Можеби Jurassic World: Fallen Kingdom ќе биде забавен за десет години

Тоа што мислев дека добро сум си прошол на Jurassic World ме однесе во кино нa Jurassic World: Fallen Kingdom. Постот што сум го напишал пред три години баш и не се поклопува со моите сеќавања. Доколку првиот Jurassic World беше филмот што не успеа да ја пркне франшизата, тогаш Fallen Kingdom е дефинитивно астероидот што ја уништи секоја нејзина идна шанса. Сигурен сум дека после ова двочасовно измачување лишено од секаква креативна мисла, логика и кохеретност, патот назад ќе биде многу потежок.

Концептот на Jurassic Park и онака само еднаш функционираше беспрекорно. Следните две директни продолженија можеби и не беа баш најсјани, ама беа далеку од навредливо лоши. Дури и Fallen Kingdom почнува сосема океј. Паркот е уништен и затворен, диносаурусите се уште на островот, ама вулканот што го дели островот со нив баш сега решил да се активира. Секако, има иницијатива да се префрлат диносаурусите на побезедно и секако не е баш така како што изгледа и секако ќе се распукам со спојлери надоле зошто филмот е и онака доволно расипан.

Првите дваесетина минути се сериозно забавни. Приказната за жал го губи моментумот кога Крис Прет ќе почне да бега од лава и од тука некаде Fallen Kingdom почнува да си сере гомна од тираносаурус врз себе. Тоа патем се прилично големи гомна чија величина морав да ја истражам пред да ја искористам референцава. Филмот има досадна одредена траекторија по која се движи без оглед на она што го прават ликовите. Понекогаш и целото дејствие ќе сопре само за се случи некоја сцена за која некој одлучил дека ќе се најде таму. Не е проблем, армија од триста вооружени бараби ќе почека додека скришно се одвива диносауруска трансфузија.

Доколку филмот беше само едноставно префрлање на диносауруси од еден остров на друг, сигурен сум дека ќе имаше постегната целина. Тензијата тогаш би дошла од евентуалните неприлики по пат, нели. Џиновски монстурми се, толку многу може да тргне на лошо. Пред да дознаеме дека има клише злобен негативец филмот воспоставува дека преместувањето ќе биде нелегално зашто државата не се грижи за проблемите на приватна компанија. Сосема доволно, дури и возбудливо. Група ентузијасти преместуваат ебени диносауруси од точка А до точка Б додека бегаат од полиција.

Но, не. Мозокот на операцијата не ги преместува никаде, туку сака да ги продаде нелегално на сомнителни богаташи охрабрувајќи ги да милитаризираат. Буквално има аукција на диносауруси во Fallen Kingdom. Истиот тој злобен негативец нема никаква причина да го прави тоа што го прави. Веќе располага со доволно пари за три животи бидејќи е здружен со безобразно богат лик кој е ретроактивно уфрлена Џон Хамонд фигура, а целата операција која води до аукцијата изгледа како да чинела повеќе од евентуалната негова заработка. Не ми сметаат негативци со глупави мотиви, ама ме нервира кога тие мотиви се комплетно логички непоткрепени.

Филмот не се воздржува ни од стереотипен Русин, додека паралелно приказната има двајца идиоти актери кои се пристуни во филмот само поради диверзитет. Да не беше тажно, ќе беше смешно. Крис Прет изгледа како да му е интересно тоа што го прави, дури и кога пука под вода со пиштол во стакло, ама да речеме дека е професионалец, иако можеби не го прочитал целото сценарио каде што диносаурус влегува од кров на куќа во прозор.

Можеби само треба да помине време. Едно десетина години сигурно. Кога ќе ми проработи носталгијата и мозокот ќе ми биде доволно оштетен од следните лоши филмови за да можам да најдам некаков забавен фактор во Jurassic Park: Fallen Kingdom. Можеби тогаш ќе се покаже шармот на овие апсурдности.

Street Fighter и проклетството на филмските адаптации на видео игри

Раните "лоши" филмски адаптации на видео игри од почетокот и средината на деведесеттите имаат создадено концепт на клетва кој е присутен и денес. Секој филм инспириран од игра се третира како дел од тоа "проклетство" што е веќе заморно да слушаш како следниот конечно ќе го скрши. Филмот излегува, не успева да ја задоволи публиката и мнозинството е согласно дека клетвата е уште во ефект. Со ваква глупост, очекувањата за филмовите од овој жанр се од почетокот подесени. Се очекува да бидат "лоши", па една грешка на филмот е доволна за да биде пречекан од вооружена толпа за линчување, без разлика дали се работи за различна визија на режисерот и публиката или едноставно невешто пренесување на идеите од еден медиум во друг. 

