Единаесет години Crapwerk

До тука успеале да стигнат работите. Единаесет години Crapwerk. За ланскиот јубилеј ги испукав сите огномети, конфети и мелодрами, па ете сега не ми остана ништо освен симболична збирка од единаесет постови од овогодинешната скромна реколта, како и една слика од Славој Жижек.

Миграција

Последниот проблем на Шерлок

Нолановата Бетмен трилогија

Збогум Вулверин

Вајвање

Научно-фантастично музицирање

Бидување Бетмен во Arkham VR

Мајмуните превземаа

Го гледав Alien: Covenant цела недела

БоЏек 

Justice League и пластичниот Холивуд

Првата сезона на The Punisher

Втората сезона на Daredevil успеа совршено да го пренесе Панишер како ниту една друга "жива" адаптација до денес. Конечно некој асално го сконта ликот и понуди немилосрден Френк Кесл, кој за разлика од неговите суперхеројски колеги, нема специјални дарби или неограничено богатство со кои се обидува да го направи светот подобар, туку мотивиран од одмазда, е само непресметлива машина за убивање што ќе те задави со сопствените црева. Френк толку бучно се распука во Daredevil, па не помина многу време пред да си добие сопствена серија.

Осигурани од квалитетот на воведот, моите очекувања од самостојната The Punisher серија беа толку големи што ми го пробушија покривот. Ја спукав рафално во еден ден. Иако првиот впечаток ми беше најпозитивен на свет, сега кога малку спадна чадот ќе земам длабок здив и ќе си признаам дека сум малку разочаран од тоа што го добив. Да, еве го пак Бобо кенка за Марвеливе, ама и не баш, не е ова таков случај. Серијата има квалитет, не е срање. Само што не е ни баш она што сакав да го добијам од тринаесет епизоди.

Јасно ми е дека Френк Кесл е сериозно истрауматизиран воен ветеран. Од таму и ги носи методологиите со кои ја спроведува одмаздата за убиеното семејство. Веројатно негде таму го има истресено и моралниот компас. Разбирам дека пост-трауматскиот стрес и третманот кој ветераните го добиваат откако ќе им завршат мисиите се скокотливи теми и можат да функцинираат добро во склоп на серија како The Punisher, меѓутоа кога стануваат доминатни во однос на тоа што сакав да го гледам, не ми причинуваат некоја особено голема забава.

Сакав да ми мириса на барут од телевизор. Сакав пак да го видам Кесл како прави Џон Вик да изгледа како цртан филм. Наместо тоа, добив конспиративна трилерска приказна со повремени излети во досадна семејна драма. Ја почитувам идејата да му се дадат повеќе слоеви на ликот и да сочуствуваме со неговата трагедија, но зошто толку голем фокус на тоа? Повеќе истрели слушав од маало додека гледав отколку што Френк отиде да истури пекол врз некого.

Моментите во кои е целосно оддаден на делувањето како Панишер, се секако перфектни, меѓутоа недоволни за да воспостават баланс кој би оправдал толку епизоди. Некои работи за жал, се толку развлечени што изгледаат како да се присутни само за да пополнат простор. Доколку во исто време се обидува да биде продолжение и приквел, не функционира најдобро. Можеби и самата приказна овде немаше потенцијал за да се потпре сама на себе. Пак можеше да се позанимава со периодот на Кесл по настаните во Daredevil и заокружувањето на "главната" одмазда, ама да најде и поинвентивен начин за да го врати од моменталната дремка.

Се надевам на подобра втора сезона зашто оваа не успеа да го задоволи мојот фетиш за фиктивно екранизирано насилие. Далеку од лошо, меѓутоа сакав малку поекстремен третман. Бернтал е убедливо најдобриот избор за Панишер до сега и ќе биде стварно штета ако продолжат да го инволвираат во досадни ситуации.

