Годзила Минус Еден

Имаше повеќе Годзила продукти од 2016 наваму откако Toho ја означи новата ера во франшизата со Shin Gojira на Хидеаки Ано, ама за ниеден не бев загреан како за Godzilla: Minus One што излезе кон крајот на минатата година. Во меѓувреме гледав нешто од тие анимињата и секако холивудските Годзили што не ни успевам да ги разликувам од што се досадни. Ништо не ми залепи. Само чекав некое продолжение на Shin Gojira, меѓутоа наместо тоа, Ано ребутираше Ultraman и Kamen Rider за кои изгледа не сум доволно виб за да ми е гајле.  

 

Сепак, со Ано или без, единствено што се надевав е дека следниот Годзила филм ќе ја грабне американската франшиза за опаш и ќе ја акне од земја зашто упорно не успеваат да убодат нешто саглам. Стварно не разбирам како е толку успешно за да штанцаат нови филмови секоја втора година. Има и серија со Курт Расел од скоро. Прв сум да гледам како џиновски монструми, мајмуни и роботи пробуваат да се испоубијат меѓусебно, ама некако не ми пасуваат американскиве интерпретации колку и да им давам шанса. Не дека не можеш да најдеш петнаесет-дваесет минути забава во секој од нив, само пре би гледал јапонски гумен Годзила како шутира макети од згради. 

Godzilla: Minus One на Такаши Јамазаки е нешто малку трето. Не е како ниеден претходен Годзила филм, а притоа е најгодзила филм од оригиналниот навака. А, веројатно и најдобриот до сега. После сите ескалации на концептот, соочување со други чудовишта, пазари и адаптации - Minus One го сведува на најосновната идеја, но погледната од агол кој не знам како порано бил занемаруван. Како публика и некој што треба да е внесен во филмот, присуството на Годзила најчесто го набљудуваш од "подалеку", од перспектива на група научници или воена организација. Едвај гледаш како влијае индивидуално и како се одразува на некој обичен човек што ја имал таа судбина и Годзила да му се посере на животот дента. 

 

Без да навлегувам во спојлерска територија, Minus One има ликови за кои конечно ти е грижа и чија приказна е вистинскиот столб на филмот. Овој пат приказната за првото појавување на Годзила во светот е раскажана низ очите на Коичи - камиказе пилот кој освен како посрамотен дезертер, во неговото уништено родно место се враќа и со друг товар, ненадминливи трауми и блиска средба со мистериозно чудовиште.

 

Иако филмот двои голем простор за Коичи и луѓето околу него, во ниеден момент не ти дозволува да подзаборавиш дека гледаш каиџу еп, дури и кога самиот Годзила не е присутен на екран. Само е мајсторски е позициониран во пост-воена драма која се занимава со физичкиот и емотивен пустош оставен во Јапонија по Втората светска војна. Ниту еден друг Годзила филм од помодерната ера не успеал волку ефективно да ја спроведе темата која е инспирацијата за создавање на чудовиштето и неговата природа.

 

А, што се однесува до самата акција за која веројатно седнуваш на ваков филм - најдобар е и во оваа категорија. Јапонската продукција со вкупен буџет помал од 15 милиони долари овде нуди спектакл што е неспоредливо подобар од оној што холивудската кираџиска франшиза не успева со четири-пет далеку поскапи филмови. Дизајнот на Годзила и самите специјални ефекти во Minus One се феноменални, без разлика дали сцената е денска, ноќна или во вода. Не знам колку се потпирале на гумени костими, практични ефекти и реални сетови, меѓутоа сè е некако органски вклопено и нема да те оќори ко американските. Дури и им отиде таму да ги нагази малку, им собра Оскар за визуелни ефекти.

Додека американските адаптации не можат да се решат дали сакаат да бидат Transformers или суперхеројска франшиза, Godzilla: Minus One докажа дека е возможно да направиш возбудлив Годзила филм што ќе биде сериозно, созреано дело и покрај тоа што главното средство е некој ваков џиновски воден диногуштер со апетит за правење хаос. Мило ми е што вака го брани интегритетот на брендот, комплетно спротивно од тоа што модерниот Холивуд моментално му го прави. 

