Глупавата судбина на Wаrcrаft

Излезе Legion. Ама, не сум сега тука за да зборувам за тоа. Кога ќе пројде доволно време и ќе си потврдам дека ендгејмот не е катаклизмички, тогаш сигурно ќе ги наквасам елфовите во зелениот Фел. Во меѓувреме, ајде да се фатиме цврсто за раце и да се соочиме со фактот дека Warcraft филмот е последниот во франшизата која изгледа стигна до крајот уште пред да почне. Сега откако е напуштена и последната кино сала, продукцијата се пребројува и ги крпи евентуалните загуби, а топлото чувство го снемува од стомаците на оние што го сакаа од првиот ден, време е за трезвена дискусија околу тоа што се случи и што носи иднината.

Прво, и по веќе не знам кој пат, да ја соопштам мојата длабока емотивна наклонетост кон филмот. Се заљубив уште пред да се случи. Го познавав материјалот доволно за да знам што да очекувам. Како што се наближуваше летово јасно ми беше дека тоа е тоа што го барам од тој универзум со години и некако бев убеден дека ќе ми се допадне тоа што ќе го добијам. Затоа секоја минута ми беше епска. Бев и во Софија за повеќе од истото. Откако подоцна се појави солидна пиратска снимка и филмот ми беше достапен и дома, можев да го засакувам повеќе со секое ново гледање. 

Наскоро Warcraft ќе биде официјално објавен на ДВД и Блу-реј и заедно со таа вест од последниве денови, пристигнаа и некои помалку забавни. Данкан Џонс конечно потврди дека нема да има друга верзија од филмот. Ништо од тие дополнителни четириест минути зошто воопшто не биле ни довршени. Некогаш постоела долга верзија, меѓутоа поради барањата на студиото за кои Џонс првпат огорчено прозоборе деновиве, од тоа се останати само сцени без комплетирани специјални ефекти кои ќе се објават како бонус. Исто така спомува дека едвај се убедил да му дозволат да направи филм кој нема да завземе некоја страна од фракциите. 

Првата замисла на студиото била да ги прикаже Орките целосно како негативци. Но, добар дел од идеите што ги имал не успеал да ги спроведе со одврзани раце. Крајниот резултат од мешање на луѓе од други бранши во филмска уметност не испадна толку очаен како Suicide Squad, но сепак голем дел од публиката одлучи дека не е тоа што сака да го гледа. Барем американската, каде што Warcraft едвај оствари профит. Сакам да верувам дека критичарите што го распнаа филмот уште пред било кој да стане во кино се одговорни за креирање на таа негативна перспектива, ама тоа е тема за некој следен пат. Филмот одлично помина во Азија, а бројките изгледале супер и во Европа.

Денес, после цело лето молк околу продолжението и дали воопшто ќе се случи, пак се истите муабети. Азиската публика, особено Кина, го обожава филмот. Постави рекорд за најгледан филм во нивната историја. Таму и го оствари најсериозниот профит што го спаси студиото од поголеми загуби. Затоа, единствената надеж за Warcraft е некаде на 8000 километри од твоето најблиско кино, зошто доколку би имало следен филм, би бил објавен само таму. Што исто така мислам дека е далеку од реализација, освен ако не се надеваат на некој профит од продажбата на официјалното издание следниве месеци. Има ли воопшто простор за продолжение?

И, пак. Не ми е јасно што видов во филмот што не го видоа другите? Дали се случи менталитет на стадо обратен од оној кога фуриозно мастурбиравме во кругче на Star Wars: The Force Awakens или на трејлериве за Rogue One? Каде конкретно се сјеба филмот за и дел од публиката да ги следи критичарите во групното каменување? Нека ми објасни некој зошто еве, стварно не знам.

Први впечатоци од Risе оf thе Tоmb Rаidеr

Ете. Ни Denuvo не траеше толку колку што очекував, па сега може да си потрошиш неколку саати од животот со пиратската верзија на Rise of the Tomb Raider. Побогат за 50 евра. Мислев дека ќе има некој човечки попуст на играта, но не. Затоа секогаш сум повеќе спремен да дадам 50 евра за десет игри на мали компании што никогаш нема да ги пуштам, отколку на Square Enix или Hello Games за онаа пропаст. Мислам, секоја чест Crystal Dynamics, ете изиграв неколку саати од тие десетина и сум највоодушевен на светот, но сепак. Јас сум дете растено на пиратерија и некои работи сакам да ги пробам пред да ги платам повеќе отколку што можеби вредат за цената. На крајот, никој нема да биде нешто многу осиромашен во нивната корпорација, нели? Баш ќе беше кул доколку, макар привремено, ја намалеа цената откако се проби Denuvo заштитата.

