Книга на месецот: Аltеrеd Cаrbon од Ричард К. Морган

Ја добив Altered Carbon за роденден пред некоја година и си дремеше така на полица. Знаев дека ме очекува зрело квалитетно научно-фантастично четиво, само некако упорно ја одложував поради други наслови. Моментот да ѝ ја тргнам прашината и конечно да видам од што е изградена репутацијата на Ричард Морган, дојде кога веќе почна да се ближи премиерата за најавената адаптација на Нетфликс. Тоа што се поклопи и со мојата желба за детективски noir сајберпанк по третото прегледување на Blade Runner 2049 е само случајност. 

Altered Carbon е приказна сместена околу четири векови во иднината, каде што човештвото е населено и на други планети надвор од Сончевиот систем, интерстеларниот транспорт е стандардна ствар, а смртта е одамна речиси безначајна, благодарение на имплант вметнат во вратот при раѓање, кој овозможува свеста да биде префрлена во ново тело. Луѓето секако умираат и повремено може да си дозволат по некоја нова "навлака", но не секој може или пак сака да си ја обезбеди вечноста. Таa припаѓа на богатата елита.

Tакеши Ковач, главниот протагонист, е поранешен припадник на специјална воена единица. Сега оддаден на криминални активности, загинува во престелка со полицијата, па е осуден на повеќе од сто години мирување во дигиталниот склад пред да добие ново тело. Но, еден ден се буди на Земјата, далеку од неговата планета во туѓо тело и со предлог кој би можел да му ја овозможи слободата - добива шест недели да го реши убиството на милијардерот Лоренс Бенкрофт чија смрт полицијата ја отфрлила како самоубиство, во спротивно се враќа назад да си ја "отстои" казната.

Меѓутоа, дури и тие што се самоубиваат, законски се вратени во нови тела, како превенција за убиствата кои изгледаат како жртвата сама да си го одзела животот. Иако системот за бекапирање на свеста му има изгубено два дена од сеќавањата на Бенкрофт, самиот Бенкрофт е сигурен дека не би си ја разнел сам главата, без притоа да го уништи и имплантот кој го овозможува зачувувањето и шансата за нов живот.

Истрагата го шета Ковач и низ најгрозните нивоа на градското криминално подземје, исплетено со заговори, интриги, пресврти, фатални жени, корумпирани џандари, па и хотели комплетно раководени од вештачка интелигенција. Воден од мотивот дека пред сè работи за сопствената слобода, неретко ги преминува и органичувањата на законот и делува со некои морално сиви методи кои најмногу доаѓаат до израз кога книгата ќе почне да го нагласува акциониот тон. Altered Carbon не само што се занимава со сложени научно-фантастични концепти, туку e преполна и со брутално насилство и експлицитни секс сцени.

Напредната технологија е сржта на нарацијата тука, а Морган феноменално ја вклопува со сите слоеви кои го составуваат светот каде што се одвива Altered Carbon. Дури и религијата наоѓа мал простор во овој трансхуманистички влажен сон, па така ќе налеташ и на група Католици кои одбиваат да ја префрлат свеста бидејќи се коси со нивните верувања. Иако таа тематика на почетокот изгледа само како суптилна провокација, понатаму се наметнува како интегрален дел од главната приказна, но не би сакал да навлегувам во спојлери.

Ова е најинтересното нешто што стигнав да го прочитам последниве месеци. Можеби не се расфрла со комплетно оргинални идеи, ама комбинацијата што Морган ја нуди е повеќе од доволна за да остави силен впечаток. Некои од стварите не престануваат да ме демнат со денови. Altered Carbon е само првиот дел од трилогијата за Такеши Ковач. Морган го носи Ковач на уште две други авантури во Broken Angels и Woken Furies.

А Ghоst Stоry не е тоа што мислиш

Не знам како ми се слизна A Ghost Story лани. Веројатно сум видел чаршав со дупки за очите на постерот и сум помислил дека конечно некој го направил најглупавиот хорор филм каде што духот изгледа како од Скуби Ду. Деновиве си ги тргнав предрасудите настрана и погледнав под корицата, па ми се откри филм кој не само што не е хорор, туку е и еден од најдобрите што сум ги пропуштил. Второто изненадување дојде во моментот кога сфатив дека добивам повеќе и од иницијалната идеја која го враќа тазе починатиот лик на Кејси Афлек назад во домот како дух кој беспомошно посматра како неговата жена се справува со неговата смрт.