Се надевам дека следниот јапонски Годзила ќе е нешто уште поразлично од ова. Нема потреба да се наративно поврзани филмовите за да се добри, еве овој нема никаква врска со Shin Gojira освен тоа што го користи истото чудовиште. Ете, можело да се биде свеж и после триесетина наслови. Не знам дали Toho тивко се натпреварува со холивудската штампарија или само неплански ги дроби вака од шала, ама квалитетот на Godzilla: Minus One е неспоредливо над повеќето скорешни блокбастери, не само Годзила филмовите. Не дека е многу тешко да си подобар од холивудскиот Godzilla vs. Kong, ама смешно ми е кога гледам колку е крш вака во споредба.

Shin Gojira / Godzilla Resurgence (2016)

Минатата година некој во Холивуд одлучи дека е добра идеја џиновски чудовишта како Кинг Конг и Годзила да добијат заеднички филмски универзум. Нешто со кое што сум кул, барем додека не прерасне во неподнослив непотребен полу-инвентивен тренд каде што филмовите од секој жанр во 2020 ќе бидат меѓусебно поврзни. Некаде видов листа на ствари во продукција што ќе делат филмски универзум, секако не го зборувам на памет ова. Но, не видов дека џиновски чудовишта дека стануваат тренд, иако радо би сакал. Чии јајца треба да почешаме со пари за едно седум Pacific Rim филмови? 

Во меѓувреме, Јапонците го ребутираа нивното национално богатство, франшизата Годзила. После оној јубилеен Gojira: Fainaru Wōzu од 2004, студиото Toho реши да го задреме Кралот на Чудовиштата цели дванаесет години, додека Холивуд пак го крена малку на нозе со римејкот од 2014. Кога викам малку, стварно мислам малку, зошто колку вкупно го имаше Годзила во тој филм? Десет минути? Немам ништо против филмот, само што секое наредно гледање приметив дека го мотам кон крајот. Затоа и бев толку возбуден за Shin Gojira, зошто ветуваше дека ќе го испорача она што Холивуд можеби повторно не успеа. 

Toho си го знаат занаетот. Знаат што и како функционира и како ќе се одрази на публиката, особено таа домашната јапонската, која и не е баш најмногу наклонета кон американскиот третман на нивното омилено нуклеарно милениче. Всушност не сакаат ништо поразлично од тоа што и ние го бараме во овој тип на филмови. Џиновски монструм ровари низ град. Некогаш се тепа со друг сличен кој исто така има афинитет кон модерна градба. Што не е јасно тука, Гарет Едвардс? А, за да биде Shin Gojira уште пограндиозен, Toho ги најми Хидеаки Ано, режисерот на Neon Genesis Evangelion и Шинџи Хигучи, јапонски гуру за специјални ефекти, кој има работено на Gamera трилогијата.

Shin Gojira е сместен во модерно време каде што луѓето се првпат затекнати од постоењето и уништувачката моќ на Годзила. Но, она што ми падна многу чудно е тоа што филмот нуди рана верзија на чудовиштето. Од почетокот, па некаде до средината е во еволутивна фаза, без малите раце, со прилично смешни подуени очи и се влече наоколу без да застане исправено. 

За среќа, неколку минути пред да станам сериозно загрижен за концептот на Shin Gojira, веќе беше гордо на две нозе и дојден до крајниот облик. Не беше мало момче повеќе, туку ѕвериште што им приреди итна и не толку забавна евакуација на жителите на Токио. Со нуклеарен здив и ласери што му излегуваа секаде освен од газот. Сериозно, пука ласери од перката. Не може да биде повеќе кул од тоа, нели? Ја има дури и оргиналната музика.

Паралелно на беснеењето на Годзила, владата на Јапонија дискутира и спроведува мерки за справување со оваа монструозна криза, нешто што всушност треба да го отслика филмот како  метафора за катастрофата во Фукушима од 2011, земјотресите и цунамито. Нешто како што оргиналниот Gojira од 1954 го симболизира хоророт од Хирошима и Нагасаки. Човечката перспектива во Shin Gojira е само растрчана бирократија и научници, наспроти она што Холивуд упорно го прави со шаблонски хармонични семејства од кои еден член е задолжително воено лице директно инволвирано во нападите против џиновските чудовишта. 

