Игра на годината: The Witcher 3

Ах, и онака не играв многу игри што излегоа оваа година, па дај само да го избереме ова и да продолжиме понатаму, океј? Како зошто? Сега се мислам дали е дојде тој ден кога ќе го згужвам и фрлам постот за Skyrim што го напишав неколку недели пред да почнам да го оплеменувам хербариумот на Гералт, со два мечoви на грб. Но, The Witcher 3: Wild Hunt e многу повеќе од симулатор за берење цвеќиња. Всушност, можеби е најдобрата RPG игра откако се измислени пиксели, па ако престанам да ја бранам Skyrim поради камерата од прво лице и можноста за креирање лик по свој терк наспроти предефинираниот Гералт, ќе го признаам тоа јавно и ќе го посведочиш. На крајот, тоа никако не го оспорува квалитетот на Skyrim. Леле, добро Бобо.

Па, до кај сум? Стигнав некако до Новиград. Најдеталниот град што сум го видел во RPG игра, вистински е, не е само неколку куќи намалени во размер, туку детално изработен и населен со жители кои дополнително создаваат чувство дека е жив. И, не, нема да ти се пуштат стражари ако си заклал кокошка, иако важиш за некаков митски јунак меѓу нив. Гледам во вас, глупаци од Ривен. Моментално во Новиград сум на заебана херојска задача, го барам пријателчето Данделион по разни курварници. Ми треба, зошто можеби знае нешто за Сири, со која патем изиграв неколку флешбеци по пат. 

Да, го пројдов и наградуваниот квест со Баронот, само што исходот не беше ист како вашиот, другари. Што направив за да не се обеси? Го одбив за неколку работи зошто веќе немав толеранција за неговите непрекинати барања (Вичер сум со договори на дело, не сум ебен дух од ламба), ама на крајот пак ја дозна судбината на тие што ги бараше. Веќе доволно спојлери му направив на Бојчо, сака да ја игра, ама нема време. Извини. 

Интересни беа и квестовите со Кеира. Не ја убив како повеќето зошто сепак имам срце, бездушни едни. Барем имав, додека не ми се стопи во таверната каде што го следев настапот на Присила. Емоциите беа пресилни, ама издржав машки за разлика од пијаните бараби околу Гералт. Сум слушал многу саундтреци од игри, ретко што успеало вака да ја предизвика мојата храброст. Секоја чест тиму одговорен за музиката, секоја чест. Одлично се вклопува во целиот амбиент, без разлика дали свири од некој пазар полн со лопови или на некоја зелена полјана каде што секој момент можеш да бидеш изненаден од мечка или некое суштество за кое не си сигурен како треба да го убиеш.

Ако некогаш ја завршам, ќе играм Fallout 4. Има премногу, премногу содржина, приказните се феноменални и покрај тоа што често структурата на квестовите е иста, а и онака немам желба за друго. Со оглед на времето што едвај го имам за играње, Wild Hunt ќе ме држи до пролет. Еј, да. Тие вештерките? Најгрозното нешто сум го видел во игра. Погрозно и од обидите на Blizzard да ја направат Cataclysm добра експанзија.

Проклетиот Тарантино

Не, ова не е "рецензија" на The Hateful Eight, ова е повик да одвоиш три саати и да го изгледаш најдобриот филм за 2015 година чие дејствие не се одвива во пост-апокалиптична австралиска пустелија или некогаш одамна во некоја далечна, далечна галаксија. Ова е филмска мајсторија која испукува од секој внимателно стокмен кадар и дијалог пренесен од врвно талентирана актерска екипа. 

Сирот Тарантино, колку само нема среќа со филмот. Во 2014 некој му го украде сценариото и го пушти во оптек, па се изнервира и сакаше да го објави како книга, па по едно јавно читање сепак се реши да снима. Откако Дизни му ја зема резервацијата за кино салата каде што сакаше да го прикажува на 70-милиметарска лента, распали и по нив. Според тоа што го кажува, The Hateful Eight го снимал специјално за тоа кино и опрема, каде што моментално оди The Force Awakens. Последниот удар по неговото его е пиратската верзија на филмот што ја има на сите торент сајтови деновиве. 

Без разлика на тоа колку е суров и крвав The Hateful Eight, повремено ти лепи насмевка и пријатни чувства, иако си свесен дека тоа што го гледаш треба да е крајно неудобно. Ликовите се одвратни, меѓусебно си ги мразат душите, но се толку добро напишани што ќе мораш да одбереш за чија перспектива ќе навиваш и ќе си ги оставиш моралните вредности настрана. Ако си го пуштил филмот, веќе имаш крв на рацете и нема миење додека не заврши. Сите што се дел од оваа монструозна "театарска претстава" на Тарантино се гадови, нема херои, но настапот им е доволно херојски за некои од нив да ти се наметнат како протагонисти. Тарантино се предизвикува и себе и публиката со секој филм. Нема милост кон темите што ги обработува, не се грижи за твојот слаб стомак и има храброст да исфрли жена надвор од кочија со бокс во фаца. 

Секоја сцена е внимателно насликана, со суптилни детали кои ќе ги видиш ако гледаш на вистинското место. Пример, има еден кадар каде што лик кој треба да оди на бесилка е потпрен до прозор чии ролетни прават да изгледа како гилотина. Немој да ми кажеш да е случајно тоа. Старото касапско куче многу добро знае што прави и го прави со љубов која не можеш да му ја негираш. Затоа е и толку осетлив на неправди кон сопствениот материјал, па нема простор за замерки кога мисли дека Мики Маус намерно работи против него, иако знаеш дека не е баш така. 

Исто така, знае како да го искористи Семјуел Л. Џексон. Додека другите во последно време го третираат како "тој другиот црнец што не е Морган Фримен", Тарантино знае да му го најде вистинското место каде што талентот ќе му дојде до израз. Многу поинаку кога гледаш како изговара дијалог на Тарантино отколку реплики напишани само затоа што некој мисли дека Џексон е сам по себе "заебан мајкоебач". Последен пат Семјуел Л. Џексон бил вака добар во Pulp Fiction. А, Тарантино може да му најде намена и на Ченинг Тејтум, замисли. Дури и со неговиот полу-талент создава некаков океј лик, макар и на кратко.

Django Unchained не ми создаде желба да го гледам пак. Тој и Death Proof некако ми се најслабите Тарантино филмови. Ама, ова... ова не сакаш да заврши. Сакаш два дена да си заглавен со ликовите во таверната додека трае снежната бура и видиш кој до каде и како е спремен да оди. Феноменален филм, секоја чест.

Види такоѓе:

• Кита у Била

Втората сезона на Ѕtаr Wаrs Rеbеls

Почетокот на втората сезона на Rebels ја сруши големата врата со нога за Вејдер и Асока Тано да можат удобно да се сместат во авантурата наменета за пополнување на празнината што се чувствуваше по крајот на The Clone Wars. Ми беа потребни неколку моменти да се адаптирам на фактот дека "The Siege of Lothal" ги соочи Вејдер и Асока, учителот против некогашниот падаван. Епизодата, двојно подолга од стандардниот формат ме потсети на најдобрите денови од анимираниот Star Wars. Присуството на Вејдер го краде цел фокус и моќно доминира низ цела епизода, а како публика си збунет и реакциите ти се поклопуваат со оние на ликовите кои првпат ја воочуваат заканата. Иако ми беше јасно дека ова е можеби последен пат што го гледаме Вејдер оваа сезона, благодарен сум што успеале да го убедат Џејмс Ерл Џонс за ваков краток ангажман. 

Серијата не сопре тука со поврзувањето на точките. Уште во следните епизоди го вратија Рекс и клоновите кои се бореа на страната на Анакин и Кеноби, остарени и забрадени, но сè уште на "вистинската" страна од војната и правдата. Како гости на терен кој одамна не е во нивна сопственост, "домаќинот" Rebels ги прифати како свои, но за жал во исто време потсети каде е разликата. Не само поради тоа што The Clone Wars нудеше познати ликови и амбиент, туку имаше поцврст идентитет на кој успеваше да се потпре и да се одбие за скокови кон некои сосема нови Star Wars хоризонти. Втората половина на оваа Rebels сезона изгледаше како Дизни да го тера проектот со сила. Бездушните филери го осакатија и онака расклатениот екипаж на Ghost, со стерилни обиди да се обезбеди некаква причина и цел за нивното постоење. Серијата е затекната во ситуација во која не знае кон која публика сака да ја пружи раката. Јас не припаѓам тука овој пат, очигледно.