Види такоѓе:

• Уште еднаш за Punisher: War Zone
• Првата сезона на Luke Cage

Justice League и пластичниот Холивуд

Минатата година Rogue One ми ја одржа последна лекција за холивудските блокбастери. За тоа како вештачки да создадеш допадлив филм за широка публика, изземајќи креативен инпут и визија на еден човек, заменувајќи ги со производ базиран на резултатите од темелно истражување на пазарот и предлозите на извршната власт на студиото. Ништо ново, ама беше првиот пат кога приметив дека сум презаситен од таков вид манипулации. Некогаш функционираше, ама сега сме веќе длабоко зацапани во филмскиот еквивалент на четвртиот депресивен албум на Лана Дел Реј. 

Види, и пластично цвеќе понекогаш знае да изгледа убаво, само што нема никаков мирис кога ќе му се доближиш. А, сите овие шарени примероци во градината одамна почнаа да се разградуваат, без оглед на материјалот. Во случајот на Justice League, можеш многу лесно да го видиш и процесот на создавање. Ги гледаш разбушавените конци, го осеќаш целиот обид на студиото како да протне производ што ќе личи на тие од успешното Marvel дуќанче карши. Поразително е и во мултимилионски филм кога ќе видиш колку очигледно му е компјутерски острануван негуваниот густ брк на Хенри Кавил зошто не сакал да го избричи поради снимање друг филм. 

Можеби и тоа е еден од проблемите. Информациите за продуцирањето на овие филмови ни се толку достапни и фрлани во фаца, што додека стигнат во кино веќе знаеме премногу. Знаеме за кенкањето на колебливиот Бен Афлек, за приватниот живот на режисерите и како тоа влијаело при создавањето на филмот, за ветувањата на студиото дека ќе испорача производ каков што сакале фановите со снимање на дополнителни сцени... Секако, можеш да изолираш, ама некако упорно наоѓаат начин да стигнат до тебе и да те инволвираат во процес кој би требало да се одвива зад завесата.

Marvel пред неколку години ја најдоа совршената формула за забавен блокбастер, отпочнувајќи суперхеројски тренд кој сигурен сум дека веќе ги живее последните денови. DC скокнаа малку подоцна, но со поинаков пристап кој не успеа да ја задоволи "разгалената" публика. Кога видоа дека не функционира, почнаа да се обидуваат да го емулираат стилот на конкуренцијата. Wonder Woman беше блиску до она што денес пазарот го очекува и тоа што осигура доверба кај повеќето дека можеби ќе им успее и со Justice League. 

Batman v Superman: Dawn of Justice мене ми беше океј, колку и да е непопуларно мислењето. Тогаш не се трудеа да ги копираат Marvel, па сите проблеми што ги има филмот се изолирани од таа трка. Suicide Squad ако воопшто може да се смета за филм, ги покажа првите знаци на испаниченото студио. Се плашев дека Justice League ќе е повеќе како овој вториот, зашто повторно се обидуваат да склопат приказна со ликови кои публиката едвај ги познава. За среќа не е толку лош, но сепак еден од главните предизвици за филмот e да најави неколку нови ликови и да ги здружи со постоечките против заеднички непријател. 

Времето од три часа некако се скрати на два, па нормално загриженоста дека филмот ќе биде кнап со време за да ги постигне сите овие ствари, ми беше присутна. Секако, тие што читаат стрипови знаат кои се Флеш, Аквамен и Робокап, но што е со пошироката публика која првпат слуша за Виктор Стоун или површно го познава од општа култура? Пет минути вовед не се доволни за да се поврзеш со ликот, а камоли да те убеди дека ваков тим има обединета динамика. Исфорсирано до крајност, со уфрлање на различен нов лик во наративот баш тогаш кога останатите се наоѓаат во некаква животна опасност. 

