Глупостите на Marvel со Captain America

Дента кога DC го почнаа Rebirth, Marvel решија да се обидат да ја израмнат галамата на стрип публиката со тоа што Стив Роџерс го направија таен агент на Хидра. Според Ник Спенсер, сценаристот на овие триесетина смешни страници на Captain America: Steve Rogers #1, Кеп отсекогаш бил Хидра. Сите овие години. Тајно работел за нивната кауза и покрај тоа што ликот 75 години претставува нешто сосема спротивно. Истиот тој Кеп што во 1941 му има удрено бокс на Хитлер. Јас да сум духот на Џек Кирби (Евреин, патем) не би го оставил Спенсер око да склопи. Не зошто се занесува со историјата и идеологијата на ликот, туку зошто мислел дека баш ова е добра идеја. Не само него, цел Marvel има да осеќа паранормални активности.

Ваквите колосални промени на етаблирани ликови не се некој нов трик, се случувале отсекогаш. Функционираат кога умира Супермен, кога Бејн му ја крши кичмата на Бетмен, дури и Кеп кога умира. Издавачите секогаш наоѓаат начин да го вратат континуитетот во "нормала", да, сигурен сум дека истото ќе се случи и сега. Но, вакви промени треба да остават нешто што нема да изгледа како евтина сензационалистичка финта. Ова со Кеп е баш такво. Се крена цел интернет ко некој да им ги запалил старите Captain America стрипови. Не е онака си седиш еден ден, си читаш Кеп стрип и ти се распаѓа во раце зошто некој одлучил дека бил злобен нацист цело време. Само е ужасно глупаво.

Уште па Спенсер тврди дека ова не е клон, не е Роџерс со испран мозок, не е некоја сила што е одговорна за неговите акции, туку дека е навистина тој. Ајде важи, еј. За неколку месеци (или веќе во следниот број што секако нема да го читам) ќе има некое слично објаснување што ќе е уште полошо од овој "пресврт". Ја постигнаа целта, се зборува секаде за ова. Само не гледам зошто ваков потег, освен за создавање бука со цел да се наруши онаа на конкуренцијата. Продаваат подобро од DC зошто филмовите им се подобри од тие на DC. Не верувам дека имаат потреба од вакви срања за зголемување продажба и покрај тоа што стриповите последниве години им се тапа.

Затоа повеќе читам DC. Marvel се жива досада. Зевање. Особено онаа линија кога ги почнаа насловите од #1 со тоа Marvel NOW!. Последното забавно беше Infinity, можеби. Но, со оглед на тоа дека не се сеќавам на ништо што се случуваше таму, јасно е колку бил силен впечатокот. На други наслови не ни можам да се присетам. Само тековниот Daredevil на Чарлс Соул и Daredevil / Punisher ги следам. Тие се океј.

Почетокот на DC Rebirth

Морам уште на почеток да предупредам за грозни спојлери надолу. Текстот не е целосна деконструкција на DC Rebirth #1, меѓутоа е полн со детали кои би можеле да ти го нарушат уживањето при читањето на еден од најдобрите наслови некогаш создадени. Да, DC генијално го изведоа ова. Моќен и емотивен третман, баш како што заслужува нешто со вакви пропорции. Ова е веројатно тоа ниво кое се обидуваа да го достигнат последните неколку години и конечно им успеа. Еден од оние стрипови што сакаш да ги прочиташ пак отпочеток во моментот кога ги затвориш. Rebirth од денес ми е уште еден пример за "причината" поради која читам стрипови воопшто. Дозволи си го искуството, не читај надолу без претходно да го имаш прочитано Rebirth.

52 универзумот на DC официјално престана да постои. Си замина така како што се создаде, а парчињата кои останаа од него, од оваа недела се преточени во Rebirth. Велам преточени, бидејќи Rebirth не е "ресетирање" во онаа класична смисла. Иако претендира да биде голем исчекор во една попозната, традицонална насока, гради врз темелите кои беа поставени токму во 52, истовремено обидувајќи се да воведе некои нови, свежи елементи. Или барем, делумно да ги редефинира тие од пред Flashpoint.

