Shin Gojira / Godzilla Resurgence (2016)

Минатата година некој во Холивуд одлучи дека е добра идеја џиновски чудовишта како Кинг Конг и Годзила да добијат заеднички филмски универзум. Нешто со кое што сум кул, барем додека не прерасне во неподнослив непотребен полу-инвентивен тренд каде што филмовите од секој жанр во 2020 ќе бидат меѓусебно поврзни. Некаде видов листа на ствари во продукција што ќе делат филмски универзум, секако не го зборувам на памет ова. Но, не видов дека џиновски чудовишта дека стануваат тренд, иако радо би сакал. Чии јајца треба да почешаме со пари за едно седум Pacific Rim филмови? 

Во меѓувреме, Јапонците го ребутираа нивното национално богатство, франшизата Годзила. После оној јубилеен Gojira: Fainaru Wōzu од 2004, студиото Toho реши да го задреме Кралот на Чудовиштата цели дванаесет години, додека Холивуд пак го крена малку на нозе со римејкот од 2014. Кога викам малку, стварно мислам малку, зошто колку вкупно го имаше Годзила во тој филм? Десет минути? Немам ништо против филмот, само што секое наредно гледање приметив дека го мотам кон крајот. Затоа и бев толку возбуден за Shin Gojira, зошто ветуваше дека ќе го испорача она што Холивуд можеби повторно не успеа. 

Toho си го знаат занаетот. Знаат што и како функционира и како ќе се одрази на публиката, особено таа домашната јапонската, која и не е баш најмногу наклонета кон американскиот третман на нивното омилено нуклеарно милениче. Всушност не сакаат ништо поразлично од тоа што и ние го бараме во овој тип на филмови. Џиновски монструм ровари низ град. Некогаш се тепа со друг сличен кој исто така има афинитет кон модерна градба. Што не е јасно тука, Гарет Едвардс? А, за да биде Shin Gojira уште пограндиозен, Toho ги најми Хидеаки Ано, режисерот на Neon Genesis Evangelion и Шинџи Хигучи, јапонски гуру за специјални ефекти, кој има работено на Gamera трилогијата.

Shin Gojira е сместен во модерно време каде што луѓето се првпат затекнати од постоењето и уништувачката моќ на Годзила. Но, она што ми падна многу чудно е тоа што филмот нуди рана верзија на чудовиштето. Од почетокот, па некаде до средината е во еволутивна фаза, без малите раце, со прилично смешни подуени очи и се влече наоколу без да застане исправено. 

За среќа, неколку минути пред да станам сериозно загрижен за концептот на Shin Gojira, веќе беше гордо на две нозе и дојден до крајниот облик. Не беше мало момче повеќе, туку ѕвериште што им приреди итна и не толку забавна евакуација на жителите на Токио. Со нуклеарен здив и ласери што му излегуваа секаде освен од газот. Сериозно, пука ласери од перката. Не може да биде повеќе кул од тоа, нели? Ја има дури и оргиналната музика.

Паралелно на беснеењето на Годзила, владата на Јапонија дискутира и спроведува мерки за справување со оваа монструозна криза, нешто што всушност треба да го отслика филмот како  метафора за катастрофата во Фукушима од 2011, земјотресите и цунамито. Нешто како што оргиналниот Gojira од 1954 го симболизира хоророт од Хирошима и Нагасаки. Човечката перспектива во Shin Gojira е само растрчана бирократија и научници, наспроти она што Холивуд упорно го прави со шаблонски хармонични семејства од кои еден член е задолжително воено лице директно инволвирано во нападите против џиновските чудовишта. 

Затоа и сум задоволен со ова што е филмот. Не ни очекував да биде поинаку. Ми се допадна и освежениот дизајн на Годзила, верен на оргиналот, но со видливи црвени лузни од кои пулсира некаков вид енергија. Мислам дека беше и физички најголемата варијанта на Годзила до сега. Занимливо е и тоа што Toho за првпат не користи човек во гумен костим, туку motion capture. Но, за да биде поавтентично, бар ќе претпоставам дека е нaмерно, на некои места изгледа баш како да е човек во гума. 