Никогаш не ја осетив хемијата помеѓу нив. Филмот се обидува да те излаже дека сите овие странци се познаваат меѓусебно и дека може да победат дводимензионален невозбудлив негативец, со мотиви сто пати претходно видено во ваков тип на приказна. Marvel таа доверба ја градеше со повеќе филмови пред да ги смести сите во The Avengers. Целата интеракција меѓу нив е во трејлерот. Да си помислиш дека прво го напишале трејлерот, па оттаму го гранеле цел филм. Дури и хуморот што е во трејлерот и функционира како таков, овде кога ќе го ставиш во контекст, исто така често делува присилен и вештачки.

Некомплетниот развој на ликовите и нивната улога во филмот го прави Justice League да изгледа како уште еден вовед во нешто поголемо. Нешто како што тогаш изгледаше Dawn of Justice. Не можам да прифатам филм што повторно изгледа како интро. Ликовите се толку добри што е срамота милиони и милиони долари да не можат соодветно да им го исполнат потенцијалот на големо платно. За да биде уште полошо, волку скап филм има очајни ефекти. Преполн е со кадри каде што еден од актерите е во фокус, а приметуваш како се двои од заматена позадина залепена на зелено платно. Последното нешто што го очекував од Justice League е да изгледа аматерски како фан-филм.

Бен Афлек, на кого толку му се кењав кога го најавија, продолжува да биде најдоброто нешто во франшизава. Некако успеваат да го погодат неговиот Бетмен, Брус Вејн, па и Готам. Можеби ликот не добива нови нивоа на длабочина овојпат, меѓутоа визуелно и со кореографијата на движењата, е баш онаков Бетмен каков што сакам да видам на филм. Упорно гледаме само делчиња од истиот, а сигурен сум дека тој потег со Бетмен, ако го изиграа на време, ќе создадеше многу подобри услови за развој на што и да сакаа да постигнат. Штета што можеби ни јас ни Афлек нема да сме тука за самостојниот Бетмен филм во истиов кинематографски универзум. 

Мислам дека овојпат е готово меѓу мене и овие филмови. Rogue One ефектот, од тогаш немам пипнато Star Wars ни со стап од далеку. Не ми е ова веќе замислата за двочасовна забава. Изморен сум. Ќе го искористам потрошувачкото право да не им дадам да ми брцнат во новчаник или да ме избричат со брендираните Justice League™ производи за нега и убавина, како и опцијата да не создавам галама околу нив. Нема да помогне да не се штанцаат уште неколку години дур трае трендов, ама барем нема да се осеќам како магаре и овозможувач.

Ќе се врати ли Discovery од таму каде што не бил ниту еден Star Trek претходно?

Со деветтата епизода, Star Trek: Discovery се закотвува во следните два месеци, па нема подобро време од сега за да се почне со консолидирање на впечатоците од првиот дел од сезоната. И, покрај шашавиот почеток и неисполнетото ветување за "Star Trek каков што го знам и сакам", секоја недела си делкав епизода по епизода. Како што течеше серијата така и мојата перспектива се прилагодуваше на насоката во која Discovery одлучи да спичи со егзотичниот погон на спори. Ако ме прашаш каква беше вожњата, нема да знам прецизно да одговорам. Некогаш си ставав Емесан К во газот, некогаш не сакав да си одам од таму каде што ме донесе. 

Мислам дека не сакам да го прифатам фактот дека серијата ми срасна за срце, иако во повеќе наврати ми направи да се осеќам како на распит во Клингонска ќелија. Да, никој не побара приказна со воен конфликт кој претежно мирољубивото Star Trek истражување на вселената го претвора во стресен кошмар, но додека барав што овде останало од Џин Роденбери, приметив дека сум веќе закачен. 

Да си подадеме и ние рака со Star Trek: Discovery

 

Секако дека се смеев на "Вулканските логички екстремисти", ама затоа па се радував како мало дете на епизодите со Мад. Не само што Реин Вилсон е одличен во улогата, туку и ликот е супер адаптиран да оди во прилог на целиот затемнет, валкан амбиент. Оргиналниот Мад можеби функционира како комичен лик во околината на Кирк и Спок, меѓутоа овде е успешно трансформиран во допадлив психопат. Харизмата на Вилсон прави дури и да навиваш за него. Веројатно тие две епизоди ми се омилените до сега. 