Но, ако погледнеме назад кон The Clone Wars, на почетокот страдаше од истото, па подоцна, иако со повремени осцилации, го најде тој баланс помеѓу деца и големи деца. Првата сезона на Rebels речиси и го погоди тоа, но во оваа работите се малку поинакви. Разбирам дека опкружувањето и "професијата" на ликовите налагаат некои повалкани теми, но ни тие не ги третира прописно. Иако верувам дека беше само два-три пати, имам осет дека во секоја епизода пљачкаат некакви ресурси од Империјата. Како да ја гледам истата приказна секоја недела, а тоа воопшто не е добро. Дајте нешто поинтересно. Ако веќе е планот да се следи чекорот на The Clone Wars, нема поента од враќање назад. Разбирам дека се стреми кон нешто различно, но тоа не функционира добро секогаш.

Иднината на Stаr Wаrs по Тhе Force Аwаkеns

Ако мислеше дека Џорџ Лукас се однесува како незгоден макро кон Star Wars франшизата, размисли пак. Дизни е многу позаебана машинерија која секако не го откупи чедото на Лукас за да дреме на некоја полица, не. Погледни што се случува со адаптациите на Марвел и како полека се осеќа задушувањето од шарените суперхерои. Ова ми беше најголемиот страв за правецот во кој би можеле да се движат работите, за среќа првиот чекор се покажа успешен, но од компанија која пред месец дена извади ново продолжение на The Lion King, можеш да очекуваш молзење до последната капка... Сила. Супер е тоа што разврската на клифхенгерот од The Force Awakens ќе дојде многу поскоро отколку оној во The Empire Strikes Back (замисли во време без интернет како чекале тогаш), празнината ќе биде пополнета со филмови надвор од "главната" трилогија, но која е границата на толеранција? Колку време ќе пројде пред магијата да се претвори во досадна рутина? Можни се спојлери подолу.

Rogue One: A Star Wars Story (декември, 2016)

Нацртот за првиот Death Star во A New Hope не паѓа од небо во рацете на Бунтовниците. При првата добиена битка на Бунтовниците против Империјата, групи шпиони успеваат да го обезбедат нацртот кој им помага да триумфираат и во Битката за Јавин. Првиот спин-оф филм, Rogue One, ќе биде фокусиран токму на оваа мала банда и таа мисија. Приказната ќе биде сместена измеѓу Revenge of the Sith и A New Hope, па гласините дека тука ќе се појави Вејдер некако имаат смисла, а некои од нив одат до таму и кажуваат дека факинг Хајден Кристенсен ќе влезе пак во црниот костим. Повеќе ќе ме радуваат ликови од Star Wars Rebels отколку Хајден Кристенсен, но ако тоа е цената за да го видам пак Вејдер, можеби и ќе стиснам заби. На крајот, битен е гласот на Џејмс Ерл Џонс, а не кој е позади маската, зошто и онака не верувам дека ако воопшто го има ќе биде без неа во било кој момент. Филмот, наводно воен, ќе го режира Гарт Едвардс, типот кој е потпишан на ланскиот Godzilla. Очекувам трејлер за некој месец.

Star Wars: Episode VIII (мај, 2017)

Е, тука е главниот предизвик за Мики Маус. Видовме кои ствари функционираа за Џ.Џ. Абрамс, дали има линија помеѓу омаж и рекреирање на оргиналната трилогија и еден куп прашања за кои е потребен одговор. Ме интересира дали повторно ќе следи некаков проверен шаблон или конечно ќе порасне мадиња за да отстапи и понуди нешто сосема свежо. Според она што го видов во The Force Awakens, некако сум скептичен, но сепак го спуштам гардот за секакви изненадувања. Сакам да видам Knights of Ren, верувам дека она што малку го понуди The Force Awakens од нив беше визија за иднина која ќе се случува тука. Удрете нè јако со Темната Страна тука, благодарам!

Филм за млад Хан Соло (некаде во 2018)

Лукас во приквел трилогијата безобразно се помоча на секој лик што го содаде во оргиналната, освен на Хан Соло. Соло остана недопрен и во The Clone Wars, и речиси на секое друго место врз кое Лукас имаше целосна контрола. Тоа е таа почит кон ликот и самиот Харисон Форд што дури и Лукас можеше да ја разбере. Во моментот кога ја продаде франшизата на Дизни, видовме што се случи. Ова е најзагрижувачкиот чекор на Дизни зошто не гледам како би можело да функционира. Имаш лик што е базиран на актер. Пола од тоа што е Хан Соло е харизмата и шармот на Харисон Форд, а тоа е тешко повторливо. Не е лик од книга и стрип што можеш поинаку да го интерпретираш со некоја друга фаца. Касан и син му го пишуваат сценариото, можеби тоа е и најдобрата идеја во оваа крајно глупава одлука, но додека не видам кастинг ќе се воздржам од сите пцовки. Кастингот е моментално во тек, веќе се пројдени илјадници млади актери.

Star Wars: Episode IX (некаде во 2019)

Ова е крајот на новата трилогија и деталите се чуваат во најстрога тајност. Освен тоа дека Колин Треворо (Jurassic World) ќе биде режисерот, другото останува непознато во следниве три години. Немам апсолутно никаква престава за тоа што може да се очекува, ќе мора прво да го гледаме Episode VIII.

Уште еден спин-оф (веројатно 2020)

На почетокот на оваа година се појавија гласини за Боба Фет филм за кои пишував тогаш. Во таа фаза на продукција, или само гласини, се зборуваше за млади Хан Соло и Боба Фет и уште ми изгледа како ужасна идеја. Сепак, ако морам да бирам повеќе би гледал Боба Фет филм сместен после Return of the Jedi, отколку млад Јода. Доколку се доволно храбри, ќе оддадат почит кон Старата Република, но сè некако ме тера да мислам дека ако тоа добие некаков третман, би бил во форма на нова трилогија. Не верувам дека Дизни ќе сопрат по 2020, ама некако не можам да замислам трилогија која би започнала со Star Wars X. Доволно е занимлив тој период со Старата Република што мислам дека би имал снага да издржи сопствени три филмови. Најсреќен би бил со The Force Unleashed филм, ама кој ме прашува мене...

Трет пат Тhе Fоrсе Аwаkеns

По третото гледање на The Force Awakens последнава недела, фокусирано размислување, премотување на детали во глава и долги разговори на темата, мислам дека конечно оформив некаков поцврст став за филмот. Се надевам дека ќе остане така некое време. И, покрај тоа што имам волја, трпение и неконтролиран нагон да го гледам пак, ќе си дадам одреден период за убаво да легне. Не очекував дека нов Star Wars вака ќе ми влијае на овие години, но очигледно таква била намерата на Мики Маус и Џ.Џ. Абрамс кога нишанеле со носталгијата во моите детски чувства.

Доколку The Force Awakens е создаден со цел курвински да ги задоволи фановите со "џедајски трикови" кои се состојат од рециклирање на познат материјал, јас ете не успеав да останам имун. Иако се плашам дека во моментов расудувањето можеби ми е малку замаглено, сакам да потврдам дека уживав во секое гледање. Открив интересни детали што сум ги пропуштил, но исто така ми се зацврстија и некои работи кои потешко ги прифаќам. Подолу ќе се распукам со спојлери, така што безбедната зона завршува овде. За првиот впечаток без спојлери, обрати се тука. 

Приказната можеше да направи некој похрабар исчекор од познатиот шаблон. Го разбирам ризикот, се сеќаваш каков беше исходот кога последен пат се случи тоа,  меѓутоа имаа доволно време и ресурси да настапат со нешто пооргинално. Мислам, трет пат Death Star, неколку пати поголем и со друго име, а со истата оскудна заштита? Го прифатив останатото, го засакав новиот дроид што повторно носи некаква важна информација потребна на непријателот, се соочив со смртта на Соло (можеби дека го знаев спојлерот одамна), но што е многу, многу е Дизни. Заканата од Првиот Ред можеше да биде во различна форма и повторно да биде застрашувачка. Единствено во овој момент си ја покрив главата со кофа пуканки. Од туѓиот срам. 