Океј, се оправда непотребно пред светот? Супер. Сега продолжи за играта. Rise of the Tomb Raider е продолжение на Tomb Raider римејкот од 2013. Во главно, Rise of the Tomb Raider е повеќе од истото што беше ставено на маса минатиот пат, барем така делува на почетокот, но некои ситни фини подобрувања ме спречуваат да искористам цели параграфи од еден стар пост за да докажам небитна поента. Мислев дека по крајот со двата пиштоли на Tomb Raider, Лара ќе биде порасната и созреана. Очекував побезмилосна Лара овојпат. Лара која нема да да се плаши од мечки, да се тресе од студ и да крвари. Но, тогаш се сетив дека овој серијал воопшто не се труди да се спои со моментот на првата средба со госпоѓица Крофт.

Во старите игри, Лара едвај имаше личност. Претежно беа само нијанси. Освен тоа што знаевме дека е силна независна жена со полигонски цицки, немаше проблем да биде несоодветно облечена за снежна бура и минус триесет. Поради таа слика, некогаш е чудно да ја прифатиш во новиов серијал каде што со бунда симнува гнезда на птици од гранка за да запали оган како не би премрзнала на студот во снег до колена. А, ми се свиѓа овој "почовечки" елемент кој што е тука присутен, многу ми се свиѓа, иако мислев дека во продолжението ќе бидам пречекан од "позаебана" Лара. Секако,  има прогрес, но не е факинг Бетмен и тоа е сосема во ред.

Што се однесува до гејмплејот, промените се минимални. Уште можеш да си ги подобруваш оружјата со собирање гранки и премети од претурање дрвени кутии, но овој пат е некако покорисно и функционално. Не се сеќавам дека во претходната игра требаше да собирам отровни печурки кои ќе ги искористам за стрелите за ефикасно да убијам разбеснета мечка. Дури има и скил за јазици што го развиваш по пат. Околината, освен тоа што е детално дизајнирана до перфекција, за жал е повторно лесна за навигација. Два пати ќе паднеш во вода, не зошто препреката е тешка, туку зошто пушиш цигара додека играш, и тоа е тоа.

Секако, за "класичното" Tomb Raider искуство ги има "гробниците", меѓутоа со самото тоа што се опционални, немаат некој значаен придонес кон приказната, па овојпат решив таа носталгија да ја задоволам откако ќе ја завршам главната мисија. Има и некои други опционални мисии, ама мојата Лара Крофт одлучи дека нема време да одговори на сите што ја молат за помош. А, приказната е кул. Раскажана и со флешбеци и синематици што се интересни за гледање и не те оттргнуваат од играњето. Без многу детали, вклучува наводно бессмртен христијански пророк во сибирски вукојебини и напуштени Советски бази и секта која дели сличен интерес со Лара, но со различни мотиви. Затоа и околината е претежно завеана во снег, барем онаму до кај што сум. Има мисија во Сирија на почетокот, единствено тоа беше малку поегзотично.

Задоволен сум со тоа каде се наоѓа серијалот моментално. Можеби комплексноста отсуствува, меѓутоа за сметка на тоа, игрите нудат врвна аркадна забава чиј амбиент е комплетно во духот на она што суштински претставува Tomb Raider. Следната игра веројатно ја носи Лара во Јужна Америка. Сакам да ги видам и тие локации, а доколку серијалот не сопре тука (што најверојатно нема), би сакал да видам и продолжение што ќе биде целосно сместено во Египет.

Петнаесетина прашања и одговори за Suicide Squad

Се изложив на Suicide Squad. Не можам да речам дека беше најпријатното доживување на светот, но ќе заклучам дека може да извлечеш некаква ситна забава од гледањето. Ако, нели, ти е забавно да гледаш како Warner Bros. гребеле по подот во некоја темна соба за монтажа обидувајќи се да го скрпат следниот Deadpool или Guardians of the Galaxy. Освен тоа што Suicide Squad ме остави со киселини во желудникот, ми отвори еден куп прашања кои можеби никогаш нема да бидат одговорени. Сепак, има такви чиј одговор е полесен, па се надевам дека ќе придонесат кон создавање слика за овој двочасовен кластефак. Следуваат спојлери, нормално.

Што е Suicide Squad?

Suicide Squad е видео колекција од кратки сцени базирани на ликови од истоимениот стрип на DC Comics кои не успеваат да се поврзат во кохерентна целина. Suicide Squad е исто неофицијалното име на бордот директори во DC и Warner Bros. кои мислат дека нивната визија е подобра од онаа на најмениот режисер.