Затоа и сум задоволен со ова што е филмот. Не ни очекував да биде поинаку. Ми се допадна и освежениот дизајн на Годзила, верен на оргиналот, но со видливи црвени лузни од кои пулсира некаков вид енергија. Мислам дека беше и физички најголемата варијанта на Годзила до сега. Занимливо е и тоа што Toho за првпат не користи човек во гумен костим, туку motion capture. Но, за да биде поавтентично, бар ќе претпоставам дека е нaмерно, на некои места изгледа баш како да е човек во гума. 

Се надевам дека возобновувањето на јапонскиот Годзила ќе донесе уште многу вакви филмови. Време е и овој Годзила да биде соочен со друго чудовиште. Следен филм за жал уште нема најавено, но Toho во ноември оваа година ќе го објави првиот анимиран Годзила, насловен Gojira kaijū wakuse или Godzilla: Monster Planet на Netflix. Во меѓувреме, планирам да плескам со рацете од радост за новиот Pacific Rim.

Види такоѓе:

• The Beast from 20,000 Fathoms, предокот на Gojira

The Beast from 20,000 Fathoms, предокот на Gojira

Една година пред Јапонците да го ослободат Годзила врз недолжните жители на Токио и да го крунисаат како вечниот "Крал на чудовиштата", американската кинематографија веќе имала свој џиновски ѕвер кој сеел хаос низ улиците на Њујорк. The Beast from 20,000 Fathoms не само што е директен предок и инспирација на Gojira (1954), туку е и филмот одговорен за цел жанр на подводни праисториски монструми разбудени од атомски експлозии. Иако денес можеби маргинализиран од мејнстримот, The Beast from 20,000 Fathoms е дефинитивно еден од најважните филмови во историјата на kaiju жанрот.

Изминативе денови додека чекам Shin Gojira да се појави со пристојна снимка, почнав пак да ги гледам јапонските стари Годзила филмови. Го гледав пак и американскиот римејк од 2014. Ќе се потрудам наскоро да ја обработам таа тема конечно, сега сакам да се фокусирам на тоа колку е добар The Beast from 20,000 Fathoms и колку е глупаво и чудно што сè уште никој не се охрабрил да сними римејк. Можеби ако ми се остварат пророштвата дека овој жанр е следниот голем Холивудски тренд, ќе нè нагостат со модерна верзија. 

Приказната, иако ги има корените на едно јапонско културно наследство, е малку поразлична од неговиот потомок. Барем перспективата од која е раскажана ги прави двата филмови различни. Сепак, точките во кои се допираат, како нуклеарните оружја и суптилната критика за нивното користење, се пристуни за да ги зајакнат нанемерните сличности. Иронично е како Јапонците го прифатиле овој филм и дошле до идеја нивното чудовиште да го симболизира хоророт од Хирошима и Нагасаки. Дури и работниот наслов на Gojira бил The Giant Monster From 20,000 Leages Under The Sea.

The Beast from 20,000 Fathoms не е толку сериозен со неговата анти-нуклеарна забелешка, повеќе се потпира на чиста забава со нерасонет диносаурус што одлепува во урбана средина. И, одличен е како таков. Веројатно повеќе по тие стандарди од 50-ти, ама се држи и денес, кога сме разгалени скапи и убави дигитални ефекти. Тогашната публика збеснала. Критикала велела дека филмот направил Кинг Конг да изгледа како обично шимпанзо. Со минимален буџет од 210,000 долари, за кратко време успеал да заработи цели пет милиони. 

Стоп-моушнот со кој е оживеан Редосаурусот, е дело на легендарниот Реј Херихаузен, тогаш најзвучното име во индустријата за специјални ефекти. Кога на некој ќе му притребало стоп-моушн анимација, ѕвонел кај Херихаузен. Лукас, Спилберг, Бартон, Питер Џексон и еден куп други, го наведуваат како инспирација за тоа што тие го создавале. Можеби денес не толку, но на тогашната публика, тоа што го правел Херихаузен со минијатури и кукли им било најдоброто нешто што го виделе во кино. Оттаму и успехот на филмот, нели. 

Баш размислував како е возможно Годзила да го изеде овој филм, па дури и да се наметне себе и кај американската публика некоја година подоцна. И ми текна, зошто е едноставно. Годзила. Годзила има име, идентитет и мит зад себе. Има нешто што го прави препознатлив. Не е само фиктивен вид на диносаурус. Во Gojira, селани му принесуваат жртви, долго пред научниците да дознаат за неговото постоење. Гради толку многу работи одеднаш, што не е чудо како останатите џиновски монструми му треперат од сенката. 

