Плејлиста за лажни рапери во 2018

Ќе завршеше годинава, а јас немаше да стигнам да ја споделам музиката што ги оплемени моиве уши, ушите на гостите, комшиите и заглавените во сообраќајниот метеж. Иако рапов е само симболичен дел од музиката што ја слушам, годинава изданијата од другите жанрови на кои сум наклонет не ме допреа нешто посебно, па затоа оваа плејлиста е фокусирана на рап и музика која мислам дека гравитира околу хип хоп. Како лажен рапер не би можел точно да знам. 

Една работа сепак си ја знам со сигурност - Еминем го има албумот на годината. И, тоа не како рап албум, туку ми е омилено издание за 2018 од сите музички жанрови. Kamikaze не само што ми приреди слушачко уживање, туку предизвика и галама што уште трае и ме забавува. Не можев да замислам дека Еминем пак ќе разгневува луѓе со провокации како пред петнаесет години и со музика што ја заобиколува публиката која е повеќе наклонета кон Ријана и Бијонсе.

Сега Еминем настрана, да видиме кој друг си порапува годинава до сега и што најдолго се задржува низ мојата секојдневна плејлиста. Преслушав многу. Интересни ми беа новите албуми на Mac Miller, Royce da 5'9, Kanye, Kid Cudi, Phora, Ryan Caraveo, 6LACK, Post Malone (ова повеќе е поп отколку рап, така?) и екипата од High Focus Records, ама во оваа прилика ќе ги издвојам овие неколку. Изданијата се наредени по азбучен ред.

A$AP Rocky - Testing

За оваа A$AP багра имав многу поразлично мислење претходно. Колку и да се сметам себе отворен кон секаква музика, имав впечаток дека е некое надркано полуписмено средношколско срање, па некако упорно ги заобиколував артистите со A$AP во името. Можеби и не грешам целосно, меѓутоа Роки со албумов не е воопшто таков. Слаб сум на музика која ги превиткува рамките на жанрот, а Testing е баш супер пример како се маневрира против таква истрошена хомогеност и не зборувам само за рап.

Чув нешто од претходните ствари на Роки, ама Testing некако најмногу ми се залепи за уши. Не сум премногу запознаен со звукот што се нарекува клауд рап и не знам овој албум колку спаѓа во таа класификација, ама ми се свиѓаат овие пеесетина минути. Продукцијата нема граници. Надреален колаж е од различни експериментални звуци, психоделии, дисторзирани басови, искршени мелодии и неочекувани семплови врз кои одлично се лепи харизматичниот глас на Роки. Testing е и нешто што би го препорачал на публиката која не се воздржува да ужива во Yeezus иако се работи поразлични стилови.

Слушни: "Tony Tone", "Fukk Sleep", "Changes" и "Praise the Lord"

Buddy - Harlan & Alondra

Овој млад дечко поддржан од Фарел Вилијамс годинава го направи она што Андерсон Пак го постигна со Malibu. Споредбата можеби ми е крајно лаичка, меѓутоа двата албуми ми имаат сличен шизички вајб. Harlan & Alondra е фанкерски разигран, интроспективен, неретко љубовен, похотен и исклучително заразен. Што им ставаат во таа калифорниска вода, не ми е јасно. Но, лежерниот стил на Бади не значи дека ќе те остави комплетно да се раскомотиш и ти, некогаш зачекорува и по посериозни патеки. Црно дете од Комптон е, сепак.

Harlan & Alondra e eден од најубавте албуми што ги чув годинава. Шармира на прво слушање, не можеш да останеш имун на енергијата што ја содржи. Жеден по уште музика од Бади, налетав на некој микстејп од 2014 што се вика Idle Time, па додека сум тука сакам и тоа да го препорачам. Стилски за нијанси поразличен, а е поеднакво квалитетен. Бади има неверојатен талент и се дружи со правите фаци што знаат како да го негуваат тоа, па едвај чекам да видам што ќе му биде следниот ангажман.

