Игра на годината: The Witcher 3

Ах, и онака не играв многу игри што излегоа оваа година, па дај само да го избереме ова и да продолжиме понатаму, океј? Како зошто? Сега се мислам дали е дојде тој ден кога ќе го згужвам и фрлам постот за Skyrim што го напишав неколку недели пред да почнам да го оплеменувам хербариумот на Гералт, со два мечoви на грб. Но, The Witcher 3: Wild Hunt e многу повеќе од симулатор за берење цвеќиња. Всушност, можеби е најдобрата RPG игра откако се измислени пиксели, па ако престанам да ја бранам Skyrim поради камерата од прво лице и можноста за креирање лик по свој терк наспроти предефинираниот Гералт, ќе го признаам тоа јавно и ќе го посведочиш. На крајот, тоа никако не го оспорува квалитетот на Skyrim. Леле, добро Бобо.

Па, до кај сум? Стигнав некако до Новиград. Најдеталниот град што сум го видел во RPG игра, вистински е, не е само неколку куќи намалени во размер, туку детално изработен и населен со жители кои дополнително создаваат чувство дека е жив. И, не, нема да ти се пуштат стражари ако си заклал кокошка, иако важиш за некаков митски јунак меѓу нив. Гледам во вас, глупаци од Ривен. Моментално во Новиград сум на заебана херојска задача, го барам пријателчето Данделион по разни курварници. Ми треба, зошто можеби знае нешто за Сири, со која патем изиграв неколку флешбеци по пат. 

Да, го пројдов и наградуваниот квест со Баронот, само што исходот не беше ист како вашиот, другари. Што направив за да не се обеси? Го одбив за неколку работи зошто веќе немав толеранција за неговите непрекинати барања (Вичер сум со договори на дело, не сум ебен дух од ламба), ама на крајот пак ја дозна судбината на тие што ги бараше. Веќе доволно спојлери му направив на Бојчо, сака да ја игра, ама нема време. Извини. 

Интересни беа и квестовите со Кеира. Не ја убив како повеќето зошто сепак имам срце, бездушни едни. Барем имав, додека не ми се стопи во таверната каде што го следев настапот на Присила. Емоциите беа пресилни, ама издржав машки за разлика од пијаните бараби околу Гералт. Сум слушал многу саундтреци од игри, ретко што успеало вака да ја предизвика мојата храброст. Секоја чест тиму одговорен за музиката, секоја чест. Одлично се вклопува во целиот амбиент, без разлика дали свири од некој пазар полн со лопови или на некоја зелена полјана каде што секој момент можеш да бидеш изненаден од мечка или некое суштество за кое не си сигурен како треба да го убиеш.

Ако некогаш ја завршам, ќе играм Fallout 4. Има премногу, премногу содржина, приказните се феноменални и покрај тоа што често структурата на квестовите е иста, а и онака немам желба за друго. Со оглед на времето што едвај го имам за играње, Wild Hunt ќе ме држи до пролет. Еј, да. Тие вештерките? Најгрозното нешто сум го видел во игра. Погрозно и од обидите на Blizzard да ја направат Cataclysm добра експанзија.

Проклетиот Тарантино

Не, ова не е "рецензија" на The Hateful Eight, ова е повик да одвоиш три саати и да го изгледаш најдобриот филм за 2015 година чие дејствие не се одвива во пост-апокалиптична австралиска пустелија или некогаш одамна во некоја далечна, далечна галаксија. Ова е филмска мајсторија која испукува од секој внимателно стокмен кадар и дијалог пренесен од врвно талентирана актерска екипа. 

Сирот Тарантино, колку само нема среќа со филмот. Во 2014 некој му го украде сценариото и го пушти во оптек, па се изнервира и сакаше да го објави како книга, па по едно јавно читање сепак се реши да снима. Откако Дизни му ја зема резервацијата за кино салата каде што сакаше да го прикажува на 70-милиметарска лента, распали и по нив. Според тоа што го кажува, The Hateful Eight го снимал специјално за тоа кино и опрема, каде што моментално оди The Force Awakens. Последниот удар по неговото его е пиратската верзија на филмот што ја има на сите торент сајтови деновиве. 

Без разлика на тоа колку е суров и крвав The Hateful Eight, повремено ти лепи насмевка и пријатни чувства, иако си свесен дека тоа што го гледаш треба да е крајно неудобно. Ликовите се одвратни, меѓусебно си ги мразат душите, но се толку добро напишани што ќе мораш да одбереш за чија перспектива ќе навиваш и ќе си ги оставиш моралните вредности настрана. Ако си го пуштил филмот, веќе имаш крв на рацете и нема миење додека не заврши. Сите што се дел од оваа монструозна "театарска претстава" на Тарантино се гадови, нема херои, но настапот им е доволно херојски за некои од нив да ти се наметнат како протагонисти. Тарантино се предизвикува и себе и публиката со секој филм. Нема милост кон темите што ги обработува, не се грижи за твојот слаб стомак и има храброст да исфрли жена надвор од кочија со бокс во фаца. 

