Го гледав Alien: Covenant една недела

Озбилно. Испадна дека овој филмски еквивалент на запален контејнер полн со медицински отпад мораш тактички да го консумираш цели седум денови. Не дека сакав. Не дека сакав воопшто да го гледам, ете успешно го бојкотирав во кино, туку мислев ќе ми послужи како инспирација за да си го напишам блогерскиoт магнум опус, преполн со досетливи инвективи од кои барем две како цитати ќе завршеа на мојата спомен плоча и на твојот фејсбук кавер фото. Но, не. Alien: Covenant не успеа да ме напне ни до степен да го изгасам, а не па да потонам во некаков креативен транс. Станував да си правам храна додека одеше во позадина, диплев алишта, пиев лекарства, гледав смешни гифови со мачки на телефон...

Се гасеше сам. Следниот ден го пуштав од таму каде што претходниот ден го имав изгубено вниманието. Во меѓувреме двоев по некоја минута да размислувам за тоа колку веќе не ми е гајле кога ќе ми ја посерат поп културата која потенцијално би ми пружила некакво задоволство. Мислам, една недела не јадев кога Prometheus не ми ги достигна очекувањата, на Terminator: Genisys му го препишав целото зло на светот, a никогаш не го ни гледав. Со Alien: Covenant ништо. Не е толку навредлив за мене како гледач, туку е едноставно д о с а д е н. Нема генијална идеја која е упропастена со невешто сценарио како Prometheus, само е збирка многу филмски клишеа и одговори на прашања од Alien универзумот кои никој никогаш не го засегале.

Нешто како Лукас што направи со приквел трилогијата. Ме заболе кој го направил C-3PO или Ксеноморфите. Со тоа што за разлика од ментално нестабилниот Џорџ Лукас кој ни понуди и квази-научен испрдок како објаснување за Силата меѓудругото, сенилниот Ридли Скот ја демистифицира едната единствена клучна ствар во лимитираниот Alien концепт - Ксеноморфот. Андроид што си играл бог го создал, браво еј! Кај ти текна.. Па, целото тоа поткрепено со дваесетминутна увертира за креационизам и егзистенцијални прашања со муабети кои повеќе припаѓаат на голем одмор во трета средно отколку во филм што кошта ебани 97 милиони долари. Очигледно овој Џон Логан е полош сценарист и од Дејмон Линделоф. Дијалозите и ликовите му се како од импровизирана куклена претстава наменета за мали мајмунчиња. 

Логиката во Covenant е непостоечка до тој степен што Prometheus го прави да изгледа како научен документарец за населиви области. Како може да излезеш на неистражена планета без соодветна опрема, ни ебан шлем и да очекуваш дека.. мислам, не знам ни дали има потреба да продолжам понатаму. Ќе посочам само дека Covenant ја брише целата митологија од Prometheus со кратка флешбек сцена, носејќи го наративот во сосема друга насока која кулминира со десетминутен шашав римејк на оргиналниот филм. Веројатно со намера да ги задоволи сите што кенкаа дека франшизата се оддалечила од суштината, што и не е точно во целост, зошто критиките беа претежно за изведбата, а не за концептите. Prometheus имаше супер идеи, но за жал и дебил од сценарист.

Хаха, а ликовите? Дури и да го изгледав филмот во едно седнување, немаше да им ги запамтам имињата на ликовите. Знам само дека Дени МекБрајд е Тенеси. Веројатно главниот лик беше девојката со кратка коса и сива маица на рамки зошто нели, мора женскиот протагонист да изгледа како Елен Рипли кога има Alien филм без неа. Не успеав да запамтам како се викаше. Сара можеби, не знам, нагаѓам. Сеедно е, зошто и онака не беа ништо попаметни од оние во Prometheus, пак ги правеа истите грешки кои претежно ги прават ликови во тинејџерски слешер хорор филмови. А, кога сме кај хорор, Covenant секако дека нуди, но не таков каков што очекуваш. 

Нема грчовита тензија, нема моменти што ќе те поместат од положбата. Најхорор од цел филм е тоа што не може да прекине да изгледа како аматерски фан филм. Страшно е и што дојдов до момент во животот кога морам уште еднаш да го искористам Promethеus како нешто подобро при споредба. Covenant изгледа евтино, без стил освен она што е во сенка Гигеровите дизајни и CGI што повеќе прилега на некоја нискобуџетна серија од SyFy каналот. Веројатно не ни имале простор да бидат визуелно креативни со таа нула иновативност. Сè што содржи филмот од тој аспект, веќе сме го виделе претходно. Всушност, како што најави и самиот трејлер месеци пред филмот.