Не, A Ghost Story не е никакво модерно прераскажување на паранормалната романса помеѓу Деми Мур и Патрикс Свејзи. Повеќе е збирка на концепти кои режисерот Дејвид Лаури решил ги истражува од перспективата на двете дупки од белиот чаршав, како начин да се справи со сопствените егзистенцијални кошмари. Секако, ја третира и неподносливоста на болката после загуба на близок, всушност и од таму филмот почнува да се движи по меланхоличната траекторија, меѓутоа размислувањата на Лаури не сопираат таму. Во еден момент дури и се подбива со миленијалскиот мемефициран нихилизам.

Со цел да создаде некаква интимна клаустрофобичност, филмот е сниман во 4:3 формат, со заоблени рабови. Изобилува со долги кадри кои ако не ти здосадат до смрт, ќе ти овозможат време и простор да се препуштиш на размислување околу тематиката. Некогаш перспективата е и преку вратата на некоја просторија, па видикот е дополнително стеснет. Речиси и да нема дијалози, а и тие малку што постојат не се толку пресудни за раскажувањето на приказната. Музиката е таа што во овој случај има поголема одговорност и прекрасно е вклопена.

Воопшто не е претенциозен како што веројатно изгледа, само е малку поинаку спакуван. Во оние моменти каде што смело си игра со апстракноста, забележуваш дека не се ни труди да се врзе во некоја кохерентна целина и покрај тоа што идеи имаат некоја хомогена основа. Баш поради неконвенционалниот поетичен стил, филмот и не успева да допре до поширка публика. Читав дека луѓе ги напуштале проекциите по само дваесетина минути. Штета.

A Ghost Story e таков е каков што е, не прави некој голем напор да ти се допадне по секоја цена. Оттаму е и тој поларизирачки ефект. Но, доколку му дозволиш простор, комотно ќе ти се всели и ќе те опседнува со денови.  

Викторијанскиот Бетмен

Бетмен е од оние ликови кои не ги ограничува околината во која се сместени, барем не целосно. Не е Ајрон Мен па да му требаат батерии за да работи. Бетмен како идеја може да функционира речиси во секаков временски период, без разлика дали е далечна иднина или праистриската епоха. Сме го виделе и на едното и на другото место. Брус Вејн секогаш наоѓал начин соодветно да си бетменува и не секогаш му биле потребни неограничени финансиски ресурси за да биде ефикасен. До крајот на оваа година ќе го видиме и во феудална Јапонија.

Пред околу триестина години, објавен e стрипот Gotham by Gaslight, каде што Брајан Агастин и Мајк Мигнола го носат Бетмен во викторијанско опкружување и шармантна приказна која го соочува со легендарниот мистериозен сериски убиец Џек Мевосек. Стрипот го имам читано многу, многу одамна за да би го памтел, па би сакал да ги прескокнам споредбите со анимираниот филм кој конечно ја адаптираше приказната и деновиве е веќе достапен за гледање.

Од она што памтам, Batman: Gotham by Gaslight филмот малку се двои од изворната elseworlds приказна, која патем е и првата со која DC Comics одлучуваат етикетирано да ги раздвојат настаните кои не се дел од нивниот главен континуитет. Самото тоа што адаптацијата не е панел по панел, овозможува простор за креативни манипулации, за среќа, овде успешно изведени. Пред сè, идентитетот на Џек Мевосек во филмот е различен од тој во стрипот, со што целата мистерија е превртена наопаку и те насочува да погодуваш до самиот крај.

Но, главната идеја е таа истата. Се случува низа убиства на проститутки низ Готам за кои одговорноста ја превзема Џек Мевосек. Сега градот, покрај "манијакот" што се облекува како џиновски лилјак, има уште една работа поради која во страв се движи низ улиците. Бетмен е затекнат со случај што не успева да го реши со првиот обид, а и со негативец кој конечно го предизвикува нивото на неговата вештина. За да постои уште една комплицирана препрека нели, за грозоморните убиства ќе биде обвинет и самиот Брус Вејн.