Секоја сцена е внимателно насликана, со суптилни детали кои ќе ги видиш ако гледаш на вистинското место. Пример, има еден кадар каде што лик кој треба да оди на бесилка е потпрен до прозор чии ролетни прават да изгледа како гилотина. Немој да ми кажеш да е случајно тоа. Старото касапско куче многу добро знае што прави и го прави со љубов која не можеш да му ја негираш. Затоа е и толку осетлив на неправди кон сопствениот материјал, па нема простор за замерки кога мисли дека Мики Маус намерно работи против него, иако знаеш дека не е баш така. 

Исто така, знае како да го искористи Семјуел Л. Џексон. Додека другите во последно време го третираат како "тој другиот црнец што не е Морган Фримен", Тарантино знае да му го најде вистинското место каде што талентот ќе му дојде до израз. Многу поинаку кога гледаш како изговара дијалог на Тарантино отколку реплики напишани само затоа што некој мисли дека Џексон е сам по себе "заебан мајкоебач". Последен пат Семјуел Л. Џексон бил вака добар во Pulp Fiction. А, Тарантино може да му најде намена и на Ченинг Тејтум, замисли. Дури и со неговиот полу-талент создава некаков океј лик, макар и на кратко.

Django Unchained не ми создаде желба да го гледам пак. Тој и Death Proof некако ми се најслабите Тарантино филмови. Ама, ова... ова не сакаш да заврши. Сакаш два дена да си заглавен со ликовите во таверната додека трае снежната бура и видиш кој до каде и како е спремен да оди. Феноменален филм, секоја чест.

Види такоѓе:

• Кита у Била

Втората сезона на Ѕtаr Wаrs Rеbеls

Почетокот на втората сезона на Rebels ја сруши големата врата со нога за Вејдер и Асока Тано да можат удобно да се сместат во авантурата наменета за пополнување на празнината што се чувствуваше по крајот на The Clone Wars. Ми беа потребни неколку моменти да се адаптирам на фактот дека "The Siege of Lothal" ги соочи Вејдер и Асока, учителот против некогашниот падаван. Епизодата, двојно подолга од стандардниот формат ме потсети на најдобрите денови од анимираниот Star Wars. Присуството на Вејдер го краде цел фокус и моќно доминира низ цела епизода, а како публика си збунет и реакциите ти се поклопуваат со оние на ликовите кои првпат ја воочуваат заканата. Иако ми беше јасно дека ова е можеби последен пат што го гледаме Вејдер оваа сезона, благодарен сум што успеале да го убедат Џејмс Ерл Џонс за ваков краток ангажман. 

Серијата не сопре тука со поврзувањето на точките. Уште во следните епизоди го вратија Рекс и клоновите кои се бореа на страната на Анакин и Кеноби, остарени и забрадени, но сè уште на "вистинската" страна од војната и правдата. Како гости на терен кој одамна не е во нивна сопственост, "домаќинот" Rebels ги прифати како свои, но за жал во исто време потсети каде е разликата. Не само поради тоа што The Clone Wars нудеше познати ликови и амбиент, туку имаше поцврст идентитет на кој успеваше да се потпре и да се одбие за скокови кон некои сосема нови Star Wars хоризонти. Втората половина на оваа Rebels сезона изгледаше како Дизни да го тера проектот со сила. Бездушните филери го осакатија и онака расклатениот екипаж на Ghost, со стерилни обиди да се обезбеди некаква причина и цел за нивното постоење. Серијата е затекната во ситуација во која не знае кон која публика сака да ја пружи раката. Јас не припаѓам тука овој пат, очигледно.

Но, ако погледнеме назад кон The Clone Wars, на почетокот страдаше од истото, па подоцна, иако со повремени осцилации, го најде тој баланс помеѓу деца и големи деца. Првата сезона на Rebels речиси и го погоди тоа, но во оваа работите се малку поинакви. Разбирам дека опкружувањето и "професијата" на ликовите налагаат некои повалкани теми, но ни тие не ги третира прописно. Иако верувам дека беше само два-три пати, имам осет дека во секоја епизода пљачкаат некакви ресурси од Империјата. Како да ја гледам истата приказна секоја недела, а тоа воопшто не е добро. Дајте нешто поинтересно. Ако веќе е планот да се следи чекорот на The Clone Wars, нема поента од враќање назад. Разбирам дека се стреми кон нешто различно, но тоа не функционира добро секогаш.

Иднината на Stаr Wаrs по Тhе Force Аwаkеns

Ако мислеше дека Џорџ Лукас се однесува како незгоден макро кон Star Wars франшизата, размисли пак. Дизни е многу позаебана машинерија која секако не го откупи чедото на Лукас за да дреме на некоја полица, не. Погледни што се случува со адаптациите на Марвел и како полека се осеќа задушувањето од шарените суперхерои. Ова ми беше најголемиот страв за правецот во кој би можеле да се движат работите, за среќа првиот чекор се покажа успешен, но од компанија која пред месец дена извади ново продолжение на The Lion King, можеш да очекуваш молзење до последната капка... Сила. Супер е тоа што разврската на клифхенгерот од The Force Awakens ќе дојде многу поскоро отколку оној во The Empire Strikes Back (замисли во време без интернет како чекале тогаш), празнината ќе биде пополнета со филмови надвор од "главната" трилогија, но која е границата на толеранција? Колку време ќе пројде пред магијата да се претвори во досадна рутина? Можни се спојлери подолу.