Да, хаха, океј. Ама, што е приказната? 

Повеќе е идеја отколку приказна, но ајде. Тајна владина служба собира специфична група на озогласени затвореници во тим кој би вршел валкани задачи. Исто така тајно. Во овој случај собрани се за да би се справиле со "следниот Супермен" кој можеби и не би бил толку пријателски расположен како Кал-Ел. Секој од нив има лична причина зошто е дел од тимот, во главно за да добијат некои бенефиции кои им се одземени во нечовечките услови под кои се држени во затвор. Имаат и чипови во нив кои би ги убиле доколку решат да избегаат или да не послушаат задача. 

Ха, интересно! Сигурно имат различни супермоќи и затоа се посебни. Зошто се собрани, која е нивната мисија тука?

Па, не. Тројца имаат супермоќи и тоа само ако физичка деформација која те прави да изгледаш како крокодил е супермоќ. Останатите се криминалци со вештини за кои не сум сигурен дека се покорисни од било која добро обучена армија која е на располагање на истите луѓе кои го оформуваат тимот. Има ментално предизвикана девојка со бејзбол палка и тип со бумеранг. Треба да се справат со член на нивниот тим кој исто така е древна интердимензионална вештерка позната како Енчантрес, го опседнува телото на Кара Делеватевр откако паметната госпоѓица археолог намерно ќе скрши артефакт во пештера и сега сака да го освои светот.

Зошто побогу имаат интердимензионална вештерка во тимот? Зошто нема и она чип кој ќе ја експлодира ако сака да го освои светот?!

Не знам, не сум баш сигурен. Зошто му е девојка на еден од луѓето кои го формираат тимот и требаше да внимава на нив? Не знам, еве. Веројатно на тој дел од филмот се обидував да најдам смисла во флешбеците кои го отежнуваа следењето на и онака глупавиот наратив. Мислам дека не ни имаше чип. Имаше срце во кутија кое ако го прободеш би требало да умре. Типична интердимензионална вештерка...

И, Харли Квин се бори против неа со бејзбол палка? Интердимензионална вештерка звучи доволно натприродно! Што ќе направи Харли Квин со бејзбол палка против интердимензионална вештерка? 

Нели? Oчигледно не можеле да најдат негативец што ќе биде прилагоден на вештините на тимот за да има логика. Харли Квин со палката удира по армијата на Енчантрес составена од камени (?) црни фигури кои биле обични луѓе пред да ги баци во уста. Очигледно дрво крши камен или што и да е тоа, дури и откако некој лик ќе каже дека армијата може да преживее и доколку е обезглавена. Не е баш јасно, знам. Енчантрес не е ни доволно занимлив негативец за да ти биде грижа.

Значи, претежно е акционен и насилен филм? 

Ако десетина минути пукање во црни каменоидни човечиња е акција, тогаш да, секако има акција и насилство.

Спомна флешбеци. Какви флешбеци? Како во Deadpool?

Не. Флешбеци кои веројатно некогаш биле цели долги сцени кои ја објаснуваат позадината на ликовите, а сега се расцепкани и расфрлани низ два саати. Фалат сцени во филмот што ги имало во трејлерите, не памтам кои точно. Во обид Suicide Squad да се направи повеќе како Marvel филм, измонтиран е слично. Но, разлика од Deadpool кој е така концепиран како и финалниот производ, ова овде е калакурница. 

Ах. Бар има ли смешки? 

Не. Барем не намерно. Нешто доснимуваа пролетоска откако тест публиката заклучила дека е мрачен филм, ама не видов ништо од тоа. Но, ќе се насмееш сигурно на глумата на одредени актери. Или манекенки што се обидуваат да глумат. Имаат ставено весели песнички во некои сцени во обид да ги "разведрат", меѓутоа ефектот е како да ја измонтираш "Хакуна Матата" на сцена каде што тоне Титаник.

Па, добро. Колку може да е смешен филм со Бетмен и Џокер, нели? 

Уф... во врска со тоа...

Што?!

Бетмен го има помалку од газот на Марго Роби. Сцените се доснимени откако добар дел од светот го прифати Бен Афлек како Бетмен. Џокер го има некои десетина минути во тие расфрланите флешбеци и едвај придонесува за приказната. Тие три секунди со Бетмен имаат многу повеќе смисла од сите каде што е Џаред Лето.

Каков е Џаред Лето како Џокер? 