Џеф Џонс експлицитно го прави токму тоа во овој прв специјален број. DC Rebirth #1 почнува со Воли Вест, третиот Флеш. По настаните во Flashpoint, Воли останува заглавен во Speed Force-от (како да го преведам ова без да се превиткам од болка? Режија?) и некако успева да се најде во 52 универзумот. Светот му е познат, но не е неговиот. DC се погрижија сосема да го исклучат Воли Вест од Новите 52, a Џонс тоа го користи за метафорично да ја прикаже перспективата на читателите кои не беа задоволни со овој универзум. Но, присуството на Воли Вест е повеќе од "признавање на грешките" на DC.

Воли е на некој начин точката каде што се преклопува мултиверзумот. Единствениот кој знае дека нешто не е во ред со местото на кое се наоѓа. Не само тоа, туку и дека креирањето на тој универзум не е случајно, дека се заканува нешто големо и мрачно. Воли полека го губи времето, па пред засекогаш да престане да постои се обидува да ги исконтактира тие што некогаш ги познавал. Да му помогнат, да го слушнат неговото предупредување и буквално, физички да го извлечат од енергијата која полека го уништува. Но, никој во овој универзум не се сеќава на Воли. 

Ниту Бетмен го препознава, а ни неговата некогашна девојка Линда Парк. Се обидува кај Сајборг, кај Најтвинг, но сите го гледаат како дух. Сфаќа дека во 52 универузмот постои и друга верзија на него. Пред да се откаже и соочи со сопствениот крај, заминува кај Бери Ален само за да се поздрави. Низ неколку емотивни страници, доколку тие претходно не успеаа да ти предизвикаат грутка во грло, Бери успева да се сети на Воли и да му помогне. Веројатно понатаму и други ликови ќе почнат да се сеќаваат на претходниот универзум и живот. Да, почетниов Rebirth е генерално фокусиран на Воли и неговото искускување на 52 универзумот, но Џеф Џонс секако не запира тука. 

Има уште неколку "исправки" на овој универзум кои допрва ќе треба да видиме како ќе се одвиваат, а започнаа уште со последните броеви на Justice League (#50) и Superman (#52) од Новите 52. Не ги читав редовно, а бидејќи Rebirth ме "предупреди" да се запознаам со содржината, ги пролистав отпосле. Тотално не сконтав што точно се случува во Justice League, но таму требаше да биде откриен идентитетот на Џокер. Наместо тоа, се откри само дека во 52 универзумот постеле три различни Џокери. Не сум нешто посебно воодушевен од ова "големо откритие", но контекстуално, некако прави смисла.

Многу позабавно ми е тоа што се случи со Супермен. На кратко, го убија. Нема веќе Супермен од 52, туку само оној од Lois & Clark кој е дојден и онака од друг покласичен универзум. Со оглед на тоа што ова е единствениот тековен наслов на DC што го читам во последно време, пресреќен сум за оваа одлука. Ако овој Супермен остане како единствен во освежениов унверзум ќе биде интересно. 

Сепак, можеби најважната и најмадеста одлука на Џим Ли или кој и да ги повлекол стварите за ова е вклучувањето на Watchmen во целото ова. Факинг Watchmen, еј. Така завршува Rebirth. Нели е малку... чудно тоа? Никогаш не било тоа дел од овој тип на стриповски свет, не мислам дека тие ликови припаѓаат тука, колку и да е кул начинот на кој Rebirth настаните се врзуваат со нив. Ако нешто клизне во новава стриповска линија, тоа може да е баш ова и покрај тоа што предвидувањата ми се оптимистички. Го замислувам и Алан Мур како превртува маса негде. Извини Алан Мур. 

Следната недела почнуваат редовните наслови. Ќе ги следам колку што ќе можам. Сигурен сум дека ќе има и помалку квалитетни, така што веројатно тие ќе ги филтрирам или ќе ги оставам за маратонско читање ако не ме привлечат со првиот број. Ова со специјалниов број е премногу ветувачки. Дури страшно е колку многу.

Х-Mеn: Аpocalypse (2016)

Првата реакција на некој од последните трејлери за X-Men: Apocalypse ми беше некоја варијанта на "Зошто не сме сите паднати на земја со пена од уста на ова?". Изгледаше толку грандиозно и стегнато што за момент заборавив на една многу важна ствар. Никогаш не дозволувај надежта да дојде од трејлери, освен ако не се за Warcraft филм. За среќа, немав ни многу време да претам на под од возбуда и големи очекувања, и покрај тоа што Days of Future Past некои моменти ги погоди толку добро и немаше да биде чудно доколку влезев во кино така понаострен. 