Super Mario Bros. (1993) е филмот што ја има создадено репутацијата на жанрот, a подоцна следуваат Street Fighter (1994), Double Dragon (1994) и Mortal Kombat (1995) кои во никој случај не придонеле таа да се подобри. Претпоставувам дека тогаш на студијата не им било грижа за квалитетот на содржината туку повеќе се надевале дека препознатливоста на брендот ќе биде сама по себе доволна за успех. Луѓето што работеле на нив никогаш претходно не адаптирале игри, ниту пак знаеле за каква публика ги прават. Често си земале голема креативна слобода, а некогаш и самите студија инсистирале на трупање ствари кои мислеле дека ќе ја задоволат гејмерската клиентела. Иако повеќето од овие рани филмови остварувале огромен профит, критичарите често ги сместуваат на листите на најлоши на сите времиња.

Street Fighter II играта беше огромна работа и кај нас кога бев дете. Немаше флиперница без некоја од нејзините неколку официјални верзии. Ван Дам исто беше многу популарен, па кога не дремеш во флиперница кај што те чадат осмоодделенци со цигари, го гледаш Street Fighter филмот со него дома на телевизија или пукаш некоја кинеска пиратска верзија од играта на Нинтендо. Да, се вртеа неколку дискети со Street Fighter игри кои изгледаа различно од секоја друга. Како мал секако дека уживав во филмот. Сите го гледавме имало денови кога само тоа била темата на муабет по флиперниците. Како што растев полека сфаќав колку е лош, додека во меѓувреме флиперниците умираа заедно со пиратската содржина на телевизија. Во тинејџерските денови  пробав да го гледам пак и не ми беше толку забавен, ама веројатно имав подобра занимација отколку носталгичарење за нешто што и не било толку одамна.

Деновиве го гледав пак после години и години. Далеку е од најлошиот филм на сите времиња. Опште земено, доволно е лош за да си ја заслужи репутацијата, ама истовремено е толку забавен што лесно можеш да му ги простиш сите проблеми. Толку појма немале што прават со филмов што ми е исклучително симпатично. Capcom како сопственици на Street Fighter се мешале во секој аспект од продукцијата, а најмногу во кастингот. Биле решени Ван Дам да е Гајл (мислам дека првпат го нарекувам ликот Гајл, секогаш го викавме Гиле), па идејата Белгиец да глуми американски патриот е смешна уште од сам старт. Освен тоа, на Вам Дам побитно му било да ја натопорува Кајли Миног додека шмрка бело отколку да се замара со филмот.

Пола буџет од филмот отишол на Вам Дам и Раул Хулија, кој патем е единствениот актер во филмот кој не месечари низ сцените, па Стивен ДеСуза потоа морал да ги исполнува ликовите со евтини полупрофесионалци. Capcom во обид да промовираат серија играчки слична на G.J. Joe, секоја недела инсистирале да се вметне уште еден нов. Затоа и повеќето што се појавуваат во филмот и имаат некаква реплика се ликови од играта. Дури и телевизиската екипа е составена од хавајски Хонда, Чан-Ли и Балрог. На ДеСуза му се посреќила оскудната приказна од играта, па практично можел слободно да ги тера глупостите на Capcom со ликовите.

Колку и да е шкартно сценариото, има еден момент кога можеш да видиш дека го пишувал истиот човек што е потпишан на Die Hard. Бајсон кога ѝ се враќа на Чан-Ли со (парафразирам) "Денот кога ти го запалив селото беше најбитниот ден во твојот живот. Мене ми беше вторник" е фора што зборува за тоа колку е способен ДеСуза доколку не му се мешаш во работата. Верувам дека и на него му било скурчено. Пола продукција веќе се распаѓала на крај, се снимало на различни локации во исто време, додека Џулија се борел со рак и умира месец дена по снимањето. Сите во некоја етапа се заканувале со отказ, додека студиото најмувало тип што требало да го држи Ван Дам настрана од брлавштини, ама и типот за брзо му се придружил на журкањето низ Тајланд.

Кога ќе ги видиш сите овие работи во продукцијата и како испаднал филмот на крај, нема шанси да не ти биде забавно. Capcom пробуваат да го објават филмот до Божиќ, а цела екипа се жали на храната во Тајланд. Општ хаос. Додај ја носталгијата тука и нема подобра адаптација на игра од ова. Бајсон има закачено портет од него инспириран од кловнот Пого на Џон Вејн Гејси психопатон, колку може да е позабеган филмов? Хаос. Ако сакаш да гледаш "вистинска" Street Fighter адаптација, тогаш веројатно побезбеден избор е она Assassin's Fist. Не сум го гледал уште, ама да речеме дека верувам на добрите зборови.