Па... има зелена коса. Во главно, лош. Не ме убеди дека е Џокер или едноставно немаше време. Не само што не се осеќа дека ликот е Џокер, туку сцените со него и Харли Квин се премногу кратки и лошо измонтирани измеѓу други за да осетиш било каква врска меѓу двајцата. Пет секунди се возат со кола, пет пробува да ја пимпа на некоја рендом бараба, од непознати причини ја дрма со електрошокови и има една кај што ја фрла во хемикалии. Можеби присуството на Џокер имало некаква поента во некоја рана верзија на филмот. Тука не прави никаква разлика.

Аман, има ли нешто добро во филмов воопшто?

Малку. Има една забавна сцена при крај кога цел тим креваат раце и си седнуваат во празен бар да дрмнат некоја чашка. Тука првпат тимот се осеќа како тим и ти станува јасно каква пропуштена шанса е ова. Не сум фан на стрипот, ама сигурен сум дека некој можеби цел живот чекал да го види ова адаптирано и добил филмски еквивалент на клоца во јајца. Вил Смит е океј. Ете, ова не верував дека ќе го кажам, ама изгледа како да му е забавно. Харли Квин е исто кул, но дефинитивно не функционира со целиот потенцијал во срање како ова. 

Хехе, ама добра е Харли за гледање, а?

Леле океј, колку години имаш? 

Добро и сега што е следно од DC? Мислиш дека ова е лекцијата што ќе им ги оправи следните филмови?

Не знам. Нели лекцијата требаше да биде Dawn of Justice? Возбуден сум за Justice League и покрај овој хаос. Ако дозволат комплетна креативна слобода и последен збор од луѓето што ги режираат филмовите, можеби и ќе испадне океј. Едно е да влијаеш со идеи од бизнис перспектива и да се трудиш да си конкурентен, но друго е кога во паника касапиш снимен материјал и го претвараш во долг трејлер. Не е кул тоа. Ружно е.

1000

1000 постови на Crapwerk, ej. Кога видов дека се ближам кон оваа бројка, почнав да размислувам како да го обележам ова и дали воопшто има потреба. Да склопам пост за тоа како не ми се верува дека сум напишал 1000 постови? Да ги соберам најчитаните сто откако сум почнал да пишувам? Да ставам смешна слика со текст на неа? Да напишам за нешто за кое никогаш не сум пишувал? Да напишам нешто за кое никогаш не сум пишувал. Може. Тогаш ми текна. Ќе пишувам за Terminator 2: Judgement Day. 

Во милион наврати сум го спомнал како еден од трите омилени филмови и еден од двата на кои сум плачел како мала кучка, а никогаш не сум напишал повеќе од тоа. 25 години од филмот. Датумот за 1000-тиот пост e совршен. 4-ти август. Денот кога Скајнет е активиран. Ама, чекај. Што ако пак не напишам... Што ако викнам неколку другари што блогираат и да се распукаат на тема T2? Резултатот е подолу. Пишуваат Кантарот, Љубиша, Патчев, Мешков и Пецо. Фала ви, дечки. Мило ми е што помогнавте да се заокружи оваа Crapwerk приказна.

Кантарот

Колку ли пати сум го гледал Terminator 2: Judgment Day? Сто? Десет? Еднаш? Дали сум го гледал во кино или на матна снимка од видеотека Пео? Дали кога сум го гледал сум бил заљубен во Сања или во Искра? Сеќавањата од детството се флуидни, а секое навраќање на нив додава нови мириси и бои, создавајќи раскошни фантазии. Сакав пак да го изгледам филмот пред да го напишам освртов, за да знам каде завршува целулоидот а каде започнува мојата фантазија. За жал (или можеби за среќа) време не најдов. Затоа ова што следува е импресионистички текст во кој се мешаат филмот на James Cameron, спотот на GnR, муабетите со Сања и Искра, и стотиците филмови кои имале несреќа да бидат споредени со Т2.  

Дури сега кога треба да ги ставам овие импресии на интернет, сфаќам колку малку се сеќавам на оригиналната приказна. Пред очи ми е Т-1000 како поминува низ решетка, како извира од плочки, како се распрснува на илјада парчиња и полека повторно се составува. Тука негде се и бегството на Сара Конор, лудата трка со камионот, репликите на Арнолд, конечната пресметка меѓу двајцата терминатори и подигнатиот палец од течната лава. 

А сепак ниедна од овие сцени не може да ги оправда емоциите кои и ден денес ги имам кон главните актери: морници од Robert Patrick секој пат кога ќе го видам на филм, симпатии за Arnold Schwarzenegger дури и кога стана карикатура на самиот себе, микс од сексуална привлечност и стравопочит кон ликот и делото на Linda Hamilton, и љубомора кон Edward Furlong оти никогаш ги немав неговиот (тогашен) шарм и фризура. 