Почетокот на X-Men: Apocalypse е стварно воодушевувачки. Преплетот на митологијата од вистинскиот свет со оној каде што мутантите го дишат истиот воздух е маестрален. Основата за "најголемиот" X-Men филм до сега е толку добро поставена што не знаеш на кој египетски бог попрво да му се заблагодариш. Дали е Брајан Сингер египетски бог можеби, кој после шестнаесет години од почетокот на оваа филмска франшиза нашол начин како да ѝ даде вечно место во кинематографската историја? Па, не баш.

Тој велелепен почеток на филмот трае долго. Всушност никогаш не ни завршува. X-Men Apocalypse е два саата почеток. После еден саат кога си ги избришав лигите од кратката дремка, уште почнуваше. Ен Саба Нур не беше почнат со уништување на светот кој од некоја непозната причина толку многу му пречеше, Ксавиер уште имаше фризура како Зијадин Села и Санса продолжи да биде Џин Греј. Сериозно, од Фамке Јансен спаднавме на Санса Старк сега? Разбирам дека е популарна и дека Брајан Сингер се грижи само машките да му се убави во филмовите, ама брату, не ме заебавај. Санса Старк Џин Греј? Некогаш убавината мора да биде надворешна, озбилно. 

Му реков на Наум да ме разбуди кога филмот ќе стане интересен. Се разбудив на сцена со Квиксилвер каде што пак времето е забавено како во Days of Future Past и практично се одвива истата ситуација само што трае многу подолго, безуспешно обидувајќи се да ја повтори магијата. Тука некаде станува јасно дека X-Men: Apocalypse има многу повеќе од една слепа улица каде што е изгубено темпото, динамиката и акцијата. 

Ликови со кои Брајан Сингер не успеал да ја прогресира приказната во моментот, се тргнати на страна и не прават ништо. Ги снемува или стојат во место. Кога ќе се појават, практично го прават истото што го правеле во сите претходни филмови со едвај нешто свежо и интересно за да не потсети дека ги гледаме во поинаква ситуација. Новите варијанти на некои што првпат се појавуваат во овој млад ресетиран универзум апсолутно не прават никаква разлика. Најткролер и Ејнџел се само неискористен потенцијал што тапка во место и ја чека "финалната битка". А, и самиот Апокалипс ги повторува истите реплики, иако ова му е првото филмско појавување. И, колку пати Професорот треба да го потсети Магнето дека има добро во него? Не беше доволно во филмов, па мораше и со флешбеци од претходните?

По една фина акциона сцена некаде во втората половина (единствената до таа точка на филмот), X-Men: Apocalypse го враќа истото неподносливо темпо каде што гради за самото финале. Тоа пак е од оние што најмногу ме нервираат. Нели престанаа да прават такви битки? Разрушен град, десетина костимирани скокаат и рипаат насекаде, камерата се движи премногу брзо за да можеш да се фокусираш на било што, CGI партали летаат насекаде и на крајот добрите победуваат. Ужас. Влегов во кино со коса. За споредба, на младиот Ксавиер му требаа три филма за да му падне.

Види такоѓе: 

• Суперхеројска Антологија

Гледам Флеш

Во ред. Навечер кога сите ќе заспијат, се мотам во едно црвено ќебе и гледам The Flash. Да, новава The Flash серија, за која две години зборам дека е за девојчиња и тинејџери. Ова трае околу еден месец веќе. Ја изгледав првата сезона. Морав да признаам за да ми олесни. Да, знае да е лоша, но е и крајно забавна во исто време. Не е Daredevil, не е Breaking Bad, нема да ти го смени животот, меѓутоа ако ти се гледа нешто лабаво пред спиење, ова е тоа "виновно задоволство". Како цртан филм е. Ликовите, науката, логиката, дијалозите, сè е така наивно и детски. И, супер е ако ја прифатиш како таква.

До "Out of Time" епизодата не ни приметив дека има арк целата сезона. Добар дел од епизодите ги заспивав и не ги продолжував следниот ден. Но, "Out of Time" тотално ме завлече. Ми стави патување низ време на тацна и ги сркав следните неколку епизоди во среде ноќ, поспан и замижан со едно око. Тогаш сконтав дека и покрај просечната реализација на серијата, има некаква поголема слика во позадина. Можеби е изведена малку тромаво, но функционира. Првпат осетив некоја тензија во приказната и се соочив со мојата љубов кон ликовите чии имиња имав проблем да ги запамтам претходно. 