Rogue One: A Star Wars Story (декември, 2016)

Нацртот за првиот Death Star во A New Hope не паѓа од небо во рацете на Бунтовниците. При првата добиена битка на Бунтовниците против Империјата, групи шпиони успеваат да го обезбедат нацртот кој им помага да триумфираат и во Битката за Јавин. Првиот спин-оф филм, Rogue One, ќе биде фокусиран токму на оваа мала банда и таа мисија. Приказната ќе биде сместена измеѓу Revenge of the Sith и A New Hope, па гласините дека тука ќе се појави Вејдер некако имаат смисла, а некои од нив одат до таму и кажуваат дека факинг Хајден Кристенсен ќе влезе пак во црниот костим. Повеќе ќе ме радуваат ликови од Star Wars Rebels отколку Хајден Кристенсен, но ако тоа е цената за да го видам пак Вејдер, можеби и ќе стиснам заби. На крајот, битен е гласот на Џејмс Ерл Џонс, а не кој е позади маската, зошто и онака не верувам дека ако воопшто го има ќе биде без неа во било кој момент. Филмот, наводно воен, ќе го режира Гарт Едвардс, типот кој е потпишан на ланскиот Godzilla. Очекувам трејлер за некој месец.

Star Wars: Episode VIII (мај, 2017)

Е, тука е главниот предизвик за Мики Маус. Видовме кои ствари функционираа за Џ.Џ. Абрамс, дали има линија помеѓу омаж и рекреирање на оргиналната трилогија и еден куп прашања за кои е потребен одговор. Ме интересира дали повторно ќе следи некаков проверен шаблон или конечно ќе порасне мадиња за да отстапи и понуди нешто сосема свежо. Според она што го видов во The Force Awakens, некако сум скептичен, но сепак го спуштам гардот за секакви изненадувања. Сакам да видам Knights of Ren, верувам дека она што малку го понуди The Force Awakens од нив беше визија за иднина која ќе се случува тука. Удрете нè јако со Темната Страна тука, благодарам!

Филм за млад Хан Соло (некаде во 2018)

Лукас во приквел трилогијата безобразно се помоча на секој лик што го содаде во оргиналната, освен на Хан Соло. Соло остана недопрен и во The Clone Wars, и речиси на секое друго место врз кое Лукас имаше целосна контрола. Тоа е таа почит кон ликот и самиот Харисон Форд што дури и Лукас можеше да ја разбере. Во моментот кога ја продаде франшизата на Дизни, видовме што се случи. Ова е најзагрижувачкиот чекор на Дизни зошто не гледам како би можело да функционира. Имаш лик што е базиран на актер. Пола од тоа што е Хан Соло е харизмата и шармот на Харисон Форд, а тоа е тешко повторливо. Не е лик од книга и стрип што можеш поинаку да го интерпретираш со некоја друга фаца. Касан и син му го пишуваат сценариото, можеби тоа е и најдобрата идеја во оваа крајно глупава одлука, но додека не видам кастинг ќе се воздржам од сите пцовки. Кастингот е моментално во тек, веќе се пројдени илјадници млади актери.

Star Wars: Episode IX (некаде во 2019)

Ова е крајот на новата трилогија и деталите се чуваат во најстрога тајност. Освен тоа дека Колин Треворо (Jurassic World) ќе биде режисерот, другото останува непознато во следниве три години. Немам апсолутно никаква престава за тоа што може да се очекува, ќе мора прво да го гледаме Episode VIII.

Уште еден спин-оф (веројатно 2020)

На почетокот на оваа година се појавија гласини за Боба Фет филм за кои пишував тогаш. Во таа фаза на продукција, или само гласини, се зборуваше за млади Хан Соло и Боба Фет и уште ми изгледа како ужасна идеја. Сепак, ако морам да бирам повеќе би гледал Боба Фет филм сместен после Return of the Jedi, отколку млад Јода. Доколку се доволно храбри, ќе оддадат почит кон Старата Република, но сè некако ме тера да мислам дека ако тоа добие некаков третман, би бил во форма на нова трилогија. Не верувам дека Дизни ќе сопрат по 2020, ама некако не можам да замислам трилогија која би започнала со Star Wars X. Доволно е занимлив тој период со Старата Република што мислам дека би имал снага да издржи сопствени три филмови. Најсреќен би бил со The Force Unleashed филм, ама кој ме прашува мене...

Трет пат Тhе Fоrсе Аwаkеns

По третото гледање на The Force Awakens последнава недела, фокусирано размислување, премотување на детали во глава и долги разговори на темата, мислам дека конечно оформив некаков поцврст став за филмот. Се надевам дека ќе остане така некое време. И, покрај тоа што имам волја, трпение и неконтролиран нагон да го гледам пак, ќе си дадам одреден период за убаво да легне. Не очекував дека нов Star Wars вака ќе ми влијае на овие години, но очигледно таква била намерата на Мики Маус и Џ.Џ. Абрамс кога нишанеле со носталгијата во моите детски чувства.

