Дедпул Двa

Deadpool е без дилема најдоброто нешто што последниве години му се случи на издишaниот суперхеројски жанр. Едниве го прават истиот филм дваесет пати, другиве не знаат кај тераат, додека овој си воспостави сопствени правила и не се воздржува да ги превитка и постоечките. Факт е дека добар дел од тоа се должи на изворниот концепт на ликот, меѓутоа на крајот пак вредноста на таквиот продукт ќе зависи од тоа како е обликуван во рамките на медиумот. Само присети се на Logan. Во моментот кога студиото одлучи да престане со безбедните чекори, испорача филм што ќе биде запаметен како еден од најквалитетните во жанрот.

Уште со првиот беше јасно дека овој тип на забава не е за целото семејство. Вториот можеби пробува да се спрдачи со поимот "семеен филм", ама и понатаму останува преполн со работи кои не би можел едноставно да ги оправдаш пред твоите мали деца и внуци. Deadpool 2 e ултра-насилен, вулгарен и без кочници кога ќе одлучи да го однесе хуморот во незгодна крајност. Некогаш шалите се исклучително интелигентни, ама често се и како тие на пијаниот чичко на слава што кажува мрсен виц и сите се кикотат за да нема непријатна тишина. Сепак, и таквите невкусни фори тука некако природно се вклопуваат.

Но, Дедпул не е комичар и покрај неговата голема, претежно погана уста. Главната дејност му е убивање луѓе и упорните обиди да се оствари како херој. Иако првото повеќе му оди, никогаш не се откажува од идејата да биде запамтен по добри дела. Ги прави, ама на сопствен начин и со својствени методи. Некогаш и му успева. Добро е уигран и со новите ликови, особено во делот каде што експлицитно го удира темелот на следната франшиза, па лесно ги наоѓа и фамилијарните вредности по кои толку очајно трага. Пред сè ова е семеен филм, нели?

Акцијата е секако присутна во енормни количини, нецензурирана и безмилосна. Филмот комплетно ја прегрнува R ознаката и во овој оддел. Дедпул не се воздржува креативно да ги испразни шаржерите и покрај четвртиот ѕид, да напукне и неколку коски. Сакам кога во овој тип на филмови постои културен баланс во структурата и адреналинот не се чува само за последната "спектакуларна" пресметка меѓу добрите и лошите. Deadpool 2 супер го диктира темпото, па некогаш и се протегнува во други жанрови поради умерен пародичен ефект.

Рајан Рејнолдс не може да биде покомотен во ликот. Веројатно ова е тоа што се случува кога го работиш проектот од соништата. Очигледно се забавува со секој аспект од Дедпул, активно го носи ликот и надвор од филмот како дел од маркетиншката кампања, а не се стега да се позаебава и на своја сметка. Ова меѓудругото ме води и до заклучокот дека Deadpool 2 е подобро искуство од првиот. Иако вешто ја користи основата, па и го референцира во неколку наврати, има доволно нови детали за да функционира надвор од таа дебела сенка. Многу ретко продолженија ми се подобри од оргиналите воглавно зошто често пати биле направени од рециклирани материјали.

Не знам дали трет пат ќе се повтори магијата, веројатно одговорот на тоа прашање делумно ќе се добие во престојниот X-Force филм чии ликови дебитираа тука. Повеќе сум загреан за трет самостоен филм отколку да го гледам како дел од суперхеројски ансамбл, ама па Кејбл беше толку одличен во Deadpool 2 што можеби ќе го сркнам и ова кога ќе излезе.

Како остаре Brainscan?

Осумдесеттите, па и добар дел од следната декада, опфаќаат една ера на крајно симпатичен филмски третман кон тогашната модерна технологија. Сега имаме Black Mirror за да ја подгрева техно-паранојата со хипотетички уреди, но тогаш многумина не биле запознаени ни со основните функции на персоналните компјутери, па фикцијата често ги поместувала границите на имагинацијата. Меѓу сите оние наслови како WarGames, Tron и The Lawnmower Man има едно мало хорор комедија филмче што се обидува да отиде уште подалеку - Brainscan (1994). Деновиве првпат го гледав после повеќе од десет години за да видам како остарел.

Brainscan ретко ќе го сретнеш на глобалните хорор топ-листи, ама прашај некој близок што има околу триесетина години, филмов ни беше религија. Еден од оние што секој втор ден ги имаше на телевизија додека растевме. Денес покојниот Едвард Фарлонг го глуми тинејџерот Мајкл кој е опседнат со видео игри, метал и хорор филмови. Мајкл живее во изолација на поткровјето опружен со сомнителна технологија, има компјутерски асистент што е варијанта на Сири и повремено тајно ја фотографира комшиката од карши, престап што не се сеќавам дека го разбиравме на тие години.

Мајкл скептично ќе почне да игра Brainscan, нова интерактивна хорор игра која практично го хипнотизира играчот и го води низ грозоморно убиство од прво лице. Упорно не успевам да сфатам како точно ја игра и каде го става дискот, ама мислам дека ни самиот режисер не би можел точно да го одговори прашањево. Дали е VCD тоа? Океј, ќе играме по твоите правила Џон Флин. Мајкл следниот ден ќе дознае дека во комшилукот се случило убиство слично на тоа што ќе го искуси во Brainscan и тука филмот директно ти го поставува прашањето - на кој начин е ова повеќе од игра?