Иако просторот за освежување на митологијата е огромен, Gotham by Gaslight не отстапува премногу од удобната територија. Пак е на крајот класична детективска noir приказна за Бетмен што скока по кровови на мрачен град, само сега оперира со ресурси и опрема прикладна на периодот во кој живее. Референците кон главниот DC универзум се секако присутни, па кога ќе се појави група сирачиња кои се всушност Робините, нема да си посебно изненаден. Е, сега можеби нема Бетмобил, ама цепа некаков мотор низ тоа маглите.

Стилски, Gotham by Gaslight изгледа фино и покрај тоа што анимацијата на моменти открива дека не бил издвоен некој претерано голем буџет. Но, очгиледно не штеделе на музиката, која за разлика од претходните анимирани Бетмен филмови, овде е приметлива и одлично ја крепи целата атмосфера. Брус Гринвуд е супер како Бетмен, иако последниве години отсуството на Кевин Конрој успеа да ме навикне на Џејсон О'Мара. Реално, само гласовите на Бетмен и Џокер ми прават разлика во мноштвото анимирани филмови на DC, за другите актери немам преференца, а во случајот на Gotham by Gaslight, ни замерки.

Треба да го поминам стрипот за да си го освежам сеќавањето. Филмот е крајно забавен, па верувам дека и стрипот пак би го доживеал исто. Дури и сум пишувал на темата пред скоро една деценија, бледо го памтев и тоа. Краткиот осврт уште живее на The Wayne Manor бет-блогот што тогаш го уредуваа неколку другари, па еве линк тука.

Види такоѓе:

• Batman: Bad Blood (2016)
• Batgirl: The Killing Joke (2016)
• Batman vs Robin (2015)
• Batman: Assault of Arkham (2014) 
• Son of Batman (2014)

Mortal Engines од Филип Рив

Потрагата по забавен стимпанк ме донесе до Mortal Engines серијалот книги од Филип Рив (првата е објавена во 2001), познат и под друг наслов, Hungry City Chronicles. Не знаев што да очекувам, но алтернативниот наслов со кој Рив и не се сложува баш, а ни јас зашто е тотално глупав, можеби сепак најадекватно ја објаснува сцената која ме пречека на првата страница од првата Mortal Engines книга - Лондон брка помало рударско градче низ пресушеното Северно Море со намера да го улови.

Лондон, како и другите населени места кои некако успеале да преживеат во дистопискиот пост-апокалиптичен свет на Рив сместен во далечна, далeчна иднина, сега се на огромни тркала и платформи, во постојано движење и потрага по ресурси. Во добата на Тракцијата постои и еден технолошки екосистем наречен "Општински Дарвинизам" каде што поголемите градови присилно ги асимилираат помалите подвижни населени места за да си го продолжат животниот век. Жителите на помалите гратчиња и села, ако воопшто преживеат додека трае асимилацијата, добиваат прилика да робуваат во погоните на поголемиот, побрз град.

Сосема нормална и природна работа во свет каде што луѓето се чудат како порано Древните можеле да живеат во статични градови, иако поседувале технологија понапредна од тркало и хидраулика. Се разбира, постојат и сега, ама не се баш во хармонично пријателство со овие кои одбиваат да застанат на едно место. Иако деталите за светот, технологијата и општеството се крајно фасцинантни, Mortal Engines можеби мааалку страда од клишеизираниот маргинален главен протагонист Том, сирак предодреден за поголеми работи, чиј ден сè уште не е дојден, нели.

Том е жител на машинизираниот Лондон, сонува да стане еден од неговите најважни историчари, но случајно ќе се најде на погрешната страна од извесен заговор, по што ќе биде исфрлен од градот, приморан да талка, преживува и среќава различни ликови преку кои Рив мајсторски го дополнува светот што постои надвор од џиновските платформи, додека ги следи трагите што забрзаниот Лондон ги остава зад себе, со намера да си влезе назад. Имагинацијата на Рив очигледно нема граници, па секогаш кога ќе помислиш дека тркалата ќе заглават во кал, наоѓа некој нов концепт што ќе те изненади на следната кривина.