Слушни: "Speechless", "The Blue", "Black" и "Shine"

Cypress Hill - Elephants on Acid

Уф, колку и да уживам во Elephants of Acid, нешто ми се чини дека е една од оние ситуации во кои после некое време заборавам дека постои албумот. Така лани привремено се напалив на Humanz од Gorillaz за сосема да го изумам додека не издадоа нов албум оваа година. Кога сакам да слушам Cypress Hill обично ги вртам првите три-четири албуми. Дури и Temples of Boom некогаш ми е сосема доволен. Остатокот од дискографијата некако не ми ги задоволува слушачките потреби.

Затоа и бев малку скептичен за Elephants on Acid. Што ќе ми е нов Cypress албум, што уште може да ми пренесат? На мое големо изненадување, си кликнавме многу брзо со овој звук тука. Целосно продуциран од Диџеј Магс, албумот ме потсеќа баш на старите мрачни надувани Cypress Hill, без да осетам дека насилно го постигнале тоа. На прво слушање ми звучеше некако пренатрупано со сите тие интермеца меѓу песни, ама после неколкуте следни сфатив колку е уствари феноменално. Се отворил Магс тука, браво.

Додека ми траат сесиите со Elephants on Acid, ќе го означам како еден од поинтересните албуми од 2018 кои не ги очекував. Скоро излезе, уште сум под импресии и уште не сум го ставил во иста плејлиста со раните Cypress Hill албуми, можеби тоа е тестот што треба да го помине за да го вртам поредовно и во иднина.

Слушни: "Jesus Was A Stoner", "Warlord", "Locos", "Blood On My Hands" и "Crazy"

Denzel Curry - TA13OO

TA13OO беше најавуван како албумот што "ќе ја смени играта". Приметувам дека бројни рапери целат да направат дупка во тој популарен мамбл рап меур што е некако доминантен во мејнстримот, па истапувањето на Дензел Кари ми изгледа како да носи сличен мотив. TA13OO е моќен албум, како продукциски така и од лирички аспект. Стилот што е обликуван на албумот е доволно модерен за да може да се обраќа кон поширока публика, но истовремено и смело ишаран за да продре и подалеку од жанрот, па веројатно е само прашање на време кога ќе си го најде патот до различни парови уши.

Кари е повеќе познат по глупаво меме последниве години, па се понадевав дека возбудата околу новиов албум ќе успее поскоро да ја донесе таа "промена на играта" и ќе фрли светло кон неговите вистински квалитети. Безкомпромиснот звук и поетската проникливост на експерименталниот концептуален TA13OO заслужуваат да бидат истакнати на многу повисока позиција.

Слушни: "Black Metal Terrorist", "Super Saiyan Superman", "Clout Cobain" и "Switch it Up"

J. Cole - KOD

Џеј Кол веќе подолго време ужива голема почит на сцената со неговиот "освестен" опус. KOD можеби малку отскокнува од неговиот потрадиционален звук, но компактноста на времетраењето на албумот го прави лесно достапно ова негово стапнување кон благи траперски фазони. Промената во продукцијатата и начинот на рецитирање го правда како обид да ги доближи своите пораки и до таа публика. Чудно ми е како тој звук "инспирира" толку многу луѓе да се ориентираат натаму, нели саундклауд трапов требаше да биде тренд со ограничен рок на траење како дабстеп?

Без оглед на тоа дали се работи за маркетиншка финта или чист субверзивен потег, KOD е далеку од трап албум и аутотјунови. Претежно флоуто на Кол во неколку наврати тера во таа насока. Тематски KOD е на повеќе страни, делумно врзани во и акронимот кој го носи името на албумот, кои сите ги спојува една поголема слика на која Кол има исцртано мотиви од различни зависности. Можеби работите кои ги третира тука и не се некое откровение, меѓутоа начинот на кој ги презентира го оправдува фактот што неговото име стои меѓу најголемите живи рапери на денешницата.

Слушни: "Kevin's Heart" и "ATM", другите што се многу подобри скржаво ги чува настрана од јутјуб.

Logic - Bobby Tarantino II

Оваа година во многу прилики пред Kamikaze тврдев дека Лоџик е најдобриот жив рапер, a како и другите рапери и сам си го мисли тоа. Само што за разлика од повеќето, Лоџик некако има поцврста основа за да се расфрла со ароганција и да биде самоуверен во таа насока. Но, со последниот албум што излезе неколку месеци после овој Bobby Tarantino II микстејп упорно се труди да го убеди цел свет за неговата позиција во рапот и искрено кај мене потфрли малку.

