Први впечатоци oд Wоrld оf Wаrcrаft Мiniаturеѕ

Конечно ми се пружи прилика да играм World of Warcraft Miniatures Game. Во времето кога беше популарна не можев да си ја дозволам покрај Magic: The Gathering, па сосема имав заборавено на ова. Вчера колега трупна огромен дрвен сандак со фигури на работа, па како екипа која своевремено поминувала низ WoW зависност, не губевме многу време пред да им се нафрлиме. Играта е одлична. Фигурите се детално изработени ликови од Warcraft и пред да биде прекината во 2009, пуштени се околу 130 во оптег. Секој е уникатен, со сопствени атрибути и магии. 

Правилата се едноставни, иако можеби е мал предизвик додека се совладаат. Целата е да завршиш насмеан и со средни прсти вперени кон разочараниот противник, а тоа го постигнуваш со поени чиј збир одговара на honor поените кои ги има секој твој херој, или ако играш тимски, збирот на херојскиот honor од твојот тим. Поените се постигнуваат со уништување на противнички херои или освојување на поле од хексагоналната мапа (која патем може да се модифицира според потребите и вкусот). Разочараниот противник бев секако јас. Има коцки кои упорно ги вртам спротивно од тоа што ми одговара, а уште не сум целосно удобен со правилата тука за да можам да го изведам еквивалентот на крадење и пикање пари од Монопол во ракав, кутија цигари, чорап и газ. 

Механиката е совршена. Секоја акција (магија, напад или некојa способност својствена за самиот херој) е одлично избалансирана со одвивањето на потезите. Има еден глобален бројач што ги одредува круговите на партијата и оди од еден до десет. Пример, доколку бројачот е на второто "отчукување", а акцијата на херојот што сакаш да ја играш чини 5, следното играње со тој херој ќе биде на седмото "отчукување". Колку е помоќна, толку подолго херојот чека до следниот потег. Доколку нема херој кој може да игра на моменталното "отчукување", бројачот се поместува на следното. Играта оди до таму што има и акции кои можат да ги контролираат овие "отчукувања", па со добра стратегија можеш да ги одложуваш потезите на противникот за по некој круг додека си даваш предност на себе. 

Има три фракции кои ги опфаќаат сите класи од World of Warcraft, а играта те охрабрува да го користиш и "светото тројство" составено од tank, healer и DPS. Верувам дека можеш да создадеш стратегија и со четири шамани, меѓутоа гледавме да опфатиме сè. Паладинот е одличен за лечење на слабите мејџови, а некогаш ти е потребно и нешто што ќе го изеде ќотекот наместо ворлокот кој го користиш за споро, систематско уништување на противничкиот прист. Има многу комбинации кои можеш да си ги прилагодиш на стилот на играње, но претпоставувам дека најбезбедната опција е тимот да има од сè по нешто. 

Имаме една мапа во моментов, Танарис, која доаѓа со големиот Core Set кој содржи и неколку фигури по случаен избор. Гледам дека постојат и официјални Ешенвејл и Винтерспринг мапи, но со малку креативност, слободно време и талент за да не изгледа како да си ја цртал нозе, можеш да создадеш своја. Видов некои 3D мапи кои изгледаа импресивно. Нема лимит на хероите кои можеш да ги користиш, но за партијата да биде подинамична на "фабричката" мапа, згодно е секој играч да има по два. Постои и некој Starter Set со четири фиксни херои, доволен за двајца. Фигурите си имаат посебна колекционерска вредност, па ќе се потрудам да набавам нешто за себе.

Штета што играта веќе не се произведува. Иако тие 130 херои се сосема доволни (колегата ги поседува повеќето), Warcraft универзумот има огромен потенцијал што ете, останал неискористен до крај. Следно во план за играње ми е X-Wing Miniatures, па ќе се потрудам да пишам нешто повеќе и за тоа.

Првите две епизоди од новата Тhе Х-Files мини-серија

Имам измешани чувства за новава The X-Files мини-серија. Го загледав мит-аркот пред некоја недела и некако ми е тешко да се адаптирам сега на ова. Првата епизода почнува супер, со нарација од Молдер како во старите денови. Зборува за НЛО појави низ историјата, се расфрла со некои статистики и завршува со тоа дека денес луѓето само се смеат на вакви ствари. Ова ми создаде некаква сигурност за пристапот кој The X-Files ќе го има во 2016, за теренот на кој се обидува да игра и публиката кон која го пружа материјалот. Оргиналната шпица, препознатливата режија, па дури и деталите како имињата на локациите каде што се одвива дејствието, потврдуваат дека и покрај тоа што серијата е свесна за предизвикот, се труди да си ја сочува автентичноста. Но, по краткиот вовед, целиот чад создаден од носталгија почнува да се расчистува и открива нешто кое можеби и не е толку... стегнато.

Поминати се многу години. Телевизијата е сменета. Публиката е исто така различна, дури и таа што растела со The X-Files. А, деценискиот јаз најмногу се чувствува кај самите актери. Духовни никако не може да ме убеди дека е повторно Молдер. Не само што изгледа како да довозел неотрезнет од Californication, туку и ентузијазмот го има заборавено некаде во четвртата сезона од истата серија. Не може некој што очигледно ги чита репликите од картон позади камера да биде убедлив. Самиот Духовни делува како да му е смешно тоа што му го дале како сценарио, па добар дел од забавата со новиве епизоди на The X-Files ми доаѓа баш од ова. 