Кога ќе се научиш да ја сакаш серијата, тогаш ги гледаш сите детали кои на површината изгледаат безначајно. Дури и кога се обичен фан сервис во вид на референци кон поп култура. Сиско, покрај тоа што има оружје склопено за секој негативец пет минути откако ќе се појави во епизодата, има и еден куп реплики што некогаш ќе намигнат кон публиката. Јасно ми е дека The Flash дели гледачи со други серии и филмови, само што некогаш делува премногу евтино кога експлицитно ќе го нагласат. Но, од друга страна има фан сервис моменти што се сосема океј. Татко му на Бери е Флеш од оргиналната серија, Марк Хамил е исто така Трикстер од таму, а ги има и браќата Скофилд од Prison Break. И, кул е кога тие ликови ќе станат "свесни" за нивното место во поп културата и како публиката ги перцепира. 

Имаше и еден таков момент со Брендон Рут (Супермен од Superman Returns, разбирам ако никој не се сеќава на филмот) кој во овој универзум овде е Атом. Пред да слета, ликовите се прашуваат дали е птица или авион. Такво суптилно кршење на "четвртиот ѕид" е сосема во ред. Симпатично е. Меѓутоа Сиско мора некогаш да ќути. Заморно е. Разбирам дека ликот е напишан така за да може публиката да се идентификува со него, ама тоа потенцирање на очигледното станува досадно после првите 117 пати. 

Покрај ликовите, развив толеранција и кон актерите. Можеби не се најталентираните што телевизијата ги има видено, но со оглед на концептот на серијата, подносливи се. Грент Гастин е одличен како Флеш. Немам нешто со кое можам да го споредам, меѓутоа успеа да ме убеди. Ајрис Вест уште не можам да ја сварам во целост, но претпоставувам дека ситуацијата на ликот до крајот на сезоната е одговорна за тоа. Или едноставно актерката нема харизма, ниту пак некаква хемија за да се носи со остатокот од екипата. 

Ќе продолжам и со втората сезона. Веќе е спремна за гледање, а финалето е следната недела. Всушност, ова мое заглавување со The Flash беше баш поради една епизода на Кевин Смит од втората сезона. Го сакам Кевин Смит и знам колку е фан. Толку беше возбуден околу режирањето, што не можев да останам рамнодушен на тој ентузијазам. Планирав да ја гледам само таа епизода чисто за да видам што може да направи од ваков материјал. И, ете, се навлеков додека чекав да излезе. Сега ќе си ги гледам по ред до таму. Додека си ги јадам сите срања за серијата што ги кажав, се разбира.

Бидување Бетмобил

Ја имам Batman: Arkham Knight веќе еден месец и никако не може да ме убеди да седнам и да ја изиграм цела за неколку саати како претходните. На прв поглед изгледа како најдобрата игра од Arkham серијалот. Има феноменално филмско интро, приказната е интересна, борбите се подобрени и пофлуидни, графиката е најдоброто нешто што сум го видел од Wild Hunt навака. Паѓа дожд и му ја мокри наметката на Бетмен. Колку кул детал е тоа? Ги немам ни проблемите кои лани направија рилисот да се акне од ѕид. Тогаш беше лошо, онака, криминалец ти ги убива родителите лошо. Сега е океј, но...

Не можам да го возам ебаниот Бетмобил. Едноставно не. Не само што сум крајно трапав во игри каде што треба да управувам со возило, туку не можам баш да го прифатам овој гејмплеј што толку многу се потпира на тоа тенкот на Бетмен. Забавно е првите две минути, има јак "ијаааа" момент кога ќе се исфрлиш од седиштето во воздух... но, кога морам далечински да го управувам за со куката да повлечам лифт, станува досадно и напорно. Ми го крши целиот фазон на бидување Бетмен во игриве. Секоја мисија со Бетмобилот ми го руши удобниот тек на играњето и ме тера на зевање.

Да, Бетмен има и Бетмобил, јасно ми е тоа. Кул е Бетмобил. Само што таман ќе се внесам во прикрадување на неколку душмани кои треба да ги истребам еден по еден, ми доаѓа нешто за кое што ми треба глупавиот Бетмобил. Разбирам дека сакале да освежат со некоја нова фора, ама ова не функционира за мене. Подобрувањата на механиката која не вклучува оклопни возила се одлични. Во секоја игра постепено градеа врз нив и тука немам никави забелешки. Секогаш во Arkham игрите било добро кога имало "повеќе од истото", па дури и кога во четири игри Бетмен уште црта несмасен бет-симбол со експлозивниот гел.

