Аниме на месецот: Kabaneri of the Iron Fortress

Најјако ми е ова 'Аниме на месецот' на Crapwerk. Како секој месец да се претргнувам од гледање аниме серии, па сега ја издвојувам најдобрата. Можеби е крајно време да почнам да ги формулирам насловите посоодветно, пример, 'Аниме на последните две-три години' или нештo, зошто во последно време ретко доаѓам до аниме што ќе ми го задржи вниманието повеќе од неколку епизоди. Kabaneri of the Iron Fortress (Kōtetsujō no Kabaneri) успеа. Ми сервираше дванаесет епизоди што ги сркнав на два пати.

Има неколку работи што ги барам кај моето аниме, покрај очигледната нели, да има оргинална приказна. Не мора да се секогаш во ист пакет, ама сакам кога ќе ме затекне со помрачна нијанса и некаков сив морален контекст. Малку да ме растревожи. Другата опција е да е само чиста лесна забава, бонус ако има џиновски роботи, ама да се повеќе од реклама за играчки. Некогаш потребите и ќе ми се искомбинираат како со Neon Genesis Evangelion или Bokurano. Третото се секако филмовите на Ghibli студиото, кога покрај другото, сакам да си ја стоплам душата или да ми пораснат јајници. 

Kabaneri го исполнува оној критериум на забавно, акционо аниме. Нема големи идеи што ќе ти натежнат врз следните денови откако ќе завршиш со гледање, не индуцира егзистенцијални тегоби. Едноставно успева да биде кул. Зомби приказна сместена за време на индустриската револуција, каде што група преживеани од вирусот што ги претвора луѓето во чудовишта наречени Кабане, се обидува да најде раат во тврдини поврзани со железница. Практично, целото дејствие е сместено на oгромен воз кој се обидува да стигне до една таква тврдина. 

За да биде приказната нешто повеќе од класична зомби инвазија, постојат и ликови што серијата ги нарекува Кабанери, кои се имуни на вирусот и се еден од главните адути во борбата против тие со чија крв се извалкани армираните возови. Некои работи како режијата, преубавата анимација, кореографијата на битките и општо целиот стимпанк амбиент се толку добро изведени, што пристојно компензираат за главните ликови на кои пак им фали по некој слој за да се попривлечни. Океј сум и со финалето, кое приметив дека безобразно се плука во кружните отаку мастурбации. 

Си кликнавме со Kabaneri. Не знаев за што точно да се спремам, ама сум презадоволен од тоа што го добив. Темпото на почетокот е толку брзо, што од возбуда нема ни да приметиш дека си веќе до пола. А, тимот зад серијата веќе има изградено име и репутација, верувам дека точно знаеле што сакаат да постигнат, без разлика што многумина се разочарани. Тетсуро Араки позади себе ги има мојата засекогаш омилена Death Note, Highschool of the Dead, Attack on Titan и еден куп други од кои барем една епизода имам изгледано.

Со оглед на тоа што е неферски споредувано со Attack on Titan и публиката некако е поделена, па и негативно расположена, не знам каква е иднината на Kabaneri. Дванаесетте епизоди ми летнаа пребргу, сакав да видам повеќе од светот што го создава. Најавено е нешто ново за 2018, но во моментов нема информација дали ќе биде втора сезона или само долгометражен филм. Што и да прават, сакам да е со нови ликови, фино би било да се понуди ситуацијата во Kabaneri од друга перспектива.

The Beast from 20,000 Fathoms, предокот на Gojira

Една година пред Јапонците да го ослободат Годзила врз недолжните жители на Токио и да го крунисаат како вечниот "Крал на чудовиштата", американската кинематографија веќе имала свој џиновски ѕвер кој сеел хаос низ улиците на Њујорк. The Beast from 20,000 Fathoms не само што е директен предок и инспирација на Gojira (1954), туку е и филмот одговорен за цел жанр на подводни праисториски монструми разбудени од атомски експлозии. Иако денес можеби маргинализиран од мејнстримот, The Beast from 20,000 Fathoms е дефинитивно еден од најважните филмови во историјата на kaiju жанрот.