Симпатично е. Симпатично до степен да изгледа како пародија на себе, со што целото присуство на серијата во 2016 го прави да биде добро од што е лошо. Андерсон не е многу подобра, но барем се труди да ја глуми Скали од 90-ти. Ако е тоа добро воопшто. Или, едноставно тоа е лимитот на нејзиниот талент, па само ми изгледа така. Хемијата меѓу нив двајца не е ни отприлика како порано. Дојдени се само за лесни пари и тоа е тоа. Најсмешни ми се моментите каде што треба да прочитаат нешто сериозно, а тоа звучи толку апсурдно и исфорсирано, па чекам во секој момент и они да се прснат од смеење. Некогаш чекам и Чарли Ранкл да се појави од негде, но ни тоа не се случува. До толку е Духовни надвор од ликот или јас премногу го асоцирам со некој друг?

Што се однесува до приказната, тоа е еден посебен циркус. Наместо да се надоврзе на оргиналната митологија, изгледа како да сака да се измоча врз сè што нè наведоа да веруваме пред години. Иако осеќам дека на крај и ова што се обидуваат да го исфураат сега пак ќе се склопи со стариот фолклор, некако ми е премногу вадење од газ. Нели, малку? Не можеш да ме убедиш дека сè што се случувало претходно е некој ваков голем заговор. Веќе еднаш видовме голем заговор и супер функционираше. Инцијално е крајно контрадикторно, но пак се надевам дека Крис Картер е свесен за ризикот. Мене сигурно нема да ме разочараат, колку и да сум фан, зошто си најдов друг начин на кој се забавувам со овие епизоди. 

Ако остане овој ненамерен хумор до крај, јас сум задоволен - сум си изгледал супер лесна серија. Одамна пројде времето кога се потресував за тоа кој стои зад сите заговори, за Синдикатот, за сестра му на Молдер и неколку пати излегов доволно среќен од тоа што триста вакви мини-серии нема да успеат да ми го нарушат тоа. Секогаш кога овој Молдер тука ќе спомне "Обама" или "Сноуден" или ќе референцираат некоја модерна технологија што ја немало тогаш, ми се полни душава. Затоа и останувам да догледам до крај. Смешно е од многу погрешни причини, можеби и намерно е така, можеби е и заговорот што треба да го откриеш ти, како публика. Вистината е таму некаде, еј. Гледаш, не можам да плукам по The X-Files.

Леа во Star Wars Rebels

Ах океј, нели заврши втората сезона на Star Wars Rebels? Како го пропуштив тоа дека прават пауза? Ете, сезоната уште не е готова, но тоа не значи дека станува подобра. Дури и кога ќе се осмели да понуди гостување на лик од оргиналната трилогија како што е Принцезата Леа. Продолжува да страда од истото плитко искористување на познатата митологија претворајќи се во обичен безобразлук. Има ли некој таму што го контролира ова? Ако веќе решаваш да направиш приказна со Леа, барем потруди се биде значајно. Вака не придонесе ништо за развојот на серијата, се појави само колку да ги продадат млада верзија на новите играчки од The Force Awakens. Не сме глупави, Дизни.

"A Princess on Lothal" како да ја гледав на друг јазик. Дојде Леа кај главните ликови од Rebels, им донесе некакви нови бродови со цел да ги поддржи бунтовниците, нападнаа AT-AT вокери во еден момент и имаше многу Стормтрупери. Леа не направи ништо забележително, често стоеше со скрстени раце додека останатите околу неа беа со сериозни изрази на лицата. Толку стана досадна сезонава што успева само на визуелниот дел да ми го задржи вниманието. Што се случи со креативноста и потенцијалот од прва сезона? На кој јазик се напишани епизодиве, на Ширивук?

За новата актерка која го позајмува гласот на Леа немам некоја забелешка, дефинитивно не е Кери Фишер која одамна не звучи како тинејџерка, а претпоставувам била и поевтината варијанта која ги чинела Дизни многу помалку кокаин. Доколку имаат малку храброст, ќе ја оправдаат епизодава со корисна Леа некаде понатаму, ако веќе се толку решени да го шмукаат "сигурниот" универзум. Трејлерот за остатокот од вторава сезона го покажува баш тој правец. Покрај уште едно соочување со Вејдер и Асока за кое се надевам дека ќе им биде последно, има одвратно анимиран Јода и Кајло Рен сејбер, ама зелен. Зелен сејбер како на Кајло Рен, еј. Знаеме дека е Star Wars серија Дизни, не мора до толку мавтање во лице со тоа.

Batman: Bad Blood (2016)

Да речеме дека Џеј Олива е човек што очигледно учи од сопствените грешки. По онa коматозно дно Assault on Arkham, се искупи во моите очи со одличниот Batman vs. Robin. Затоа и некако бев возбуден околу Batman: Bad Blood. Сепак, Олива до сега имаше само едно промашување, па ќе си земам за право да префрлам дел од вината и на лошиот маркетинг за Assault on Arkham кој можеби поинаку ги постави очекувањата. Еве, ајде да простиме и да заборавиме, не уништи ничиј живот, така? На крајот, изгледа никој не го ни памти Assault on Arkham, освен јас.