Се надевам дека возобновувањето на јапонскиот Годзила ќе донесе уште многу вакви филмови. Време е и овој Годзила да биде соочен со друго чудовиште. Следен филм за жал уште нема најавено, но Toho во ноември оваа година ќе го објави првиот анимиран Годзила, насловен Gojira kaijū wakuse или Godzilla: Monster Planet на Netflix. Во меѓувреме, планирам да плескам со рацете од радост за новиот Pacific Rim.

Види такоѓе:

• The Beast from 20,000 Fathoms, предокот на Gojira

Збогум Вулверин

Колку години опстојува X-Men филмската франшиза, седумнаесет? Веројатно во некаков облик ќе тера уште повеќе. Но, што е првото на кое ти текнува кога ќе помислиш на овие филмови, освен осцилациите во нивниот квалитет? Ќе претпоставам дека е Хју Џекмен како Вулверин. Дури и кога ќе помислам на Вулверин, прво ми се појавува жолтиот костим од стриповите, па потоа Хју Џекмен со бура во уста и бела "бијем жену" маица. Некогаш ми текнува и на  лошите компјутерско-генерирани канџи од X-Men Origins: Wolverine, но за тоа другпат. Поминати се доволно години за ликот да го асоцираш со актерот што веќе муабетите за тоа дали кастингот бил добар или не, полека ја загубија поентата.

Хју Џекмен беше најдобар во тоа што го правеше, но како и сè останато, и ова си го истера својот рок на траење. После четириесет или колку и да се веќе филмови, Вулверин го заокружи патувањето во овогодинешниот едноставно насловен, Logan. Можеби не беше секогаш централниот дел од нив, меѓутоа го крадеше громот дури и со појавување од неколку секунди. И, како за крај на една ера, ликот кој беше предводник на еден нов суперхеројски филмски бран, доби достојно испраќање, многу подобро отколку што можев да замислам и посакам. Секоја чест. Аплаузот е заслужен.

Ништо не можеше да ме спреми за Logan, дури бев скептичен и повеќе од вообичаено што знам да бидам. Каков реално можеш да бидеш после два шашави Вулверин филмови што стануваат полоши со секое гледање? Од првиот Вулверин ми остана само лошата сцена со Дедпул борбата, додека од The Wolverine имам сеќавања кои едвај би можеле да се склопат во трејлер. Но, Logan е различен. Не само поради R рејтингот (фала Deadpool филму за ова) кој допушта конечно да се разлетаат крв и црева кога Вулверин ќе набоде некој, туку и успешното дистанцирање од начинот на кој досега се правеа овие филмови.

Концентриран на три-четири ликови, Logan e повеќе приземјена драма наспроти спектакуларна акција. Темпото овозможува наративот да ја прегрне оваа форма и да се создаде веројатно најнесуперхеројскиот филм од сите суперхеројски филмови. Понекогаш повеќе личи како да го дели универзумот со најчовечките моменти од Little Miss Sunshine, отколку со X-Men: Apocalypse. И, тоа одлично функционира до степен да единствената замерка ми е тоа што Логан никогаш не запали пура во филмов.

Дејствието е сместено во 2029 кога мутантите се на раб на истребување. Ксавиер со годините го губи разумот и контролата врз сопствените моќи, а Логан полека станува жртва на адамантиумско труење. Освен тоа што е уморен од тоа што го правел поголемиот дел од животот, неговиот регенеративен фактор го нема истиот интензитет и решен е да ја прифати сопствената смртност. Но, се појавува мало девојче мутант со моќи слични на неговите, чиј опстанок зависи од него. Нема да навлегувам во спојлери, ама мислам дека е очигледна насоката во која се движи филмот. 

Веројатно е единствен филм од овој тип покрај трилогијата на Нолан, кој ме качил да ме повози на емоционален ролеркостер. Не ми е јасно само зошто им требаше волку време за да создадат нешто вакво. Возможно е секаде, но очигледно сметаа дека полесно се продаваат костимирани суперхерои кои се борат со армии безлични компјутерски-генерирани непријателски ботови. Logan навлегува во суштината на ликовите, нивните причини и мотиви и најпосле нуди некаква човечка и емотивна перспектива за припаѓањето и важноста на семејството, нешто што речиси целиот живот овие ликови не успеале да го искусат поради тоа животот ги турнал кон друг избор. Нешто што секогаш беше дел од X-Men филмската франшиза, но третирано малку ...поинаку.