Додека Мајкл се обидува да си го одговори истото, од играта се материјализира језивиот Трикстер, заборавеното дете на Фреди Кругер и Битлџус, кој му објаснува дека на првото убиство имало сведоци и мора да продолжи да игра и понатаму и да се ослободи од нив пред полицијата да му навлезе во трага. Трикстер е нешто како туторијалите во игрите што те држат за рака само што е малку пореален за Мајкл и не толку пријателски настроен. Трикстер истовремено е замислен и како лик за комичен ефект, меѓутоа Brainscan ретко успева да го исполни потенцијалот на било кој од жанровите по кои посегнува и тоа е сосема во ред зошто филмот има невиден шарм кој надоместува за пропуштеното.

Многу од овие наслови се хранат со мојата носталгија и често затоа го задржувам доброто мислење и после години. Brainscan не е толку лошо остарен како што очекував. Веројатно ќе ми се свиѓаше и првпат да го гледав денес. Има моменти каде што се лизга и паѓа на земја, некои работи умираат пред да почнат да созревеаат (како кариерата на Едвард Фарлонг), ама воглавно се држи, па дури и визуелно. Сум сретнал понови филмови чии специјални ефекти изгледале смешно после две години. А, концептот за приказна со ваков тип на игра веројатно би преживеал и денес, чудно ми е како нема модерен римејк во најава. Можеби "Playtest" епизодата од третата сезона на Black Mirror е доволно блиску?

Лига на Лигуши

Не е секогаш лесно старите навики да си ги тргнеш од курот. Исто така, последниве месеци пак се вратив и на League of Legends. Поминаа три-четири години откако престанав активно да играм, а под активно мислам на секој ден да уклучувам барем една партија со цел да добијам лажно чувство на достигнување. Не беше лесно. Не само што затекнав игра поразлична од последниот пат, туку сфатив и колку ми атрофирале рефлексите. League of Legends е игра што бара брзи реакции, а веќе не сум толку млад за да не кликам панично на погрешни места низ мапата.

Хероите што ги знаев ги начекав малку сменети, а новите со кои првпат се среќавав ме кршеа толку јако што брзо ми се откри дека токсичната заедница на играчи сè уште е доминантна. Не можеш да погинеш три пати по ред без некој од твојот тим да се исклучи или фуриозно да почне да пишува на четот како сака да ти ја ебе фамилијата до трето колено. Престар за да се пцујам со копиљаци што ги бркаат на спиење во 22:00, решив дека за да продолжам со компетитивните мечови ќе мора да изиграм неколку партии со вистински ботови. Морав го вратам осетот во десната рака, а и да си најдам нов соодветен херој.

Во безработните и безгрижни денови кога можев да си дозволам League of Legends по дванaесет саати дневно, многу ретко играв џангл или сапорт од проста причина што не ми беше доволно забавно. Malzahar, Brand, Teemo, Renekton, Varus и Graves беа хероите со кои го потрошив поголемиот дел од тие неколку илјади партии. Овој нов почеток беше совршен за освежување на мојата улога на Summoner's Rift, па решив да спукам неколку партии со Rengar и Janna. Џунглата уште не ми е пријатна, ама па затоа комплетно се насочив кон обезбедување поддршка на моите соиграчи.

Janna e феноменален херој. Фрла штит на соиграчите, а со ветерот и zephyr се грижи за непријателите да си го научат местото на лентата. За групни тепачки е кошмар, зошто може лесно да го обезбеди преживувањето на цел тим. Еден од хероите со кои на добрите денови успевам да воспоставам целосна контрола врз мапата. Добрите денови се сè почести сега, толку ја усовршив Janna што не мора веќе да чекам лигушите да отидат на спиење за да играм со нормални возрасни тимови. Ако Jinx не си ја врши работата како што треба, доаѓа Janna за да ја износи играта до победа.

Сепак, најголемата грешка што можев да ја направам е тоа што почнав да играм ranked мечови можеби еден месец пред да ја разберам снагата на Janna. Изгубив седум од десетте квалификациски и завршив во Silver IV. Таа дивизија е една од послабите секако, меѓутоа искуството е за нијанса подобро од нерангираните мечови. Пак има нежни кретени чиј краток фитил ќе ти го упропасти саатот, ама не се во толку голем број. Повеќето луѓе во дивизиите се трудат да напредуваат, па дури и кога стратегијата излегува од колосек се трудат да играат фокусирано и да не го злоставуваат вербално сопствениот тим.

Пред некој ден успеав да стигнам до Silver III. Кога ќе дојдеш на врвот на табелата во твојата дивизија ти се отвара можност да се докажеш со победени две од три партии за да влезеш кај подобрите. Тепав пет по ред накај Silver III. Стресно е, ама ако му нагласиш на тимот дека следните три-четириесетина минути ти се важни за напредок изненадувачки ќе се упристојат. Silver III е веќе друго, одма се осеќа разликата во искуството и посветеноста на тимовите. Или барем на мене така ми се погодија. Фала ви рендом деца од Западна Европа.

Не верувам дека некогаш ќе ги видам големите дивизии, барем не сезонава, ама интересно ми е. Немам веќе толку време, а ни концентрација за да играм повеќе од партија или две дневно. Кога не играм ranked, играм обични партии со другари со кои и поразите се некогаш забавни, најчесто зошто јас сум тој што експериментира со различни херои кои не ги владее доволно. Како инаку ќе научиш ако прво не му усереш неколку партии на Стефан?  

League of Legends е уште најдобрата игра од овој тип. Ги пробував сите MOBA игри што излегуваа, едно време не можев Dota 2 да ја изгаснам, ама секогаш на крајот се враќам тука. Постои скоро една деценија и константно еволуира и се освежува. А, што е најбитно, Riot Games до сега ниеднаш не се обидоа безобразно да брцнат во џебовите на играчите.