Исто како тогаш, и овој пат Олива се обидува да создаде Бетмен приказна со малку Бетмен во неа, но овој пат целиот товар паѓа на остатокот од Фамилијата. Најтвинг, Демијан, Алфред и ликови кои мислам дека DC првпат ги користи во овој анимиран универзум, Бетвоман (не го броиме Mystery of the Batwoman тука, така?) и Бетвинг (Лук Фокс, не Дејвид Завимбе). Со таа разлика што сега некако е пофункционално и покрај тоа што веќе етаблираните ликови страдаат од прогрес кој реално е да го очекуваш во нешто што е означено како продолжение. Но, изведбата на нивната динамика и коегзистирањето во еден ваков преполн материјал е солидна, па сите недостатоци лесно стануваат занемарливи во однос на тоа.

Приказната е оргинална, барем не е базирана на некој голем стриповски наслов, но може да се насетат некои ситни влијанија од Batman & Robin на Морисон, присутни само колку да намигнат кон публиката и да го зацврстат темелот врз кој Bad Blood се обидува да го гради сопствениот идентитет. Иако негативците не претставуваат некаква пресериозна закана, има неколку интересни идеи чија мистериозност филмот ја користи за да создаде пресврти додека ја турка приказната кон финалето. Освен тоа, во ниту еден, било каков Бетмен филм, нема да сретнеш калуѓерки со катани и М16-ки, па дел од поените за Bad Blood ги давам баш поради ова. Таков Б-филм момент може многу лошо да излезе во нешто вакво, но тука се вклопува природно. Или, па е само толку кул сам по себе што би функционирал секаде, не знам. Ставете лоши калуѓерки со автоматски пушки и на други места, па ќе видиме. 

Изненаден сум од и квалитетот на сценариото. Дијалозите не предизвикуваат грчеви и дијареа, па има дури и некаков хумор што е сосема океј. Можеби Демијан не се разви како многу лик од првиот пат кога беше анимиран, очигледно се решени да одат со оваа негова верзија и да го зацементираат како таков, но успешно се вклопува и веројатно има уште многу пред себе пред стане досаден. Време е Најтвинг да добие и самостоен анимиран филм, сега кога веќе се уфрлаат нови ликови, старите би можеле да добијат малку поголемо светло, зар не? Би гледал Најтвинг филм, фала. Дури и самиот во Bad Blood кажува дека сака да се ослободи од сенката на Бетмен, така што ете, време е.

Анимацијата е супер како и претходниот пат. Некако им легна овој псевдо-аниме стил, го навикнавме сите и се надевам нема да експериментираат многу во иднина. Актерите се отприлика истите oд Batman vs. Robin и Son of Batman, плус мојата драга симпатија од младоста, Ивон Страховски, која замисли, имала кариера и после Chuck. 

Крајот на Bad Blood испадна многу похрабар отколку што очекував. И, покрај тоа што се работи за универзум во кој секој лик што доживеал кобна судбина може лесно да се врати, сепак некои заслужуваат малку одмор. Следно од DC е адаптацијата на Batman: The Killing Joke, еден од моите омилени Бетмен стрипови. Изгледа се враќаат Марк Хамил и Кевин Конрој, па DC чим сте решиле да го правите ова, барем направете го достојно. Алан Мур доволно пропати. 

Види такоѓе:

• Суперхеројска Антологија

Дај кажи некое филмче?

Често пати некој ќе ме праша да му препорачам филм за гледање. Прашањето никогаш не завршува со првиот одговор, па ќе се претвори во дискусија каде што морам да му го истражувам вкусот и расположението, гледаните и негледаните филмови... Види, обожавам да разговарам за филмови, но некогаш може да прескокнеме некои делови кога станува збор за препораки. Затоа, од категоријата "филм" на Crapwerk, одвоив некои лошо сортирани наслови и непрецизно ги групирав според конкретни прашања. Списокот подолу не ги опфаќа сите за кои сум муабетел на блогов, ниту пак сите што сум ги гледал во последниве неколку години, ама веројатно е доволен за да ти се најде. Суперхеројските филмови и серии се веќе одвоени на друго место.

"Па, лабаво?"

The Grand Budapest Hotel (2014) |  Straight Outta Compton (2015)

The Death of "Superman Lives": What Happened? (2015)

Jurassic World (2015) | Jurassic Park (1993) | Teenage Mutant Ninja Turtles (2014)

Godzilla (2014) | Ted (2012) | TRON: Legacy (2010) | Hot Tub Time Machine (2010)

"Нешто со тепачки?"

Kung Fury (2015) | The Man From U.N.C.L.E. (2015) | John Wick (2014) 

 The 36th Chamber of Shaolin (1978) | The Expendables 2 (2012) | Machete (2010)

"Таков некој... саен сфикшо?"

Ex Machina (2015) |  Chappie (2015) | Predator (1987) | Alien (1978) | Aliens (1986)  

Interstellar (2014) | Star Trek Into Darkness (2013) | Gravity (2013) | Pacific Rim (2013) 

RoboCop (1987) | Oblivion (2013) | Dredd (2012) | Looper (2012)  

Lockout (2012) | John Carter (2012) | Rise of the Planet of the Apes (2011) | Dawn of the Planet of the Apes (2014) | Surrogates (2009) | Inception (2010)

Некој треш СФ, можеби?