Филмофилот во мене тврди дека виновникот за овие чувства е James Cameron, чијашто мешавина на спектакл и патос успеала да ме ‘измести’ повеќе пати од што се осмелувам да признаам. Детето во мене знае дека некои чувства се необјасниви, и дека филмовите видени со очи на возрасен немаат шанси со фантазијата на еден дванаесетгодишник. 

Љубиша Сулимановиќ

Кога Бобо прв пат ми рече да напишам пост за неговиот јубилеј на блогот, 20 години или слично, не знам ни јас, помислив тоа што би помислил секој човек кога некој близок ќе му побара услуга: Кај баш сеа мене ме најде... Поинтересно од сѐ, ми рече да сум пишал нешто за Терминатор 2. Филм кој 25 години не сум го гледал. Седнав и размислив и дури после сфатив која е поврзаноста. Бобо е блогер. Има блог. Блог. Медиум, кој исто како Терминатор франшизата, не прифаќа да умре и се мачи и мачи и се понижува и натаму со нови дебакли. (мислам кој пишува уште постови за Воркрафт нивоа??) 

Што памтам од Терминатор? Шизофрена средновечна жена која е ентузијаст за вториот амандман, нејзиниот деликвент (хинт: носи црно) наркоман син и австриски билдер се обидуваат по секоја цена да го спречат напредокот на цивилизацијата. Шала на страна, замислете денес да излезеше овој филм, а пред него да беше излезен само првиот дел, оној поевтиниот. Лошиот од кецот сега е добар. Истата прича е, ама малку свртена само за да го има Шварценегер и неговата улога која друг глумец не би можел да ја одглуми пошто глуми робот! 

Како е овој филм добар? Не е добар. Во добро време е правен. И има музика од ГНР. Ова не значи дека нема да го гледам пак. Мислам дај, Кобра и Командо ги гледаме па за ова. Само сакам да кажам дека престрого ги цениме новиве филмови зошто сме нашле па сме зашле. Милениалците заслужуваат такава иднина како во Терминатор 2, ама без Џон Конор, зошто заслужуваат да видат како е да растеш без надеж!! 

Што е поентата на постов погоре? Ако сте го гледале Терминатор 2 и ви се свиѓал тогаш више треба да сте фамилијарни луѓе со обврски и да не читате вакви блогови како Крапверк. Ако не сте го гледале Терминатор 2 тогаш сте глупи деца кои блогови не ги ни интересираат. Заклучок: не знам за кого е Крапверк? Кој е публика? Угаси го блогот Бобо. Време е да прекинеш. Срамота е... „Пиши нешто за Терминатор 2... во 2016“... Честито јубилеј па да ме поканиш да ставам и пост на Макфилм.

Владимир Патчев / FEARLESS MEDDLER

Пред 25 години прв пат го гледав Judgement Day. Се сеќавам како да беше вчера. Брат ми тогаш имаше четири години, јас шест. Видовме реклама на ТВ, и не оти знаевме каков филм е тоа, но помислата дека се работи за филм со Шварценегер и со "роботи", беше доволна. Живеевме кај Градски Ѕид, спроти Собрание, па Киното Вардар ни беше буквално до г'з. Пред зграда де. 

Го гледавме со мајка ми, нормално. Едвај издржавме до пола филм. Не, не ни беше досаден, туку и ден денес ја паметам сцената со црвените очи на скелетестиот Киборг кој гази по човечки черепи, сонот на Сара Конор, Шварци си ја сече раката... И застрашувачката филмска музика позади секој акт на машините кој се поблиску го најавува доаѓањето на „Судниот ден“. Она чувство дека нешто неконтролирано и неразбирливо се приближува, а не можеш да го спречиш. Прв почнав да и цмиздрам на мајка ми – "Мамо ми е страв сакам дома!" 

Тоа беше далечната 1991 година. Во таа 1991 година, се распаѓаше една поранешна држава на најгрозен можен начин. Настани за кои не сум имал ни најмалку поим, но како дете чувствуваш некаков немир. Татко ми, како воено лице, дома не се прибира, воени возила пред Собрание до касно навечер, а тебе око не ти се склопува од страв. Иронично, и Judgement Day прикажува распаѓање на еден свет во конфликт сам со себе, кој носи апокалиптични случувања од невидени размери, па дијалектиката во реченицата на Сара Конор "The future is not set. There is no fate, but what we make for ourselves", како што ги оправда настаните тогаш, судбоносно не крои и денес. 