Доколку The Force Awakens е создаден со цел курвински да ги задоволи фановите со "џедајски трикови" кои се состојат од рециклирање на познат материјал, јас ете не успеав да останам имун. Иако се плашам дека во моментов расудувањето можеби ми е малку замаглено, сакам да потврдам дека уживав во секое гледање. Открив интересни детали што сум ги пропуштил, но исто така ми се зацврстија и некои работи кои потешко ги прифаќам. Подолу ќе се распукам со спојлери, така што безбедната зона завршува овде. За првиот впечаток без спојлери, обрати се тука. 

Приказната можеше да направи некој похрабар исчекор од познатиот шаблон. Го разбирам ризикот, се сеќаваш каков беше исходот кога последен пат се случи тоа,  меѓутоа имаа доволно време и ресурси да настапат со нешто пооргинално. Мислам, трет пат Death Star, неколку пати поголем и со друго име, а со истата оскудна заштита? Го прифатив останатото, го засакав новиот дроид што повторно носи некаква важна информација потребна на непријателот, се соочив со смртта на Соло (можеби дека го знаев спојлерот одамна), но што е многу, многу е Дизни. Заканата од Првиот Ред можеше да биде во различна форма и повторно да биде застрашувачка. Единствено во овој момент си ја покрив главата со кофа пуканки. Од туѓиот срам. 

Но, ликовите што го носеа ова "дежа ву", се покажаа значително солидни. Верувам дека сè што се смета себе за актер отишло на аудиција, па не ме чуди што изборот испаднал така квалитетен. Жалам што не видовме повеќе од По Дамерон, кој иако е очигледно замислен како новиот Хан Соло тип на лик, ветува многу. Природен е, харизматичен и има потенцијал да ја зајакне хемијата која веќе постои цврсто помеѓу Фин и Реј. Се надевам ќе најдат начин како да го искористат во следното продолжение. Дејзи Ридли е феноменална како Реј. Толку добро се втемели во Сагата што ми е невозможно да замислам некој друг на нејзино место. Покрај тоа, убеден сум дека е во некаква роднинска врска со Лук Скајвојкер. Парите ги ставам на тоа дека му е ќерка, зошто сосема е возможно старото куче да има најдено некоја адекватна госпоѓа на која би ѝ ја пренел џедајската ДНК. Океј, прекини. Прекини да мислиш на мидихлорини. Ако добро се сеќавам, Абрамс еднаш кажа дека и оваа трилогија ќе се занимава со фамилијата Скајвокер, а некако не верувам дека Лук ќе е повторно во фокусот. А, се додека не е сестра на Кајло Рен, јас сум океј.

Кајло Рен, а? Да го собереш целото зло на планетава, од реалност и фикција, пак нема да може ништо да се доближи на Дарт Вејдер. Интересен лик, многу посложен од што првото гледање можеби ќе те убеди да веруваш, но многу прашања остануваат нејасни, прашања што претпоставувам дека ќе бидат одговорени уште во Episode VIII. Мотивот ми е некако нејасен, иако можам да ја разберам опсесијата, но која работа точно ја остави Вејдер незавршена? Балансот во Силата? Не го уби син му? Не завладеа со Галаксијата? Која историја за Вејдер ја знае Кајло Рен? И, кои се Витезите на Рен и кои се другите Ренови зошто очигледно е титула како Дарт, нели? 

Соло и Чуи ми го направија филмот мене. Секој кадар со нив во него е бесценет. Имаше еден момент што ме разнежни онака, кога пред да излезат пак надвор на снегот, Чуи му ја дава јакната на Соло што овој претходно ја фрла на земја. Да не му студи, ти текнува? До толку се сакаат и се грижат еден за друг. Перформансот на Харисон Форд е беспрекорен и незаменлив, не знам зошто воопшто некој се осмелува да снима филм за млад Хан Соло. Форд е класи над она што е во последниот Индијана Џонс филм. Смртта на Соло, колку и да е тажна, е логичниот храбар потег. Форд е веќе во години каде што нема да може уште долго сам да оди во тоалет, а не па да лета низ Галаксијата со Фалконот. Неговата смрт е цената што ја плативме како фанови за да го видиме уште еднаш. Јас сум презадоволен со тоа како испадна сето ова. Поефективен е овој трагичен крај на Соло од било кој друг среќен. Направи простор за новата генерација и замина како секој добар ментор во Star Wars претходно. Сети се на Кеноби и Квај-Гон. Потажно ми беше што беа разделени со Леа, отколку што умре, но тоа е тоа.

Дуелот со сејберите е исто океј. Не можеш да ги повториш тие од оргиналната трилогија, можеби ќе се случи понатаму, но тие имаат поинаква тежина и емоции кои тука немаше простор да се протнат. На едната страна имаш будала со црвен сејбер што не верувам дека некогаш имал прилика вака да го вкрсти со вистинска битка, па ако ти е чудно зошто толку долго противниците успеаа да останат живи е тоа што можеби реши да поужива во борбата. Во првиот дуел со Фин, во моментот кога ќе наиде на неочекуван отпор од него, тогаш вистински почнува да се бори и го победува. А, со Реј... тоа е малку чудно. Се изнаслушав критики за тоа како ја совладала вештината толку брзо, до некаде се согласувам, но повеќе ми пречеше што така нагло се прекина нивното соочување. Баш во тој момент, баш на тоа место се расцепи земјата? 

