Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr до Diablo IV

Сигурно ќе ја играм Diablo IV некогаш. Можеби нема истиот ден кога ќе излезе, ама сигурно некогаш откако ќе се осигурам дека Активижн Близард немаат спремно некое скриено лајно да ни го истријат од фаца. Некој кеш шоп што ќе никне и ќе има некои бустови за тие што ќе се спремни да платат екстра или некоја таква глупост. Тоа што некако магично Dragonflight испадна океј не ми е доволно за да си ја вратам довербата во оваа компанија. Двата бета-тест викенди на Diablo IV биле супер според тие што имаа прилика да ја пробаат и искрено сакам сè да си остане така идилично, ама ајде сепак да почекаме. И, онака кога ја најавија мислев дека ќе излезе во 2028.

Ја испукав Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr неделиве сосе Prophecy експанзијата. Практично Diablo во 40K универзумот. Баш кога пред некој месец пукав Vermintide 2 и се оштрев за Darktide, се чудев што друго е добро од оваа франшиза, па еве ми го одговорот. Таман ми се играше нешто дијаблесто до Diablo IV, а од она што е моментално достапно на пазарот или сум го прошол или ми станувало досадно со секое следно играње. Мислам дека уште само Last Epoch не ја допрев, ама и таа ќе остане за некој следен пат. Ми требаше нешто во друга тематска насока.

 

Затоа Inquisitor - Martyr се наметна како најсоодветен избор. А, ем ќе ти отечат прстите од кликање, ем е прилика навлезеш малку во обемниот 40K фазон. Мислам дека после сите оние повремени обиди да му пристапам некако на овој универзум, дали со недопрочитани книги, игри или две армии минијатури што веќе четврта година чекаат да ги офарбам, баш со Inquisitor успеав да ја пробијам таа бариера. Не било до толку комплицирано. Штосот бил во тоа да најдеш нешто што ќе ти биде доволно интересно за посериозно да чепнеш под површината на тој комплексен свет полн со мизерија, постојано војување, псевдо-латинска терминологија, интелектуално предизивикани орки, вселенски елфови и историја што се протега низ повеќе од десет милениуми.

Приказната е крајно кул, ама нема да навлегувам во детали и спојлери. Ти си Инквизитор од Империумот кој оди на мисија да истражи сигнал од изгубениот вселенски брод Martyr, да открие што точно се случило со бродот и да ги истреби ордите на Хаосот и сè што смета дека е ерес. Каков таков, достапни ти се неколку различни класи и стилови на игра кои се технички пандан на стандардните што ќе ги сретнеш во ARPG жанрот, меѓутоа со сопствен слој што соодветствува со фолклорот на Warhammer 40k универзумот. 

 

После пеесетина саати играње низ овие две недели, успеав да ги спичкам сите главни и споредни приказни со мојот Heavy Gunner Crusader, да испукам неколку ко-оп сесии со друштво и да го почнам вечниот ендгејм грајнд за подобра опрема. Она што ја прави толку добра Inquisitor за играње е колку мазно функционира самиот гејмплеј. Во вакви игри сакаш да си моќен, да можеш да истрчаш цела мапа додека собираш непријатели на себе што ги млатиш по пат. Сакаш експлозии, да фрштат екстремитети и органи насекаде, да ти светаат бои и бројки од спеловите и да слушнеш метален звук кога ќе акнеш некого во фаца. 

 

Играта е предобра од овој аудиовизуелен аспект. Не е таква досадна како Path of Exile каде што четири секунди замавнуваш со гранка и во меѓувреме те донеле на пола живот. Таква е брза, респонзивна и динамична, а тоа ми е многу важно во овој тип на игри. Дури и кога сам ќе си го наштелуваш предизвикот со Tarot мисиите каде што сам избираш награда наспроти колку ќе ти се моќни непријателите или каков хендикеп ќе имаш на таа мапа. Такви афикси има многу, можеш да правиш комбинации од три - секоја секогаш со различен хендикеп во зависност од мисијата. Самите "тарот карти" имаат и левели, па како што прогресираш предвизвиците може да ти бидат поразлични и потешки.