Ѓорѓи Мешков / ОБИЧЕН ЧОВЕК

Ви текуе бе на еден од најдобрите ако не и најдобар филм за апокалипсата на земјата и уз тоа има роботи и многу кул ефекти. Ако не и текнуе мала за тебе :) Ако и/ ви текнуе ондак верувам дека ќе сакате да прочитате еден прикладен текст нормално со голем повод, yo Бобо ЦАРЕ! Него фалбите  на страна, девеесетите години од минатиот век беа многу кул во делот на поп културата, знам растевме со VHS касети, рентање од видеотеки па мењавање па кај кого е заглавен филмот итн итн. 

Секако станува збор за Terminator 2: Judgment Day еден од филмовите кој го одбележаа моето а и детството на мојата генерација. Шварценгер у полн ек, "I'll be back" е фразата која стана култ, фразата која ден денес се употребува во многу пародии а богами и сериозни акциони филмови од високата “B” продукција. Секако дека T-1000 ќе остане запаметен како еден од најкул негативци од тоа време (мрдањето на прстето беше врв) и нормално ден денеска избегавам да и купам кутија со ружи на поубавата половина ради поривот да стаам шатган у истата и да почнам да пукам. 

Сериозно, Terminator 2 е ингенизоен филм многу пред цвоето време, со многу флуидни и визуелно перверзни акциони сцени, дури мислам дека Шварценегер е роден да го глуми Терминaторот, улога која и те како достојно го приказжува неговиот недостаток на харизма и способност да се трансформира во пријатно човеково битие, едноставно е природен, на моменти мислам дека во филмот и не глуми. 

Пецо Данајловски / МКМЕТАЛ

Касарна во Ријека, 25ти Јуни 1991, некаде приквечер. Мирче, везист од 13тиот корпус на ЈНА се обидуваше да не заспие поради жештината на хрватското лето. Пред него имаше неколку часописи претежно за филмови и компјутери и почна да ги прелистува барајќи добар материјал за дркање. Таман си најде слики од Ким Бесинџер и почна да го откопчува шлицот кога во собата влета неговиот колега Славко, србин од Пожега. Славко беше опседнат со филмови до таа мера да не знаеше да прае друг муабет. Мирче тивко го набљудуваше како несмасно кинеше селотејп и лепеше некој постер на ѕидот со некој развиен љут американец со очила за сонце. На постерот пишуваше „Терминатор 2 - Судњи дан“.

- Дај да ти наручим плејбој буразеру, па да га одвалиш како треба, нечеш ваљда да окидаш на ту мотку од жене.

Мирче се зацрвени, не му беше јасно како Славко му ја знаеше намерата.

- Јас барем на жени го кидам - му врати. 

Славко само се насмеа, обожаваше да слуша лош балкански хумор на македонски.

- Него, ово ќе да буде најбољи филм свих времена, овај Шварценегер, па он јебе двоцевком, ја сам тражио његово потекло, он је сигурно србин, сто посто сам сигуран кад ти кажем. А филм излази за недељу дана, једва чекам. А каква прича јеботе, ако си гледао први филм… ниси? Јебига, није битно. Оно роботи из будучности шаљу новог терминатора да убије побуњеника, пошто први није успео. Е сад и побуњеници шаљу њиховог терминатора, исти модел као онај из првог дела… ма шта ти ја причам уствари, ти ниси од жикине династије мрднуо.

- Мој инсект ме никад не вара - му врати Мирче.

Во тој момент во собата влезе еден од старешините, србин од некое утепано село во Лика, беше нервозен и се развика на двајцата присутни… постерот на ѕидот дополнително го накурчи.

- Почело је другови, будите спремни, креќемо ускоро. Ма шта ти је овај курац, „Судњи дан“. Јес ти за јанезе Славко, оца ти јебем? Ма јебачемо им матер алпску сутра, на курац да их набијем. Хтели су независност, добиќе курац у дупе.

Кажувајќи го тоа тргна кон постерот, демонстративно го одлепи од ѕидот, го искина на парчиња и си излезе од собата оставајќи ги Мирче и Славко со подотворени усти бидејќи не им беше уште јасно што се случи.Славко никогаш не го виде Терминатор 2, го покосија неколку метци од припадниците на територијалната одбрана на Словенија токму на 3ти Јули, денот на премиерата на Судниот Ден и тоа само неколку часа пред да се прогласи примирје.