Има уште многу да се дискутира за The Force Awakens, но во моментов ми е битно дека крајниот резултат за мене беше задоволителен. Секоја чест за Лоренс Касдан, верувам дека добар дел од хуморот во сценариото е негово дело, за режијата на Абрамс и користењето на сетови наспроти целосно потпирање на зелено платно, за музиката на Џон Вилијамс која не можам да ја прекинам да ја слушам цела недела како и за младата, а и старата екипа, што овозможија пак да веруваме во Галаксијата таму некаде далеку. Не можам да се натерам да пишувам за друго деновиве, така што ќе мораш да истрпиш уште неколку муабети на оваа тема.

Ден по Ѕtаr Wаrs: Тhе Fоrcе Аwаkеnѕ

Пред почетокот на полноќната премиера, возбудата целосно ми беше спласната до степен што веќе бев седнат во кино со некаков килав "дај нека помине" мајндсет. Не помогна ни целиот квази-религиозен Star Wars циркуз што се случуваше околу мене деновите претходно, а и самата вечер, нешто што на крајот го прифатив како позитивен сигнал за моите очекувања. Сепак, целата моја рамнодушност беше прегазена и заменета со детска насмевка во моментот кога логото блесна на платното и се слушнаа првите ноти од музиката на Џон Вилијамс. До првата сцена, вибрациите во коленава веќе се осеќаа и во редот пред мене. Си помислив, дали е возможно овој вештачки оплоден Star Wars на Абрамс и Дизни да испадне навистина добар? Да те поштедам од бавното доаѓање до крајниот заклучок - да. The Force Awakens е супер, без оглед на тоа што штофот со кој е скроен е одамна износен и ти е добро познат. Но, нели ако со години стоел одлично нема да биде проблем да се преправи за уште една цифра на долари која можеби и не можеш да ја изговориш од прва? И да, и не.

Како што зборувам години наназад, овојпат должноста да се направи Star Wars не е во рацете на збунет мегаломан. Има огромен тим кој знае што ќе ти стави насмевка и солза на лицето, ти ги познава слабостите и е спремен бесмислосно да ти зададе удар во носталгијата кој потешко ќе го избегнеш. Затоа и не е чудно што поголемиот дел од филмот е возење низ сè она што е оргиналната трилогија, поткрепено со свежина во визуелниот дел и делумна модификација на познати детали кои во суштина се само емулација на она што речиси четириесет година совршено функционира. Сè што содржи светата трилогија, особено A New Hope, ќе го најдеш и тука во некоја индустриски нашминкана форма. Низ цел филм се препознаваат таквите финти што во еден момент само чекав новите темели да попуштат и да тресне покривот. Најлабавиот опис е римејк. Не во онаа традиционална смисла, малку позавиен, но сепак јасно препознатлив. Вистинскиот благослов тука е што Хан и Чуи се повторно во акција, која и покрај годините на ликовите и актерите, успеваат да бидат исклучително кул до самиот крај.

Фановите ќе бидат задоволни, ќе им се допадне и на тие кои немале многу средби со Star Wars. Абрамс и Дизни се свесни што ќе запали  кај двете групи и се трудат услугата да биде поеднакво задоволителна и фер. Ова го сакаше? Еве ти го. Спектакуларно, забавно, па дури има и срце кое силно чука под исполираната хауба. Можеби ќе ми треба уште едно гледање и плус некој ден вртење во кревет и размислување за што навистина функционира, а што не, но и првиот впечаток е некогаш битен, нели. Ако ти служи како утеха, новата трилогија ја гужва и ја става директно во газот ушите на Џар Џар Бинкс. Очекувањата дека ќе биде таков каков што си кенкал дека сакаш да е, веројатно ќе ти бидат исполнети. Што се однесува до спојлерите и гласините, добар дел од тие што ги прочитав изминативе месеци, па дури и  години, ги има. Имав доволно време да прифатам некои од нив, но мислам некои ствари кои ме затекнаа неспремен ќе треба допрва да почнам да ги дигестирам. 

Сакам да кажам дека едвај чекам на Episode VIII, само што во моментов не се осеќам така. Да оставиме ова убаво да легне пред да си ги превртиме очите во транс. Новите ликови беа присутни наоколу долго пред да ти се пикнат под кожа, меѓутоа дај им време да отстојат малку и да осетиш колку ќе ти биде удобно со нив. Не заборавај дека и The Phantom Menace делуваше импресивно првите десет гледања.

Први впечатоци од The Witcher 3: Wild Hunt

Ги чув сите убави зборови за The Witcher 3: Wild Hunt, мислам дека не ни постојат поинакви. Како некој што не беше нешто особено импресиониран од двојката (веројатно никогаш не посветив доволно време), ги третирав со резерва додека летоска не ми се пружи кратка прилика да ме воодушеви на PS4. Деновиве, конечно сум Касапот од Блавикен во домашна атмосфера. Во главно, трчам низ некои од најубавите места што сум сретнал во RPG, берам цвеќиња, ослободувам опседнати бунари, првам скриншоти секоја минута, сечам глави на дезертери, помогнав на несреќно село да се спаси од збеснат грифин и моментално се обидувам да дознаам што се случува со Сири.

