Californication: Почеток на шестата сезона

Почна шестата сезона на Californication. Зошто претходните пет ги средив за една недела пролетоска, си почекав повеќе од пола година. Првава епизода не беше ништо посебно, сосема си е таман, меѓутоа имам некои ситни забелешки. Следуваат спојлери подоле.

Очигледно ќе гледам уште една сезона каде што срањата на Хенк ќе доживуваат нов максимум. Последната епизода од минатата сезона можеше многу лесно да биде фин крај на серијата, да не се случеше тоа се случи, нормално. Мислам, секоја сезона е така. Кога работите меѓу Хенк и Карен ќе тргнат во добра насока, секогаш нешто се испрчува на средина и дава повод за уште една сезона. Опцув кога во финалето на петтата сезона опсесивнана девојка (не ми текнува како се викаше) го отру Хенк со апчиња, зошто знаев дека настаните ќе се ресетираат. 

Еј, па и тоа не беше толку лошо до сега. Пет сезони и тоа супер сезони. За жал, во првата епизода од новава сезона, серијата се соочува со замор. Дури ни Духовни не ми е некако во форма. Делува подостарено и како не ми е на иста линија со ликот. Само што овој пат ќе биде во центар за лечење од алкохол. И една од неговите книги ќе ја адаптираат во мјузикл (не може пак филм сега, нели?) Пак ќе се случуваат ствари, ќе почне да се чачка со некоја од таму овој пат и пак ќе го гледаме истото што го гледаме пет сезони наназад. 

Во секој случај, сеуште ми се драги ликовиве и серијава, па ќе ја гледам сезонава каква и да е. Можеби нема да е на ниво со претходните, ама верувам дека ќе ја извозат како што заслужува.

Траумите од The Walking Dead стрипот

По шеесетина прочитани броеви, јас сум запрепастен од тоа што го видов на страниците од The Walking Dead стрипот. Неколку пати до сега сакав да искоментирам нешто, меѓутоа бев уште повеќе изненаден од секоја прочитана приказна и решив да почекам. Стрипот дојде до момент кога си веќе потресен и истрауматизиан. Кога си толку соживеан со ликовите што силно им го чуствуваш товарот и маката. 

Од класична зомби приказна каде група луѓе преживуваат во пекол на Земјата, Роберт Киркман прави ремек дело кое апсолутно може да стои рамо до рамо со зомби 'литература' каква што нуди Ромеро. Неколку пати смело крши некои морални норми и оди до степен каде што зомби жанрот и целата таква ситуација воопшто нема допрено. Дури некои моменти од The Walking Dead, покажуваат колку зомби темата била површно чепната до сега. Сме гледале распаднати лешеви како им го заебуваат денот на луѓе во подрум, на кров од зграда и еден куп ситуации каде што откако ќе завршело тоа, ликовите се препуштени на изменетиот свет. Никогаш до сега не сум видел што понатаму се случува со тие ликови, со светот и како на нив им влијае целото срање. 

Моментално до кај што сум со читање, светот е веќе одамна пропаднат. Насекаде има зомбија, војната е очигледно изгубена, а луѓето се во мал број и приморани да се снаоѓаат како стигнат. Ресурси како храна, вода и оружје се најскапоценото нешто во моментот. Никаде не е безбедно, зошто само прашање на време е кога твоето привремено живеалиште ќе биде преплавено со новите жители на САД (до сега, не е јасно баш што се случува со остатокот од светот). Гледаш до каде оди инстинктот за преживување, гледаш како е изменета човечката природа и однесување. Среќаваш и луѓе кои се поголема закана за други луѓе од самите зомбија. Сите човечки вредности се комплетно изменети, исто како и правилата кои ги наложувал светот претходно.

Како што кажав, стрипот оди далеку со сите овие работи. Предалеку. До степен да се запрашаш дали воопшто можеш да го читаш ова понатаму. А, те влече. Те влече ко Lost. Имаш толку неодговорени прашања и толку многу ликови за кои се грижиш. Ликови кои се сепак луѓе и не се во никој случај отпорни на било каква физичка, па дури и психичка закана. Ликови кои се ранливи и умираат.

Серијата не ми се свиѓаше. Ја гледав првата епизода и не ме воодушеви. Изгледав уште некоја епизода пред некое време (откако стрипот успеа асално да ме завлече) колку да видам како го следи стрипот, и не е тоа - тоа. Работите што ги има во стрипот, не се за на телевизија. Нема пошироката публика стомак за тоа. Стрипот е врв, за многу брзо време влезе во моите омилени. Моментално е стигнат до #106. Читањето е брзо, зошто секој број ти завршува со клифхенгер, и додека се освестиш, веќе си прочитал десет. Не знам што ќе правам кога за некој ден ќе треба да чекам по месец за нов.

Тапани и Басови: Најдобрите албуми за 2012

Годинава на Crapwerk ќе ја почнам со пост кој требаше да ја заокружи минатата. Очигледно не стигнав. А, од огромниот пост кој требаше фино да ги пројде изданијата подолу, албум по албум, ќе остане само една листа. Имам уште многу работи за пишување што ми лежат, а времето ми е кнап. 