Низ дискографијата на Еминем: The Marshall Mathers LP

Едвај проаѓа една година откако The Slim Shady LP го освојува светот преку ноќ, ги разбеснува критичарите, индустријата, семејството, јавноста и родителите на неговите помлади фанови, Еминем пука назад со следниот албум кој во насловот го носи неговото родено име, The Marshall Mathers LP. Албум кој до пред една година го држи рекордот за најпродавано парче музика во првата недела од издавање со 1.76 милион примероци. До денес се продадени 32 милиони, обезбедувајќи дијамантска сертификација.

The Marshall Mathers LP е резултатот на сè она што Еминем успева да го постигне претходниот албум, намерно или не. Но, славата кон која се стреми воопшто го нема вкусот кој тој го очекува. Повишениот глас на Слим Шејди го прави ѕвезда, но антагонизирањето на Маршал Метерс му создава доволно проблеми за да му го избалансираат финансискиот и приватниот благодет.

Во таа година измеѓу двата албуми, пристигнуваат еден куп тужби на негова адреса, критичари што го обвинуваат за "заработување на грбот на мизеријата во светот" и "крадење на црнечката култура", родители кои потфрлиле во воспитувањето на децата и го вперуваат прстот кон него, барајќи одговорност, роднини кои сакаат дел од неговите пари, рапери кои го провоцираат со надеж дека ќе добијат одговор во неговите песни... Општ хаос е во секојдневието на Маршал Метерс. Темите на албумот се веројатно природна реакција на човек кој е така бутнат во ќош и опколен од сите страни. 

Албумот ги разгорува сите пожари подметнати со The Slim Shady LP. Наместо да се извини, ја собира целата снага и шамара сите што му застанале на патот. По краткото интро, со "Kill You" се заканува со убиство и силување на сопствената мајка ("Shut up, slut! You're causing too much chaos / Just bend over and take it like a slut, okay, Ma?") и општо сите жени во неговиот живот, нешто што брзо му обезбедува "внимание" во Сенатот на САД, цензура и разбеснета толпа предводена од Лин Чејни. 

Не само што е обвинет за мизогинија, туку се обидуваат да го накриват него и Мерлин Менсон како инспирација за масакрот во Колумбајн. Неговата бескомпромисност на "Kill You" ја вознемирува и хомосексуалната јавност, па подоцна се случува оној култен дует со Елтон Џон (инаку негов близок пријател) на живата изведба на мрачната "Stan", гест со кој се обидува да објасни дека зборот "педер" го користи само како карактерна особина.

Но, Еминем не прекинува тука. Возвраќа со "The Way I Am" каде што ги "поздравува" критичарите, медиумите, опсесивните фанови и издавачката куќа која му врши притисок да биде допадлив за пошироката публика ("I'm so sick and tired of being admired / That I wish that I would just die or get fired / And dropped from my label, let's stop with the fables / I'm not gonna be able to top on My Name Is"). Една од најсериозните теми на целиот MMLP, до денес ми е една од омилените во целото негово творештво. Сировиот бес од често погрешната интерпретација и предрасуди е очигледен, а начинот на кој го користи за да изјасни тука е сè уште нанадминлив.

Во сличен лирички тон е и "Marshall Mathers", која на некој начин е тематска антитеза на певливата "The Real Slim Shady", но овој пат метата се претежно оние кои сакаат да му брцнат во џеб како и колегите од Insane Clown Posse кои се дрзнале да се закачат со погрешниот човек. Можеби најимпресивната на целиот албум, заедно со "I'm Back" и генијалната "Criminal" каде што неговиот технички капацитет најубаво доаѓа до израз. 

Сепак, ништо, ништо на MMLP не е шокантно како "Kim". Види, своевремено сум слушал секаква музика. Имиња на бендови и песни кои се кривично дело сами по себе. Но, ништо во животот не ми предизвикало такво непријатно чувство како "Kim", која е посветена на неговата бивша сопруга. "Песната" е приквел на "97 Bonnie & Clyde" од претходниот албум, каде што Еминем со Хејли одат да се ослободат од неколку мртви тела. Епа, "Kim" е приказната за како настанале тие мртви тела. Насилството е неописливо, а начинот на кој ја изведува верувам дека го оставил збунет целиот персонал во студиото. 

Во 2013, излегува The Marshall Mathers LP 2, продолжението кое иако носи исклучителен квалитет и стегнати лирички акробации, веројатно никогаш нема да се доближи до статусот кој го има оргиналот. Разбириливо, зошто публиката и индустријата се одамна сменети. А, ни Маршал не е луд и млад како некогаш.