Настрана тоа што во суштина е класичната херојска авантура, првата книга е толку интересна што успеав да ја завршам во две легнувања. Светот е многу поопширен од што можеби звучи, ама секое дополнително навлегување во детали би било безобразно спојлање. Серијалот, покрај истоимената Mortal Engines, содржи уште три други книги, како и приквел трилогијата Fever Crumb која се занимава со она што довело во иднината градовите да се возакаат наоколу. Втората планирам да ја почнам наскоро отколку ќе чкртнам неколку други наслови од список.

Mortal Engines ќе добие и филмска адаптација во декември 2018, по сценарио кое Питер Џексон почнал да го пишува уште пред десетина години, меѓутоа режисерската позиција на крајот му била доделена на извесен Кристијан Риверс, тип кој цела кариера е некако изволвиран во продукцијата на Питер Џексон. Ако филмот го долувува амбиентот на книгата како што изгледа во краткиот тизер трејлер, можеби пак ќе го слушнам името на Кристијан Риверс. Или можеби ќе биде само уште еден неуспешен обид за голема филмска франшиза.

Градови

Изгледа конечно научив како се игра Cities: Skylines. Мислам, градчево што успеав да го раздвижам уште е со број на жители колку Виница, ама барем не се дави во долгови од кредитите што играта ти дозволува да ги подигаш кога економијата ќе почне да оди во минус. Дури има и модерен експо центар. Првите неколку градови така ги пропаднав, други се угушија во гомна зашто не успевав да им поврзам функционална канализација. Да, не би сакал јас да сум ти архитект или градоначалник. Промашив и автопат додека пробував да сконтам како најадекватно се врзуваат населените места.

Последен пат имав допрено симулатор за градење градови додека Пенов беше градоначалник, SimCity 2000, и тоа ПлејСтејшн верзијата. Ми проаѓаа и поновите верзии низ раце покасно, ама ништо не успеа да ме закачи како Cities: Skylines. Истиот концепт е, само модернизиран и со мал милион модови од заедницата што може дополнително да ти го збогатат доживувањето ако решиш посериозно да си го трошиш времето со ваква игра. Мики од Archona Games има направено и мапа на Скопје каде што можеш да го реизградиш градот без манијакално барокување, на пример.

Cities: Skylines те пушта на едно празно поле каде што треба да поврзеш голем автопат со целата инфраструктура што почнуваш да ја развиваш од нула. Од автопатот доаѓаат и жителите на твојот град кои се распределуваат во неколку различни типови на градби. На истите мораш да им обезбедиш струја, водовод, канализација и патишта, како најосновни потреби. Како што расте градот, жителите имаат потреба од едукација, здравство, нови работни места, па дури и гробишта. Пола град се разболе и умре, се жалеа дека не знаат што да прават со лешовите додека се сетив и на тоа.

Микроменаџментот мора да ти биде промислен и прецизен, а јас тоа го потценив на почетокот. Од Ченто сум, што очекуваш. Нема улично осветлување од летоска. Мислев дека и граѓаните на моите градови ќе може да издржат без вода во комплетна темница додека неплански им градaм некои нефункционални објекти. Очигледно треба да ја изолираш и индустриската зона што загадува, да биде надвор од градот. Граѓаните ти се жалат преку еден дел од интерфејсот што е очигледно инспириран од Твитер. Штета што не можеш да ги ставиш за советници тие што ти го љубат газот дури и кога ќе им натопориш три отровни депонии на сред град.

Кога веќе ќе воспоставиш некаква солидна инфраструктура која ќе го држи населението среќно и во пораст, доаѓа уште поинтересен дел. Како што тоа расте, така ти се достапни повеќе градби. Мораш да имаш полициска станица која ќе се грижи за стапката на криминал, пожарна за кога некој ќе заборави вклучена рингла, па дури и забавни паркови, зеленила и места каде што жителите ќе може да ги носат миленичињата на какање. Позиционирањето на градбите мора да го смислиш добро, за да избегнеш полуедуцирани квартови доколку им го ставиш школото или универзитетот некаде предалеку.

