама имаше неколку што беа стварно добри. Двете сместени во 50-ти и онаа со Ероу во иднината и со Џона Хекс беа на ниво на The Flash. Серијата дури во втората сезона мислам дека успева да го постигне она што The Flash го изведе со "Out of Time". Тимот има нова мисија која не би ја спојлал сега, а настаните од крајот на прва сезона овозможија и промена на неговата структура што е секако супер освежување. Освен тоа, сега против нацисти се борат. Кога тоа не функционирало во фикција?

Некаде прочитав дека продуцентите ќе правеле различни комбинации со третокласни ликови. Дури и ќе се формира и тим со негативци кој ќе биде новиот главен душман на Легендите. Риврс-Флеш е веќе присутен, а гледам дека еден од моменталните негативци е директно излезен од Arrow. Сезонава има огромен потенцијал, се надевам дека нема да го упропастат. Фино е ова што создадовте обемен телевизиски универзум CW, ама и Arrow ли да гледам сега? Не се сметав себе за таргет публика...