Имам непријатни флешбеци од таа првата Call of Duty: Warzone. Малку од првиот локдаун во 2020, малку од едноцифрениот фрејмрејт што го овозможуваше мојот тогашен хардвер. Сепак, беше крајно забавно бетл ројал искуство, веројатно меѓу последните такви пред жанрот да спласне на неколкуте наслови што и денес се доминантни. Пред некоја недела излезе Warzone 2.0 и еве седум-осум души екипа на Crapwerk дискорд серверот уште голтаме барут и прашина низ Ал Мазрах откако првпат репетиравме таму.
Покрај стандардниот бетл ројал, Warzone 2.0 дојде спакувана со нов мод - DMZ. DMZ е практично поаркадна варијанта на Escape from Tarkov, каде што шеесет играчи поделени во тимови по тројца сте фрлени на огромна мапа на која се шири радијација и треба да извршувате разни мисии пред да здувате на една од трите достапни ексфилтрациски локации. На мапата има расфрлано и ботови што исто доаѓаат во групи, па секој чекор што го правиш треба да ти е тактички обмислен зошто може да ти свирнат куршум во чело од било кое ќоше.
А, ако умреш пред да го фатиш хеликоптерот што ќе те однесе на безбедно, ја губиш целата опрема и оружја што си ги собрал таа партија. Мисиите ги добиваш и избираш претходно, овозможуваат прогрес низ играта, меѓутоа Ал Мазрах нуди и еден куп попатни кои ги правиш за да присобереш некоја пара да не си гол и бос, а и зошто е едноставно премногу забавно. Можеш да спасуваш заложници, да рушиш авиони со против-воздушен систем, да бараш радиоактивни куферчиња со гајгејров бројач, да минираш кутии со ресурси, да елеминираш непријателски тим на играчи и други слични воени операции со речиси филмски пропорции.
Предобро е. Таман сте успеале да соберете доволно од ретките медицински ресурси низ огромната мапа и ќе ве рокнат непријателски играчи пред да се качите во хеликоптерот, па ќе ве соголат до последен куршум. Да, кога ќе покосиш друг играч, можеш да му буричкаш низ ранецот и да си послужиш со тоа што ќе го најдеш таму. Некогаш ќе налеташ на некое добро оружје и брдо кеш, некогаш на слика од куче, ама на крај најважно ти е што на мапата сега има еден човек помалку. Играта има вградена гласовна комуникација, па некогаш можеш и да го слушнеш противничкиот тим како писка доколку се во непосредна близина.
Ал Мазрах е одлично дизајнирана мапа за една ваква тактичка игра. Дури има и некои локации што може и ќе ги препознаеш од постарите Call of Duty игри. Има и цела мисија базирана на контроверзната "No Russian" од оригиналната Call of Duty: Modern Warfare 2. Не можеш цело време пешки да шпарташ, па достапни ти се различни возила, чамци и хеликоптери, а има и воз што кружи низ голем дел од мапата каде што обично е журката на која интензивно се разменува оган со непријателски играчи. Возот има кутии со опрема и оружја, па функционира на "прв дојден, прв услужен" принципот со тоа што вториот дојден често може да биде пречекан со рафален истрел од соседното купе.
Партиите се кратки и баш тоа е најдоброто во DMZ. Не мораш да главиш долго освен ако некоја мисија не го налага тоа, ама отприлика за максимум дваесетина минути би требало да си на безбедно или вознемирено да урлаш на микрфон со другарите среде ноќ зошто ве потепале. Радијацијата на мапата се шири брзо откако ќе отчука тајмерот, така што на крајот се случува да треба да трчате кон последната локација на која слетува спасувачкиот хеликоптер. А, не си ни тогаш целосно безбеден, се случувало да се млатиме со последните бомби веќе полетани.
Мало невнимание може да те кошта многу во DMZ, а некогаш уште се трудам да се навикнам дека играм многу потактичка игра од сличните вакви. Некогаш ќе претрчаш без да ја провериш околината и ќе изгинеш од снајпер или ќе те прегази оклопно возило, ама забавно е. Мисиите стануваат многу потешки понатаму, па затоа е најдобро да си имаш тим од другари што ќе ти помагаат. Не сите играчи со кои случајно си во ист тим ги имаат истите мисии или се расположени да ти помогнат, а DMZ не е баш аркадна соло авантура каде што лесно можеш да преживееш сам. Некој треба да те крене кога ќе ти свирнат куршум меѓу очи, а друг треба да ја обезбеди локацијата за да не се вратите сите во лимен сандак на главното мени.
Кога сме кај главното мени, не можам да не спомнам дека играта го има најлошиот дизајн на мени што било кога сум го видел. Пре би избрал да заглавам во вистинска верзија на гулагот од бетл ројалот отколку да треба да навигирам низ овој очаен изговор за кориснички интерфејс. Разбирам дека DMZ е уште во бета, разбирам и дека е бесплатно целово ова, ама повеќе личи на онлајн казино отколку на мени за игра. Настрана тоа што на секој втор клик пробува да ти продаде нешто, туку некогаш не можеш да смениш ни оружје зошто упорно те враќа на главното мени. Самата игра и нема некои критични багови, ама серверите се некогаш толку нестабилни што едноставно само еден од тимот ќе го испратат надвор од партијата, заедно сосе предметите за мисијата и склопените оружја.
Сепак и покрај проблемите што ги има, DMZ ми е најзабавната друштвена игра во моментов. Дури и во оваа состојба концептот функционира феноменално. Ниедна партија не е иста со претходната, има доволно различни мисии за да не ти се смачи брзо, а и бесплатна е за играње така што освен нерви, трпение и слободно време, не губиш многу. Радо би ја играл и обичнава нова Call of Duty, ама па не ми се даваат милион и пол илјади евра за неколку саати кампања и мултиплеер кој сигурен сум дека нема да ми биде толку интересен како DMZ. Тоа може таму за дваесетина години кога ќе биде на 30% попуст.
Warzone 2.0 има и кросплеј, така што не е битно на која платформа ќе ја натаманиш, пак ќе можеш да си играш со другарчињата. Баш ми требаше нешто вакво за распуцавање и дојде во моментот кога се оштрев за Warhammer 40,000: Darktide што ете испадна срање на рилис, па ја оставам за некое подобро време. До тогаш се надевам дека и оваа малку ќе ја потспастрат, ако ништо друго барем серверите малку да се постабилни. Не се случува често, можеби една од дваесет партии, ама никој не сака полиција на врата во сред ноќ за нарушување на јавен ред и мир.
Види такоѓе:
No comments:
Post a Comment