Финалето на Eastbound & Down

По четири сезони, од кои последнава гратис, Eastbound & Down ми заврши со хистерично смеење на финалето. Четвртава сезона успеа уште еднаш да го крене Кени Пауерс на нозе, за сам повторно да тресне од земја, како што прави по обичај. Мислев дека после третата сезона, која имаше супер завршеток, ќе ја заокружат приказната, ама не. Можело уште. Мене бар, никогаш нема да ми биде доста од Кени. Материјал има за уште толку сезони, и тоа без ништо да рециклираат. Кени е дефитивно најуникатниот лик на телевизија. 

Од едноставна приказна за пропаднат безјбол реднек егоцентрик со џигерица и безусловна љубов за цицки и кокаин, направија мајсторија каква што телевизијата нема да доживее уште долго. Не е класичен ситком, ама го брише паркетот со она што денес се етикетира како такво. Кени Пауерс ако го сконташ како лик, не можеш да не го сакаш. А, тек па Стиви. Меѓутоа, дури и кога мислиш дека ти е јасен целиот мајндсет на ликовите, сценаристите ќе ја поместат границата. Сезонава го докажуваше тоа со секоја епизода. Финaлево, го достигнаа врвот. Во комбинација со Саша Барон Коен, башка...

Со минимални спојлери, Кени си го заслужи тоа што го доби на крај. Барем кај мене, успеа да се искупи. Да има уште една сезона, верувам дека ќе заебе уште во првите две минути. Вака е подобро. Славата и парите не му се компатибилни со капацитетот што го поседува.

Не можам да се распишувам асално за Eastbound & Down, за да не ја расипам на некој случајно залутан тука. Многу луѓе ја избегнуваат баш поради Кени и причините кои го прават толку генијален. Штета.