Економијата и буџетот се исто така многу важен дел за градот да ти функционира нормално, да просперира и да се проширува. Кога веќе нема да има потреба да ги креваш даноците за брз профит, можеш да се фокусираш на посоодветна урбанизација или преименување на улиците во "бул. Коце Шилегов" и "ул. Срце Тетовирано".

Играта станува исклучително релаксирачка кога ќе научиш како точно да управуваш со сè што ти е на располагање. Има шанси да упропастиш неколку градови на почетокот, но тука за среќа имаш копче што ќе ти обезбеди нова полјана за да почнеш одново. После некое време ќе почнеш и сериозно да се грижиш за сопственото дело, па ќе планираш стратегии како да ја префрлиш индустриската зона што ти ги гуши малите дигитални човечиња што си успеал да ги намамиш во населбите.

Тогаш ќе можеш да земеш здив неколку минути и да набљудуваш како ти живее градот. Камерата нуди поглед од секоја перспектива, дури можеш и пешаците да ги следиш како се движат низ него. Cities: Skylines секако нема да те направи кадарен за урбанизам или да те научи како се вози во еднонасочна улица, ама гарантирано нуди квалитетна забава што сигурен сум дека на мене ќе ми трае и со месеци. Или барем до првиот поголем земјотрес што ќе ми направи паркинг од Los Crapos.

Четвртата сезона на Blасk Мirrоr

Чарли Брукер ми го скрши срцето. Минатиот јануари Мофат и Гетис, сега Брукер. Во ред. За следната година и да не сум попаметен, веќе останав без двете британски серии што ќефски ми го трошеа времето последниве години. Четвртава сезона на Black Mirror ме оболести. Ќе дочекам ли напредна технологија што ќе може да ми ја здува од сеќавање? До кога сум осуден да живеам со мрзливите петпарачки концепти на Чарли Брукер со кои овој пат ми истроши шест саати?

Види, ниедна од претходните сезони не беше без гревови. Првата можеби го има најдоброто купче на епизоди, меѓутоа во остатокот од серијата наоѓав по една од три што ќе успееше да ме оптеретува и неколку денови со идеите. Другите варираа со квалитетот, ама пак се држеа во некоја задоволителна територија, па макар и само да го јаваа првиот бран на тогаш свежата Black Mirror. Дури и третата сезона, за која многумина беа загрижени поради промената на продукцијата, го задржа препознатливиот непријатен, често дистописки тон, каде што човечките маани доаѓаа во судир со мрачната страна на некаква софистицирана технологија.

Четвртата потфрла на сите страни со млитавите обиди да го емулира истото. Иновативноста е заменета со прегласно потенцираниот шокирачки фактор, уникатните идеи со евтини референци кон актуелната поп-култура  и тропи веќе видени на милион други места претходно. Застрашувачкиот момент на Black Mirror секогаш доаѓал од приземјени концепти, работи кои претежно гравитирале околу некоја поблиска иднина или па некоја друга крајност што неретко содржела некоја социјална критика.

Меѓутоа, кога ќе се обиде да ти фрли големо парче од друг научно-фантастичен универзум во твојата генерална насока, претпоставувајќи дека дели слична публика, изгледа крајно експлоатирачки. Едно е омаж, друго е кога користи такви препознатливи средства со намера да допре до тебе. "USS Calister" можеби и ќе беше забавна епизода доколку се потпреше сама на себе, наместо да се труди да те заведе преку познавањата за Star Trek. Во период кога Discovery и The Orville се толку актуелни, тешко ми е да поверувам дека потегот е случаен. Но, и доколку ја разголиш епизодата од шарените униформи, останува некоја разводенета приказна во која Чарли Брукер ги остварува неговите Wreck-It-Ralph фантазии.

"Arkangel" ми влеа малку доверба дека можеби сепак ќе гледам добра сезона после шашавиот Трекерски почеток, меѓутоа брзо потона во предвидливост и покрај тоа што има речиси класична Black Mirror атмосфера. Епизодата се занимава со родител кој презаштитнички е позициониран кон своето дете, чии постапки му ги следи преку имплант поврзан за таблет кој има и поставки за она што детето може или не може да го види. Но, исто како "USS Calister" страда и од благо среќен крај, нешто што никако не можам го пребродам кога гледам серија од ваков тип. Сакам да ми ја разгори паранојата, а не "добрите" да извојуваат победа. Штета немав таков имплант што ќе ми ги пикселизираше досадните работи што ги гледав во епизодава...