 

Опремата ја има насекаде и во различни варијанти, можеш нормално да си правиш и своја. Кога ќе го искомбинираш тоа со многуте дрва за таленти, речиси секоја мапа можеш да ја претрчаш во различен стил. Јас почнав со шатган, сега дробам со џиновски чекан, фрлам ракети од оклопот и местам мински полиња, а на секој удар што ќе го примам, има автоматска шанса непријателите околу да бидат спржени со струја. 

 

Има многу можности и во склоп на класата што ќе ја одбереш. Не стигнав да пробам ништо друго покрај овој главниов Crusader, освен малку еден Tech-adept, ама веројатно органичувањата се однесуваат на оружјата што можеш да ги користиш. Во моментов можам да играм со десет различни пиштоли, штит и меч, секири, пушки, шатгани, чуда, врагови. Чекав да ги завршам сите мисии што ми беа потребни за да можам да направам нов карактер со кој ќе можам да ја прескокнам главната кампања.

 

Ендгејмот е нешто што се вика Void Crusade. Се отклучува со валута што е поретка во играта, ама афиксите што ги спомнав погоре може да ти овозможат шанса за побрзо да стигнеш до тоа и да го отклучиш. Во таков Void Crusade правиш некои мисии кои на крај имаат како една поглавна по која си фрлен во просторија со ковчези со поретки награди. Секоја мисија претходно ти ја зголемува тежината, па ако не си сигурен дека ќе преживееш до крај, можеш да избереш полесен пат до крајната, меѓутоа за помала награда. Ништо посебно, не е толку интересно како нефилим рифтовите во Diablo III, ама е пак позадоволителен грајнд од сличните игри.

 

Освен ова, можеш да правиш разни мисии и во отворениот свет, да собираш "влијание" за на топ листите со најдобри играчи, а има и еден крајно скршен и неизбалансиран PvP мод за ако апла ти е смачено од стандардните опции. Секоја недела ротира и по некој ивент што додава на целокупното искуство. Минатата недела можеше да ти се појави servoskull што е практично верзијата на loot goblin во играва. Утепај го - лапај си ретки награди. Оваа недела имаат нов ивент, на секоја мапа има шанси да ти се појави непријател што би требало да е потежок од останатите. Со добар билд ништо не е тешко, ама кул е што уште мрда играва иако е од 2018 и денес поретко тинтрана од компанијата.

 

Кога сме кај тоа, Warhammer 40,000: Inquisitor - Martyr e од истите луѓе што ја имаат правено The Incredible Adventures of Van Helsing, така што не се нови во жанров. Од таму имаат донесено и некои глупости што ни тука не ми функционираат, како tower defense мисиите, ама не се толку чести за да страшни. Пострашни се оние каде што си сместен во голем робот или тенк и мораш така да ја играш цела мисија со два-три глупи спела. Веројатно тоа ми е единствената замерка од гејмплејот. Другото е озбилно одлично, па комотно после сите овие саати што ги накуцав можам да заклучам дека Inquisitor е една од подобрите Diablo клонови што сум имал прилика да ги играм.

Друга негативна работа е што цената е преголема. 50 евра за конкретно оваа игра е многу, ама за среќа може да се најде и за пет евра. Оди често на и попуст, ама можеш да најдеш евтин Стим клуч во секое време. Се натоварив и со други Warhammer 40k игри, па кога ќе ми се смачи ова ќе ги видам и тие, со надеж дека во меѓувреме ќе ја оправат и Darktide. Мислам дека и конечно ќе може да ја дочитам Eisenhorn oд Ден Абнет, сега кога веќе поубаво се запознав со овој свет и Инквизицијата во него. Може ќе ги офарбам и фигурине што дремат така клот.