После ова збогување, се надевам дека X-Men филмовите ќе си најдат друг лик што ќе им го осветлува патот. Секој обид да се врати Вулверин или па Хју Џекмен скраја да е, би било вршење гнасна нужда врз сè што е Logan. А, секоја научена лекција од овој филм може да биде чекор напред кон отстапување од бајатиот суперхеројски шаблон. Можеби е време и Marvel Studios да почнат да се коцкаат вака, зошто нивната комфорна зона е одамна досадна.

Три филмови со Луис Тосар

Очигледно се зацапав подлабоко во шпанскава кинематографија отколку што мислев дека можам. Ми се отвори еден сосема нов филмски свет што претходно изгледа не го приметував од што ми се имаа марвели испрчено пред екран и сега сум како дете во продавница за играчки.  Да, и мене ми е симпатична мојата нова фасцинација со шпански филмови. Е, сега не сум доволно оформен како претенциозен ескперт за европски филм за да извршам прописна нужда врз блокбастерите што сум ги финансирал со одење во кино до вчера, ама веќе имам омилени наслови и барем еден актер што можам да го одвојам настрана.

Луис Тосар. Не само што е актер со еден тон остварувања зад себе, туку и е музичар. Талентот му го приметив во Sleep Tight и морав да проверам за какви други улоги е способен. Мислев дека ќе пројде време додека го одвојам од ликот на Цезар, но не. Петнаесет минути од следниот филм и веќе престанав да мислам на  тој психопатски домар. Не ми е јасно како до сега Тосар нема интернационална кариера како неговото добро другарче Хавиер Бардем. Еве, ќе претпоставам дека иако двајцата се речиси подеднакво квалитетни, Тосар ја имал таа несреќа да биде физички грд. Жалам, Тосар. 

Од спремното списоче најдов време да изгледам три филмови со него. Стварно има многу и луд подвиг е да фатиш ги гледаш сите, па се одлучив за неколку чија приказна ми изгледаше најинтересно. Заклучокот е дека се снаоѓа со секакви улоги, повеќе му лежат антагонисти секако, а неговиот сиров талент помага да се износат и некои подосадни сценарија. Затоа, ајде кратко да ги промуабетам тие што ги гледав, без спојлери, нели.

Celda 211 / Cell 211 (2009)

Cell 211 покрај тоа што ми се наметна како еден од најдобрите не-англиски филмови што сум имал прилика да ги гледам, се залепи и за листата на најдобрите чие дејствие е сместено во затвор. Сега си лежи таму заедно со The Shawshank Redemption и Papillon. Филмот почнува со првиот ден на работа на нов млад чувар во озогласена казнено-поправна установа, кој колегите го шетаат низ одделението каде што се сместени најпроблематичните затвореници. Хуан уште не успева ни да ја облече униформата кога во затврот избива бунт при кој е повреден, а колегите немајќи време и прилика да го пренесат во болница, го оставаат крвав во празната ќелија 211. 

Веќе погодуваш дека Хуан треба да се преправа дека е нов затвореник доколку сака да го преживее гневот на затворениците кои и не се баш наклонети кон чуварите. За кратко време, успева да се спријатели со водачот на бунтот, бруталниот но харизматичен Маламадре кој го глуми Луис Тосар, се разбира. Без многу детали, Cell 211 е многу повеќе од оваа иницијална идеја. Прилично храбар филм, со моќна порака за пријателство, лојалност и како еден трул општествен систем може да ти го сврти животот на глава доколку се затекнеш на погрешно време во некоја погрешна грозна дупка.

Иако насетував каде би можела да се движи приказната, не бев спремен за еден емотивен шамар што Cell 211 ми го нанесе кога најмалку очекував. Од оние што привремено ќе те упропастат, па не можеш со саати да си дојдеш на себе. Бонус поени одат за Марта Етура, девојката од Sleep Tight, како и за Алберто Аман. Опасно глумчиште, планирам наскоро да ја разгледам и неговата филмографија. 

El desconocido / Retribution (2015)

Филмов е доказ дека освен заебани негативци, Луис Тосар умее да игра и грижлив родител чиј сопствен живот и животот на неговите деца се доведени во прилично незавидна ситуација. Овде е Карлос, банкар кој можеби не е најчесниот човек на светот, но си ја сака фамилијата. Додека едно утро тргнува да ги носи децата на школо, добива анонимен повик од глас кој му кажува дека на седиштата во колата со која се превезуваат има бомба што ќе експлодира доколку не префрли одредена сума пари на таа и таа сметка. Секако, бомбата ќе експлодира и во случај некој реши да стане или да се направи паметен на друг начин, односно да викне полиција. 