Забавнa e. Последен пат вака добро во RPG игра си поминував во Skyrim. Уште е рано да го потврдам мислењето на другарите и критиката, дека е најдобрата игра со квестови во историјата на игрите, но дефинитивно е најдоброто во жанрот од Skyrim навака. Приказната е феноменална, а начинот на кој се раскажува те заробува во светот уште од самиот почеток. Дури и попрецизно раскажана, зошто уште во првата таверна имав појасна претстава за тоа што се случува околку мене во светот. И, веќе се грижам за некои ликови, а тек допрва треба да почнам со играње. Тоа ми е најбитното кај ваквите игри. Ако уште од старт не успеам да се внесам, ќе трчам безвезе додека зјапам во бои и бројки додека не најдам нешто друго за играње. Wild Hunt бесмилосно ти прети на слободното време од моментот кога Гералт ќе излезе од дрвеното корито. Биди спремен да се поздравиш со најблиските.

Она што ми ја прави попривлечна од претходните е флуидноста. Движењето е мазно и слободно, борбите се подинамични и аркадни, па целиот гејмплеј е некако позадоволителен. Не знам дали "упростено" е најадекватниот термин, еве ќе одиме со "подобрено" пред да тргнеш со сребрениот елитистички меч кон мене. Уште сум на почеток, па можеби играта допрва ќе треба да се претстави со некој посериозен предизивик. До сега не налетав на борба што е фрустрирачки непристојна, веројатно само сака да ме погали по белата коса пред грубо да ми го спопика.

Имам уште многу пред мене, само што зачекорив. Светот е огромен, па најмногу губам време за го истражам секое дрво и камен, некогаш и да поуживам во музиката. А, дизајнот е толку детален што имам чувство дека не видов ниедно исто до сега. Ќе се разгалам бе со ваква раскошна графика, утре WoW ќе ми изгледа 16-битно и ќе се чудам зошто растенијата не се мрдаат реалистично кога дува ветар. 

За помалку од десет саати, Wild Hunt веќе ми ги врати парите што ги дадов. Вреди за секој долар. Ако си пукнал стотици евра на нова машина, дваесетина долари за Стим клуч (на попуст, додуша) не се ништо. Не биди циција.

Толку од Alien: Isolation

Ја завршив Alien: Isolation. 20 саати, десетина кутии цигари, два дијазепама, многу пропуштени повици, неколку литри кафе и еден пар измочани гаќи. Умирав повеќе пати од што можам да избројам, и во играта и во себе, малку од возбуда, малку повеќе од страв кога останав без оружја некаде на средина поради тоа што сценариото е такво зошто SEGA мислат дека ситуацијата не ти е доволно деликатна. Но, Аманда Рипли е на безбедно место, барем побезбедно од гнездо на Ксеноморфи, а после постов и ти ќе си на сигурно од моите муабети за играта. Да, ова е најдобрата Alien игра што моментално постои и веројатно ќе биде така додека не се најде јунак што ќе финансира продолжение. Со само два милиони продадени копии, не верувам дека SEGA ќе се осмелат да обезбедат нов солен буџет.

Од минатиот пат кога пишував за Isolation, до конечното комплетирање, ми се одговорија сите прашања, бев на најгрозното место во игра, ја чув пораката на Елен Рипли и имам каков-таков тренинг за преживување ако некогаш се најдам во реална ситуација која инволвира слепи, лигави чудовишта со бодликави опашки. Еве ти бесплатен совет, не трпат оган. Не можам да гарантирам дека успешно убив Ксеноморф, но понатаму играта ти нуди неколку опции за ги избркаш од тебе во некоја тесна вентилација на краток период. Бегаат и ако им фрлиш молотов директно во глупавата фалусоидната глава. Нормално, после се враќаат за да ти приредат нови кошмари, ама барем ќе си купиш некоја минута раат, колку да рестартираш некој генератор за струја што ќе ти обезбеди влез во просторија кај што ќе те демне некаков друг неспокој.

Isolation до крајот повторно се врзува со филмовите, нудејќи слично искуство и ситуации. Мислам, Alien игра е, очекувано е сосема, но не мислев дека ќе имам мисија каде што треба уништам гнездо со јајца и да трошам куршуми и бензин на Фејсхагери и да ги затекнам жителите на вселенската станица Севастопол заробени како во Aliens. А, во една од мисиите Аманда комуницира со вештачката интелигенција на Севастопол, APOLLO во слична сцена со онаа со Елен и MOTHER. Тука дознаваш зошто андроидите се обидуваат да те убијат тебе и останатите несреќници. Изненадување, имаат наредба да заробат жив Ксеноморф. Не знам како уште од самиот почеток помислив на ова, тоа е речиси секогаш главната алчна мотивација на проклетата Weyland-Yutani компанија. 