Изминативе денови додека чекам Shin Gojira да се појави со пристојна снимка, почнав пак да ги гледам јапонските стари Годзила филмови. Го гледав пак и американскиот римејк од 2014. Ќе се потрудам наскоро да ја обработам таа тема конечно, сега сакам да се фокусирам на тоа колку е добар The Beast from 20,000 Fathoms и колку е глупаво и чудно што сè уште никој не се охрабрил да сними римејк. Можеби ако ми се остварат пророштвата дека овој жанр е следниот голем Холивудски тренд, ќе нè нагостат со модерна верзија. 

Приказната, иако ги има корените на едно јапонско културно наследство, е малку поразлична од неговиот потомок. Барем перспективата од која е раскажана ги прави двата филмови различни. Сепак, точките во кои се допираат, како нуклеарните оружја и суптилната критика за нивното користење, се пристуни за да ги зајакнат нанемерните сличности. Иронично е како Јапонците го прифатиле овој филм и дошле до идеја нивното чудовиште да го симболизира хоророт од Хирошима и Нагасаки. Дури и работниот наслов на Gojira бил The Giant Monster From 20,000 Leages Under The Sea.

The Beast from 20,000 Fathoms не е толку сериозен со неговата анти-нуклеарна забелешка, повеќе се потпира на чиста забава со нерасонет диносаурус што одлепува во урбана средина. И, одличен е како таков. Веројатно повеќе по тие стандарди од 50-ти, ама се држи и денес, кога сме разгалени скапи и убави дигитални ефекти. Тогашната публика збеснала. Критикала велела дека филмот направил Кинг Конг да изгледа како обично шимпанзо. Со минимален буџет од 210,000 долари, за кратко време успеал да заработи цели пет милиони. 

Стоп-моушнот со кој е оживеан Редосаурусот, е дело на легендарниот Реј Херихаузен, тогаш најзвучното име во индустријата за специјални ефекти. Кога на некој ќе му притребало стоп-моушн анимација, ѕвонел кај Херихаузен. Лукас, Спилберг, Бартон, Питер Џексон и еден куп други, го наведуваат како инспирација за тоа што тие го создавале. Можеби денес не толку, но на тогашната публика, тоа што го правел Херихаузен со минијатури и кукли им било најдоброто нешто што го виделе во кино. Оттаму и успехот на филмот, нели. 

Баш размислував како е возможно Годзила да го изеде овој филм, па дури и да се наметне себе и кај американската публика некоја година подоцна. И ми текна, зошто е едноставно. Годзила. Годзила има име, идентитет и мит зад себе. Има нешто што го прави препознатлив. Не е само фиктивен вид на диносаурус. Во Gojira, селани му принесуваат жртви, долго пред научниците да дознаат за неговото постоење. Гради толку многу работи одеднаш, што не е чудо како останатите џиновски монструми му треперат од сенката. 

Сериозно сакам жанров да стане мејнстрим. Сакам сите тие чудовишта од 50-ти да се вратат денес и да ги исклоцаат Авенџерс надвор од кино. Можам да ги ценам сите вакви стари филмови поради шармантните идеи и практичните специјални ефекти, меѓутоа ми треба нешто ново за денешни стандарди. Нешто како Pacific Rim. Толку сум очаен што веројатно пак ќе го гледам Cloverfield и ќе пробувам да го засакам.

Последниот проблем на Шерлок

По скоро три години пауза поради други ангажмани на главните ѕвезди (или која и да е причината) и само една специјална епизода измеѓу, Sherlock конечно ја отвори вратата на Бејкер Стрит за нови случаи. Разгален од врвниот квалитет на претходните десет епизоди, секако дека очекував многу. Барем онолку колку да ми ја размрда мрзата што ми се створи во последно време кога станува збор за гледање серии. Не бев особено импресиониран од почеток на четвртата сезона. Првата епизода не само што беше просечна, туку приметив и дека нешто не е во ред со ликовите, приказната и начинот на кој се раскажува. До крајот на трета, веќе се чудев како серија за генијален детектив со интелектуални "супермоќи" се претвори во лимонада со семејни интриги и петпарачки пресврти.