Третата во која видов малку Star Trek е онаа кога посетуваат друга планета. Серијата толку не може да крене глава од војната со Клингонците што нема епизоди со мисии на други планети каде што би откривале "нов живот и нови цивилизации", па можеби жеден за такви, си ја сркнав без проблем, иако повторно причината за слетувањето беше ебениот конфликт. Крајно забавна епизода која не само што не се занимава со антропоморфна форма на живот, туку беше и фино визуелно освежување зошто оќорев од неосветлените ентериери на тие два единствени бродови што Discovery ги шалта низ сцените. Се надевам дека вториот дел од сезоната ќе донесе повеќе вакви епизоди. 

Не дека имам толку голем проблем со тоа како изгледа серијата, веќе ми е јасно дека нема да видиме шаренила и успеав да се навикнам на стилот, ама ми здосади да ги гледам истите сетови цело време. Разбирам дека и приказната го наложува тоа, ама убаво е екипажов да стапне и на друго место повремено. А, кога веќе ја спомнав приказната, уште не можам да простам каде е хронолошки сместена. Кога веќе решиле да газат по континуитетот, можеа да одлетаат безбедно после настаните во Nemesis и таму да си прават што сакаат. 

Моите штреберски чувства беа повредени во моментот кога испадна дека Клингонците не знаат што е универзален преведувач. Какви се овие Клингоци тогаш и како комуницираа во Enterprise ако ова е во истиот универзум? Мислам, немам проблем со тоа како изгледаат, ниту со нивната обвновена митологија, ама вакви глупи ситници лесно ме вадат од такт. Исто и оној ако испадне дека е маскиран Клингонец, што го спасија во првата епизода со Мад. 

Ете, не знам ни ликовите како се викаат. Го знам Лорка и го знам тој високиот вонземјанин. Мора серијата да превземе нешто и околу ова. Разбирам дека форматот не дозволува така лесно епизоди фокусирани на еден лик како би го запознаеле подобро, ама побогу како се вика таа со црвената коса и имплантот на фаца? Лорка е цар, мило ми е што конечно доби повеќе внимание од претходно, дури некогаш е во поголем фокус и од црнкињата одгледана од Вулканци. Каде на друго место ќе видиш толку заебан капетан што си става капки во оштетените очи за да види спектакуларна експлозија на непријателски брод? Цар.  

Ме занима како ќе се движи понатаму. Интересно е. Да, не е најдобро, не верувам ни дека ќе стане стандарден Star Trek, веќе е предалеку од таму. Можеби конфликтот со Клингонците ќе спласне, па како што рече Лорка, ќе може целото знаење што е производ на војната да се искористи во цели од кои Федерацијата ќе има некаков научен бенефит. Или може ќе тераат како Battlestar Trek до крај. Сеедно, останувам до каде и да оди. Никогаш Star Trek не бил ваков претходно, а сакам да знам која ќе биде крајната граница во случајов.

Требаше порано да напишам за K-Pax

Имаме еден групен чет со другарчињата каде што секојдневно споделуваме наслови од македонски портали кои се занимаваат со вести и трачеви од естрадата и шоу-бизнисот. Само наслови, без кликање на преведените статии за како не би им правеле сообраќај. Прво затоа што никој не го заболе за црните змии што се собрале на гробот на Јелена или силиконите во чмарот на некоја Кардашијан, а второ затоа што некогаш се развива дискусија базирана на инвентивни претпоставки за што би можел да крие еден таков наслов.