Сè ќе проба да те убие во Elden Ring

Никогаш не сум бил љубител на Dark Souls или souls-like игрите. Не ми била привлечна идејата четири саати континуирано да се потам да убијам некоја грозомора што ме составува со земја за милисекунда ако не ѝ се поместам правилно на лево. Потоа се појави Elden Ring. Ја поиграв онака колку да се каже тогаш кога излезе, дадов шанса чисто поради визуелниот дизајн и естетиката во која се затрескав инстантно, па после ја баталив за некои други наслови за кои не верував дека ќе ме завлечат до толку да не можам ништо друго да играм тој период.

Elden Ring е од оној тип на игри што сами ќе го најдат патот до тебе во вистинскиот момент. Не е нешто што го пушташ да се олабавиш, освен не знам, ако овој тип на игри после извесно време не почнуваш да го користиш за разонода. Мене ми требаше некое време да ми легне структурата на играва за вистински да научам да ја ценам како едно од најдобрите гејминг искуства што сум ги доживеал. А, веројатно не сум ни до пола. Не знам ни точно до кај сум стигнат, бидејќи Elden Ring и тоа го чува скришно.

 

Целиот свет на Elden Ring e таков таинствен и нејасен. Немаш водичи на мапа, ја немаш ни цела мапа туку ја склопуваш дел по дел, немаш директна нарација и јасно одреден пат. Пуштен си во некоја мистериозна мрачна средина со остатоци од некаква моќна благородна цивилизација. Единствена водилка ти се сопствената вештина за да се справиш со околината и попатните кратки пораки изрезбани со светли букви на камење кои како дел од светот ги оставаат други играчи. Ќе сретнеш неколку ликови по пат, меѓутоа нивните криптични објаснувања за како треба да им бидеш од корист можеби уште толку ќе успеат да те збунат. Тоа ќе ти се разјаснува постепено, а додека да почнеш да ги склопуваш деталите ќе изгинеш 8246 пати.

Играта е најтешката игра што некогаш ми поминала низ раце. Не си свесен колку не знаеш да ги играш игрите од овој жанр додека саглам не им седнеш.  На секој чекор нешто се обидува да те убие. Без разлика дали е стражар, мечка или монструозна ноќна мора со недефиниран облик, ако не научиш како да се тепаш - ќе ти се испише 'YOU DIED' на екранот уште пред копче да притиснеш. Ќе го читаш и сонуваш тој текст некое време пред да сконташ како можеш да се справуваш со тепачките во Elden Ring. Сè со кое можеш да влезеш во некаква борба има различен пристап и механика, па постојано си приморан да развиваш своја сопствена стратегија, вештина и стил. 

 

Во ниеден момент не си поштеден од непријателите. Мораш да почнеш со ситни залци, особено ако немаш искуство со ваков тип на игра. Целиот свет ти е отворен и можеш секаде да шеташ за да вежбаш и да стануваш подобар. Ќе почнеш со обични волци, некои незаканувачки војничиња и на крај ќе успееш да му го искинеш газот на првиот грозен трол што всушност ќе испадне дека не е ништо во споредба со тоа што ќе се соочиш понатаму. Јас на почетокот некако амбициозно завршив кај првиот поголем батка Маргит и речиси бев убеден дека можам да се додржам до крај, ама после небројни неуспешни обиди ми стана јасно дека ова не е како ниту една игра што сум ја играл претходно. Колку и да мислев дека имам некакви опасни гејмерски вештини и инстинкти, Elden Ring ги зема и ги фрли низ прозор.

Тука ми кликна она чувство кое ме натера да ја засакам играта толку многу. Морам да вежбам да сум подобар, да собирам руни со кои ќе ојачам колку-толку и да барам некое посаглам оружје. Руните се посебна приказна. Сè што ќе убиеш ти дава руни кои истовремено ти служат за левелирање и како валута за ретките работи што можеш да ги купиш. Кога ќе умреш, руните паѓаат на местото на кое си умрел, па мораш пешки да ги собереш со надеж дека нема да умреш пак и да си ги земеш крваво заработените руните пред да ги снема за секогаш. Не можам да избројам колку пати до сега изгубив илјадници такви мочани руни кои не сум успеал да ги искористам додека сум бил жив. Секој левел ти бара поголем број, па често ќе се шеташ наоколу таков изложен и полн со драгоцени руни кои едвај си ги собрал.