Приказната ми е доволно занимлива за да продолжам да играм понатаму, меѓутоа со ова темпо би успеал да ја комплетирам некаде во 2018. Ми се свиѓаше тоа со Скеркроу во Ace Chemicals. Срипав од стол на халуцинациите на Бетмен и The Killing Joke моментот со Барбара, сакам да знам како ќе се развие драмата со Гордон. На крајот, сакам да знам и кој е Аркам Најт и зошто толку му се има наапано на Бетмен, па затоа ќе морам да ја извозам до крај. Бетмобил или не.

Види такоѓе:

• Бидување Бетмен во Arkham VR 
• Бидување Бетмен

Flashpoint на Џеф Џонс и Енди Кјуберт

Пред да почнам напорно да го дрвам со DC Rebirth, морам да се вратам на она што чиј исход го започнува 52 универзумот, Flashpoint на Џеф Џонс и Енди Кјуберт. Го читав непосредно после анимираниот филм од 2013 и инстантно си најде место во списокот на омилени стрипови. Одлепувам на фикција која се занимава со патување низ време и алтернативни реалности. Дај ми добра "што ако?" приказна и запрати како ми се стврднуваат брадавиците. Џеф Џонс сè ова го прави во Flashpoint. Главното случување од пет броја собрано во колекцијата го надополнуваат уште неколку наслови, ама од тие само Batman: Knight of Vengeance го имам читано. 

Бери Ален се буди во свет кој е малку поразличен од тој каде што последен пат бил буден. Мајка му е жива, татко му е починат, жена му Ајрис е со некој друг, а Флеш воопшто не ни постои. Не постојат ни Џастис Лиг, Аквамен и Вондер Воман го имаат спалено пола свет со војната помеѓу нивните кралства. Светот не знае ни за Супермен, а Бетмен е Томас Вејн кој ја одмазува смртта на Брус. Бери, лишен од својата моќ, единствената помош во овој свет ја гледа баш во Томас Вејн, единствениот "пријател" кој е сличен на тој од неговиот. Најголемиот херој во овој универзум е Сајборг, кој треба да го обедини светот и да ја спречи војната помеѓу Атлантида и Амазон.

Приказната на Томас Вејн е исто трагична како и онаа на Брус, но неговите начини на делување се многу побрутални. Ова е Бетмен што ќе те однесе на зграда и од таму ќе те фрли на местото каде што го изгубил синот. Но, и покрај нестабилноста и неконтролираниот гнев, под маската сепак се крие интелигентен Вејн кој ќе ја види вистината во она што Бери го тврди. Барем во името на Брус, кој е некаде жив во паралелен универзум. Џеф Џонс користи прилика од навидум акционен стрип, да создаде длабока емотивна приказна за пожртвуваност и трагедии, веројатно една од најдобрите што ги нуди медиумот. 

Не само што ќе го видиш ретка сцена со расплакан Брус Вејн, туку има и верзија на Супермен кој никогаш не видел сонце. Во овој универзум, кога паднала капсулата од Криптон во Метрополис, владата го заробила Кал-Ел и го држи затворен, исплашен и слаб. Ќе видиш делови и од другите DC универзуми додека Флеш патува низ времето за да го запре Риврс-Флеш кој е одговорен за целата оваа пиздарија. 

Џеф Џонс има необична моќ да направи да засакаш лик што претходно не ти бил претерано битен. Ако може да те натера Аквамен да го сфатиш сериозно или да уживаш во Џастис Лиг, тогаш Flashpoint слободно може да послужи како влезна Флеш дрога. Покрај тоа што обезбедува солиден третман на ликот, се занимава со доволно други познати ликови од DC, како и со повеќето универзуми во кои постојат. Дури и руши еден таков и создава нов. Причина плус за да се најде на секоја листа со "есенцијални DC Comics наслови".

Вечерно Diаblо III оргијашење

Сезоните во Diablo III се најдобриот изговор за нов херој и за искликување на слободно време кон карпал тунел синдром. Од перспективата на Blizzard, сезоните се начин на кој што ќе довлечаат назад на играта. Нов гол херој, нов почеток, нов прогрес и по некоја специјална "сезонска" награда за тоа "ново" да добие некоја ситна значајност. Но, дали е ситна? Шестата сезона почна пред десетина денови, па со Бојчо се искомбиниравме со свежите "сезонски" херои. Witch Doctor и Crusader. Не мора да погодуваш кој е кој, зошто се знае кој е лешперот што сака да мава од далеку.