Да не ја расипувам приказната со детали (хех, веќе ја расипа, клетнику), ама ова би било одлично за на филм, иако е јасно дека никој не би го правел баш истово два пати. Го содржи сето она што ги прави првите два тоа што се, а во исто време служи и како мостот измеѓу. Најдобар третман на универзумот на медиум што е различен од филмска лента. Можеби тајмингот за очекуваниот финансиски успех беше промашен, меѓутоа Alien: Isolation нема ниту една маана. Апсолутно ремек-дело. Совршениот организам. 

Играта нуди и survivor mode каде што истото можеш да го правиш на изолирани делови од Севастопол додека се тркаш со времето, како и неколку DLC-a кои ги пропуштив за смешна цена на попустот пред некоја недела, но сега и онака планирам асално да седнам на The Witcher 3: Wild Hunt, така што ќе се одморам од авантурите во клаустрофобични станици забутани во некое непријателско вселенско ќоше.

Уште Желки

Продолжението на ланскиот Teenage Mutant Ninja Turtle филм си ја покажа главата од оклопот со првиот трејлер. Баш деновиве ми текна на ребутираниот кец додека листав некои филмови за трезнење, ама тотално имав заборавено дека ќе има нов. И, тоа во јуни 2016, една недела пред Warcraft. Само да ми ја видеше фацата кога се појавија Рокстеди и Бибоп во трејлеров, онака скроз неочекувано. Од Кренг нема никаква трага и покрај гласините што се одамна во оптег, ама затоа конечно ќе ги има Шредер, Кејси Џонс и Бакстер Стокмен. Очигледно е дека продолжението се обидува да флертува со постарата генерација фанови (фала, фала), иако во суштина пак ќе биде наивен филм за деца и тинејџери напалени на Меган Фокс (фала, фала). 

Претходниот ми се свиѓаше, беше баш како што си ги сакам Желките. Не сум налетал на Нинџа Желки варијанта што ми била досадна, па не гледам како може уживањето да ми биде скратено во Out of the Shadows. Да, напумпаната акција, сцените милион пати видени до сега (камион се превртува со предниот дел), клишеата во дијалозите ("Кое копче, има милион копчиња?") и недораснатиот хумор се пристуни и во две-минутниот трејлер, но кога се работи за факинг хуманоидни желки можеш да си го одмориш цинизмот малку. Сигурно не очекуваш сериозни, темни претензии како во Dawn of Justice? Ако новиот трејлер кај што го раскажаа цел филм не те убеди за пропорциите на срањето што лета кон твојата генерална насока, не знам што повеќе на таа тема. И Нинџа Желки е можеби со слична количина на квалитет, со тоа што од тука истекува чиста забава. За разлика од Вондер Воман.

Се израдував до тој степен што во моментов ми се симнува Turtles Forever што најверојатно нема ни да го гледам деновиве, ама нека си стои. Одличен цртан, еве ти препорака, опфаќа неколку универзуми/периоди од постоењето на Нинџа Желките, создаден по повод 25 години од франшизата. Ако стигнам да го изгледам, ќе се потрудам и да пишам нешто додека не ми изветреала возбудава.

Ајде пак за Prometheus

Пак го гледав Prometheus, после три години. Мислев дека ќе можам да напишам нешто без да се повторувам, но не. Филмот не само што не успеа да ме предомисли на оваа втора средба, туку вака застанат до свежо изгледан Alien, фрлa појако светло кон старите пукнатини. Пред неколку години, одбрав да верувам дека ова ќе биде најдоброто научно-фантастично остварување во поновата историја на жанрот, па завршив во неколкудневна агонија од очајот кој што беше. Мотивот за оваа нова шанса ми дојде од актуелниот период на возбуда околу Alien франшизата и обликувањето на новата трилогија за која овојпат сум подготвен со повнимателен пречек. Или ако сакаш попрецизно и едноставно, да го одржам свеж хејтот кон филмот.

Инженерот, накурчен од глупите ликови, ја напушта сцената

Главниот проблем на Prometheus се ликовите преку сценариото на Линделоф, кој замисли, уште е вработен и покрај бруталното силување на дијалози. Единствениот хорор во Prometheus е баш ова. Иако и Ридли Скот ја дели вината, или кој и да одлучил на важна вселенска мисија да испрати екипаж кој очигледно не се познава меѓусебе, ниту со работодавците, онака прост џган собран од улица, пишувањето на Линделоф е еквивалент на болката што ја чувствуваш кога ти избива малечок Осми Путник од градниот кош.

Вториот проблем е што филмот претендира да отстапи од Alien универзумот, меѓутоа упорно гравитира околу истиот, а по некое време сите тие референци стануваат напорни и ја прават наводно поинаквата перспектива крајно досадна. Се сопнува на стварите од кои се обидува да побегне. Можеби некаков посуптилен пристап би бил поефективен, но тогаш на што би се потпрел филмот? На "големите идеи" кои ги уфрла од воздух без никаква поткрепа? Ликовите доаѓаат на ист начин до секакви заклучоци, мотивите се смешни и неиздржани, а реакциите им се бизарно нелогични. Истите тие се средството кое треба да го пренесе концептот и тука се случува тој колапс, на помалку од пола саат од почетокот на филмот, па не ти остава простор да најдеш цврст искупувачки фактор. Визуелните ефекти се убави и пристојни. но со нив Скот не успева да покрие многу. 