Да сакав да гледам глуп Шерлок, ќе гледав Elementary. Ако ми беше до  Холивудски спектакли, ќе ги пуштев филмовите со Роберт Дауни Џуниор. Серијата ја сакав поради овој Шерлок лик и концепт. Она што го знаевме за него беше сосема доволно за да го прифатиме како таков. Зошто Мофат решил дека има потреба од траума и трагедија како позадина за неговиот начин на делување, не ми е јасно. Дали ова го правеа годиниве додека серијата паузираше? Смислуваа како да го сместат Шерлок со негативец што се однесува како стриповски Џокер во разрушениот дом од детството "каде сè започнало"? Ова е најдоброто што можеа? Го погледнал ли некој сценариото уште еднаш пред да ги вклучат камерите?

Јасно ми е дека идејата на Мофат била да се даде една поинаква димензија на Шерлок.  Некаков подлабок емотивен контекст, можеби? Непотребно, зошто тоа беше присутно од самиот почеток на серијата, не толку директно сепак, меѓутоа секогаш се осеќаше дека Шерлок е повеќе од бездушен функционален социопат. Но, десет епизоди се премалку за ваков крупен "развој" на ликовите, особено кога мрзливо отскокнува во погрешен правец. Елементите од кои беше изградена серијата се доведени до непрепознатливост, иднината на следната сезона е неизвесна и навистина е жално доколку ова е тоа големото финале.

Проблемите на Sherlock не се само производ на оваа сезона, корените можеш да ги најдеш ако се вратиш малку наназад. Прво, серијата премногу рано се ослободи од Моријарти. Претпоставувам поради истата таа константна неизвесност и можност за повеќе епизоди, Моријарти мораше да се случи поскоро. Пристигна во вистинскиот момент, ја износи таа сезона и замина, веројатно оставајќи ги Мофат и екипата во креативен ќор-сокак. Не знам како поинаку да ја толкувам трансформацијата на најголемиот непријател на Шерлок во Џигсо од единаесетото продолжение на Saw.

Постхумното дејствување на Моријарти бргу стана заморно. Можеби со малку поинвентивен пристап ефектот би бил поголем. Меѓутоа, отидоа да таму да измислат тајна сестра на Шерлок, со способности кои ги засенуваат и неговите и тие на брат му Мајкрофт, чиј психопатски профил е комбинација на негативци кои сум навикнат да ги среќавам на некои други, поадекватни места. Разбирам и дека сакале предизвикот за Шерлок да го кренат некое ниво погоре, но овде е по цена на интегритетот на ликовите. Не само Шерлок, туку и Мајкрофт. Мајкрофт секогаш беше лик кој делува од сенка, исклучително моќен и со интелект кој се поклопува со оној на Шерлок, но со малку поинаков начин и мотив. Одличен беше дури и кога серијата го користеше како deus ex machina.

Она што е најнавредливо во "The Final Problem" епизодата е самата сестра, која патем Мофат ја смислил и покрај обемноста на материјалот излезен од умот на Артур Конан Дојл. Нејзината инспирација е смешно клишеизирана, а ситуациите во кои ги доведуваше ликовите и нивните реакции, беа комплетно несвојствени. Кога ќе ја додадеш и низата на контрадикции кои се дел од нејзините начини, целата логика останува покосена. А, ако поради нешто беше добра оваа серија, беше логичниот контекст, кој не секогаш беше во границите на реалноста, точно, но функционираше перфектно во сопствениот воспоставен систем на правила.