Минатите две сезони играв Wizard и Demon Hunter. Witch Doctor ми беше логичниот избор за оваа. Освен тоа, немам играно Witch Doctor од раните денови, па никогаш не успеав да видам како се однесува на поголеми левели. Супер е. Има зомби кучиња и џиновско створење со него што ќе ги чистат непријателите и Бојчо да мисли дека играме заедно. Всушност, додека он тепа со неговиот Crusader и робовите на мојот вуду еким, јас во еден документ пишувам имиња за Diablo кланот што мора да биде оформен наскоро. До сега го запишав Funky Felchers, ама имам и некои други на ум. Цице е третиот човек што ни се приклучи вчера, така што полека се собира старата WoW екипа.

Супер е Diablo III co-op. Барем не мораш сам да поминуваш низ истото. Ете, лани игравме на PS4, дури влеговме и во Whimsyshire, ама некако ми е поудобно со маус, тастатура и преполна пепељара пред мене. Планот е сезонава да се пукне јако™, макар и со овие сесии од по еден саат што се случуваат секој втор ден. Diablo III, и општо целиот aRPG жанр си бара време кои никој не може да си го дозволи во моментов, ама си ветувам едно целодневно викендашко раскликување. 

Види такоѓе:

• Преглед на The Incredible Adventures of Van Helsing
• Назад на Torchlight II
• Зараза на месцот: Path of Exile

Саptain Аmеricа: Сivil War (2016)

Тоа што гледав филмска адаптација на Civil War ми е доказ дека никогаш не си престар за да веруваш во чуда. Скромната желба од пред осум години да ја видам приказната макар и како цртан филм денес е претворена во една реалност што се вика "најдобриот филм на Marvel Studios до сега". Идејата дивергира од хартијата каде што е родена, но е доволно испочитувана за Captain America: Civil War да функционира беспрекорно во контекст на медиумот, а и универзумот каде што егзистира. Битното е дека постои нова регулатива за костимираните душебрижници која не сите ја пречекуваат со восхит. Тоа е и причината за Кеп и Тони да се најдат на спротивните страни кои не се баш најрасположени разликите да ги решат со дијалог.

Верував дека Civil War ќе биде добар. Барем поради мојата вечна љубов кон стрипот. Она што не го очекував, е навидум доволно густата содржина да биде попрскана со детали кои ќе ја надополнат уште поелегантно, а притоа да изгледа природно и да ја одржи цврстината без да попушти по рабовите. Civil War е повеќе од Captain America филм. Во исто време е The Avengers, Iron Man и филм за сите оние херои кои не добија самостоен третман. Од десетина такви, има место за секого и филмот не изгледа воопшто присилено или пренатрупано. Вистинска мајсторија е да изманеврираш нешто вакво во два и пол часа без сопки. 

На наједноставен начин, Civil War го донесе Блек Пантер во Марвеловиот филмски универзум и го вклопи толку добро да се чувствуваш како отсекогаш да бил тука. Секако дека ќе добие самостоен филм, меѓутоа веќе неговата приказна и мотиви се доволно воспоставени за да биде дел од групното гушкање. Но, на веќе бесно залетаниот филм, дополнителната адреналинска инјекција доаѓа од Спајдермен. Кога повторно најавија Питер Паркер (трет во последниве десет години), зевав три дена од досада. Сега можам да се заколнам дека ова е најдобриот Спајдермен што се појавил на филм. Овие дваесетина минути овде се подобри од секоја негова претходна адаптација. 

Од друга страна, Вижн делумно отскокнува од "организираниот хаос" на Civil War. Не го сконтав во Age of Ultron, големи се шансите и да го преспав делот каде што го довлечкаа во филмот, а зошто не планирам да го гледам пак, ќе оставам да ме придобие со некое следно појавување. Ент-мен беше океј. За разлика од филмот. Очигледно некои од овие суперхерои подобро функционираат во мали количини, кога не се дел од самостоен филм. Ент-мен ми е од класата на Хокај и Фалкон. Како таков, одлично си го наоѓа сопственото место и тука. Отсуството на дел од Авенџерите речиси и да не се осеќа. Простор дефинитивно би имало и за нив, особено за Хулк, меѓутоа тоа е веќе финансиски предизвик. 