И, секако, префрлањето на пари што не се твои преку телефон и со две уплашени деца на заедното седиште не е баш толку едноставно како што очекува гласот од другата страна. Retribution e напнат, интензивен трилер кој претежно се случува во возило и предизцикува онаква непријатни чувства што сум ги осетил во филмови како Speed, "Shut Up and Dance" епизодата од Black Mirror, па дури и оној Phone Booth со Колин Фарел што ми е единствениот поднослив негов филм и ми е исклучително добро виновно задоволство.

Тосар е брилијантен и тука, а филмов е одлична прилика за да му ги приметиш актерските способности и можноста да пренесе милион различни емоции во толку ограничено време. Retribution има некои ситни маани и знае да го загуби моментумот повремено, но тоа воопшто не пречи за саат и пол тензична вожња. Буквално.

Cien años de perdón / To Steal from a Thief (2016)

Доколку To Steal from a Thief се задржеше на нивото со кое почна и така фино тераше некаде до средина, ќе бев поубедлив со препораката. Вака, немам што многу пофално да кажам. Филм каде што група криминалци ограбуваат банка во која меѓудругото се наоѓа и депозит на влијателен политичар кој крие компромитирачки материјали што би можеле сериозно да ја размрдаат државата звучи интересно и возбудливо. Идејата е одлична, но To Steal from a Thief не успева да направи многу со тоа.

Потенцијалот е огромен за да се создаде приказна со заговор од огромен размер, ама неколку лоши одлуки на сценаристите кои силно се одразуваат и на ликовите, некаде на пола го вклучуваат тивкиот аларм кој ја сигнализира просечната реализација и досадниот крај. Немаше воопшто да се мачам да знаев дека ќе си заминам вака со празни раце. Да, сакам да правам референци за комичен ефект кои се однесуваат на елементи од приказната кои не се спојлери, ама не се ни смешни. 

Сепак, Тосар и Родриго де ла Серна прават сè што можат да го направат филмот позабавен, па ако ништо друго вреди за да видиш како функционира префинета актерска хемија помеѓу двајца луѓе кои се заложници на досадни реплики испрдени од некој што се обидувал да протне дневно политичка критика.

Четири тензични шпански трилери

Не сум сигурен колку филмови од шпанско говорно подрајче имам изгледано, ама не се многу. Пред оваа приватна недела на шпански филм што почна со една препорака, можев да набројам барем три. Сега не можам да се сопрам со гледање. Не се сите од Шпанија, некои се од Латинска Америка, ама ќе си дозволам да ги ставам сите во една група зошто не можам да направам разлика помеѓу шпанските дијалекти, така што нека ми простат дежурните полиглоти. Единствена лекција во животов ми бил дел од дискографијата на Cypress Hill, зошто секако нели, не се конформирав со пешаците што гледаа тинејџерски теленовели во средношколските денови и го научија јазикот, ама мислам дека после овие неколку филмови би можел да купам кокаин од сомнителен колумбиец на неговиот мајчин јазик.

Освен јазикот, овие четири филмови имаат и други заеднички својства кои успеаа да ги обединат во еден пост. Повеќе или помалку се порамнети на иста жанровска линија, издишуваат слични непријатни емоции и имаат исклучително тензичен амбиент што те држи на работ од мебелот на кој ти е позициониран газот. Атмосферата кулминира со неочекуван бизарен шокирачки пресврт на средината или на крајот и е главната причина за да не навлегувам во детали што би можеле да ја расипат приказната и доживувањето. Дури и трејлер може да делува спојлерозно, па затоа внимателно. За препораките подолу се потрудив да бидат без ниеден спојлер.

La Cara Oculta / The Hidden Face (2011)

La Cara Oculta е филм на Анди Баиз, тип што е потпишан како режисер на неколку Narcos епизоди. Никогаш не сум ја гледал серијата, свесен сум за нејзината репутација, па веројатно и ја оправдува ако тимот што ја прави е составен од вакви луѓе. Филмот се занимава со мистериозното исчезнување на девојката на млад, богат и распашан дирегент на оркестар кој повремено палката сака да ја мафта и во згодни виолинистки. Добро, Бобо зошто си ваков сељак, зошто? 