Ќе мора пак маратонски да ги изгледам претходните три сезони за да си го исчистам мозокот од ова извонредно срање. Поинаку не знам. Не барам нови епизоди, веќе има доволно. Штета што за серија која толку многу сакав да оди напред, сега навивам никој никогаш да не ја допре повторно. Дајте нешто друго.

Види такоѓе:

• Каде е Џесика Хајд?
• Кратко за третата сезона на Black Mirror

Миграција

Ако мора да издвојам еден единствен албум кој би го вртел до крајот на животот и ништо друго, тоа ќе биде Black Sands од Bonobo. Изминативе години не бев сигурен за ова. Секогаш е тешко да изолираш нешто како "омилено", вкусот ти се менува, еволуираш, откриваш нови, можеби повозбудливи ствари, па не е едноставно туку така самоуверено да лепиш етикети. Black Sands кај мене успеа да го помине тој "тест на времето", да отстои доволно долго и сите асоцијации, спомени и чувства од раните слушања да се претопат со други. Тука ја наоѓам убавината во тој албум, во начинот на кој секој пат, ако решам да му дозволам, успева да ми раскаже нова приказна.

Изминативе шест-седум години, Black Sands ми послужил како саундтрек на периодите низ кои сум поминувал. Без разлика какви, печатот бил удрен. Освен тоа, ми беше и една музичка лекција која ми ја создаде слух за жанр кој претходно ми звучеше некако туѓо. Кратко по таа прва впечатлива средба со Bonobo, прошетав низ целата дискографија на Сајмон Грин. Секој албум си има посебна емотивна тежина, меѓутоа секогаш најфасцинатно ми беше како успевал да го надгради звукот, а пак да е препознатлив.

The North Borders во 2013 го дочекав спремен. Феноменално звучеше тогаш, исто звучи и денеска. Но, барем кај мене, почесто ја црта истата слика од таа пролет. Не можам баш секоe преслушување да ја контролирам носталгијата која трешти од The North Borders. Има некои моменти што албумот ги има комплетно замрзнато во времето на кое припаѓа. Всушност, како и поголемиот дел од музиката која ја слушам, но разликата е што Bonobo континуирано ми свири во позадина со години во однос на останатото.

Годинава Сајмон Грин го објави Migration. Дванаесет нови композиции распоредени во еден час. Едвај го дочекав. Бев сигурен дека ќе биде квалитетно, ама ме интересираше во која насока и до кој степен ќе експериментира. Тизерите што беа објавувани кон крајот на минатата година ветуваа многу. Од малите парченца извадени од новите песни, до фотографиите на Нил Краг на омотот штракнати во Мохаве. Грин на Migration се обидува да создаде концепт со кој би истражувал луѓе и места и како нивниот идентитет се менува со текот на времето. Инспирацијата доаѓа од идејата за тоа каде навистина е домот на еден човек, и неговата фасцинација со тоа како може индивидуално да пренесеш влијание и искуство од едно место на светот на друго. 

Обично не пишувам за нова музика на денот откако ќе излезе без да дадам време да ми се наталожи, меѓутоа Migration веќе ми остави лична трага уште месец претходно. Не само целиот албум, туку пред воопшто да биде објавен "Break Apart" синглот. Дента кога Bonobo го објави тизерот, седев со татко ми без да знам дека тоа ми е последниот ден со него. "Break Apart" беше и последната дискусија што ја имавме. Како огромниот аудиофил кој беше, го пофали звукот и ми рече да го купам албумот на винил кога ќе излезе. За жал, не успеа да ја дочека ни целата песна. 

Migration, и покрај целата меланхолија што ја енкапсулира, изграден е од слоеви со малку пооптимистички, топол тон. Дури има и повеќе од тој размрдан денс поп призвук во кој Bonobo благо гази последниве неколку години. Но, перфектно е избалансиран за да звучи свежо, а во исто време да го зачува интегритетот на творештвото. Елеганцијата доаѓа од одличниот спој на органските инструменти со електроника и внимателниот избор на гости. Интересно е како го има позајмено Чет Фејкер (кој сега го користи вистинското име, Ник Марфи) од мејнстримот за "No Reason", во нешто што комплетно звучи како Bonobo, а во исто време посегнува и кон нова територија.