Но, вестта за Кевин Спејси што беше секаде низ интернет дека пред триесет години пробувал да обљуби нелегален тинејџерски сфинктер нè затекна сите неспремни. И, тоа не било чиј, туку на она докторчето од Star Trek: Discovery. Изминатиов период Холивуд го тресат слични скандали кои иако воопшто не се пријатни, не ме засегаа претерано. Ова со Кевин Спејси што испадна дека наводно е девијантен сексуален грабливец, ме утепа. Да беше еден случај, можеби ќе имаше обид да се заташка, ама не, не престанаа да излегуваат жртви што биле "кевинспејсани". Не слушаш секој ден вакви одвратни ствари за актери што си ги сместил во листата на најомилени.

Кевин Спејси качен на дрво, загледан во млади момчиња (K-Pax, 2001)

 
Кариерата на Кевин Спејси е готова. Иако нема официјално обвинение или тужба, толку е од него. Ситуацијата е деликатна и преосетлива за никој никогаш веќе да не сака да ризикува професионален ангажман со него. Тогаш што е со филмското наследство што Спејси го изгради пред ова? Како јавноста ќе гледа на ова? Како јас, како дел од таа публика ќе ги доживувам филмовите? Решив да си го одговорам ова прашање со прегледување на еден моите омилени филмови со Кевин Спејси, драмата со научно-фантастичен тон, K-Pax.

K-Pax е еден од оние филмови чие ДВД го имам уништено од гледање. Во 2001 бев прилично млад кога се излезе, онака како Ентони Реп млад, што значи долга историја ме врзува за филмот, а ете дури сега решив да му посветам внимание на Crapwerk. Можеби сепак не е предоцна за постот со наслов "Неколку филмови со Кевин Спејси што ме допреле како мал"? Шестнаесет години од првото гледање, K-Pax со секое наредно само си ја зацврстува позицијата кај мене. И, предатор или не (види фотос), Кевин Спејси е одличен актер, веројатно еден од најдобрите откако постојат актери како концепт, и таа титула никој не може да му ја одземе. Не релативизирам, така е. Додека сега го гледав K-Pax, се трудев да го одвојам ликот што го глуми од престапникот кој веројатно е во вистински живот.

Спејси во K-Pax го глуми Прот. Прот е мистериозен лик со засенето минато, што се претставува себе како вонземјанин од планетата Кеј-Пекс. Откако ќе биде случајно уапсен на аеродром, завршува во психијатриска установа каде што докторот Пауел (Џеф Бриџис) преку психијатриските сесии се обидува да ја открие причината и вистината зад тврдењата на Прот. Прот е убеден во тоа што го зборува. Тврди дека патува со напредна технологија која ја користи светлината како начин за интерпланетарен транспорт (не брзната на светлината, туку баш светлината), има огромни познавања од астрономија и општо човечка наука, но нема практичен доказ со кој би поткрепил дека потекнува од друго место.

Филмот претежно се базира на интеракцијата помеѓу ликовите на Кевин Спејси и Џеф Бриџис, со сценарио кое комотно би можело да се адаптира и во театарска претстава. Нешто како еден сличен филм што се појави некоја година подоцна и е од сличнен жанр - The Man From Earth (строга препорака!). Низ цел филм, наративот си поигрува и ги става на тест сомнежите и верувањата на доктор Пауел како и оние на публиката, оставајќи гo расплетот за сопствена интерпретација. Дали Прот е навистина од Кеј-Пекс или е само алтер-его создадено од истрауматизиран човек е дискусија која може да оди во недоглед, и тоа е само едно од многуте фини искуства кои ги нуди гледањето на K-Pax.

Базиран е на серијал новели од Џин Бруер, кои го неутрализираат теоретизирањето околу Прот со што ја одземаат целата забава, па така што се потрудив да ги избегнувам. Филмот е толку добар зошто постојано те пренасочува и успева да е чекор пред тебе, книгите наводно биле попрецизни со заклучоците. Режисерот Иен Софтли одлично ја трансформирал идејата оставајќи те да си најдеш сопствена дефиниција за вистината. Нешто како Прот, нели, или можеби доктор Пауел? Затоа и K-Pax ми останува и понатаму еден од омилените филмови. А, толку се добри актерските перформанси на Спејси и Бриџис тука, што не успевам ни еден од нив да го видам надвор од ликот. Комплетно се претопуваат во Прот и Пауел, што е невозможно во тие два часа да ги асоцираш со било што друго.