Франшизава сепак може привремено ќе сопре во следниве години. Имаше некои муабети дека Ридли Скот планирал најмалце две, а најмногу шест нови продолженија на ова гомно, и покрај тоа што е веќе одамна со една нога во гроб. А, и веќе не ми е гајле ни десет да има, зошто комотно можам да игнорирам фиктивен котинуитет и кретенски објаснувања за настанокот на ксеноморфите. Ете, нека има и Хан Соло филм и сто Guardians of the Galaxy, и два Бен Афлеци нека се Бетмен, океј. Ништо од ова веќе не ми прави разлика. Не може човек ни да се разочара како пoрано.

Цел Injustice

Исчитав милион броеви од стрип што е базиран на игра. DC Comics или не, кога нешто постои само за да биде пратечки производ, знам да сум крајно скептичен, мислам, глеј ги прдешкине што ги објавуваат IDW. Имаат стриповски адаптации на друштвени игри, серии што никој не ги гледа и фиџет спинери. Injustice: Gods Among Us е стрип серијал базиран на истоимената игра која е Mortal Kombat за пешаци сместена во еден од паралелните универзуми на DC. Супер е за тоа што е, ја штракам повремено откако ја начекав на некој смешен попуст. Има интригантна приказна, ама понекогаш во играта изгледа дека постои само за да оправда зошто пример, не знам, Грин Лантерн и Бетмен се обидуваат да испоубијат меѓусебе. 

Имено, Injustice се занимава со одговорот на она што би се случило ако му го одземеш на Супермен она што најмногу му значи во животот. Џокер пристапува кон оваа проблематика со тоа што ќе го намести добриот Криптонец да си ја убие Лоис и нивното неродено дете, притоа уништувајќи го цел Метрополис со нуклеарка. Супермен нормално, напнат како никогаш до сега, го убива Џокер и решава да стави крај на сè што мисли дека е погрешно на Земјата. Сопира војни, врши егзекуции, се меша во ствари во кои не му е местото и додека луѓето се свестат веќе успеал да воспостави режим, во името на мирот нели, со кој е спремен да ја ебе планетата додека не почне да се врти на искривена оска.

Секако суперхероите се поделени на два табора и секако дека отпорот против тиранијата на Супермен го предводи Бетмен. Скоро излезе и втор дел од играта, а со тоа и нов стрип, ама сега сум тука да го муабетам серијалот што е базиран на кецот. Поделен е на петте години од деспотството на Супермен, плус еден наслов Ground Zero и ја заокружува приказната од перспектива на Харли Квин. Има многу, ама брзо се читаат зошто првично излегуваа во дигитален формат крајно непрактичен за мојот таблет, ама некако успеав да се навикнам. Не можев да го навикнам само одвратното цртање на почетокот, среќа се оправи после. Не знам кои се авторите, подобро е да не им ги спомнуваме имињата, ама на што личеше тоа? Разбирам дека веројатно мал бил буџетот за добивање лесни пари, ама сум видел фан цртежи што изгледале попристојно. 

Среќа, приказната, која патем е нешто хронолошки поназад од таа во играта, беше доволно добра за да ме задржи до последната страна. Injustice, со самото тоа што опстојува во паралелен универзум, нема лимит на последиците. Ќе видиш како умираат важни ликови, како се кршат цврсти пријателства и како се склопуваат некои комплетно необични. Некои менуваат страна, други коалицираат со отпор, значи типични ситуации при промена на власт, зар не? Приказната има огромен, огромен распон, дури мислам дека се појавија сите имиња што се интелектуална сопственост на DC. Секоја "година" е различно концепирана и речиси сите се добри и важни, освен онаа со грчките богови каде што стварно не сум сигурен што точно се случуваше. 

Injustice супер зошто му дава нова димензија на Супермен, а сто пати имам зборено дека приказните кои го вадат од удобната зона на бидување најморалното суштество на планетата ми се презабавни. Зошто физички е едвај уништлив, мора да го удриш по нешто друго, а Injustice тоа го прави скоро совршено. Пишувањето и дијалозите знаат да бидат малку раштрафени на моменти, меѓутоа никогаш не се двојат од поентата или емотивниот контекст. Барем ликот доаѓа комплетно до неговиот потенцијал како негативец, со што таа Давид-Голијат битка со Бетмен станува можеби најинтересна до сега. Кога ми го препорачуваа Injustice, ми кажаа дека конечно ќе сум го замразел Супермен, но не. Мислам дека ваков го сакам уште повеќе, иако не можам да поддржам речиси ништо од тоа што го направи. 

Без да навлегувам во спојлери, да испоштувам што Injustice нуди мал третман и на една од моите омилени Супермен приказни, For The Man Who Has Everything од Алан Мур. Скоро DC Rebirth се занимаваше со овој концепт во Trinity, но таму не функционираше толку добро, освен како заморен фан сервис и мал удар во брадата на Алан Мур. Да, Алан Мур има толку голема брада што има чувства и го боли ако му ја удрат, тотално знам што зборам. Како и да е, планирам да почнам да го читам Injustice 2 наскоро. Ќе мора нешто од овој универзум да ме држи додека играта не излезе за PC.