Успева да биде модерен и без да излезе премногу од рамките на жанрот, како што е чест пример со неговите колеги. Веројатно затоа и се двои сите овие години. Ако внимателно почнеш да ја споредуваш "Surface" со нешто од неговите рани албуми, ќе ти зазвучат како позадинска музика. Не дека се лоши, далеку од тоа, но талентот со кој се надополнува себе со секое наредно издание е евидентен. Потегот да ги искористи Innov Gnawa за "Bambro Koyo Ganda" e сосема прикладен во контекст на идејата за "истражување места". Изненадувачки, но функционира, и покрај тоа што e како излезено од албум на Leftfield.

Можеби намерно или мене така ми звучи, Migration се заокружува со одличен Black Sands дериват. "Figures" ги пресликува тие блиски емоции и спокојно те поздравува до следното издание. А, ако го слушаш албумот на рипит, ќе приметиш и дека врзува со насловната "Migration". Не престанав да се воодушевувам на албумов во последниве 24 саати. Сигурно ќе ми треба некој период за да го ставам некаде на листата со останатите Bonobo изданија, ама веќе имам багаж што Migration ќе треба да го износи низ времето.

Три сиромашни имитации на Alien

Деновиве приметувам дека е актуелен трејлерот за Alien: Covenant. Го изгледав неколку пати во обид да најдам нешто привлечно, меѓутоа секогаш ме оставаше само со разочарувачка воздишка. Изгледа како Ридли Скот да прави римејк на сам себе, измешан со Prometheus, само за да може да го продаде како свежа приказна. Зошто би сакал да го гледам ова? Само затоа што е ново? Верував дека Нил Бломкемп може да биде инвентивен, но очигледно неговата верзија на Alien ќе почека. Ако воопшто се случи нели, зошто малку се бавни новостите околу тоа.

Долго пред Ридли Скот да се труди да го сними истиот филм повторно и повторно, успехот и популарноста на првиот Alien инспирирале еден куп млади режисери да си ја пробаат шансата создавајќи нешто слично. Под "нешто слично" секако мислам на бесрамна копија на Alien, само со многу помал буџет. Во осумдесеттите, ова било честа практика, за што сведочат бројните шкартни имитации на сè што било популарно тогаш. Концепот на римејци и адаптации бил далеку од популарен, ама затоа Б-филм сцената на големо ги копирала успешните блокбастерски филмски остварувања.

Штанцале. Штанцале како македонско забавно порталче што штанца "10 знаци кои ќе ви откријат дека сте тотално Јарец во хороскоп" статии. Но, за разлика од нив, овие Alien испрдоци знаат да покажат квалитетна содржина во нивниот домен. Ако ништо друго, барем вредат за обидите. Можам да најдам некаква забава во нив, а особено што комплетно го задоволуваат мојот фетиш за хардвер во научно-фантастични филмови од 80-ти сместени во вселена. Скроз откачувам кога ќе видам сиви панели на брод, со милион шарени сијалички, копчиња, тастатури без симболи и CRT монитори со еднобоен текст. Ме раздразнува тој тип на "футуризам" во ваквите филмови и не можам да си помогнам. 

За оваа тура Alien имитации избрав три филмови. Два од нив, Galaxy of Terror и Forbidden World се продуцирани од легендарниот Роџер Корман, тип кој освен што е познат по нискобуџетни адаптации на Едгар Алан По и основање на култната продукциска куќа New World Pictures, бил ментор на режисери како Скорсезе, Рон Хауард, Копола и Џејмс Камерон. Дури доби и почесен Оскар пред некоја година за неговите достигнувања. Маргинализиран лик, меѓутоа има направено многу за филмската индустрија. Третиот филм е Creature, најмногу впечатлив поради улогата на Клаус Кински, актерот од римејкот на Nosferatu.