Тапа, ама може ќе ти се свиѓа: 

50 Shades of Gray (2014) | Jupiter Ascending (2015) | The Interview (2014)

 Transformers: Age of Extinction (2014)

"Уф... друго нешто, друго.."

Zombeavers (2014) | Birdman (2014) | Mad Max (2015) | Mimic (1997) | The Hobbit: An Unexpected Journey (2012) | The Hobbit: The Desolation of Smaug (2013) 

The Hobbit: The Battle of Five Armies (2014) | The Cabin in the Woods (2012)

 The Revenant (2015) | The Hateful Eight (2015)

Оскарот на ДиКаприо

Ако воопшто Оскарите важат за некаков престиж и можат да послужат како мерка за квалитет, сите што ја постираа сликата со ДиКаприо и мечката со коментар кој беше делумно смешен првите дваесет пати од The Revenant, ќе може да поспијат мирно. Дури и ДиКаприо конечно да добие Оскар, целата ситуација е веќе таква што ќе изгледа само како утешна награда. Може ти е забавен неговиот ненаградуван статус и овојпат веројатно ќе влезе на оскаровската листа, но вистинското признание тука е тоа што зад него има остварување кое во историјата ќе биде запишано како безвременска класика.

Леонардо ДиКаприо го глуми Хју Глас (исторска личност за која искрено, првпат слушам), лик од експедиција која собира крзно во 1820 во некоја дива американска вукојебина. Експедицијата е нападната од индијанско племе и приморана да ги повлече преживеаните кон сурова, бескомпромисна природа каде што ако си малку несреќен може да те нападне и мечка, доколку претходно си успеал да си го спасиш скалпот. Такво побудалено гризли брутално ќе го претепа ДиКаприо кого судбината ќе го одведе во погрешното шумско маало. Додека ДиКаприо го дава перформансот на неговиот живот, мечката го млати како да ѝ го украл медот, во крвава сцена на која и самиот Тарантино би останал без здив. 

Без да навлегувам во детали и спојлери, полу-живиот товар ДиКаприо е намерно оставен од неговите луѓе да умре сам. Но, инстинктот за преживување и желбата за одмазда го фрлаат во неферска борба против непријател кој е многу поголем од мечка, дивата и ладна околина каде што едвај нешто функционира во негова полза. Тестот за истрајност е крајно строг, а работите што Глас ги прави за да стигне до смрдливиот Том Харди (одлична глума патем, секоја чест), успеваат да ти ги изгребат сите сетила. Некогаш ќе сочуствуваш со грутка во грлото, ќе опцуеш во нервоза, дури и ќе посакаш да си ги истуриш цревата, но никогаш нема да сакаш се одвоиш од тоа што го гледаш пред тебе. 

Одисејата на ДиКаприо е една од највпечтливите човечки судбини што сум ги видел на филм во последно време. Комплетно е инвестиран во преживувањето и преродбата на Глас што на моменти е морничаво.

Ињариту уште од самиот почеток на филмот не губи време да те закова во секој кадар и тоа го прави маестрално. Birdman беше феноменален да, но овде работи со камерата како тој лично да ја има измислено режијата и кинематографијата. Од технички аспект, ова чиста перфекција. Секој кадар е толку внимателно истретиран, што на моменти помислуваш дека главните улоги се река и шума. Визуелно The Revenant е хипнотизирачки убав филм и изгледа толку реално што ќе те натера да се обидеш да го вдишиш чистиот ладен воздух.

The Revenant е еден од најдобрите филмови за 2015 и доживување кон кое мораш да пристапиш сам за да се увериш во неговата големина. Нема зборови што прецизно би можеле да го доловат, барем јас немам. Дозволи си да бидеш воодушевен.

Да, многу е лош Fantastic Four...

Полош и од Ant-Man. Решив да се жртвувам и да го изгледам новиот Fantastic Four филм за ти да не мораш. Браво Бобо, ти бестрашен хероју неопеан! Нема на што, нема на што. Уште при првиот трејлер нешто изгледаше многу чудно и погрешно тука. Позадината зад тоа е долга и комплицирана за објаснување, но може да се сведе на тоа дека режисерот Џон Транк имал една визија за филмот, додека студиото сосема друга. Па така, крајниот резултат што ја разочара публиката е некаде помеѓу обидот за Кроненбергски хорор и класичен суперхеројски филм со малку помрачен тон. Додај ги и проблемите со недостаток на буџет и преснимување на еден куп сцени од готовиот филм и станува појасно зошто сето ова изгледа толку очајно.

Почетокот е фин и покрај сите клишеа и дупки, но постојано се чувствуваат конфликтите во текот на продукција зошто Fantastic Four никогаш не успева да најде нешто цврсто за фаќање. Повеќе е како колаж од сцени и дијалог на кој е потрошено помалку време отколку на мојов пост и слободно можеш да го впериш прстот и да ги накривиш сите инволвирани во ова. Ликовите се лишени од секаков мотив и логика, се однесуваат како да се дојдени од Prometheus, а онаму каде што сценаристите пробале да им дадат некаков карактер стои само еден шашав неуспешен обид. Еве, и да ги тргнеме на страна сите катастрофални аспекти, отсуството на шармот, мрзливоста на актерите и плитката приказна, пак останува еден сериозно голем проблем. На кого би требало да му се допадне филмот? 