Prometheus постојано гради нешто во позадина и никогаш не достигнува никаков климакс. Тензијата е комплетно отсутна, а погоди зошто - зошто во ниеден момент не ти е битен ниту еден лик и не навиваш за баш никој. Дури ни тие неколку пресврти не се доволни да ја разиграат целата негова линеарност. Единственото ново што се труди да ти го продаде се само излитени егзистенцијални мастурбации. Останатото е разводенета формула, дериват создаден од првите минути на Alien. 

Ако некогаш постоела намера да се одговорат сите прашања што филмот ги поставува, мислам дека и самиот Ридли Скот е свесен дека на никој веќе не му е гајле. Ниту пак Prometheus успеа да создаде публика што нетрпеливо ќе ги очекува. Метата е промашена, па сега лебедовата песна ќе ја понуди како друг приквел, со амбиции за трилогија. Простор има, но дали има и интерес?

Преживување во Alien: Isolation

По два-три месеци натегање и ребалансирање на сопствениот џеб, конечно склопив нова гејмерска машина на која ќе може да си ги дозволам задоволствата од насловите што излегоа оваа и кон крајот на минатата година. Верувам дека одлуката ќе ми ги овозможи и тие што доаѓаат во следните неколку. Alien: Isolation ја купив пролетоска и бев како тажното дете што има дискети, ама нема Нинтендо. Чекањето ми се исплатеше. После десетина саати играње, впечатокот е дека ова е една од најдобрите што некогаш сум ги играл, сè што се надевав дека ќе биде.

Играш со ќерката на Рипли, Аманда, петнаесет години по настаните од првиот филм. Логовите на Ностромо се пронајдени и се чуваат на вселенската станица Севастопол каде што Аманда со нејзиниот екипаж заминува да ги земе за да открие што се случува. Ја затекнуваат вселенската станица на раб на колапс, со едвај неколку преживеани и неидентификувано суштество кое е главниот осомничен за хаосот. Твое е да најдеш начин да останеш жив покрај опасноста која демне од секое темно ќоше на ладниот Севастопол. Не е проблем само Ксеноморфот, кој патем не можеш да го оштетиш, можеш само да бегаш, да се криеш и повремено да ја мокриш столицата на која седиш додека играш, туку и андроидите кои се репрограмирани да те убијат тебе и останатите живи луѓе, кои замисли, исто така ќе посегнат по тебе кога ќе те забележат. Андроидите се посебен кошмар, верувај.

Гејмплејот се базира на тоа. Остани жив. На располагање имаш места кај што можеш да чекаш додека го држиш здивот, некогаш и предолго, во зависност од тоа што те ставило во таква ситуација, да користиш слаби оружја колку за да најдеш друго место за криење зошто секоја бука ќе го навлече ебаниот Ксеноморф кон тебе и да правиш разни бомби и срања што ќе ти го продолжат мизерниот опстанок. Атмосферата е феноменална, од дизајнот на Севастопол, музиката, осветлувањето, сè наликува на евентуалното дете помеѓу Alien и Aliens, нешто што ниту едно филмско продолжение во франшизата не успеа да го постигне.  Во ниту еден момент не си мирен, еден погрешен чекор може да биде фатален, а исто така секоја следна акција мораш добро да ја промислиш зошто ресурсите кои те одржуваат во игра ти се многу лимитирани. Практично, ова е најблиското нешто до симулација за преживување на Ксеноморфи што ќе го добиеш. 

На почетокот ми изгледаше дека играта ќе ме држи за рака додека играм, сценариото е скриптирано, слободата низ мрачните ходници на Севастопол ти е прилично ограничена, но набргу ќе сконташ дека си оставен сам на себе, сопствената брзина, рефлекси, вештините се прикрадување и повремено колегите од бродот кои само ти создаваат дополнителни проблеми. Нема апсолутно никаква милост. На еден дел од мисија, потрошив два саати додека стигнам од точка А до точка Б без ништо да ме грабне од таванот или дa ме распарчи од зад грб. 

Некаде сум до пола. Барем според бројот на мисии што ги изиграв. Временски, немам претстава уште колку, зошто некогаш ќе заглавиш долго. Играта е вистински предизвик, тешка е, но баш тука е забавното. Искуството е прекрасно, не сум бил вака вознемиран од игра до сега. Ниту од амбиентот, ниту од фрустрациите што ги предизвикува гејмплејот. Еден од најмоќните моменти до сега беше флешбек мисијата на LV-426 каде што играш со член на екипажот кој оди по чекорите на Ностромо. На истото место си како во филмот, доаѓаш до Инженерот и доаѓаш до сигналот што всушност го носи Ностромо на таа проклета месечина. Незаборавно доживување. 

Можеби пристрасно пристапив кон Alien: Isolation, чекањето веројатно придонесе за искуството да ми биде поинтензивно, меѓутоа е една од оние игри за кои имаш желба да ги почнеш одма отпочеток во моментот кога ќе ти завршат. А, не сакаш да завршат.