Galaxy of Terror (1981)

Galaxy of Terror, за разлика од сличните на него кои немаат проблем само да ја "позајмат" идејата на Alien каде што екипаж на вселенски брод е затворен во клаустрофобичен простор со грозоморно вонземско суштество, се обидува да биде оргинален. Да, сетингот е речиси ист, но овојпат не е едно суштество, туку секој член на екипажот е нападнат и убиен од нешто што е материјализирано од неговите најголеми стравови. Но, ете, никој на пример не се плаши за тоа како ќе си ја прехрани фамилијата или дали симпатијата го сака и него, туку нивните стравови се џиновски црви со пипци кои те силуваат до смрт. 

Иако со мал буџет, Galaxy of Terror изгледа пристојно. Има некои сцени на планетата каде што слетува екипажот и истражува древна вонземска пирамида кои би требало да те потсетат на LV-426, и не се воопшто лоши. Бонус поените за филмот одат и поради улогата на младиот Роберт Ингланд, години пред светот да го запознае како Фреди Кругер. Забавен факт за Galaxy of Terror е тоа што на филмот има работено и Џејмс Камерон, кој после неколку години ќе го режира Aliens. Чуден е животот, нели?

Forbidden World (1982)

Во некои држави познат како Mutant и Subject 20, филмот затвора малa екипа во научна лабораторија на пуста планета. Буџетот бил уште помал од Galaxy of Terror, па некои места морале да ги искористат истите сетови што ги дизајнирал Џејмс Камерон. Толку биле без пари што користеле снимки од уште еден филм на Корман, Battle Beyond the Stars, кој патем е рип-оф на погоди што. Дури има и роботче што помага на екипажот, кое го гасат кога "зборува премногу". Сигурен сум дека и тоа е остаток од некој претходен филм на Корман.

И, стварно се гледа дека биле сиромашни, ама знам зошто. Сите пари се фрлени на неколку просечни голи цицки. Forbidden World има повеќе непотребна голотија отколку Метаморфот (одлично име за суштеството, патем, стварно е кул звучи), кој патем изгледа како џиновски пајак со глава на Ксеноморф. Недостатокот на било каква тензија и финансии за да снимат сцени како мутантот го убива екипажот, го прават за нијанса постерилен од Galaxy of Terror. Исто така има и неподнослива музика која никако не се поклопува со сцените, но на моменти и самото тоа придонесува за ненамерниот хумор во филмот.

Creature (1985) 

Creature или Titan Find или зошто сите овие филмови имаат повеќе имиња, не ми е јасно. Мислам, не дека Alien не е Осми Путник во Југославија, ама сепак. Creature, за разлика од претходните два, испадна подобар, иако фокусот веќе ми беше опаднат. Не се гледаат вакви филмови по ред, меѓутоа овој успеа да ми го задржи вниманието и покрај тоа што мислев дека ќе го исклучам на пола. Од целава тројка филмови, овој е најблиску до амбиентот на Ридли Скот. Музиката, сетовите сe слични со оние на Nostromo, па дури и осветлувањето на сцените, се прилично солидна емулација. Барем во рамките на буџетот.

Ликовите не се толку нелогични, дури и актерите се трудат да глумат, оние кои, се разбира, не се Клаус Кински. Приказната е забавна, шаблноска, но сепак се обиделе да го изградат светот каде што се одвива, па ете еден фин плус. Ефектите не се воопшто лоши, сè до оној момент кога конечно во филмот ќе се појави суштеството кое изгледа како Ксеноморф костим склопен за косплеј, направен од картони за јајца и леплива трака. Истите луѓе зад ефектите во Creature, следната година работеле и на ефектите во Aliens.