Има толку добри теми на кои може да се фокусира, како што и го прави тоа со еден солиден дел од неговата дискографија, меѓутоа на Young Sinatra IV тргна да го спасува бум-бап рапот кој можеби и не мора да биде спасен од Лоџик. Но, затоа на Bobby Tarantino II отвара оган насекаде. Таков Лоџик сакам, да превртува ствари наопачки, впрочем како што сакаат и Рики Морти на интрото од микстепјот. Bobby Tarantino II ми е омилено издание на Лоџик после Under Pressure и дефинитивно едно од најдобрите раперски за оваа година.

Сакам кога Лоџик е без кочници и тематски ограничувања кои сам си ги поставува, а тука со Боби Тарантино персоната е баш таков. Тоа и го прави еден од најмаркантните рапери на денешницата веројатно, па затоа и не ми е јасно како некогаш се форсира во тесни ќошиња. Ваков рап сакам да слушам во 2018, да го оставиме звукот од деведесетите таму.

Слушни: "44 More", "Wizard of Oz", "Contra" и "Warm It Up"

Ring of Elysium и варијации на тема battle royale

Веројатно нема да згрешам ако кажам дека battle royale игрите се највруќиот жанр во онлајн гејмингот денес. Не е возможно Fortnite и PUBG да имаат толку многу клонови кои се обидуваат да им сркнат дел од играчите ако не се толку популарни. Стандарна ситуација е кога некој наслов ќе доживее такво внимание и толкава публика. Ми изгледа како battle royale жанрот да ги ужива своите златни денови што своевремено ги имаа MMORPG игрите кога World of Warcraft броеше двоцифрен милионски број на активни акаунти или доминантната ера на MOBA и трендот на игри со карти како Hearthstone. 

Инспирирани од истоимениот јапонски култен филм и концепт, овие игри те ставаат во ситуација соочен со стотина други играчи со кои целата е да се испоубиете меѓусебно на некое изолирано место (најчесто остров) со помош на оружја и надградби кои може да се пронајдат на истото. Значи, секој е против секого, а последниот што ќе остане жив е победник. Некои наслови покрај овој стандарден формат на задушманување нудат и опција за групирање во тимови од најмалку двајца.

Иако долго време имав некои вакви игри на радар, никогаш не посегнав по нив сè додека не налетав на battle royale варијантата на Paladins наречена Realm Royale - игра која почна како мод за Paladins за подоцна да се издвои како посебен ентитет. Очигледен клон на Fortnite, дури и визуелно, каде 100 луѓе паѓате од небо на остров чија површина се стеснува на неколку временски интервали принудувајќи ги преживеаните играчи да се решетаат во помал простор. Некои различните карактеристики на Realm Royale се тоа што вклучува(ше) класи и откако некој ќе те испука до крај, ти нуди шанса да преживееш неколку секунди претворен во кокошка. Доколку никој не те докрајчи во твојата пердувеста форма, тогаш се враќаш назад во игра за евентуално ти да накокошиш некој пред да му пресудиш конечно.

Realm Royale беше неколку денови забавна, ја игравме со Дамјан во тим. Алфа верзијата на играта во која уште се наоѓа проаѓа низ константни промени кои ја курчат публиката, не само затоа што студиото се обидува да продава ствари што се купуваат со вистински пари, туку решаваат проблеми кои не се ни проблеми, притоа оставајќи ги хакерите со кои е преплавена слободно да си виреат. Некогаш треба да си среќен ако некој не те опизди преку ѕид од сто метри во првите десет секунди. Баш поради ова бројот на играчи од 20.000 сега е паднат на 200. Веќе не сум ни сигурен дека Realm Royale некогаш ќе види бета верзија, а не па конечна.

За PUBG во оваа состојба во која е и сите негативни рецензии што не сопираат некако не ми се даваат 30 евра. Би ја почекал на некој попуст. Fortnite има еден елемент со градење што ме одбива да си трошам драгоцено време, ама сепак признавам дека еднаш се забавував цело попладне. Ми требаше нешто ново, слична игра што не е распната од разулавена разочарана толпа и игра што има повеќе од 500 закачени играчи. Па, така налетав на Ring of Elysium која баш во вистински момент се појави бесплатна на Стим.