Сигурно не е наменет за посветените фанови на стрипот, некако е дистанциран од изворниот материјал. Не можеш да го препорачаш на деца зошто е премногу насилен и исфорсирано мрачен. А, ниту пак на возрасна просчена публика зошто нема никаков елемент на забава. Старите Fantastic Four, без разлика колку и да беа лоши, барем имаа некаква идеја и причина за постоење. Тука не успевам да видам ништо такво. Се движи праволиниски напорно од самиот почеток, со по некоја интересна сцена по пат, ете фини беа тие две минути кога ќе бидат откриени новите моќи на главните протагонисти, за на крајот нагло да се изврти кон длабока провалија. 

Дум е веројатно најлошо дизајнираниот негативец во историјата на суперхеројски филмови, полош и од Фриз во Batman & Robin. Дизајнот не е толку лош колку последната битка која нели, секогаш ја очекуваш во жанрот. Обично трае предолго, натрупана е со ефекти и демолирање згради и тоа е оној дел каде што зеваш, но тоа по секој шаблон е составен дел од ваков филм. Сети се на еден исто така лош пример, Age of Ultron. Епа тоа го нема тука. Завршува пред воопшто да сконташ дека се борат и скокаат директно на официјалното создавање на тимот и смислување име. Ова ли немаа пари да го довршат или што беа проблемите при снимањето? Не дека ќе го направеше филмот помалку срање, но дури и јас како мрчаторска публика го очекував. Ах, да. Fantastic Four не се труди да допре до никаква публика. 

Некаде прочитав дека Fantastic Four е 100 минутен трејлер за филм што никогаш не се случува. Не можам да се согласам повеќе. Ако си љубопитен да видиш што се случува кога летаат срања на сите страни во холивудската штампарија за филмови, ова е тој солиден примерок каде што работите може да се видат кристално јасно.

Сакам да верувам дека новите Тhе Х-Filеs ќе бидат добри

Мојата последна средба со The X-Files беше пред некои пет-шест години. Тогаш си реков дека ми е доволно од Молдер и Скали за еден живот и бев сигурен дека "досието од 90-ти" е конечно затворено. Имаше еден болно досаден филм пред некоја година што немав снага да го догледам до крај, а подоцна Молдер се претвори во друг лик со кој мислев дека засекогаш ќе ја остави ФБИ значката да фаќа прашина во некоја фиока во која никој не би се осмелил да ѕирне. Очигледно не бев во право, зошто Молдер и Скали се враќаат во нова мини-серија која треба да се појави до крајот на месецов. Добро, нели заврши приказната? Зарем уште може да се извлече некој интересен материјал што ќе функционира во ова модерно време? 

Имам некој впечаток дека денес последните НЛО фанатици на планетава постојат само во изолирани руски села. Таа параноја што колку-толку The X-Files можеше да ја подгрева пред дваесетина години сега веќе е смешна. Или барем мене ми е. Тогаш, веројатно и најголемите скептици можеа да се замислат поради некоја лоша аматерска VHS снимка од шарени топки на небото, денес тоа може само нестабилниот Миленко. А, The X-Files инспирацијата ја црпеше баш од таму, од некоја линија каде се допираа имагинацијата и сомнежот. Овој пат The X-Files се обидуваат да излезат од нивната природна околина со еден друг тип на параноја, спојувајќи го пост-Сноуден светот со паранормалното. Барем така трејлерите за новата мини-серија најавуваат. Колку тоа реално би можело да испадне добро без да биде само носталгично патување со потенцијал да е ненамерно смешно? 

Еве, пробај види како имаат остарено The X-Files. Со исклучок на неколку квалитетни епизоди кои не се дел од славниот "mytharc", остатокот е одамна дотраен. Тоа не значи дека серијата не е добра, туку дека телевизијата е значително напредната од деновите кога Молдер, Скали и нивните случаи ти биле забавни за гледање. Што е следно сега, Sliders ќе ги модернизираме? Изгледав две епизоди од The X-Files вчера за да ја видам разликата. И, тоа две од најдобрите самостојни што ги памтам. "Ice" и "Triangle".  Првата директно црпи инспирација од The Thing, а втората мојот Скали скептицизам за престојната мини-серија ми го претвори во желба уште еднаш да ги изгледам "mytharc" епизодите. Веројатно тоа и ќе го правам додека не се појават новите епизоди. Ете како ми пукна назад во лице сето ова. 

Носталгија или не, главната приказна на серијата можеби сè уште вреди исто. Сепак, the Cigarette Smoking Man ми е еден од најдобрите антагонисти во историјата на телевизиски серии и се сеќавам колку сум уживал тие епизоди. Тој дел од The X-Files е толку закон што сакам да верувам дека не застарува како "чудовиштата" од "monster of the week". Ако решиш нешто гледаш од The X-Files пред новиве, не копај подлабоко мит-аркот. 

Првата епизода од новата мини-серија ќе биде прикажана на 24 јануари 2016. Наместо трејлер, еве го гостувањето на Духовни и Андерсон кај Џими Кимел.