Или сето она што го видов во следната, "Crocodile". Разбирам дека е логично да се размрда серијата со свежина, макар било и исчекор во потензична трилерска територија, меѓутоа кога ќе се расфрлиш со невешти пресврти само за да понудиш шокантно финале, резултатот е смешен. Технологијата е некако насилно напикана во приказната и нејзиното место во универзумот во кој се случува делува многу неуверливо за да послужи како цврста основа. Освен тоа, имам чувство дека веќе видовме понапредна верзија од истото во "The Entire History of You". Толку ли беше од креативноста, Чарли Брукер?

"Metalhead" подобро да не ја спомнувам. 40 минутен црно-бел мокар испрдок каде што една жена се обидува да преживее во опустошена иднина додека ја брка куче-робот, очигледно испирирано од оние на Boston Dynamics. Можам да ја сконтам намерата на епизодата, ама реализацијата е комплетно незадоволителна. И, покрај тоа што е најкратката од сите сезонава, толку споро и досадно се тегне што бев приморан да премотам до предвидливиот крај.
 

Последната, "Black Museum" е збир на неколку кратки приказни, нешто како антологија во антологија, воглавно избилдана од идеи кои сигурен сум дека самиот Брукер ги отпишал како доволно глупави за да не бидат развиени во целосна самостојна епизода. Тажно е кога серија со ваква репутација пробува да ми продаде свесен холограм на електрична столица. Нема потреба да се оди во крајности само за да постигнат стварите за кои Брукер некако се убедил дека палеле кај публикта. А, и не е единствената епизода сезонава која очајно се натпреварува со потресните моменти кои ги содржеле епизодите пред неа.

Од шест епизоди само во четвртата, "Hang the DJ", најдов нешто занимливо. Повеќе е во духот на "San Junipero" од минатата сезона, каде што среќниот крај е адекватен и логичен, без да прави очајни напори да ти ги преврти цревата и емоциите. Вешто и убаво напишана епизода, единствената чиј крај не направи да се почувствувам измамено. Но, и покрај тоа, целокупниот впечаток од сезоната е разочарувачки. Повеќе наликува на серија која се гњави да биде Black Mirror. Иако форматот дозволува различни експериментирања, пак сметам дека серијата веќе има воспоставено правила кои ако бидуваат пречекорени, резултатот би ја промашил метата. 

Или едноставно, Чарли Брукер веќе нема трикови во торбата кои би можеле да се доближат до очекувањата кои ги создаде. Ретко која серија успева да остане доследна сама на себе после толку време, па можеби и не треба да ме чуди тоа што и Black Mirror ја доживеа оваа судбина. Мали модификации на начинот на раскажување и забиколувањето на експозицијата на идеите секако ќе беа во полза, но можеби едноставно сезоната овој пат беше наменета за публика која си ги сака стварите така малку посоџвакани. 

Кошмарната Cuphead

Не го следев развојот на Cuphead, ама не успеа да ме одмине репутацијата со која играта се раскомоти од денот кога излезе. Cuphead е платформер чија надреална естетика и амбиент се инспирирани од стари цртани филмови од 1930-тите години. Со рачно нацртаните позадини и џез музиката од времето кон кое е упатен омажот, бев сигурен дека пред мене го имам следниот најубав платформер од Ori and the Blind Forest навака. Но, со Cuphead дојде еден дополнителен опис - рецензиите ја нарекуваа "Dark Souls со шољи". Dark Souls едвај имам допрено, ама имам доволно слушано од другарите на кои тој серијал им го одземал сонот и спокојот.

Dark Souls е наводно најтешкото и најкомплексно гејмерско искуство. Се фокусира на напорни борби со босови по кои веќе не си истата личност. Како може тогаш Cuphead, игра што изгледа како саботниот мамурлак на Волт Дизни, да биде толку погана како Dark Souls? После неколку изиграни саати и вирчиња пот под мене од стегање на гејмпадот, почнaв барем делумно да ја согледувам споредбата. Да, Cuphead се фокусира на кратки тепачки со брутални босови кои еве, со денови ми ги тестираат сите гејмерски вештини што сум ги стекнал низ годиниве.