Најдобрите драм ен бејз албуми за 2012, а? По мој критериум, избор и вкус нели (не сум експерт, само уживател). 2012 донесе неколку изданија кои ми беа со месеци на рипит, а ќе бидат и во следниот период. Претежно се албуми и артисти кои го негуваат поатмосферичниот звук. Некои веќе истакнати имиња на сцената, други свежи за мене. Баш овие вториве и ги имаат моите омилени албуми за минатата година. Албумите ќе ги излистам по азбучен ред, зошто е невозможно да ги редам по тоа кој е најдобар. Па... 

Danoo - Basswerk Files #57 (Basewerk)

Danoo беше тотално ново име за мене. Албумов ми прирасна за срце уште при првото слушање летоска, а и Danoo како артист. Низ целиот албум се владее некоја меланхолична, носталгична атмосфера, на која ако и ги додадеш вокалите на Jett, имаш перфектна музика за дождлив летен ден. Особено ако си на работа. Инаку, албумов му е повеќе како колекција, зошто има и некои постари ствари.

Избор: Twilight (ft. Jett) , Falling Rain

DRS - I Don't Usually Like MC's, But...  (Soul: r)

DRS мене ми е омилениот драм ен бејз MC. Има многу, многу соработки со разни артисти и бендови и речиси нема нешто што звучи лошо со неговиот глас. Конечно, во 2012 го издаде соло албумот. 14 траки со еден куп луѓе на кои претходно тој им гостувал. Албумот е шарен бидејќи секој автор со него донел нешто карактеристично. I Don't Usually Like MC's, But... е џам издание, се надевам нема да се чека толку за следно.

Избор: Count to Ten (ft. Enei), Playing With Fire (ft. Dub Phizix), Renegade (ft. Spy and Kemo)

Flowrian - Cinnamon Garden (Fokuz Recordings)

Првиот албум на Flowrian излезе скоро на крајот од 2012. Претходно што слушав беше Back to Reality EP-то, а албумов е само логично надополнување на тоа што можеше да се чуе таму. Cinnamon Garden е исполнет со џез, фанк и позитивна енергија. Највеселиот албум за минатата година. Да ги сортирав изданијава на друг начин, ова ќе беше на прво или второ место. 

Избор: 600 Feet Under (семпл), Banani Code

Intelligent Manners - The Movement (Fokuz Recordings)

Исто како и албумот на Flowrian, и ова е издание на Fokuz Recordings. Мелодичен албум, каде што доминираат траките со гостински вокали.  Ништо поразлично од претходните изданија, Intelligent Manners си го негува квалитетот. Заедно со Grinda, ZigZag и Nelver, најдобриот руски драм ен бејс продуцент.

Избор: Stone Cold Soul

Nelver - Passing the Obstructions (SLK Records) 

Истото што го кажав за Danoo, можам да го кажам и за Nelver. Албумите ги слушав речиси во исто време, имаат сличен ефект, бидејќи стилот е отприлика тој. Nelver е можеби малку помелодичен и поразигран на моменти, но дефинитвно се албуми кои се слушаат еден по друг.

Избор: Wave of Passion (скинале YouTube линкови од цел албум)

Octane & DLR - Method in the Madness (Dispatch Recordings)

Соработката помеѓу Octane и DLR го родила најмрсното и најгласно драм ен бејз издание за 2012. Од почеток до крај албумот вози моќно, со по некое полабаво застанување, колку да земеш воздух пред пак да те акне од земја. Плус гости како Kemo, Cern и Cymatic...

Избор: Clarity (ft Kemo), Let Me Go (ft. Marion)

SpectraSoul - Delay No More (Shogun Audio)

SpectraSoul извадија еден од најискулираните албуми воопшто, онака за мекнеење. Лабави и спори траки. Генерално не е ни драм ен бејз албум, бидејќи повеќе доминира амбиент, лабав брејкбит и IDM. Сепак, има моменти кои му ја даваат етикетата. Во секој случај, е еден од најдобрите албуми за минатата година. 

Избор: Light in the Dark (ft. Terri Walker),  Away With Me ft. Tamara Blessa (Calibre Remix)

Utah Jazz - Groove Therapy (Vintage Recordings)

Лондонски ветеран со најглупавото име на сцената. Третиот албум на Лук Вилсон не заостанува ништо зад претходните два, туку само го надоградува етаблираниот звук. Пред да излезат некои од албумите погоре, беше во сериозна трка за првото место на листата.

Избор: Circa 96 , Do My Thing, Everything Is Everything

Имаше уште неколку албуми кои се мислев дали да ги излистам тука, меѓутоа не го исполнија "со денови на рипит" критериумот. Ете, не беа лоши албумите на Camo & Krooked, Atlantic Connection (иако никогаш нема да го достине претходниот), па дури и Netsky. Се надевам дека и во 2013 ќе се докопам до квалитетни изданија како овие осум погоре.