Импресиите од Тhe Еxpansе

Пробав да гледам The Expanse во оној период пред некоја недела кога влијанието на The Force Awakens очигледно ми го имало нарушено расудувањето за други работи. Тоа го сфатив дури сега, откако за малку ќе се простев од серија која во "нормални услови" не би сакал да ја пропуштам. The Expanse е можеби единствената серија од фабриката за срања на SyFy од која сум издржал повеќе од две епизоди, а да не се вика Battlestar Galactica. Или Stargate, ама и двете беа прикажувани кога телевизијата се викаше Sci Fi Channel. Поентата ми е дека не е лоша како што ми изгледаше првиот пат, океј? Или вториот, кога ја изгасив на пола втора епизода.  Не само што не е лоша, туку ова е научно-фантастичната серија што се појавува еднаш во десет години и после сите ја плукаме кога ќе ја заебат некаде во трета сезона или ќе ја откажат после една (Gorram!). 

The Expanse е базирана на серијал книги од двајца автори кои го користат псевдонимот Џејмс А.С. Кори. Вселенска опера која мајсторски си игра со елементи на политички трилер и некаков neo-noir, сместена 200 години во иднината каде што луѓето го имаат колонизирано Сончевиот систем и се поделени на фракции чие примирје може да биде нарушено додека си рекол "астероиден појас". Спориот наратив, непријатната тензија и постојаното пумпање на мистерии се само дел од она што ја прави The Expanse серија вредна за целото твое внимание. Визуелно изгледа скапо и професионално, наспроти огромниот дел од асортиманот на SyFy кој изгледа како целиот буџет да дошол од кусурот за кокаинот на сопствениците на каналот. Том Џејн ми е единствениот познат актер тука и е феноменален како сомнителен детектив кој не бира начини за да си ја заврши работата, меѓутоа и остатокот од актерската екипа е одличен. Не само што се талентирани, туку и самите ликови отстапуваат од досадните клишеа и не се трудат да се објаснат самите себе кои се и што се на публиката, како тоа што бессрамно го прават сериите од типот на Dark Matter, на пример. 

Приказната е бавна на почетокот, на моменти дури и конфузна, не ти е јасно кој со кого е пријател и каков заговор се кова во позадина, но со секоја епизода се лупи по еден дел од откритие кое едвај чекам да го видам на крај. Не знам колку The Expanse го почитува изворниот материјал, но очигледно е добар и доволно слоевит за да функционира солидно на телевизија при ваков третман. Изненадувачки е како ваков проект добива толкава љубов од толку чкарт телевизија. Ова им е можеби најамбициозното нешто од Battlestar Galactica навака и искрено се надевам дека нема да ме разочара со остатокот од сезонава. Претпазливо пристапив кон ова (два пати!) и мило ми е што сум задоволен. 

Ако ништо друго, The Expanse ми ја врати вербата во научна фантастика сместена во вселената. Мислев дека  времето на вакви серии е одамна поминато, но ете, ако го направиш како што треба, ќе функционира. Додека не излезе новата Star Trek серија, го прогласувам ова како најдоброто од жанрот оваа деценија. Слободно потсети ме ако имаше нешто друго, а ми се промакнало.

Вовсталгија

Нешто повеќе од година откако последен пат трчав низ Дренор, ми дојде желба за WoW. Опциите беа да се претплатам барем на еден месец со ризик ќефот да ми пројде за неколку саати, или да се обратам на некој приватен сервер. Во зенитот на тој порив за воздухот во Азерот, се зачитав нешто за славните Ванила денови. Неколку пати до сега сум пробувал да играм на Ванила приватен сервер, 1.12 верзијата, но ништо не беше како во легендите или како тоа што го имам искусено во 2007 на ист таков, пред добрите пирати да успеат да кренат функционален The Burning Crusade сервер. Истражив наоколу и налетав на Nostalrius, сервер што исто така нуди Ванила 1.12 и според девелоперите и заедницата е речиси ист како што некогаш била играта. Покрај тоа, статистиката за популацијата ветуваше дека нема да талкам два саати низ пусти зони пред да ја избришам верзијата засекогаш. Совршеното место за малку WoW, си реков. Зошто ми е веќе здосадено од почетните Хорда зони, а и онака имав намера да потрошам само неколку саати, избрав Гном. Гном Мејџ, мал и со смешни бркови.

Зошто почетната зона на Гномите ми е крајно досадна (во Ванила почнуваат заедно со Џуџињата, мислам дека сега не е така?), решив со моите кратки гномски нозе да отпешачам до Елвин, каде што почнуваат луѓето, каде што беше и мојот прв Ворлок. Назад на корените, нели? Авантурата ме однесе преку подземната железница од Ајронфорџ до Стормвинд, каде што бев изненаден од бројот на играчи. Целиот пат од смрзнатиот Дан Морог до Нортшајр изгледаше како играта да лансирала пред една недела. Толку народ никогаш немам видено на приватен сервер, а не па на оргинален. Можеби пола од тоа што го видов тука, имаше дента кога излезе Warlords of Draenor. Живо е во секоја зона, луѓето се дружељубиви, ниту еден квест не завршив сам зошто групирањето е сосема нормално, баш како што Blizzard ја замислиле играта на почетокот. Играчите се истите тие што се тука поради истата носталгија како мене, возрасни луѓе кои решиле да се потсетат на "славните денови". Нема серковци, или барем има некаков филтер кој не ми овозможи контакт со било какви токсични кретени. 