Но, ликовите што го носеа ова "дежа ву", се покажаа значително солидни. Верувам дека сè што се смета себе за актер отишло на аудиција, па не ме чуди што изборот испаднал така квалитетен. Жалам што не видовме повеќе од По Дамерон, кој иако е очигледно замислен како новиот Хан Соло тип на лик, ветува многу. Природен е, харизматичен и има потенцијал да ја зајакне хемијата која веќе постои цврсто помеѓу Фин и Реј. Се надевам ќе најдат начин како да го искористат во следното продолжение. Дејзи Ридли е феноменална како Реј. Толку добро се втемели во Сагата што ми е невозможно да замислам некој друг на нејзино место. Покрај тоа, убеден сум дека е во некаква роднинска врска со Лук Скајвојкер. Парите ги ставам на тоа дека му е ќерка, зошто сосема е возможно старото куче да има најдено некоја адекватна госпоѓа на која би ѝ ја пренел џедајската ДНК. Океј, прекини. Прекини да мислиш на мидихлорини. Ако добро се сеќавам, Абрамс еднаш кажа дека и оваа трилогија ќе се занимава со фамилијата Скајвокер, а некако не верувам дека Лук ќе е повторно во фокусот. А, се додека не е сестра на Кајло Рен, јас сум океј.

Кајло Рен, а? Да го собереш целото зло на планетава, од реалност и фикција, пак нема да може ништо да се доближи на Дарт Вејдер. Интересен лик, многу посложен од што првото гледање можеби ќе те убеди да веруваш, но многу прашања остануваат нејасни, прашања што претпоставувам дека ќе бидат одговорени уште во Episode VIII. Мотивот ми е некако нејасен, иако можам да ја разберам опсесијата, но која работа точно ја остави Вејдер незавршена? Балансот во Силата? Не го уби син му? Не завладеа со Галаксијата? Која историја за Вејдер ја знае Кајло Рен? И, кои се Витезите на Рен и кои се другите Ренови зошто очигледно е титула како Дарт, нели? 

Соло и Чуи ми го направија филмот мене. Секој кадар со нив во него е бесценет. Имаше еден момент што ме разнежни онака, кога пред да излезат пак надвор на снегот, Чуи му ја дава јакната на Соло што овој претходно ја фрла на земја. Да не му студи, ти текнува? До толку се сакаат и се грижат еден за друг. Перформансот на Харисон Форд е беспрекорен и незаменлив, не знам зошто воопшто некој се осмелува да снима филм за млад Хан Соло. Форд е класи над она што е во последниот Индијана Џонс филм. Смртта на Соло, колку и да е тажна, е логичниот храбар потег. Форд е веќе во години каде што нема да може уште долго сам да оди во тоалет, а не па да лета низ Галаксијата со Фалконот. Неговата смрт е цената што ја плативме како фанови за да го видиме уште еднаш. Јас сум презадоволен со тоа како испадна сето ова. Поефективен е овој трагичен крај на Соло од било кој друг среќен. Направи простор за новата генерација и замина како секој добар ментор во Star Wars претходно. Сети се на Кеноби и Квај-Гон. Потажно ми беше што беа разделени со Леа, отколку што умре, но тоа е тоа.

Дуелот со сејберите е исто океј. Не можеш да ги повториш тие од оргиналната трилогија, можеби ќе се случи понатаму, но тие имаат поинаква тежина и емоции кои тука немаше простор да се протнат. На едната страна имаш будала со црвен сејбер што не верувам дека некогаш имал прилика вака да го вкрсти со вистинска битка, па ако ти е чудно зошто толку долго противниците успеаа да останат живи е тоа што можеби реши да поужива во борбата. Во првиот дуел со Фин, во моментот кога ќе наиде на неочекуван отпор од него, тогаш вистински почнува да се бори и го победува. А, со Реј... тоа е малку чудно. Се изнаслушав критики за тоа како ја совладала вештината толку брзо, до некаде се согласувам, но повеќе ми пречеше што така нагло се прекина нивното соочување. Баш во тој момент, баш на тоа место се расцепи земјата? 

Има уште многу да се дискутира за The Force Awakens, но во моментов ми е битно дека крајниот резултат за мене беше задоволителен. Секоја чест за Лоренс Касдан, верувам дека добар дел од хуморот во сценариото е негово дело, за режијата на Абрамс и користењето на сетови наспроти целосно потпирање на зелено платно, за музиката на Џон Вилијамс која не можам да ја прекинам да ја слушам цела недела како и за младата, а и старата екипа, што овозможија пак да веруваме во Галаксијата таму некаде далеку. Не можам да се натерам да пишувам за друго деновиве, така што ќе мораш да истрпиш уште неколку муабети на оваа тема.

Ден по Ѕtаr Wаrs: Тhе Fоrcе Аwаkеnѕ

Пред почетокот на полноќната премиера, возбудата целосно ми беше спласната до степен што веќе бев седнат во кино со некаков килав "дај нека помине" мајндсет. Не помогна ни целиот квази-религиозен Star Wars циркуз што се случуваше околу мене деновите претходно, а и самата вечер, нешто што на крајот го прифатив како позитивен сигнал за моите очекувања. Сепак, целата моја рамнодушност беше прегазена и заменета со детска насмевка во моментот кога логото блесна на платното и се слушнаа првите ноти од музиката на Џон Вилијамс. До првата сцена, вибрациите во коленава веќе се осеќаа и во редот пред мене. Си помислив, дали е возможно овој вештачки оплоден Star Wars на Абрамс и Дизни да испадне навистина добар? Да те поштедам од бавното доаѓање до крајниот заклучок - да. The Force Awakens е супер, без оглед на тоа што штофот со кој е скроен е одамна износен и ти е добро познат. Но, нели ако со години стоел одлично нема да биде проблем да се преправи за уште една цифра на долари која можеби и не можеш да ја изговориш од прва? И да, и не.

Како што зборувам години наназад, овојпат должноста да се направи Star Wars не е во рацете на збунет мегаломан. Има огромен тим кој знае што ќе ти стави насмевка и солза на лицето, ти ги познава слабостите и е спремен бесмислосно да ти зададе удар во носталгијата кој потешко ќе го избегнеш. Затоа и не е чудно што поголемиот дел од филмот е возење низ сè она што е оргиналната трилогија, поткрепено со свежина во визуелниот дел и делумна модификација на познати детали кои во суштина се само емулација на она што речиси четириесет година совршено функционира. Сè што содржи светата трилогија, особено A New Hope, ќе го најдеш и тука во некоја индустриски нашминкана форма. Низ цел филм се препознаваат таквите финти што во еден момент само чекав новите темели да попуштат и да тресне покривот. Најлабавиот опис е римејк. Не во онаа традиционална смисла, малку позавиен, но сепак јасно препознатлив. Вистинскиот благослов тука е што Хан и Чуи се повторно во акција, која и покрај годините на ликовите и актерите, успеваат да бидат исклучително кул до самиот крај.

Фановите ќе бидат задоволни, ќе им се допадне и на тие кои немале многу средби со Star Wars. Абрамс и Дизни се свесни што ќе запали  кај двете групи и се трудат услугата да биде поеднакво задоволителна и фер. Ова го сакаше? Еве ти го. Спектакуларно, забавно, па дури има и срце кое силно чука под исполираната хауба. Можеби ќе ми треба уште едно гледање и плус некој ден вртење во кревет и размислување за што навистина функционира, а што не, но и првиот впечаток е некогаш битен, нели. Ако ти служи како утеха, новата трилогија ја гужва и ја става директно во газот ушите на Џар Џар Бинкс. Очекувањата дека ќе биде таков каков што си кенкал дека сакаш да е, веројатно ќе ти бидат исполнети. Што се однесува до спојлерите и гласините, добар дел од тие што ги прочитав изминативе месеци, па дури и  години, ги има. Имав доволно време да прифатам некои од нив, но мислам некои ствари кои ме затекнаа неспремен ќе треба допрва да почнам да ги дигестирам. 

Сакам да кажам дека едвај чекам на Episode VIII, само што во моментов не се осеќам така. Да оставиме ова убаво да легне пред да си ги превртиме очите во транс. Новите ликови беа присутни наоколу долго пред да ти се пикнат под кожа, меѓутоа дај им време да отстојат малку и да осетиш колку ќе ти биде удобно со нив. Не заборавај дека и The Phantom Menace делуваше импресивно првите десет гледања.