Девојката ја нема, а филмот нема ни доволно ликови за да имаш осомничени. На почетокот си во мрак и без никаква идеја за тоа што би можело да се случи со исчезнатата госпоѓица. Но, забавата почнува во моментот кога La Cara Oculta ќе ја сврти перспективата на наративот, ако секако под забава подразбираш урлање кон ликови кои не можат да те слушнат затоа што се ликови во филм, нели. Од тој момент веќе си со испотени раце до самиот крај, кога се прашуваш дали е океј што мислиш дека сите кои се дел од ова си го добија заслуженото.

El Cuerpo / The Body (2012)

Слично како со La Cara Oculta и тука исчезнува девојка, поточно исчезнува нејзиното тело од мртовечница. Мотивите и виновникот за убиството се познати од почетокот на филмот, меѓутоа каде и зошто го нема телото, не знаеш до последните десетина минути. Тензијата е толку густа што мислам дека преживеав саат и пол без воопшто да земам воздух, а не па да ја пипнам пицата што ја стокмив пред да го пуштам. Мрачниот, дождлив, пригушен сетинг не помага да се осеќаш подобро.

На моменти, El Cuerpo успева да биде класична whodunit приказна со симпатични ликови за кои навиваш и кога не треба. Додека стигне филмот до "големото откритие", моралниот компас ти е толку раштрафен што после ти треба некое време тишина за да преиспиташ некои ствари. El Cuerpo блеска и со актерската екипа без која можеби нема ни да е пола добар од што е.

Mientras Duermes / Sleep Tight (2011)

Додека претходните два филмови си поигруваа со некои дилеми кои ги имав околу ликовите и нивните постапки, Mientras Duermes успеа да извади само чиста омраза од мене кон главниот лик. Обично кога филм вака ќе се фокусира на антагонист, очекувам да најдам нешто што ќе ги оправда неговите постапки. Дури и Норман Бејтс можеш да го разбереш ако сакаш. Овој филм не го дозволува тоа. Цезар е еден од најодвратните ликови што воопшто сум ги сретнал во фикција и ќе би одзел сигурно цел пост за да го доловам како што треба.

Mientras Duermes е дефинитивно и мојот омилен од овие четири тука, најмногу поради силниот наплив на емоции што ми го предизвика. Кога видов дека е од истата екипа и режисер на [REC], ми стана јасно. Балагуеро е очигледно мајстор за создавање на тоа грозното во стомак, само што овојпат провокацијата е во форма на психолошки трилер. Бев цел ден видно потресен. Секоја чест и за Луис Тосар и неговиот перформанс, ама ќе го мразам исто како Кајл Меклаклан зошто беше лошиот во The Flintstones филмот.

Los ojos de Julia / Julia's Eyes (2010)

Измеѓу овој и Mientras Duermes го изгледав El secreto de sus ojos, феноменален филм, но жанровски во малку поинаква насока, па мислам дека тука ми опадна и расположението за ова што е Los ojos de Julia. Концептот е океј, жена која постепено ослепува се обидува да го реши убиството на нејзната сестра близначка и филмот функционира до моментот кога пресвртите ќе почнат да се однесуваат како од сапуница. Сфаќаш? Демек шпански филм? Ах, не е битно...

Актерите се океј, има фаци од El Cuerpo и Lа hаbitаción dе Fеrmаt, режијата е солидна и филмот е стварно убав за гледање, меѓутоа без некои елементи би бил далеку поефективен. Се разбира, вреди за да се спука во некој ваков маратон, ама на некои моменти е напорен од многу погрешни причини.

Вајвање

Поминав неколку саати во симулакрумите што ги овозможува HTC Vive. Наум купи пред некое време, па му затропав на врата со пица и плава пилула за да ме уштека подалеку од Пустината на Реалното. Имерзијата е инстантна. Само што ќе го ставиш хедсетот на глава, гајле ти е за светот околу тебе, за вазната на Наум и за ѕидот во кој ќе се слупаш додека мафташ со контролерите. Искуството е неописливо, дефинитивно најдобрата мултимедијална ствар што сум ја пробал. Тешко дека ќе успеам да го доловам на тие што не пробале хардвер за виртуелна реалност, ама ќе се обидам барем произволно да ги пренесам чувствата. 