Види такоѓе:

• Низ дискографијата на Еминем: The Eminem Show
• Низ дискографијата на Еминем: Relapse
• Низ дискографијата на Еминем: Recovery
• Низ дискографијата на Еминем: The Slim Shady LP

Star Trek Beyond (2016)

Никој не го мрази Star Trek филмот од 2009 повеќе од мене. Никој. Нема таков во цел Алфа Квадрант. Следниот, Into Darkness, беше... гледлив? Гледам дека фино сум се посрал врз филмот пред две години, ама памтам дека барем воведната сцена ми остави океј впечаток. На другото едвај се сеќавам, ама ако сум рекол дека е лошо, одбирам да си поверувам на себе. Знам дека нема да го гледам пак, така што не е ни битно веќе. За најновиов Star Trek Beyond, не знаев ништо. Не се ни потрудив да дознаам. Изгледав некој тизер пред година и кусур и продолжив да го игнорирам филмот додека со Наум не се затекнавме во кино на истиот.

Не знаев дека ќе гледам Star Trek филм што се чувствува како вистински Star Trek. Не бев спремен за ова! Уште од самиот почеток Star Trek Beyond ги воспоставува така работите и смело заминува во насока каде што претходните два не се ни осмелија да стапнат. Конечно Федерацијата се обидува да го оправда своето постоење, ликовите се надополнуваат меѓусебно, повеќето актери веќе се удобно сместени во улогите, а дејствието кое е сместено на неистражена планета дополнително го зајакнува класичниот Star Trek шарм. Целиот филм има амбиент како една долга, добра епизода од сериите.

Крис Пајн е феноменален Кирк. Првпат се однесува како капетан кој е одговорен за екипаж изгубен во некое ќоше од вселената. Ситуациите со кои е соочен на "Ентерпрајз" и надвор од него и начинот на кои се справува со нив, би го натерале и Вилијам Шетнер задоволно да си го почеша стомакот. Најодговорен за ова е Сајмон Пег. Покрај тоа што го глуми најпопуларниот инженер во вселената, конечно доби шанса да пишува сценарио за Star Trek. Пег е фан и ја познава франшизата. Алекс Курзман и Роберто Орси се шупаци.

Пег знае како да се справи со ликовите и кој, каде и колку да биде искористен. Скоти има поголема улога во приказната. Во претходните два едвај се приметуваше. Едноставно знае што сака публиката да гледа зошто и самиот тој е публика. Хуморот, исто така не му е непозната територија, а одлично го користи за да ги направи ликовите уште почовечки. Ситуациите со Боунс и Спок се еден од најсветлите елементи во Beyond и покрај тоа што едниот од нив Вулканец. А, кога веќе сум кај Вулканци, Леонард Нимој го добива најдобриот можен омаж. Не само тој, туку и целата оргинална постава на оргиналниот Star Trek. Без воопшто да изгледа исфорсирано.

Се разбира, колку и да е забавен филмот има недостатоци. Свесен сум дека пред сè е акционен блокбастер и како таков e супер. Еден од најдобрите годинава. Интензивно темпо, пристојна употреба на специјални ефекти, а дури има и еден симпатичен музички момент кој прво не го прифатив, но откако отспав сфатив и дека не е толку лош. Но, како и во претходните два филмови, најголемиот проблем ми е дел од кастингот. Антон Јелцин е ужасен Чеков. Дали помина доволно време од неговата смрт за да можам да се заебавам за тоа како ни направи услуга на сите со тоа што се прегази со сопствената кола? Океј, следен пат тогаш.

Карл Урбан е супер, само што на моменти изгледа како да се труди да биде Дефорест Кели. Кул е тоа, меѓутоа не е лошо кога повеќе ќе си свој во веќе етаблиран лик. Актер си, можеш да го освежиш ликот без да изгуби од суштината со карактеристика што е уникатна за тебе. За жал, ова Закари Квинто очигледно погрешно го конта, или едноставно Нимој ми е толку Спок што мозокот потсвесно одбива да прифати друг. Идриз Елба не прави разлика како негативец. Можеше да биде било кој друг во истата маска и да не приметевме ништо.

Доколку следниот филм го следи шаблонот кој го постави Beyond, тука ќе сум. Филмот дивергира од претходните два и целиот тој "Келвин" универзум, обидувајќи се да се потпре сам на себе и тоа одлично го прави. Дали можеби проблемот беше во Џ.Џ. Абрамс? Ова како за филм од режисер на Fast & Furious е изненадувачки солидно. Добив желба пак да го гледам уште следниот ден. Во меѓувреме, ќе ја почекаме новата Star Trek серија, Discovery. Има еден тизер што изгледа како фан филм, ама ќе се обидам да останам позитивен до јануари 2017.