Први впечатоци од The Witcher 3: Wild Hunt

Ги чув сите убави зборови за The Witcher 3: Wild Hunt, мислам дека не ни постојат поинакви. Како некој што не беше нешто особено импресиониран од двојката (веројатно никогаш не посветив доволно време), ги третирав со резерва додека летоска не ми се пружи кратка прилика да ме воодушеви на PS4. Деновиве, конечно сум Касапот од Блавикен во домашна атмосфера. Во главно, трчам низ некои од најубавите места што сум сретнал во RPG, берам цвеќиња, ослободувам опседнати бунари, првам скриншоти секоја минута, сечам глави на дезертери, помогнав на несреќно село да се спаси од збеснат грифин и моментално се обидувам да дознаам што се случува со Сири.

Забавнa e. Последен пат вака добро во RPG игра си поминував во Skyrim. Уште е рано да го потврдам мислењето на другарите и критиката, дека е најдобрата игра со квестови во историјата на игрите, но дефинитивно е најдоброто во жанрот од Skyrim навака. Приказната е феноменална, а начинот на кој се раскажува те заробува во светот уште од самиот почеток. Дури и попрецизно раскажана, зошто уште во првата таверна имав појасна претстава за тоа што се случува околку мене во светот. И, веќе се грижам за некои ликови, а тек допрва треба да почнам со играње. Тоа ми е најбитното кај ваквите игри. Ако уште од старт не успеам да се внесам, ќе трчам безвезе додека зјапам во бои и бројки додека не најдам нешто друго за играње. Wild Hunt бесмилосно ти прети на слободното време од моментот кога Гералт ќе излезе од дрвеното корито. Биди спремен да се поздравиш со најблиските.

Она што ми ја прави попривлечна од претходните е флуидноста. Движењето е мазно и слободно, борбите се подинамични и аркадни, па целиот гејмплеј е некако позадоволителен. Не знам дали "упростено" е најадекватниот термин, еве ќе одиме со "подобрено" пред да тргнеш со сребрениот елитистички меч кон мене. Уште сум на почеток, па можеби играта допрва ќе треба да се претстави со некој посериозен предизивик. До сега не налетав на борба што е фрустрирачки непристојна, веројатно само сака да ме погали по белата коса пред грубо да ми го спопика.

Имам уште многу пред мене, само што зачекорив. Светот е огромен, па најмногу губам време за го истражам секое дрво и камен, некогаш и да поуживам во музиката. А, дизајнот е толку детален што имам чувство дека не видов ниедно исто до сега. Ќе се разгалам бе со ваква раскошна графика, утре WoW ќе ми изгледа 16-битно и ќе се чудам зошто растенијата не се мрдаат реалистично кога дува ветар. 

За помалку од десет саати, Wild Hunt веќе ми ги врати парите што ги дадов. Вреди за секој долар. Ако си пукнал стотици евра на нова машина, дваесетина долари за Стим клуч (на попуст, додуша) не се ништо. Не биди циција.

Толку од Alien: Isolation

Ја завршив Alien: Isolation. 20 саати, десетина кутии цигари, два дијазепама, многу пропуштени повици, неколку литри кафе и еден пар измочани гаќи. Умирав повеќе пати од што можам да избројам, и во играта и во себе, малку од возбуда, малку повеќе од страв кога останав без оружја некаде на средина поради тоа што сценариото е такво зошто SEGA мислат дека ситуацијата не ти е доволно деликатна. Но, Аманда Рипли е на безбедно место, барем побезбедно од гнездо на Ксеноморфи, а после постов и ти ќе си на сигурно од моите муабети за играта. Да, ова е најдобрата Alien игра што моментално постои и веројатно ќе биде така додека не се најде јунак што ќе финансира продолжение. Со само два милиони продадени копии, не верувам дека SEGA ќе се осмелат да обезбедат нов солен буџет.

Од минатиот пат кога пишував за Isolation, до конечното комплетирање, ми се одговорија сите прашања, бев на најгрозното место во игра, ја чув пораката на Елен Рипли и имам каков-таков тренинг за преживување ако некогаш се најдам во реална ситуација која инволвира слепи, лигави чудовишта со бодликави опашки. Еве ти бесплатен совет, не трпат оган. Не можам да гарантирам дека успешно убив Ксеноморф, но понатаму играта ти нуди неколку опции за ги избркаш од тебе во некоја тесна вентилација на краток период. Бегаат и ако им фрлиш молотов директно во глупавата фалусоидната глава. Нормално, после се враќаат за да ти приредат нови кошмари, ама барем ќе си купиш некоја минута раат, колку да рестартираш некој генератор за струја што ќе ти обезбеди влез во просторија кај што ќе те демне некаков друг неспокој.

Isolation до крајот повторно се врзува со филмовите, нудејќи слично искуство и ситуации. Мислам, Alien игра е, очекувано е сосема, но не мислев дека ќе имам мисија каде што треба уништам гнездо со јајца и да трошам куршуми и бензин на Фејсхагери и да ги затекнам жителите на вселенската станица Севастопол заробени како во Aliens. А, во една од мисиите Аманда комуницира со вештачката интелигенција на Севастопол, APOLLO во слична сцена со онаа со Елен и MOTHER. Тука дознаваш зошто андроидите се обидуваат да те убијат тебе и останатите несреќници. Изненадување, имаат наредба да заробат жив Ксеноморф. Не знам како уште од самиот почеток помислив на ова, тоа е речиси секогаш главната алчна мотивација на проклетата Weyland-Yutani компанија. 

Да не ја расипувам приказната со детали (хех, веќе ја расипа, клетнику), ама ова би било одлично за на филм, иако е јасно дека никој не би го правел баш истово два пати. Го содржи сето она што ги прави првите два тоа што се, а во исто време служи и како мостот измеѓу. Најдобар третман на универзумот на медиум што е различен од филмска лента. Можеби тајмингот за очекуваниот финансиски успех беше промашен, меѓутоа Alien: Isolation нема ниту една маана. Апсолутно ремек-дело. Совршениот организам. 

Играта нуди и survivor mode каде што истото можеш да го правиш на изолирани делови од Севастопол додека се тркаш со времето, како и неколку DLC-a кои ги пропуштив за смешна цена на попустот пред некоја недела, но сега и онака планирам асално да седнам на The Witcher 3: Wild Hunt, така што ќе се одморам од авантурите во клаустрофобични станици забутани во некое непријателско вселенско ќоше.

Уште Желки

Продолжението на ланскиот Teenage Mutant Ninja Turtle филм си ја покажа главата од оклопот со првиот трејлер. Баш деновиве ми текна на ребутираниот кец додека листав некои филмови за трезнење, ама тотално имав заборавено дека ќе има нов. И, тоа во јуни 2016, една недела пред Warcraft. Само да ми ја видеше фацата кога се појавија Рокстеди и Бибоп во трејлеров, онака скроз неочекувано. Од Кренг нема никаква трага и покрај гласините што се одамна во оптег, ама затоа конечно ќе ги има Шредер, Кејси Џонс и Бакстер Стокмен. Очигледно е дека продолжението се обидува да флертува со постарата генерација фанови (фала, фала), иако во суштина пак ќе биде наивен филм за деца и тинејџери напалени на Меган Фокс (фала, фала). 

Претходниот ми се свиѓаше, беше баш како што си ги сакам Желките. Не сум налетал на Нинџа Желки варијанта што ми била досадна, па не гледам како може уживањето да ми биде скратено во Out of the Shadows. Да, напумпаната акција, сцените милион пати видени до сега (камион се превртува со предниот дел), клишеата во дијалозите ("Кое копче, има милион копчиња?") и недораснатиот хумор се пристуни и во две-минутниот трејлер, но кога се работи за факинг хуманоидни желки можеш да си го одмориш цинизмот малку. Сигурно не очекуваш сериозни, темни претензии како во Dawn of Justice? Ако новиот трејлер кај што го раскажаа цел филм не те убеди за пропорциите на срањето што лета кон твојата генерална насока, не знам што повеќе на таа тема. И Нинџа Желки е можеби со слична количина на квалитет, со тоа што од тука истекува чиста забава. За разлика од Вондер Воман.