Првото нешто што ме дочека беше статичниот дешборд од каде што бираш која игра сакаш да ти ја замени горчливата реалност. Самиот дешборд, подесен да изгледа како пештерата на Бетмен, беше доволен да почнам да хипервентилирам и да испуштам крици на возбуда додека дискусијата на Наум и Дамјан (на скајп од Берлин, технологија је заиста чудо) за тоа колку е најзакон Vive, ми се пригушува во позадина. Додека дојдам до првата игра, пројдов некое време со различните скинови за дешбордот. Бев во Star Trek холодек, се прошетав низ собата на Рики Морти и на мостот каде што Вејдер му открива на Лук дека му е татко, каде што пазев да не "паднам" зошто висината изгледа толку ебено реално.

Додека сум окезен со истиот детски жар како пред дваесетина години кога првпат фатив Atari 2600 во раце, Наум ме лоуда во The Lab, компилација од различни експериментални мали игри на Valve. Дете ко дете, брзав да стигнам до следната виртуелна дестинација, па откако си поиграв со некое куче-робот и прошетав низ лабораторијата, преминав на Trials on Tatooine. Кратко, но крајно ефективно Star Wars искуство, до степен да мислиш дека го осеќаш песокот и прашината од Татуин додека пред тебе слетува Хан Соло со Фалконот. Излегува R2-D2 и после неколку механички поправки, добиваш лајтсејбер за да се одбраниш од злонамерни Стормтрупери. 

Мавташ со контролерот кој е сега претворен во лајтсејбер, со можност да ти летне од раце низ прозор или во некој премет од собата во која веќе одамна си заборавил дека се наоѓаш. По тие десетина минути на Татуин, го вадиш хедсетот да испушиш една цигара надвор од виртуелната реалност, додека си потврдуваш дека сите сме гости на овој свет. Пред егзистенцијалните тегоби да ти го упропастат денот, другар ти, кој сега веќе го гледаш како некоја Морфеус фигура, ти ја нуди The Solus Project. Изгледа фасцинантно, има карпест свет кој потсеќа на планетата од Prometheus. Целиот амбиент е таков. Меѓутоа, моето физичко тело ненавикнато на VR ја отфрли локомоцијата која ја бара Solus, па не издржав многу. Никој не би сакал да чисти повраќаници од тепих. 

Се префрлив на игри како Thumper и The Polynominal 2. Интересни концепти, особено втората, ама бараат мир и тишина, а слушалиците што ги користев не беа доволно моќни за да ги неутрализираат гласовите на другите пристуни во реалниот свет околу мене. Поиграв малку пејнтбол во Rec Room, па се најдов во The Cubicle, игра за која Наум кажа дека била најслична на The Stanley Parable. The Cubicle е бирократски и капиталистичи кошмар со апстрактен неочекуван прeсврт и порака што ќе ме демне долго време. Веројатно еквивалентот од реалниот свет на ова е она кога ќе ти дадат таск или ќе ти пријават баг во четири и пол попладне во петок. Пред продолжен викенд.

Но, вистинскиот потенцијал на Vive и општо на целата оваа технологија го осетив во VRChat. Ако ова претендира да биде иднината на гејмингот, не можеш да го запоставиш и социјалниот аспект. VRChat не e игра, но одлично го негува тоа. Моментално во VRChat постојат 200 "светови" создадени од заедницата каде што можеш да дремеш, муабетиш и играш игри со други луѓе кои се наоѓаат во некоја соба со два контролери во раце и хедсет на глава. Комплетно сајбер-панк искуство, потсеќа на некоја рана верзија на метаверзумот на Нил Стивенсон кој го опфаќа во Snow Crash книгата.

Играв уште неколку други, кои или не ми оставија толку силен впечаток или не успевам да се сетам на насловите. Senza Peso беше одлична. Наум има околу седумдесетина игри и бесплатни демоа, а сигурно пуштивме третина од целата колекција. Со оглед на тоа што успехот на оваа технологија е во рана фаза, тоа е импресивна бројка. А, тек допрва доаѓа времето на виртуелната реалност. Има соодветен хардвер конечно, потребен е само софтвер кој дополнително ќе ги размрда стварите и ќе привлече уште поголема публика. Сонувам за некое MMORPG, нешто како OrbusVR само со графика послична на таа на Solus. Иднината е светла, a оваа зоолошка од реален свет е сè понеподнослива и онака.