Емулацијата на Ванила е крајно прецизна, па играта е прилично тешка. Денес можеш да ги извадиш јајцата и да ги трескаш од тастатура и да преживееш во рејд. Тука треба да регенерираш мана после секоја борба додека групата те пази, да си пријателски расположен кон заедницата ако сакаш помош и немаш глупава стрелка за да ти каже каде треба да убиеш 10 свињи, туку ќе си го прочиташ убаво квестот. Така било замислено од почеток, така и си функционира. Ако не си сигурен што треба да правиш, прашај го Пристот што бере цвеќиња подолу или на глобалниот чет и ќе добиеш одговор. Заедницата е толку добра што воопшто нема потреба од било каков ад-он за квестовите, битно е да комуницираш. Затоа е MMORPG. Четири саати на Nostalrius ми беа позабавни од четири месеци на оргинален сервер, но тоа е само мојата лична преференца. Ако си навикнат на зјапање во мини-мапа за насоката на квестот и сакаш да тераш соло, тука го нема тоа. Тука е хардкор, баш како што треба да биде игра што има MMO во жанрот. Жалосно е што Blizzard се оддалечи од овој модел за да го задоволува мнозинството и да разгалува со ствари на тацна.

Да, денес играта е поисполирана, 1.12 изгледа многу попримитивно, но некако полесно се поврзувам со овој свет овде. Ванила не ги дава ни достапните квестови на малата мапа, па мораш да го провериш секое ќоше за нов квест. Она што исто така ми фали од тоа време е циклусот на ден/ноќ и интензитетот на временските услови. Порано ноќите беа темни и денот течеше како времето на серверот. Навечер е темно, а ако си заглавил со играње до сабајле ќе видиш и како зазорува во Азерот. Дури и музиката е различна во одреден дел од денот. А, кога паѓа дожд, се крева и магла од која потешко гледаш. Ова денес го нема веќе, ноќите се значително осветлени, а дождот едвај се приметува. 

Nostalrius е млад сервер, не постои ни една година, а моментално е најпопуларен меѓу Ванила серверите. Поделен е на PvP и PvE, но вистинската забава е на PvP серверот каде што сум јас. Има околу десет илјади играчи во секој момент (наспроти тие илјада на PvE), скриптиран е да понуди автентично Ванила искуство и има минимален број на багови. Нема гласање за бесплатни добра и нема бенефиции за донаторите кои го одржуваат да биде бесплатен. Читав по форумите, зборував со луѓе, и речиси сите се задоволни од тоа што се нуди тука. Искуството е феноменално ако си сигурен дека ова е тоа што го бараш од играта. Со оглед на тоа што не планирам да се вратам на оргинален сервер пред да се осигурам дека Legion не е комплетно промашување, ова ќе биде мојот WoW крекхаус каде што ќе ја добивам дозата кога ќе ми затреба.

Што се римува со Вичер?

Личен. Личен се римува. Барем на тоа ми текна откако гласно вриснав друго во мониторот, пред Гералт да го понуди "did itch her?" како одговор на Присила. Помагам да се напише и одигра театарска претстава во игра. Потсети ме каде на друго место си го правел ова? Веројатно никаде. Wild Hunt не прекина да ме воодушевува со секој следен квест и обемот на содржината и светот. Квестот со претставата е еден од најуникатните што сум ги видел до сега. Далеку од соодветен за ладнокрвен убиец како Гералт, но кога веќе си решил да бидеш дел светот на The Witcher, биди спремен и за вакви работи. Еј, ѕвонев со ѕвонче за непослушна коза да ме следи додека ја враќав кај сопственикот, па сега ти види. Не е секогаш убивање бандити, митски суштества и задачи што ти ги валкаат рацете со крв.

И, така тргнав низ Новиград да барам луѓе кои ќе ми помогнат околу претставата. Некаде по пат ме среќава Хатори, типот што треба да ми го искова најдобриот меч на светот, лик од квест кој би требало да го играм десетина левели подоцна. Краток муабет, што има ново, за времето, кој каде бил за Нова година и ме прибра со некои сомнителни фаци да преговараме околу некои ствари, кога одеднаш се случува заседа и сме нападнати од непријателски џуџиња. Јас, 15-ти левел и со идеја дека квестот што е преголем за мене ќе биде само муабет, одеднаш треба да преживеам нефер напад. Враќање назад нема, единствениот начин да се спасиш е да ги убиеш. Како некој што има лоша авто-сејв навика, последната зачувана точка ми беше пред некоја недела откако направив поголем прогрес. Се најдов во ситуација каде што ако сакам да продолжам да играм, ќе мора да се погрижам џуџињата никогаш повторно да не дишат.  

Прво изгинав неколку пати. Маваат силно, ако те погодат незгодно, отиде пола HP. Два пати така и отиде како [цензурирано] на [цензурирано]. Па, распалив со сè што имав на располагање. Бомби, самострел, силни удари, Aard/Axii, па малку бегање наоколу и трошење на пола залихи вода и пак отпочеток. Просторот за маневрирање е доволен за да не умреш инстатно, само треба трпение за да ги убиваш џуџињата едно по едно. Не сум единствен што се нашол во истата заседа, знае да е многу позаебано доколку си понеадекватен левел. Поуката од приказнава е, имај си посебен сејв на неколку саати. Ако нешто ми ја искорени навиката да правам само ауто-сејв тука, тоа е ова.

Претставата уште не ја гледав, а баш ме интересира што се случува со мојот мал перверзен пријател Данделион. Веќе престанав и да лутам наоколу само за да го завршам овој ланец на квестови. Сири ќе остари додека стигнам до неа.