Што се однесува до "клетвата", глупост е да се лепи таа етикета на сите адаптации на игри. Таков е жанрот, веројатно никогаш нема на сите да можеш да им угодиш. Чудно е како секогаш толку голема група на луѓе е разочарана. Озбилно, што треба да се случи за да се прекине со тоа? Знам дека е забавен маркетинг за да си го продадеш и онака лошиот мрзливо направен филм, ама до кога ќе трае? Можеби самото адаптирање на игра во филм е покомплексно поради субјективното искуство, ама ако може да функционира и за стриповски адаптации кои се малку оддалечени од изворниот материјал како е возможно тука толку често да се потфрла? Кога станува подобро? Кој е крив за ова? Уве Бол? Сè некако ми е страв дека оваа стигма е тука да остане, па макар го добиле и Pacific Rim на жанрот.

Види такоѓе:

• Warcraft (2016)
• Првите три Resident Evil филмови
• Аркадни Игри 
• Покемон, другар мој

Двата Lady Snowblood филмови

Денес е речиси невозможно да разговараш за Lady Snowblood без да го спомнеш Kill Bill. Благодарение на Тарантино ова јапонско ремек-дело последниве петнаесетина години го зајакнува својот култен статус и кај западната публика. Базиран на истоимениот манга серијал, првиот Lady Snowblood филм од 1973 раскажува приказна за одмазда чиј наративен и визуелен тон подоцна ќе му послужи на Тарантино како една од главните инспирации за Kill Bill. Тарантино толку многу позајмува од концептите на Тошија Фуџита што во некои моменти ќе те натера да ја повториш линијата помеѓу омаж и плагијат. Дури и песна од саундтрекот на Lady Snowblood е искористена во Kill Bill.

Lady Snowblood, како и Kill Bill, има нелинеарна структура и именувани поглавја. Додека гледаме како Јуки Кашима ја спроведува одмаздата, филмот преку флешбеци ги раскажува нејзините мотиви и позадина. Јуки го одмаздува семејството кое всушност никогаш немала ни прилика да го запознае. Нејзиниот татко и брат се брутално убиени неколку криминалци кои подоцна со денови ја силуваат нејзината мајка. Откако мајката на Јуки ќе успее да убие еден од напаѓачите, завршува во доживотен затвор каде што има секс со различни стражари со цел да затрудни со дете кое ќе може подоцна да се одмазди. Мајката умира во затворот на пораѓај, а бебето Јуки е испратено кај учител по боречки вештини кој за дваесетина години ја претвора во машина за убивање.  

Јуки не е Невестата, ниту О-Реш Иши, ликови кои Тарантино делумно ги обликува по неа. Трагедијата на Јуки не е смртта на нејзиното семејство колку тоа што целиот живот од раѓање ѝ е сведен на прецртување неколку имиња од список. Никогаш немала ништо освен наметната загуба и пресудата уште од самото раѓање да биде инструмент за одмазда на нејзината мајка. Речиси и не покажува емоции и ретко зборува, а кога треба да каже нешто остава мечот кој го крие во рачката од чадорот да прозбори за нејзе. Крвта шприца од непријателите на идентичен начин како во Kill Bill, уште еден симпатичен детал што Тарантино одлучил да го позајми.

Насилната природа на филмот е феноменално вклопена во кинематографијата на Фуџита. Контрастот на боите, сетовите, позиционирањето на ликовите во кадар и играњето со агли е генијално. Такво внимание за толку многу детали не може да те спречи да ја цениш љубовта на Фуџита кон тоа што го правел, а ниту пак да се инспирираш и да учиш режисерски штосови. Така ли е, Квентине? Во Lady Snowblood има и еден сегмент кој раскажува претходен настан  со мангести цртежи како што на сличен начин Тарантино користи аниме во Kill Bill. 

Вториот дел од 1974 Lady Snowblood: Love Song of Vengeance ја враќа прекрасната Меико Каџи во улогата на Јуки, меѓутоа одмаздата малку ја заборава во првиот дел, иако е дел од поднасловот. Ми се допаѓа и вториот, ама генерално поради визуелниот третман и режисерските мајстории на Фуџита. Приказната некако не ми функционира, пред сè зашто првиот дел ја заокружува целта на Јуки. Love Song of Vengeance ја сместува во затвор од кој е ослободена за да се справи со политичките противници на актуелната власт. Не само што каратеристичното насилство е со намален интензитет, туку филмот е преполн со политички интриги од тој период од јапонската историја за која не знам доволно за да ми се интересни. Ниту пак Јуки делува како некој што би се замарал со такви ствари за да преживее.

Сепак, за едно гледање вреди. Не е воопшто лош, ама едноставно не е тоа што сакам и очекувам да го видам во овој тип на филмови. Верувам дека и Тарантино само еднаш го има гледано, зошто ништо од тука не успевам да препознаам во Kill Bill. Без првиот Lady Snowblood можеби и немаше да постои Kill Bill, а без Kill Bill којзнае дали воопшто ќе дојдев во допир со филмот, така што ете ти еден глупав полу-парадокс. Мангата ја немам читано, ама има јапонска научно-фантастична адаптација во 2001, се вика The Princess Blade. Може и тоа да се провери некогаш.