Но, и покрај ова, тешко ми е да кажам штета за кариерата на Спејси. Вистинската штета е на друго место и доколку сите овие обвинувања испаднат вистинити, се надевам дека ќе си го добие заслуженото. Тоа е нешто што ни дваесет Прота, Созиња, Лестери и Џон Доа не би можеле да го оправдаат. Џабе толку квалитетен актер ако е таков настран гнасен манијак.

Втората сезона на Strаngеr Тhingѕ

Можеби одредени детали од првата сезона на Stranger Things ми се матни, сепак помина повеќе од една година откако ја гледав, ама памтам дека тие осум епизоди ги спукав без пауза. Компактно спакуван производ кој служеше како љубовно писмо до еден исклучително просперитетен период за научно-фантастичниот хорор, но истовремено понуди и сопствен свет надвор од концептите кои ги користеше како основа. Симпатичниот пристап кон носталгијата за осумдесетите, прекрасната режија, интригантната приказна и феноменалната актерска екипа, буквално ме заковаа за кревет тој ден. Сè функционираше толку добро, што немаше шанси да не те натера да гребеш за повеќе. 

Тоа "повеќе" конечно стана достапно минатата недела, сега со една епизода повеќе. Повторно пристапив без никакви очекувања, но овој пат Stranger Things не успеа да го постигне истиот ефект и да ми ги протне пак истите штосови. Многу ретко се случува таква магија да кликне два пати. Верувам дека браќата Дафер имале иста цел, меѓутоа крајниот резултат ме остави осакатен од зевање. За разлика од првата сезона каде што едвај чекав да ја гледам следната епизода, овде се фатив како само сакам побрзо да заврши. Да, продукцискиот квалитет е ист, но за жал баш самата приказна изгледа како да е првиот прифатен предлог на состанокот на студиото за втората сезона.

Што се случи? Дали некој останал без идеи или што? Да, често слушам деновиве дека да, првата сезона нема да се повтори зошто била нова и понудила непознати чудни ствари и блабла, но тоа е не е изговор за да бидеш неинвентивен. И не, не е ни повеќе од истото, не сакам да слушам како оваа сезона била иста. Не е. Првата сезона имаше мистерии. Те водеше со  прашањето за каде е Вил, која е Ел, во каков заговор е обвиткан Хокинс, кој ќе преживее, кој ќе умре, значи сите тие работи ја правеа приказната интересна. Дури и многуте прашања што останаа нерасчистени, не ми беа проблем на крајот зошто и тие беа некаков дел од целата вожња. 

Втората сезона позајмува еден дел од првата и го цепа до самиот крај. Мистериите и понатаму се мистерии, ама зашто приказната е фокусирана само на заканата што доаѓа од Превртеното, овде непознатото е редундантно. Ќе ценев доколку видев објаснувања кои се повеќе од перспективата на децана или некои нови, возбудливи неизвесни срања кои исто можеа да си бидат неразјаснети, но сепак да се ефективни во контекстот на приказната. Но, не. Наместо тоа потрошија цела епизода за да ја извадат Ел во територија која е комплетно вон духот на серијата, речиси без никаква придобивка за текот на дејствието. Ја изгасив таа епизода некаде на пола, зошто почна крв од нос да ми тече. Не верувам дека пропуштив нешто што не го решија подоцна со флешбек. 

Види, не е толку лоша втората сезона колку што можеби звучи дека ја правам. Ако сакаш разводенета линеарна приказна што не е којзнае каков исчекор од претходниот пат, тогаш супер, лапај си Stranger Things двојка. Нанамерно, како таква функционира баш како "Б" продолжение на жанровски филм од осумдести, извадено директно на видео-касета. Други работи ми беа привлечни мене во серијава. Вака единствено што ми останува од сезонава е прејакиот синтвејв саундтрек што знам дека ќе го вртам во следните неколку недели.