Првата сезона на Аsh vs Еvil Dеаd

Какво забавно возење беа овие 10 епизоди од првата сезона на Ash vs Evil Dead. Иако серијата во ниту еден момент не ја напушти територијата од која започна, ниту пак се осмели да отстапи од сопствените правила, изведбата беше толку кул што си завршил задоволен од квалитетно телевизиско парче за кое можеби воопшто не си ни помислувал дека ти е потребно. Цели кон една единствена публика која треба да одлучи дали ќе и се допадне или не. Не е семејна драма, па енергијата за умилкување треба да биде фокусирана кон едно место. Според оценките што ги гледам, Сем Рејми и Брус Кембел може да си направат јако "да пукне" и да земат малку воздух пред да почнат со работа на следната сезона.

Мислев дека Ash vs Evil Dead ќе третира некој повозрасен Еш, далеку од неговите славни денови на разнезување демонски глави низ повеќе квадратни метри се поминати, но со уште малку гориво за моторната пила. Не, ликот одбива да остари и да биде така третиран, освен во наврати кога неговата возраст прави место да пројде хуморот. Баш таа суптилност цврсто ја држи серијата онаму каде што се обидува да опстои, на место полно со демонска крв, црева, исчадени пушки и по некоја цицка. Развојот на ликот на Еш е во заден план, а покрај толку дедајти кои му се закануваат на светот, човекот едвај има време за било што друго освен за храна и репетирање. Тоа е главната движечка сила на серијата, и нема логика да очекуваш нешто различно од крвава акција. 

Кели и Пабло добиваат различен третман покрај Еш, зошто се сепак нови ликови кои треба публиката да ги запознае. Бев скептичен на почетокот, но после само неколку епизоди успеваат да ти се пикнат по кожа, за да навиваш и да се грижиш за нив. Често пати се и контактот со реалноста која Еш некогаш ја трампа за златните осумдесети. Очекував многу повеќе од Руби, ликот на Луси Лолес, чија мистериозност почна уште на самиот почеток. Секоја епизода се надевав дека е дел од некоја поголема приказна за на крајот да ме остави со едно "мех", но ако погледнеш назад, текот на серијата постојано осцилираше, без некоја јасна слика во позадина. За среќа, балансот помеѓу акцијата и овие "маани" успеа да извади солидна сезона, дури и во моментите кога си бил жеден за многу повеќе од добиеното.

Врвот на сезоната беше колибата од филмовите каде што е започнат целиот заеб со Некрономикон, па откако серијата со таа посета прикладно си ги испочитува сопствените корени, понуди и крајно мрачно финале со кое им изгради и споменик. Самиот крај можеби не си ја оствари намерата баш најуспешно, но останувам и за втората сезона. Рејми и Кембел се забавуваат со серијата, а ми се чини дека ќе го истуркаат Ел Хефе низ барем уште добра една сезона пред формулата да стане досадна.

Викторијанскиот Шерлок

Кој чекор го превземаш кога сакаш серија како Sherlock, со веќе етаблирана брилијантност, да изгледа уште поспектакуларно за специјална пригода? Со оглед на тоа што серијата е ретко присутна, "The Abominable Bride" е два пати поспецијална епизода отколку што би била во некои поинакви услови. Неизбежно е тој момент да биде прописно нагласен. Ако оваа современа инкарнација на Шерлок функционира беспрекорно, не можеш да останеш воздржан од љупобитноста која очигледно го прогонувала и самиот Мофат - како би се снашол детективот во некое потрадиционално опкружување какво што е викторијанскиот Лондон? Под сликата нема спојлери, така што слободно повели натаму.

По кусо утврдување на позициите на ликовите, Шерлок и Вотсон се соочени со нов мистериозен случај кој е навидум од натприроден карактер. Амбиентот и ерата во која се затекнати, дополнително го зајакнуваат ефектот на приказна за одмазнички дух, создавајќи приказна која е совршена за ден во кој би го напуштил ќебето само доколку останеш без никотинските залихи. "The Abominable Bride" умешно кокетира со нијансите кои ги носи редовниот концепт на серијата, а некогаш целосно ги судира двете верзии и самоуверено застанува зад самата идеја на ваквата специјална епизода. Смело, но доволно резервирано за да не изгледа како евтин трик, и функционално, зошто се истакнува како продолжение на тековните епизоди, и покрај тоа што веројатно може самостојно да се потпре на тоа што е. 

Иако епизодата е крајно возбудлива, особено со пресвртите кои сигурно нема да ги очекуваш, самиот случај е можеби најпредвидливиот што Шерлок некогаш го решавал во серијата. Не е воопшто страшно ова нели, само некако полесно се гледа низ густата магла. Но, како свежа доза од генијалноста на Камбрљањџенг и Мартин Фримен каква нема да имаш до 2017, супер е. Од друга страна пак, кога е волку ретко, внимателниот третман е очигледен и директно одговорен за општиот квалитет на серијата.

Се надевам дека доколку во иднина вакви специјални епизоди станат традиција, ликовите повторно ќе се вратат на своите "старомодни" корени. Лично, доволно сум приврзан за модерната варијанта за да би ја трампал за било што друго, но вакви интересни отстапувања се секогаш добредојдени кога ја збогатуваат целата слика.