Се израдував до тој степен што во моментов ми се симнува Turtles Forever што најверојатно нема ни да го гледам деновиве, ама нека си стои. Одличен цртан, еве ти препорака, опфаќа неколку универзуми/периоди од постоењето на Нинџа Желките, создаден по повод 25 години од франшизата. Ако стигнам да го изгледам, ќе се потрудам и да пишам нешто додека не ми изветреала возбудава.

Ајде пак за Prometheus

Пак го гледав Prometheus, после три години. Мислев дека ќе можам да напишам нешто без да се повторувам, но не. Филмот не само што не успеа да ме предомисли на оваа втора средба, туку вака застанат до свежо изгледан Alien, фрлa појако светло кон старите пукнатини. Пред неколку години, одбрав да верувам дека ова ќе биде најдоброто научно-фантастично остварување во поновата историја на жанрот, па завршив во неколкудневна агонија од очајот кој што беше. Мотивот за оваа нова шанса ми дојде од актуелниот период на возбуда околу Alien франшизата и обликувањето на новата трилогија за која овојпат сум подготвен со повнимателен пречек. Или ако сакаш попрецизно и едноставно, да го одржам свеж хејтот кон филмот.

Инженерот, накурчен од глупите ликови, ја напушта сцената

Главниот проблем на Prometheus се ликовите преку сценариото на Линделоф, кој замисли, уште е вработен и покрај бруталното силување на дијалози. Единствениот хорор во Prometheus е баш ова. Иако и Ридли Скот ја дели вината, или кој и да одлучил на важна вселенска мисија да испрати екипаж кој очигледно не се познава меѓусебе, ниту со работодавците, онака прост џган собран од улица, пишувањето на Линделоф е еквивалент на болката што ја чувствуваш кога ти избива малечок Осми Путник од градниот кош.

Вториот проблем е што филмот претендира да отстапи од Alien универзумот, меѓутоа упорно гравитира околу истиот, а по некое време сите тие референци стануваат напорни и ја прават наводно поинаквата перспектива крајно досадна. Се сопнува на стварите од кои се обидува да побегне. Можеби некаков посуптилен пристап би бил поефективен, но тогаш на што би се потпрел филмот? На "големите идеи" кои ги уфрла од воздух без никаква поткрепа? Ликовите доаѓаат на ист начин до секакви заклучоци, мотивите се смешни и неиздржани, а реакциите им се бизарно нелогични. Истите тие се средството кое треба да го пренесе концептот и тука се случува тој колапс, на помалку од пола саат од почетокот на филмот, па не ти остава простор да најдеш цврст искупувачки фактор. Визуелните ефекти се убави и пристојни. но со нив Скот не успева да покрие многу. 

Prometheus постојано гради нешто во позадина и никогаш не достигнува никаков климакс. Тензијата е комплетно отсутна, а погоди зошто - зошто во ниеден момент не ти е битен ниту еден лик и не навиваш за баш никој. Дури ни тие неколку пресврти не се доволни да ја разиграат целата негова линеарност. Единственото ново што се труди да ти го продаде се само излитени егзистенцијални мастурбации. Останатото е разводенета формула, дериват создаден од првите минути на Alien. 

Ако некогаш постоела намера да се одговорат сите прашања што филмот ги поставува, мислам дека и самиот Ридли Скот е свесен дека на никој веќе не му е гајле. Ниту пак Prometheus успеа да создаде публика што нетрпеливо ќе ги очекува. Метата е промашена, па сега лебедовата песна ќе ја понуди како друг приквел, со амбиции за трилогија. Простор има, но дали има и интерес?

Преживување во Alien: Isolation

По два-три месеци натегање и ребалансирање на сопствениот џеб, конечно склопив нова гејмерска машина на која ќе може да си ги дозволам задоволствата од насловите што излегоа оваа и кон крајот на минатата година. Верувам дека одлуката ќе ми ги овозможи и тие што доаѓаат во следните неколку. Alien: Isolation ја купив пролетоска и бев како тажното дете што има дискети, ама нема Нинтендо. Чекањето ми се исплатеше. После десетина саати играње, впечатокот е дека ова е една од најдобрите што некогаш сум ги играл, сè што се надевав дека ќе биде.

Играш со ќерката на Рипли, Аманда, петнаесет години по настаните од првиот филм. Логовите на Ностромо се пронајдени и се чуваат на вселенската станица Севастопол каде што Аманда со нејзиниот екипаж заминува да ги земе за да открие што се случува. Ја затекнуваат вселенската станица на раб на колапс, со едвај неколку преживеани и неидентификувано суштество кое е главниот осомничен за хаосот. Твое е да најдеш начин да останеш жив покрај опасноста која демне од секое темно ќоше на ладниот Севастопол. Не е проблем само Ксеноморфот, кој патем не можеш да го оштетиш, можеш само да бегаш, да се криеш и повремено да ја мокриш столицата на која седиш додека играш, туку и андроидите кои се репрограмирани да те убијат тебе и останатите живи луѓе, кои замисли, исто така ќе посегнат по тебе кога ќе те забележат. Андроидите се посебен кошмар, верувај.

Гејмплејот се базира на тоа. Остани жив. На располагање имаш места кај што можеш да чекаш додека го држиш здивот, некогаш и предолго, во зависност од тоа што те ставило во таква ситуација, да користиш слаби оружја колку за да најдеш друго место за криење зошто секоја бука ќе го навлече ебаниот Ксеноморф кон тебе и да правиш разни бомби и срања што ќе ти го продолжат мизерниот опстанок. Атмосферата е феноменална, од дизајнот на Севастопол, музиката, осветлувањето, сè наликува на евентуалното дете помеѓу Alien и Aliens, нешто што ниту едно филмско продолжение во франшизата не успеа да го постигне.  Во ниту еден момент не си мирен, еден погрешен чекор може да биде фатален, а исто така секоја следна акција мораш добро да ја промислиш зошто ресурсите кои те одржуваат во игра ти се многу лимитирани. Практично, ова е најблиското нешто до симулација за преживување на Ксеноморфи што ќе го добиеш. 

На почетокот ми изгледаше дека играта ќе ме држи за рака додека играм, сценариото е скриптирано, слободата низ мрачните ходници на Севастопол ти е прилично ограничена, но набргу ќе сконташ дека си оставен сам на себе, сопствената брзина, рефлекси, вештините се прикрадување и повремено колегите од бродот кои само ти создаваат дополнителни проблеми. Нема апсолутно никаква милост. На еден дел од мисија, потрошив два саати додека стигнам од точка А до точка Б без ништо да ме грабне од таванот или дa ме распарчи од зад грб. 

Некаде сум до пола. Барем според бројот на мисии што ги изиграв. Временски, немам претстава уште колку, зошто некогаш ќе заглавиш долго. Играта е вистински предизвик, тешка е, но баш тука е забавното. Искуството е прекрасно, не сум бил вака вознемиран од игра до сега. Ниту од амбиентот, ниту од фрустрациите што ги предизвикува гејмплејот. Еден од најмоќните моменти до сега беше флешбек мисијата на LV-426 каде што играш со член на екипажот кој оди по чекорите на Ностромо. На истото место си како во филмот, доаѓаш до Инженерот и доаѓаш до сигналот што всушност го носи Ностромо на таа проклета месечина. Незаборавно доживување. 

Можеби пристрасно пристапив кон Alien: Isolation, чекањето веројатно придонесе за искуството да ми биде поинтензивно, меѓутоа е една од оние игри за кои имаш желба да ги почнеш одма отпочеток во моментот кога ќе ти завршат. А, не сакаш да завршат.

Skyrim е најдобрата RPG игра на сите времиња

Во секој момент го очекувам повикот што ќе го замени ова античко РС во собава со многу, многу помоќно, кое ќе ја комплетира мојата следна трансцеденција во Господарската раса. Конечно ќе можам да ги играм игрите од годинава што оваа древна правосмукалка нема капацитет да ги издржи. Океј, да не сум престрог, ме служеше добри пет години, но дојде време за конечна пензија. Неделава имам неколку слободни денови измеѓу старата и новата работа, па имав време да се поздравам со старава машина со игри што уште може да ги вози со целата нејзина сила. 