Civil War одлично го третира и акциониот дел. Пред сè, нели, ова е акционен филм. Уште во првата сцена со која почнува филмот веќе ти е јасно дека тој аспект е детално обработен. Брканиците, тепачките и општо целата кореграфија течат природно и реално, но доволно стриповски за сепак да го задржат духот на тоа што го гледаш. Ме држеа буден цело време, а тоа ми е особено битно. Според шаблонот, на крајот нели треба да има огромна акциона сцена со која кулминира филмот, па мило ми е што Civil War успеа да го заобиколи тоа. Или барем, да го протне посуптилно од претходно. 

Франшизата има иднина. Според новите играчи кои овој филм ги постави на теренот, изгледа солидно. Не знам колку имам снага за уште од ова, но ова малку ми ја врати довербата. Можеби нема да се нацртам прв во кино на Doctor Strange, ама затоа со задоволство би чекал четириесет минути во редица за пуканки за овој нов Спајдермен. Или Баки. Дајте му филм на Баки, прв сум кај и да треба.

Види такоѓе:

• Captain America: The First Avenger (2011)
• Captain America: The Winter Soldier (2014)
• Iron Man 3 (2013)
• The Avengers (2012)

Нешто како преглед на The Beginner's Guide

Кога Наум ми ја поклони The Beginner's Guide за роденден ми рече да ја чувам за некои лоши времиња. Знаеш, за денови кога бездната гледа во тебе. Играта излезе кон крајот на 2015 и е дело на Дејви Риден, шизикот зад генијалната The Stanley Parable. Успеав да заборавам на The Beginner's Guide додека не дојде вистинскиот момент. Не е некое "правило", искуството кое го заокружува The Beginner's Guide е стриктно субјективно, но избрав да се придржувам кон препораката. Дури и самиот Дејви не зборува за крајот на играта, комплетно е оставен на личното доживување и интерпретација. 

Но, главниот проблем околу The Beginner's Guide е што не можеш да кажеш многу за играта без да го расипеш доживувањето на некој друг. Поради тоа, не би навлегувал во (премногу) детали. Кратка е, трае околу час и половина, се игра во еден здив и од тебе единствено бара да бидеш фокусиран на нараторот, самиот Дејви. Интеракцијата е минимална, играта нема традиционална механика, практично се движиш низ свет создаден од мали, кратки апстрактни парчиња кои би требало да ти овозможат поглед во психата на нивниот творец. 

Дејви тргнува од навидум едноставна идеја. Колку навистина можеш да дознаеш за некој кој ти е тотален странец, судејќи според делата кои ги создал? Што го прави тој човек среќен? Дали е вознемирен поради нешто? Која е причината за неговиот гнев? Дали воопшто ужива во тоа што го прави? Каква е вистинската идеја зад неговото творење и труд? Ќе препознаеш дали е во некаква неволја? Можеш ли со толку малку да дознаеш кој е навистина? 

The Beginner's Guide не сопира тука. Иако те третира само како набљудувач, ќе успее твојата љубопитност да ја претвори во огледало кое ќе го сврти кој тебе и ќе "тормози" со некои прашања кои можеби и не си подготворен да си ги задоволиш со искрен одговор. Затоа играта е веројатно најефикасна на денови кога си ја чешаш брадата повеќе од вообичаено. А, симпатичната, надреална околина која Дејви ја користи за да ја раскаже оваа феноменална приказна само го зајакнува целиот ефект. Некои елементи од дизајнот изгледаат како да се излезени од онаков сон што го мислиш во текот на целиот ден. 

Материјалот во The Beginner's Guide веројатно би бил занимлив и за негејмерска публика. Или негејмерска публика која би се осмелила да одвои време и да поужива во нешто волку уникатно. Но, претпоставувам дека и playthrough видео може да го долови тоа што го нуди. Контролата што ја имаш како играч добар дел од времето е занемарлива. На крајот најважна е приказната. Дејви само одбрал ваков медиум за да ја раскаже, и тоа е тоа. Фала Дејви за уште едно ремек дело.

Види такоѓе: 

• Игра на месецот: Firewatch
• Преглед на The Stanley Parable
• Први впечатоци од Panoramical 
• Неколку минути со P.T.