Ring of Elysium изгледа пристојно, многу слично на PUBG. Не е дизајнирана да изгледа како цртан филм, оружјата постојат и во вистинскиот свет, па претпоставив дека влече и малку повозрана публика. Сериозно, не ми се игра Fortnite со дечурлана, особено зошто тимските мечеви нудат и гласовна комуникација, а некако сум алергичен на високо фреквентни пискави звуци.

За разлика од другите игри во жанрот, Ring of Elysium не те фрла од небо за да си слеташ на мапата на место кое мислиш дека ќе биде најбезбедно за да почнеш. Сам си ја избираш локацијата од мапата поделена на коцки, па дури и некој да ја одбере коцката до тебе, сепак радиусот меѓу вас ќе е доволно голем за да најдеш оружја и надграби за нив додека бараш некоја побезбедна локација. Мапата е огромна, веројатно најголемата што сум ја видел до сега. Некогаш и два пати ќе се стесни пред да видиш некого низ нишан. Иако е претежно светла и завиена во снег, низ целата територија има места за засолнување и кампирање што го прави темпото на играта малку поспоро и потензично.

Значи не слетуваш во група на луѓе кои ќе се испоубијат во првата минута. Се движиш низ напуштените куќи и објекти, бараш оружја, клечиш, ползиш, се засолуваш и се трудиш позицијата што ќе ја најдеш додека го чекаш следното стеснување да ти биде од стратешко значење. Ако успееш да најдеш снајпер си уште посреќен. Има и возила со кои можеш да се движиш, некогаш и за да привлечеш внимание со нивната бука за евентуално некој да се полета и да ти падне во стапицата каде што чекаш спремен. Откако ме прегазија со џип на среде снег, сконтав дека и самите возила може да послужат како оружје. Кој би рекол, нели? Баш целото ова ми го направи жанров уште позабавен.

Дизајнот на локацијата во Ring of Elysium е прејак и преполн со ситни детали. Секој објект и кварт изгледаат различно и никогаш немаш чувство дека се наоѓаш на истото место само со друга боја, како што тоа беше случај со Realm Royale. Тоа некогаш било цел град. Има ски центар, полициски станици, бензински пумпи, владини објекти и сето тоа изгледа различно. Локацијата се обвива во снежна бура во која ако останеш додека истече времето ќе премрзнеш до смрт. Има и индикатор за температурата доколку не обрнуваш внимание на мини-мапата.

Она што исто така ми се свиѓа во Ring of Elysium е што дури и крајот не е толку лесен како што мислам дека е во другите вакви игри. Не сум преживеал доволно долго за да знам како е во другите игри, ама тука кога ќе останете десетина луѓе слетува хеликоптер кој ќе го евакуира последниот преживеан. Па, стратегијата се фокусира и на тоа, треба да го испукаш својот пат до хеликоптерот. Прво, не бев сигурен како функционира точно тоа, па ме свирна некој во глава додека мислев дека се качувам кон мојата конечна победа.

За да биде уште, уште подобро, играта има и first-person мод кој кога го пробав ми врати некои трауми од Insurgency. Иако различни игри, имаат некои точки кои се допираат во контекст на стратегијата и претпазливоста со која си приморан да управуваш. За жал, тимски со другари уште не успеав да ја пробам зошто не е достапна во дијаспорските региони во кои се имаат отселено, ама играта е уште тазе па мислам дека во брзо време ќе биде распространета низ цела Европа. Јас играм на американски сервер во меѓувреме, ама не приметив дека има некој значаен лаг што влијае на перформансите.

Можеби Ring of Elysium нема да биде последниот преживеан наслов покрај гигантите како Fortnite и PUBG, меѓутоа апсолутно вреди за времето. Бесплатна е целосно без трикови, визуелно е фино исполирана, има доволно голем број на играчи за да не чекаш вечно да те пушти во партија (некогаш забележувам над 30.000), па со мала оптимизација и дополнителни регионални сервери верувам дека ќе расте уште повеќе.