Играм Skyrim. Пред точно четири години го правев истото, многу поопсесивно и посветено зошто очигледно имав далеку повеќе слободно време. Последниве две години откако ја купив Legendary Edition знам да потрошам неколку саати на бркање елени и собирање пеперутки, ама никогаш до сега не ја видов содржината на Dawnguard иако на секое ќоше низ Скајрим некој загрижен тип се обидуваше да ме информира за некаква вампирска закана. Океј ајде, херој сум или што ли сум, имам и онака испоубиено сè е сешто низ игриве, решив да бидам корисен. 

И, станав вампир. Не по своја волја додуша, зошто не сакам да сум ебен вампир во Скајрим! Зошто би сакал да сум вампир, зошто? Доволен товар ми е што сум Довакин, не можам бидам и вампир. Притисокот беше преголем, па тргнав да го барам лекот. Патот ме однесе до Мортал каде што сомнителен лик ми вети дека ќе ми помогне и ми продаде некој црн скапоцен камен каде што треба да соберам нечија душа за конечно да ми ја тргне клетвата што сосема непланирано ме снајде. Но, во меѓувреме... Во меѓувреме ми проработеа вампирските сетила и неконтролираната жед за крв, а во Мортал беше тотален мрак. И, се нагостив. Ги начекав кутрите граѓани на спиење и се хранев. Се хранев како дебела девојка на диета со ќебапи. Во моментов уште сум крвоцицачки вампир со црниот камен во џеб и криза на идентитет. Не сакам да сум вакво суштество на Ноќта, ама добро си пројдов онаа бурна вечер во Мортал. 

Dawnguard има супер приказна, бар од тоа што малку успеав да го ѕирнам. Уште сум на почеток, спасив некоја вампирка што ме однесе во некој култ кај што пробаа да ме регрутираат, ама се заблагодарив и отидов да ги предадам, зошто кај ме најдовте мене за вампир... Сега треба да соберам неколку луѓе и веројатно ќе одиме да ги ловиме. Додека шетав низ Скајрим, завршив неколку квестови што очигледно ги немав завршено второво играње и се присетив како ме оставија со вилицата на тепих првиот пат. Квестот со насочувањето светлина во подземната руина Мзлуфт е еден од најдобрите што сум ги видел во игра.

Сигурно во моментов има триста дискусии зошто Wild Hunt е подобра од Skyrim, ама уште чекам да ја играм. Немам некој валиден аргумент против, ама еве тоа што Skyrim не ми нуди предефиниран лик во трето лице може да смета како било каков аргумент? Ќе зборам наскоро за ова што ми е на листа за играње. До тогаш Skyrim останувва најдобрата сингл-плеер RPG игра што ми поминала на раце. Целата таа слобода, насоките што можеш да ги избереш, начинот на кој ќе ја играш, деталите на светот, нарацијата на приказната, бркањето на елени, бегањето од змејови, саатите поминати во читањето на книгите што си ги наоѓал низ светот.

Искуството е незаборавно. Цело време имаш чувство дека светот живее и кога не си таму, дека се развива и напредува.  Нивото на имерзија е ненадминливо. Барем јас не сум осетил слично во друга игра. Се надевам ако не The Witcher 3, дека барем Fallout 4 ќе ми приреди нешто вакво деновиве.

Сivil Wаr на Марк Милар

Кога пред седум години првпат читав Civil War најоптимистичката желба ми беше да ја видам приказната во некаква анимирана адаптација. Ни на крај памет дека суперхеројскиот тренд ќе земе таков замав после години и дека конечно ќе дочекам филмска варијанта на мојот омилен Marvel ивент. Трејлерот за Captain America: Civil War е тука, и иако различен од она што е на хартија, изгледа како да се поклопува со суштината и идеите на Марк Милар. Стрипот е пообемен, таму се сите популарни тимови и херои, а за жал Marvel Studios ги имаат филмските права за само дел од нив. Но, некако сакам да верувам дека ова сепак ќе е тој дефинитивниот филм, што ќе удри печат на сè што правеа последниве години. На крајот, доволно сум пристрасен да уживам во еден од последните суперхеројски филмови за кои ми остана ќеф да ги изгледам. 

Немав време за да ги поминам сите стотина броеви кои ја надополнуваат Civil War приказната, па ги пројдов само главните неколку. Искуството не е исто без деталите околку, меѓутоа содржината е сосема доволна да го покрие примарното - војната која избива помеѓу оние кои се обидуваат да го одржат редот, криејќи ги своите идентитети со маска. Откако аматерска позерска група суперхерои ќе проба да го превземе законот во свои раце ловејќи негативци кои се преголем залак за нивните способности, се случува инцидент со стотици недолжни жртви по што јавноста бара официјално регулирање на суперхероите. Старк смета дека ова е логичен чекор во насоката на функционирање, но Кеп ја брани тезата дека тоа би било напад врз нивниот интегритет и слобода. Актот за регистрација поминува и сите оние кои одбиваат да се приклучат завршуваат на спротивната страна на законот. 

Бруталната војна ги вкрстува групите кои ги предводат Кеп и Старк, наведувајќи ја публиката да одбере страна за која ќе навива, но реално не постои вистински избор бидејќи Милар има еднаков третман за двете. Двајцата се во право и се обидуваат да го одбранат тоа до крај, а сепак сивата теоријата некогаш е невозможно да ја забележиш. Додека играат "кој прв ќе попушти", има жртви и од двете страни. По тие седум броеви, кои претежно се сконцентрирани на самата војна, па приказната се одвива брзо и тензично, има уште една голема жртва која ако добро разбрав ќе ја видиме и во филмот. Не може таква војна без последици, а според филмскиот план на Marvel сосема има смисла. Но, да не се расфрлам со спојлери. 

Civil War е феноменален. Ако имаш време одбери и други наслови од ивентот (не мора сите, има некои што не се толку интересни) освен главниот, и фрли се на читање. Вистинско уживање е да видиш како изгледаат Авенџерс, Икс-Мен, Фантастик Фор и Панишер кога се закрвени. Се надевам дека не е предоцна Панишер и Дердевил да имаат мало камео во филмот доколку дозволи приказната, зошто и онака се дел од тој универзум. Не барам затвор во Негативната Зона, тоа сигурно нема да се случи, но една сцена со нив би била совршена.

Види такоѓе:

• Daredevil на Френк Милер
• Вовед во Deadpool

Девет години Crapwerk

Имам 27 години, една третина оставив овде. Не знам како дојдов до ваква симбиоза со Crapwerk. Ова е мојот тоалет каде што вршам нужда со ширум отворена врата за сите да видат. Така било од првиот ден и ќе остане така до денот кога ќе се изгасне светлото. Никогаш претходно не сум бил инспириран како овие месеци, ја гледам бројката на постовите од последнава година и сфаќам дека сум се распукал по тастатурата посилно од полуреализиран новинар што преведува бајати статии за забавен македонски портал.

Од крајно субјективна перспектива, Crapwerk ми е интересен документ за личниот развој низ годините, макар и преку поп културата. Сакам некогаш да разлистам назад, да се посмеам на некоја стара верзија на мене, да се потапшам гордо по рамо ако сум заслужил, а некогаш и просто да си носталгичарам. Кога почнав да пишувам, ми требаше само виртуелниот простор кој ми исчезна со последните форуми, никогаш не помислував дека ќе се претвори во дневник што не сум успеал да го скријам под кревет.

Девет години подоцна, разликата е и бројот на луѓето што доаѓаат да ѕирнат што се случува. Беа двајца во раните години, сега групата е повеќецифрена и присутна секојдневно. Фала ви на сите што се затекнавте и останавте тука, дозволувајќи моите често несмасни зборови да допрат до вас. Се надевам дека ќе се читаме и понатаму.

Од последниот роденден на Crapwerk до денес, напишав околу 150 постови. Следуваат петнаесет кои добија најмногу кликови и внимание.

Ден после тизерот за Star Wars: The Force Awakens

Вентилатор 

Муабетот за Фолтин

50 нијанси храбар пост

Која година сме?

Daredevil, надобрата серија за 2015 

Концертот на The Four Owls и Dope D.O.D. во Софија

Mad Max: Fury Road (2015)

Неколку минути со P.T.