На почетокот ќе те прелаже со класичните аркадни платформерски нивоа каде што практично трчаш по темпото на некои пријатни џез звуци, пукаш во бранови од антропоморфни цвеќиња и слични кошмарни инкарнации, собираш парички и скокаш низ препреки. Ќе умреш неколку пати, ама си самоуверен - доаѓаш од игри како Contra и Three Wonders, ќе стигнеш до крај, лесно е, полека. Очигледно само разгалени миленијалци кои се навикнати игрите да ги држат безбедно за рака проплакале од Cuphead. Пак умираш. Смешно ти е, а освен тоа не можеш да замериш на игра што изгледа толку слатко и невино, нели? Умираш. Умираш уште.

Си успеал некако да ги пројдеш нивоата каде што трчаш, скокаш и пукаш, задоволството е големо, ама сега е време за озогласените босови. И, умираш уште пред да почнеш да разбираш како да пристапиш кон тепањето на босот. Добрата работа кај босовите во Cuphead е што секој од нив има различна, но јасна шема која мора да ја научиш на памет ако сакаш да излезеш како победник. Имаат неколку фази кои се менуваат во точно определен момент. Меѓутоа, за да почнеш да ја препознаваш ќе треба да умреш многу пати, па така бос кој реално се победува за две минути, ќе ти одземе пола саат додека сконташ само како функционира, па да поработиш на своите методи.

Финтата е тоа што во моментот кога ќе научиш што треба да правиш, играта ќе продолжи бездушно да те убива додека не си ги прилагодиш рефлексите и концентрацијата. Еден скок во погрешна милисекунда или кратко неправилно дишење, и толку си. Мораш пак да почнеш. Немаш никаков индикатор до кај си босот, туку дури откако ќе умреш, прогресот ти е произволно обележан. Колку е Капхед поблиску до знаменцето во анимацијата, толку отприлика си успеал да преживееш до крајот на битката. Често ми се случува да умрам и Капхед да е позициониран на милиметар од знаменцето. Toгаш љубовта кон играта ми се претвара во краткотраен презир.

Cuphead има едноставна приказна чија нескриена морбидност функционира совршено во контекстот. Наивноста на главните протагонисти, Капхед и Магмен, ќе ги доведе во казино каде што ќе си ги искоцкаат душите на Ѓаволот, по што се задолжени лично од него да соберат пари од сите негови должници доколку сакаат да си ги вратат назад. Должниците се секако босовите кои треба да ги победиш. Но, тука има и уште еден штос, треба да ги победиш на регуларното ниво на комплексност кое е далеку позаебано од тоа што е обележано како "едноставно". Со второво само напредуваш низ трите острови, додека со комплетирање на регуларните нивоа ги добиваш и договорите од должниците на Ѓаволот кои ти овозможуваат прогрес кон уште потешки срања.

Трпението и упорноста ме доведоа до вториот остров каде што во моментов се обидувам да отклучам нови босови што ќе ми ги тестираат нервите и рефлексите. До тука успеав да стигнам без да купам било какво појачување со органичените парички што ги собирав низ нивоата, само да видам колку можам да преживувам. За вториот остров веќе почнав да обезбедувам некои ситуациони помагала. На секое следно ќоше од островот те чека уште поголем предизвик, а овој овде нуди и (срамна) информација за троцифрениот број на умирачки што ти ги приредуваат босовите. Сигурно бројката би била дуплирана доколку ова го забележуваше секое start > retry.

Не знам колку време ќе ми треба да ја завршам цела. Можеби и никогаш нема. Сепак, Cuphead засега ми дава сосема нова димензија на гејмерско задоволство, дури и самите обиди против навидум невозможните босови се максимално наградувачки. Многу е подруго откако ќе си го напрегнеш газот и прстите ќе ти развијат необична мускулна меморија. Мило ми е што единствените две игри од 2017 кои успеав да ги играм, испаднаа волку добри. Cuphead комотно може да си застане до Hellblade и да си ја делат титулата што ѝ ја залепив пред некој месец.