Бетмените на Тим Бартон

Барем еднаш годишно мора да ги испочитувам Batman (1989) и Batman Returns (1992) на Тим Бартон со ритуално гледање. Секогаш се забавни, и покрај тоа што поминатото време малку ги има застарено. Ниту тој универзум на Бартон кој што изгледа како да е домот на секој негов филм, нема безвременски имунитет. Но, сè уште има останато доволно количина од магијата која секое гледање го прави фино и пријатно. Да, последните десетина години свикнав на малку поприземјени интерпретации на Бетмен, меѓутоа љубовта кон овие нео-готски бајки на Бартон остана недопрена. Дури беше и причината за долго време да го одбивам Batman Begins. 

Токму овие два филмови се темелите врз кои подоцна ќе се воздигне еден цел жанр. Мејнстрим популацијата која до тогаш ги знаела Бетмен и Робин од онаа шарената серија со Адам Вест и Бурт Ворд во хеланки, одеднаш е затекната од црна темнина. Мрачниот тон на Бартон, за кратко станува ултра-популарен. Краткотрајниот залет со "суперхеројски" филмови во раните 90-ти е директно инспириран од првиот Batman. Darkman, The Crow, Spawn, Steel, сите се на некој начин продукт на она што тогаш Бартон го воспоставува во поп културата. Барем до оној момент кога ќе биде прегазен од истото тоа што го има изродено, но со Џоел Шумахер зад воланот.

Но, пред Бартон да го убеди светот дека ќе испорача добар Бетмен, публиката била скептична. И, тогаш, пред интернет добата, постоеле интернет серковци кои не можеле да го прифатат кастингот на Мајкл Китон како Бетмен, а уште помалку Бартон како режисер. Едниот доаѓал од комедии, а другиот бил одговорен за Pee-Wee's Big Adventure. Додека траела продукцијата, студиото постојано се соочувало со писма и петиции на изнервирани фанови. Никој не сакал да добие Бетмен како Адам Вест, а стравот бил токму поради тоа. Подоцна во кината изглегува краток тизер на филмот каде што е очигледно дека фановите на стрипот добиваат мрачна верзија на Бетмен, баш како што неколку години претходно е оформен од Френк Милер и Алан Мур. Тие кои кенкале за кастингот и Бартон, сега плаќале билети во кино само за да го гледаат трејлерот. 

Бартон од Китон прави феноменален Бетмен. Иако Китон е физички далеку од два метри висок и метро широк човек облечен како џиновски лилјак, тоа е генералната слика за Бетмен која подоцна ќе биде преточена во стриповите и на секое друго место. Костимот е веројатно најдобриот Бетмен костим во било која филмска адаптација. Истото можам да го кажам и за Бетмобилот. Тамблерот на Бејл или што и да беше она што го возеше Афлек, немаат ни отприлика ваква иконска тежина како ова што Бетмен го вози низ магливиот, ладен арт деко Готам додека во позадина цепа музиката на Дени Елфман.

Универзумот на Бартон има сопствени "правила" кои се надвор од реалниот свет. Па, затоа сè во овие два филмови, дури и негативците функционираат според нив. Затоа Кетвоман е повеќе пати "отпорна" на умирање и Пингвин создава подземна армија од криминалци и вистински пингвини, може да се кандидира за градоначалник на Готам и малкумина да имаат проблем со тоа. Поради истото, Џек Николсон беше најдобриот Џокер, барем додека не се појави Хит Леџер. Сепак, и покрај брилијатниот перформанс на Николсон и сè што е првиот Batman, Returns ми е за некоја нијанса подраг. Развојот на Брус Вејн и Бетмен можеби останува во место (Бетмен е веќе етаблиран како лик уште од првиот филм), меѓутоа прогресот доаѓа со вештината на Бартон да си игра удобно и самоуверено со останатото. 

Returns е побизарен во секој поглед, помрачен и посериозен, што на моменти ќе те натера да заборавиш дека во исто време се обидува да биде и божиќен филм. Бартон тука експериментира со деталите во вистинска насока, што е навистина штета како Batman Forever паѓа во рацете на Шумахер. Не дека Бартон имал подобри идеи за третиот филм, но Шумахер се покажа како директно одговорен за смртта на тогашниот филмски Бетмен. Студиото и покрај одличната заработка и планетарниот успех, решава да земе друг правец и да ги прилагоди идните филмови за помлада публика (која веќе ја имале), по што Бартон и Китон заминуваат на други проекти.

Види такоѓе:

• Нолановата Бетмен трилогија