Уште не користам никаква помош освен таа што ми е достапна во играта. Не изгледав ниедно видео за насока, не прочитав никаков туторијал и сум сериозно горд што до сега успеав да измлатам неколку босови низ Лимгрејв, вклучувајќи ги и Магрит и Годрик. За нив ќе претпоставам дека се некој јак курац во приказната зошто се единствените до сега за кои Стим ме накити со ачивменти. Не знам ни за што ми се многу од овие работи што ги собирам низ светов, ама тоа и ми е најинтересно - да оставам играта сама да ми ги покаже. Сите тие наративни детали, тајни и криптични ликови сакам сам да ги откривам постепено и природно да ги учам како функционираат.

 

Отсуството на класично квестање е баш во тој дух, сите работи што ќе ги правиш тука се твој избор. Нелинеарноста на Elden Ring ти овозможува сам да избереш како ќе ја играш. Стварно уникатно RPG искуство што тотално не го очекував. Наградата е завршувањето на целта што сам ќе си ја зададеш, а не тоа што играта ќе ти го сервира и тоа ме прави особено среќен. Некогаш е пробивање низ територија што е преполна со тешки непријатели, некогаш е одмазда за група немртви во некоја темна пештера, некогаш е само собирање руни со надеж дека следниот левел ќе те направи за нијанса поиздржлив. 

Тоа е јакото. Колку и да се осеќаш моќно и спремно, пак може изненадно да те упокои некој џиновски стаорец кога ќе залуташ во некои темни катакомби. Играта е така направена да можеш да убиеш сè што мрда и на прв левел, штосот е во тоа да ја стекнеш вештината. Не си инстантен херој во играва. Не си Гералт од Ривија или Бајек од Сива, немаш села, градови и жители на кои им помагаш, сè е такво тмурно, неспокојно и осамено. А, Elden Ring баш знае да блесне со цел тој цивилизациски пустош. Не сум видел волку добро дизајнирана игра - од гејмплејот до самата морбидна пост-апокалиптична околина во која постојано си на штрек. 

 

Со ништо не би можел да го споредам ни визуелниот стил на светот. Има некои мотиви кои се очигледно инспирирани од постоечка светска архитектура, меѓутоа оскудниот начин на кој ти е презентирана приказната не ти дозволува да се стекнеш со лесно знаење за митологијата и фолклорот. Јасно ти е колку што му е јасно и на ликот со кој играш, па сите работи ги искусуваш од таа перспектива. Ретко која игра се снаоѓа волку добро со ваков пристап. Уште во првиот момент кога ќе стапнеш во Elden Ring ти е јасно дека тоа што е пред тебе не е слично на ништо што си видел претходно. Светот во кој ќе се заткнеш е руиниран и немаш никаква претстава за тоа каков би можел да биде во неговите посреќни денови. 

 

Како да сум заборавил вака да уживам во игри последниве години, сериозно. Многу од времето ќе играш нешто со пола мозок, ќе следиш маркер за следниот квест и махинално ќе кликаш врз ствари додека не умрат. Elden Ring ми побара 100% фокус и го доби. Сигурно дваесетина години немам играно игра во која сум бил волку целосно внесен додека ми е уклучена. А, со секоја сесија успевам да сум подобар од претходниот пат. Мислам дека засега добро ми оди, особено за некој што свесно се криел од вакви игри.

 

Можеби никогаш нема да успеам целосно да ја завршам, ама знам дека ќе уживам максимално во секој обид да се пробијам низ некој разрушен мрачен готски замок или полу-потонати остатоци од некогашен град додека се обидувам да сврзам што точно се случува во Земјите Помеѓу. Откако се справив со почетните фрустрации кои доаѓаат од тежината на гејмплејот сега ми останува само да копам подлабоко во светот на ова неповторливо ремек-дело. Дефинитивно најдобрата игра што се појавила во последниве неколку години.