Пилотот на Supergirl

Три научно-фантастични книги за летово

Толку Детектив

Warcraft ќе биде најдобриот филм на сите времиња

Првата сезона на Mr. Robot

Рики Морти

The Маn From U.N.С.L.Е. (2015)

Има еден неофицијален жанр на филмови, се вика "за во недела". Не дека не се за било кој друг ден, меѓутоа во недела се многу поефективни зошто полесно можеш да си ги спуштиш критериумите во име на два саата лежење и зјапање во слики што мрдаат. The Man From U.N.C.L.E. е баш таков. Нуклеарки, нацисти, американски, британски и руски тајни служби за време на Студената војна, во акциона комедија која е свесна за тоа што е, а недостатоците симпатично ги маскира со фин визуелен стил и финти што можеби ќе ги памтиш и следните три дена. Не успева да пробие над просекот, ама барем нема да си го бараш назад потрошеното време. 

Филмот е адаптација на истоимената серија од 60-ти, каде што врвни агенти на неколку тајни служби работат заедно во интернационалната приватна агенција U.N.C.L.E. Бонд влијанието е премногу очигледно, серијата била прикажувана во времето кога баба ти воздивнувала на Шон Конери, но Гај Ричи за филмот се потрудил да му даде поинаков тон од денешниот Бонд, па претпоставувам оттаму е и тој благ noir, кој за жал е недоволно искористен. Исто како и самите ликови. Некогаш нивните карактери си ги склопуваш по сопствена претпоставка зошто филмот ги нуди во резервирана доза, но за среќа дејствието е брзо и интензивно, па ќе ти го одвлече вниманието. Покрај тоа, недела е, и онака те мрзи да го изгасиш за да пуштиш друго со сличен квалитет. 

Хенри Кавил не знае да глуми. Изгледа одлично на слики како Супермен, но напорот што го прави не е поголем од оној на манекен во реклама за парфем или долна облека. Не знам каков филм му е потребен за да му го потенцира евентуалниот актерски квалитет, но дефинитивно не се снаоѓа со суперхерои и тајни агенти. А, бил на аудиција и за Бонд. Арми Хамер го гледам првпат. Има ужасен руски акцент, дискутабилна харизма и изгледа како да му се смешни сериозните реплики што Гај Ричи му ги дал да ги научи и пак успева да е подобар од Кавил. Единствената светла точка во целата екипа е Алисија Викандер од Ex-Machina. Сите ограничувања што тој филм ѝ ги постави, тука ги нема и најпосле доаѓа до израз нејзиниот талент. Браво. Можеби само изгледаше подобро во однос на другите околу, но успеа да ми остави добар впечаток.

The Man from U.N.C.L.E. не е ни меѓу најдобрите филмови од оваа година, не е филмот што не се пропушта, ама ако имаш избор помеѓу ова и Ant-Man, не се мисли понатаму. Гледај го U.N.C.L.E. два пати ако треба, само држи се настрана од Ant-Man. Симнати ти се двата, знам, веројатно во ист ден.

Четвртата сезона на Ноmeland

По одличната трета сезона и првата епизода од четвртата, воопшто не се сомневав дека Homeland ќе успее да изгради идентитет без Броди. Да, Броди беше клучен лик во првите две сезони, суштински аспект на кој се темелеше серијата, меѓутоа продуцентите решиле дека сепак главниот фокус е националната безбедност, без разлика од каде доаѓа заканата. Уште не проверив зошто се случи тој исчекор, но после толку години, веќе е небитно. Додека Homeland успева да го одржи задоволителното ниво на квалитет, немам проблем. Предизивикот за приказна во која Броди е комплетно отсутен е секако голем, но кога успешно ќе се справиш со тоа, доаѓаш до мирна пловидба. Која некогаш e општ хаос во Исламабад. Ајде, ќе пробам без спојлери...

Постерот за четвртата сезона ми створи малку погрешни очекувања. Немав апсолутно никаква претстава за тоа што ме очекува, па мислев дека има нешто поочигледно во постерот, дека Кери ќе се инфилтрира во некакви џихадистички ќелии, но промашените сугестии ми приредија уште позабавни моменти. Трудот за да се даде некаква цврста причина на сезоната е очигледен, па провокативниот фактор и целата контроверзија се вклопуваат природно и покрај тоа што во неколку наврати осетив дека можеби ќе стапнат во некоја евтино исфорсирана територија, чисто за да се задржи шокирачката вредност. Но, Homeland не се служи со такви проѕирни трикови, туку сите делчиња совршено се вклопуваат.

Самиот почеток директно го разнишува американскиот столб на полу-непријателската територија, со воздушен напад на свадба каде што мета е озогласен терорист кој можеби не ни бил воопшто таму, а е причината за огромна колатерална штета и заебан автогол. Пресвртите демнат од секое ќоше на тензичната приказна, интригите се забиени во секоја пора од размрданите структури на ЦИА и ИСИ, па буквално не можеш мирно да издишиш. Пламенот е многу поинтензивен него претходно, па сите мерки се целосно оправдани. Можам да замислам колку добро телевизиско искуство било ова за сите што чекале по една недела за нова епизода.

Клер Дејнс е моментално најдобрата актерка во серија. Ликот што го глуми е премногу комплексен и бара само посветен талент што ќе може да го пренесе толку језиво реално. Дејнс е феноменална и брилијатно се носи со сите потресни пластови од биполарната, често нестабилна Кери. Квин (Руперт Френд) е потребната рамнотежа во критични моменти, лик што осуството на Броди го прави неприметно и ја зацврстува траекторијата по која сега шиба Homeland. Не дека не беше битен и пред тоа, меѓутоа го доживував повеќе како позадински лик, без оглед на тоа што беше во фокусот на некои клучни случувања. Овде е целосно искористен и прописно истретиран. Се надевам дека и во следната сезона го добива истото внимание.

Некои ликови беа жртвувани за атер на приказната, ефектот е секако постигнат, особено ако си успеал доволно да се приврзеш. Други висеа на работ повеќе пати, да не ми беше познато кој продолжува понатаму, веројатно ќе фрлав со чевли кон телевизорот. Сè на сè, одлично. Многу подобро од што можев некогаш да замислам.

Иднината на Alien

Официјално е. Ридли Скот сосема го изгуби умот. Чекај, чекај, не ме гаси, ислушај ме. Пред неколку месеци, Нил Бломкемп имаше убава замисла за продолжение на Alien, која требаше да ги игнорира третиот и четвртиот дел, да ја врати Рипли и малку да ја живне франшизата. Ридли Скот требаше паралелно да си работи на Prometheus продолжението, носејќи го во сосема друга насока. Нешто подоцна, Бломкемп ја разниша довербата со просечниот Chappie, а Скот понесен од успехот на The Martian, реши дека Prometheus 2 сепак ќе биде Alien филм што ќе се вика Alien: Paradise Lost. Бломкепм е моментално надвор од сликата, истиснат од Скот кој делува како мало дете што откако дало играчка на друго кое повеќе се забавува со неа, инаетчиски му ја граба назад. 

Новиот Alien на Ридли Скот ќе се вика Alien: Covenant, ако ова му е воопшто конечното име, и го најавува за октомври 2017. Приказната наводно конечно ќе се врзе со првиот Alien, а ќе го следи екипажот на колонијалниот брод "Covenant" кој во неоткриен дел од вселената мисли дека нашол некаков рај, за да испадне дека сè што затекнале е мрачен, опасен свет со Мајкл Фасбендер како единствен преживеан. Веќе задремав од преџваканите идеи што Скот ги имал за вториот Prometheus и тоа што му дошло на памет додека ги разгледувал оние на Бломкемп. Премногу алчно и арогатно делува целото ова за да успее како што треба. Од каде таа самодоверба дека ќе направи пак ваков добар филм, од успехот на The Martian? Филм што студиото му го има протнато додека гребел по тепих борејќи се со пистелската блокада за ова што сега планира да го прави? Факт е дека уште има цврст кредибилитет за влечење конци, но тоа не е никаква гаранција за успешно достигнување.

Штета ако ова ги уништи шансите за филмот на Бломкемп. Не можеше да му ја промашиш возбудата што ја имаше околу филмот, и баш поради тоа мислам дека неговиот Alien ќе испаднеше подобро отколку исфорсираниве обиди на изгубениот повозрасен господин, дури и ако го оставиш квалитетот на Chappie во пресметката. Види, никој не бара Alien и Aliens, тие филмови веќе се направени. Но, попрво пак би гледал како Рипли бега од Ксеноморфи со уште неколку несреќници, отколку Ридли Скот да ми го објаснува нивното потекло. Луѓе, човеков прави Blade Runner 2 со Рајан Гослинг, побогу...