Сериозно сакам жанров да стане мејнстрим. Сакам сите тие чудовишта од 50-ти да се вратат денес и да ги исклоцаат Авенџерс надвор од кино. Можам да ги ценам сите вакви стари филмови поради шармантните идеи и практичните специјални ефекти, меѓутоа ми треба нешто ново за денешни стандарди. Нешто како Pacific Rim. Толку сум очаен што веројатно пак ќе го гледам Cloverfield и ќе пробувам да го засакам.

Godzilla (2014)

Со некои јапонски работи не можеш да се заебаваш. Немаш право, иако технички си ги откупил правата за нешто што преставува некаков вид културно наследство на некој народ. Во 1998, првата американска интерпретација на Годзила ги има толку разгневено фановите и студиото кое стои зад јапонскиот серијал, што чудовиштето во тој филм е влезено во јапонскиот канон само да умре гадна смрт. Главната причина за незадоволството е лошиот редизајн на Годзила, кој е комплетно различен од изворниот материјал. Но, да си признаеме, тој филм тогаш изгледаше колку-толку забавно.

Години по првиот американски Годзила, дојдов до контакт со оргиналните јапонски филмови. Почнав опсесивно да ги гледам, хронолошки, барем тие што тогаш успеав да ги најдам. Си бараат посебно расположение и третман, и нормално да ги прифатиш гумените костими, евтините ефекти и јапонската смисла за правење филмови. Некои се комплетно апсурдни и смешни, меѓутоа баш таму и лежи убавината.

Toho, јапонското студио одговорно за Годзила, се реши да даде уште една шанса на Холивуд, да го претстави најпознатото чудовиште во светот. Но, овој пат, со внимателно надгледување и помош, од чиј недостаток очигледно патеше првиот филм. Поддршката ја имаат понудено во однос на дизајнот на Годзила (најбитниот детал), звукот кој потекнува од оргиналните филмови и приказната. Конечно го изгледав филмот и резултатот воопшто не е лош. За среќа и за чудо.

Godzilla покажува огромна почит кон изворниот материјал. Иако не нуди ништо ново, интерпретацијата е сосема во ред. Првите реакции што го прочитав беа крајно позитивни. Некои дури и го нарекуваа The Dark Knight на жанрот. Требаше да пројде скоро месец, за страстите да се избалансираат, да се намали хајпот и да се формира некаква генерална оценка. Со истата, можам комплетно да се сложам. Не е најдобриот американски филм со џиновски чудовишта, првото место кај мене го држи Pacific Rim, меѓутоа не е ни комплетно промашување како Cloverfield. 

Приказната е прилично едноставна. Годзила се буди, заедно со две други чудовишта кои се решени да се парат и размножат по секоја цена. Нема да е Годзила филм ако не ги спроставиш, нели? Нема да е Годзила филм ако катастрофалното уништување на градови не се пренесе низ неколку континенти? Филмот го нуди токму тоа. Заедно со сите клишеа, дводимензионални ликови и скапи специјални ефекти. Сепак, успева да добие некаква средна вредност, веројатно поради референците кон целата Годзила митологија и Брајан Кренстон, единствениот лик за кој ќе ти биде гајле. Тензијата која се обидува да ја понуди, некако не пројде кај мене. На моменти дури и претерано линеарен и стерилен, ама ова ќе мора да го протнам субјективно зошто сум добро запознаен со оргиналните филмови. Верувам дека на некој што прв пат се запознава со Годзила, ова ќе му биде многу позабавно од она срањето од 1998.

Режијата е фина. Ефектите делуваат реално, а Годзила е преставен најмаестрално што може. Запазени се многу детали, дури и атомскиот здив. Дури и музиката некако потсеќа на оргиналните филмови. Секогаш можело подобро, меѓутоа решавам да се кладам на Гарет Едвардс и неговите режисерски способности. Веќе е потврден како режисер на првиот самостоен Star Wars филм, веројатно за Боба Фет. Со тоа бледо сценарио, верувам дека направил сè што можел.

Неколку од најпознатите Годзила филмови периодов излегоа на блу-реј, така што ете одлична шанса да се изгледаат уште еднаш на квалитетна снимка.