Batman: I Am Suicide на Том Кинг

Чим сум седнал да пишувам за наслови од кобниот DC Rebirth, тоа значи дека работите таму конечно почнале да се менуваат кон подобро. Не сите, ама барем оние што најмногу ме разочараа. А, кога посветувам пост на Batman наслов, убедливо најлошиот серијал од "преродбава" на DC, треба да е јасно дека Том Кинг успеал да го заслужи тоа и за момент да ми ја врати довербата. Првите два арка со Готам и Monster Men беа катастрофални. Да ги платев на хартија, веројатно ќе си го имав пресечено гркланот со рабовите до сега. 

I Am Suicide е различен арк. Заврши минатиот месец и ги опфаќа броевите #09-#13, со што дел од приказната се пренесува и во последниот, 14-ти број, меѓутоа тоа не е толку важно сега. Исто како што приказната во овие пет броеви суптилно се обидува да се врзе со тековниот Justice League VS Suicide Squad кросовер настан, или барем да го најави. Не знам што се случува таму ни кога хронолошки е почнато, а и не планирам да дознаам во скоро време. Важното е дека Бетмен заминува на мисија по барање на Аманда Волер, на која составува тим сличен на Суисајд Сквод за да "се види" со Бејн. 

Претежно акциона приказна, но со тон кој најпосле навлегува во суштината на Бетмен, онака како што недостасуваше во целово Rebirth срање. Си го сакам мојот Бетмен интроспективен, ја сакам неговата динамика со ликови како Кетвоман кои му го оплеменуваат карактерот и методите, а Том Кинг во I Am Suicide одлично го третира тоа. Но, наместо внатрешните монолози на Бетмен како чест метод преку кој гледаш што се случува со човекот во костим на џиновски лилјак, Кинг овде користи писма кои ги разменуваат Брус Вејн и Селина. 

Иако претежно на различната страна на делување, Бетмен и Кетвоман не се толку различни. Том Кинг итро ги потенцира оние точки каде што се допираат и зошто нивната полу-функционална врска е толку моќна и како успева да се протне и со поромантичен тон. Брус ги преиспитува неговите методи, ги гледа од перспектива на неговите родители кои веројатно само би се смееле доколку чујат за возрасен маж кој се облекува како лилјак и мисли дека ако доволно силно удри во криминалот, ќе го уништи засекогаш. 

Сите знаеме зошто Бетмен е Бетмен, но Кинг нуди една перспектива која не сум ја сретнал до сега. Нешто за кое Брус верува дека само Селина може да го види и разбере и барем за кратко двајцата да ја занемарат дуалноста. Освен тоа, Кинг го продлабочува и светот на малиот Брус Вејн, за кој првпат дознавам дека имал обид за самоубиство по смртта на неговите родители. Паралелно со интимната нарација, во I Am Suicide се одвива и брутална акција која е раскажана речиси без зборови. Цртежите на Микел Јанин се живописни, детални и често користи и по две страни за една сцена. Кобинацијата на две приказни кои се движат со различен вид на нарација е совршена, правејќи го аркот еден од најдобрите до сега од досадниот DC Rebirth.

Улогата на Бејн е повеќе површна отколку што очекував, но очигледно е дека главниот столб се Брус и Селина. Секако, присутни се елементи директно повикани од Knightfall, меѓутоа претежно за Бетмен да може да се присети на уште едно трауматско искуство од неговото минато. Фокусот е сосема друг, освен ако нешто пропуштам, а го има во Justice League VS Suicide Squad. Сепак, кога ќе го погледнам #14 и она што веројатно ме чека во следните броеви, јасно е што била целта и ете, постигната е. Едвај чекам I Am Suicide да биде собрано во колекција. Доволно е вредно за да се поседува на хартија.

Види такоѓе: 

• Batman: Earth One на Џеф Џонс и Гери Френк 
• Batman: Hush на Џеф Лоуб и Џим Ли
• Пост-Endgame Бетмен пост 
• Batman Eternal 
• Batman: The Killing Joke на Алан Мур