Низ дискографијата на Еминем: Recovery

Една година по транзитивниот сомнителен Relapse, доаѓа Recovery. Како што сугерира и самиот наслов, ова е конечното "оздравување" на Еминем, по години висење на работ од тешки зависности, соочувањето со смртта на најдобриот другар и вториот развод со Ким. Маршал повторно се потпира на неговата генијална иновативност, наспроти шокантните провокации кои ја натераа критиката да гледа со потсмев на Relapse, не забележувајќи што навистина се крие зад тој материјал. Хороркор елементите се комплетно отсутни од Recovery, фузијата со Слим Шејди е доведена до степен да е невозможно јасно да се диференцира, а Дре е заменет со неколку други продуценти одговорни за звукот кој за првпат навлегува во некои посериозни поп води. Оттаму и соработката со Ријана, нешто што веројатно никогаш не би се случило доколку Еминем би го имал стариот мајндсет.

Секогаш е за поздрав кога некој храбро ќе почне да експериментира со свеж звук, а уште повеќе кога крајниот резултат ќе биде толку задоволителен. Покрај тоа, ваквиот чекор е сосема логичен, зошто веќе не e ни толку млад за да успеат приказни каде што му прди во лице на учителот. Во главно, Recovery нуди поинаква перспектива на настаните кои довеле до Relapse. Првпат искрено зборува за смртта на Пруф, се извинува за претходните два албуми и ветува дека ова е неговата конечна форма. И, Ким добива свое место на албумот. Доколку го отфрлиме двојното значење на "25 to Life", Ким е пристуна во интроспективната елегија "Going Through Changes" , една од најдобрите ствари на Recovery, каде што на ќерките им се обраќа со "I still love your mother, that'll never change / Think about her every day, we just could never get it together, hey" и продолжува несвојствено да носталгичари. 

Но, лутиот Еминем е далеку од загубен во емотивно торнадо, туку гневот има нова мета. Не себе или потесната дисфункционална фамилија, туку кон оние што што прерано го отпишале од сцената, а има и по некоја мизогинистичка закачка чисто колку да потсети со кого си имаш работа. Самиот албум отвара така, со "Cold Wind Blows" и "On Fire" каде што нема да ти дозволи да заборавиш зошто е најдобриот жив рапер, без разлика што упорно се воздржуваш да го признаеш тоа. Додека се опоравуваш од "Won't Back Down", доаѓа уште една чудна соработка со Лил Вејн, "No Love". Океј, сите го мразиме Лил Вејн и е уште посмешен кога ќе го ставиш на иста трака со Еминем, но некако белото копиле успева да ги има најдобрите стихови на тие соработки. Не ни мораш да го тргнеш Лил Вејн за да биде една од најмоќните траки на албумот. Лирички, целиот Recovery е бесмилосен тенк што гази низ лешови. На неколку места си особено збунет додека се држиш за уста. Како може да е толку добар? 

Албумот има неколку филери што ги премотувам некогаш, пример "Seduction" која наводно ја содржи истата метафора како "25 to Life", но како целина е одличен. Во зависност од кој ден од неделата ќе ме прашаш, би ти одговорил дека ова ми е омилениот албум од Еминем. Не е хит за хит како The Eminem Show, енергијата е различна, но прецизно погодува онаму каде што нишани.

Recovery е темелот на онаа самодоверба која подоцна ќе добие божествен статус на MMLP2. Ретко кој артист добива ваква втора шанса во кариерата, а Еминем со албумот успешно ја користи кон ново издигнување. Мејнстрим рапот е сменет од раните денови на Слим Шејди, но денес не е тука за да се пробива, туку да ја одбрани позицијата градена со години.

Ant-Маn (2015)

Мислев дека конечниот колапс на Марвеловиот рецепт за правење суперхеројски филмови беше Age of Ultron. Не само што не се потруди да исплива од клишеата, туку удобно се потпре на нив, а виспрените дијалози ги замени со досадна акција и не покажа никаков напор да чепне под површината. Разочарувачка реализација што сосема заборави на намерите кои ги покажа со првиот Iron Man и некако ќефски ги третираше во следните неколку филмови. За Ant-Man веќе го имав напуштено возот кој насетив дека не се движи во безбедна насока, па сега месеци подоцна можам да мавтам кон катастрофата од сигурно. 

Разбирам дека е филм, меѓутоа навредливо е кога во замена за блага забава побарано е од тебе да си ја спуштиш интелигенцијата за да може да те намагарчи. Еве, дури и да се решиш да го простиш безобразното кршење на правилата на универзумот кој самиот филм ги поставува, да ја игнорираш физиката карактеристична за цртани филмови, пак е преполн со фекалии и ужива во обидите да ти нацрта смешни бркови со истите. Сценариото е тажно мрзливо, дијалозите развлекуваат неколку исти муабети раскажани со различни зборови, а мотивите на ликовите се толку шаблонски што нема потреба воопшто да зборуваат за можеш да ги превидиш.

Сè што се случува во Ant-Man e за сметка на шарените ефекти. Во еден момент поставува некои закони за како функционираат нештата, следниот веќе ги игнорира за да се случи некоја сцена за која некој проценил дека ќе биде интересна за публиката. Не дека ова е прва ваква појава, но кога гледаш дека не постои никаков труд за прикривање на трагите од лошите сценаристи, резултатите се очајно дебилна шарада.

Пол Рад очигледно се забавува и вреден е со тие неколку листови што му ги дале за дијалогот, Мајкл Даглас иако е океј, изгледа како воопшто да нема поим што се случува и во каков филм го однела професијата, а Еванџелин Лили жалосно се тетрави да блесне во нешто за кое менаџерот ја советувал дека ова ќе е добро за нејзината кариера. Популарно ќе биде ова Лили, дај сè од себе. Не, ќе бидеш многу порелеватна отколку во The Hobbit, само глуми дека трогателно плачеш во оваа сцена и импровизирај некаков дијалог, нашите сценаристи отидоа на доктор зошто ги заболе за филмов. Ужас. 

Единствената забава што ми ја пружи Ant-Man е погодувањето на следната сцена и сеирот на милиони луѓе што се убедени дека ова е добро. Дека Марвел градат некаква огромна слика и покрај тоа што го донеле најевтиниот Авенџер да форсира поврзување на делчиња кои можеби и не припаѓаат заедно. Ова е дното за франшизата, се надевам дека и точката каде што овој глупав суперхеројски тренд ќе почне да чекори кон сигурна смрт. Доста е веќе со изметоциве.

Секогаш е "уште една Hearthstone"

Никогаш не успеав да заглавам на Hearthstone како оние што ги запоставија фамилиите за нешто што едвај е Warcraft. Ја играв бетата некое време и од тогаш до пред некоја недела, немав изигирано повеќе од триесетина партии. Далеку сум од фаза во која би требало да заплачам за помош, ама знае да замириса на изгорен тост што ќе ме потсети дека сум заредил повеќе партии по ред отколку што бил планот. Партиите се кратки и брзи, а удобниот амбиент и забавниот фактор на гејмплејот лесно може да повлечат хронична зависност, па така што ќе се затекнеш заглавен со саати, дури и откако ќе ги комплетираш дневните квестови. 

Лани воведоа и "соло авантури" каде што играш со компјутерски противници сместени на познати World of Warcraft локации, како Naxxramas, Blackrock Mountain, најновата авантура The League of Explorers излезе пред некој ден. Авантурите нудат нови сетови на карти од кои дел се добиваат по нивно комплетирање. Секој авантура може да се купи со вистински пари по цена за која уште не сум доволно навлечен за да ја платам, па затоа го користам другиот начин, со златото кое го добивам од квестовите. Но, во моментов го чувам како алчен гоблин зошто планирам да пазарам бустери и да се фокусирам на арена, за да добијам карти со кои ќе ги појачам дековите да не бидат базирани само на среќно влечење. Да, тотално не знам како да склопам асален дек со картиве што ги имам, а за стратегиите што евентуално ќе ми текнат дека би можеле да се интересни, немам карти. 

Hearthstone во моментов е дефинитивно најдобрата игра со карти што нема своја "картонска" верзија. Со тим од петнаесетина девелопери, Blizzard добија нов гигантски продукт кој денес брои над 40 милиони регистрирани играчи и барем пола милион обиди на други компании да станат дел од трендот со слични игри.