Hellblade: Senua's Sacrifice ми е игра на годината

Во недостиг на слободно време да изиграм уште неколку наслови од 2017, ќе си земам за право да избрзам со заклучок и да си ја прогласам Hellblade: Senua's Sacrifice, иако недовршена, за игра на годината. Секако дека е крајно субјективно ова, верувам доколку успеев да ги пројдам Cuphead, Prey и NieR: Automata немаше волку лесно да се расфрлам со етикетите. Затоа и Hellblade ја влечам од крајот на август, но тоа повеќе е поврзано со самата игра отколку со саатите што одлучувам да ги трошам во Wrath of the Lich King на приватен сервер. Не си секој ден расположен за игра каква што е оваа.

Не сум видел ништо слично на Hellblade до сега. Не е најуникатниот концепт на светот, меѓутоа компонентите ги комбинира толку добро што целината ми е комплетно освежувачка. Колку игри претходно дошле со предупредување дека искуството што следува е базирано на пациенти дијагностицирани со психоза и првиот човек потпишан на играта е советник за ментално здравје? Да, ова секако е ефективен штос кој оди во прилог на маркетингот, но кога ќе стапнеш во гротескно непријатниот свет на Hellblade ќе ти стане јасно дека не е забава за лабаво саботно попладне. 

Пред да ја пуштам мислев дека ме чека амалгам на Tomb Raider и Devil May Cry сместен во нордијски кошмар. Сепак, додека кажам "Лара Крофт", почнаа визуелните дисторзии и преклопувачките гласови и шепотења кои ја тормозат младата Сенуа додека измачено се обидува да ја спаси душата на саканиот од ебен пекол. Играта треба да е акциона авантура, но акцијата е повеќе присутна за да ти го разбие текот на загатките што ги решаваш за да стигнеш од едно место до друго. Вистинската борба е со внатрешната темнина на Сенуа.

Нема никаков кориснички интерфејс, имаш само копче за фокус кој е главниот елемент на кој се потпира механиката и уште неколку други што ги штракаш кога ќе ти се пружи прилика да го употребиш мечот. Баш и тоа е најзабавниот и предизвикувачки дел. За околината и тоа како функционира знаеш исто колку и Сенуа, немаш никаква помош освен повремена сугестија од гласовите што ги среќава и слуша, но не секогаш можеш да се потпреш на било што. Играта умее често да те изманипулира на разни начини, дури оди до таму и да рекламира наводен permadeath кој после секое умирање го следиш со црнилото кое се таложи на телото на Сенуа. 

Често пати ќе се најдеш во срање што изгледа комплетно безизлезно, ќе трчаш околу и ќе пробуваш ствари додека не успеат. Некогаш ќе ги пробуваш и истите, очекувајќи поинаков резултат. Некогаш ќе ти снема батерија на контролерот во среде тепачка, а ако ја имаш пиратската верзија на Hellblade ќе ти се изгаси кога најмалку треба. Често фрустрирачкото искуство ете нанамерно ми излезе и надвор од самата игра во неколку наврати, ама е скроз симпатичен мотив за да не се откажеш. Немаше исто да ја ценам доколку не беше толку брутална со мене.

Визуелно е преубава, иако е сместена во претежно грд амбиент. Дизајнот на светот, осветлувањето и деталите се мајсторија. Секоја капка вода и секој мов на карпа. Дури и секоја брчка на лицето на Сенуа. Мислам дека ова е максимумот што може мојата графичка да го прикаже и издржи. Ако играм континуирано со саати, веројатно ќе осетам уште една механика на играта поврзана со согорување на хардвер, а тоа никако не ми оди во прилог. 

Види такоѓе:

• Први впечатоци од Rise of the Tomb Raider
• Бидување Бетмен во Arkham VR
• Игра на годината: Witcher 3: The Wild Hunt
• Преживување во Alien: Isolation