Skyrim е најдобрата RPG игра на сите времиња

Во секој момент го очекувам повикот што ќе го замени ова античко РС во собава со многу, многу помоќно, кое ќе ја комплетира мојата следна трансцеденција во Господарската раса. Конечно ќе можам да ги играм игрите од годинава што оваа древна правосмукалка нема капацитет да ги издржи. Океј, да не сум престрог, ме служеше добри пет години, но дојде време за конечна пензија. Неделава имам неколку слободни денови измеѓу старата и новата работа, па имав време да се поздравам со старава машина со игри што уште може да ги вози со целата нејзина сила. 

Играм Skyrim. Пред точно четири години го правев истото, многу поопсесивно и посветено зошто очигледно имав далеку повеќе слободно време. Последниве две години откако ја купив Legendary Edition знам да потрошам неколку саати на бркање елени и собирање пеперутки, ама никогаш до сега не ја видов содржината на Dawnguard иако на секое ќоше низ Скајрим некој загрижен тип се обидуваше да ме информира за некаква вампирска закана. Океј ајде, херој сум или што ли сум, имам и онака испоубиено сè е сешто низ игриве, решив да бидам корисен. 

И, станав вампир. Не по своја волја додуша, зошто не сакам да сум ебен вампир во Скајрим! Зошто би сакал да сум вампир, зошто? Доволен товар ми е што сум Довакин, не можам бидам и вампир. Притисокот беше преголем, па тргнав да го барам лекот. Патот ме однесе до Мортал каде што сомнителен лик ми вети дека ќе ми помогне и ми продаде некој црн скапоцен камен каде што треба да соберам нечија душа за конечно да ми ја тргне клетвата што сосема непланирано ме снајде. Но, во меѓувреме... Во меѓувреме ми проработеа вампирските сетила и неконтролираната жед за крв, а во Мортал беше тотален мрак. И, се нагостив. Ги начекав кутрите граѓани на спиење и се хранев. Се хранев како дебела девојка на диета со ќебапи. Во моментов уште сум крвоцицачки вампир со црниот камен во џеб и криза на идентитет. Не сакам да сум вакво суштество на Ноќта, ама добро си пројдов онаа бурна вечер во Мортал. 

Dawnguard има супер приказна, бар од тоа што малку успеав да го ѕирнам. Уште сум на почеток, спасив некоја вампирка што ме однесе во некој култ кај што пробаа да ме регрутираат, ама се заблагодарив и отидов да ги предадам, зошто кај ме најдовте мене за вампир... Сега треба да соберам неколку луѓе и веројатно ќе одиме да ги ловиме. Додека шетав низ Скајрим, завршив неколку квестови што очигледно ги немав завршено второво играње и се присетив како ме оставија со вилицата на тепих првиот пат. Квестот со насочувањето светлина во подземната руина Мзлуфт е еден од најдобрите што сум ги видел во игра.

Сигурно во моментов има триста дискусии зошто Wild Hunt е подобра од Skyrim, ама уште чекам да ја играм. Немам некој валиден аргумент против, ама еве тоа што Skyrim не ми нуди предефиниран лик во трето лице може да смета како било каков аргумент? Ќе зборам наскоро за ова што ми е на листа за играње. До тогаш Skyrim останувва најдобрата сингл-плеер RPG игра што ми поминала на раце. Целата таа слобода, насоките што можеш да ги избереш, начинот на кој ќе ја играш, деталите на светот, нарацијата на приказната, бркањето на елени, бегањето од змејови, саатите поминати во читањето на книгите што си ги наоѓал низ светот.

Искуството е незаборавно. Цело време имаш чувство дека светот живее и кога не си таму, дека се развива и напредува.  Нивото на имерзија е ненадминливо. Барем јас не сум осетил слично во друга игра. Се надевам ако не The Witcher 3, дека барем Fallout 4 ќе ми приреди нешто вакво деновиве.

Сivil Wаr на Марк Милар

Кога пред седум години првпат читав Civil War најоптимистичката желба ми беше да ја видам приказната во некаква анимирана адаптација. Ни на крај памет дека суперхеројскиот тренд ќе земе таков замав после години и дека конечно ќе дочекам филмска варијанта на мојот омилен Marvel ивент. Трејлерот за Captain America: Civil War е тука, и иако различен од она што е на хартија, изгледа како да се поклопува со суштината и идеите на Марк Милар. Стрипот е пообемен, таму се сите популарни тимови и херои, а за жал Marvel Studios ги имаат филмските права за само дел од нив. Но, некако сакам да верувам дека ова сепак ќе е тој дефинитивниот филм, што ќе удри печат на сè што правеа последниве години. На крајот, доволно сум пристрасен да уживам во еден од последните суперхеројски филмови за кои ми остана ќеф да ги изгледам. 

Немав време за да ги поминам сите стотина броеви кои ја надополнуваат Civil War приказната, па ги пројдов само главните неколку. Искуството не е исто без деталите околку, меѓутоа содржината е сосема доволна да го покрие примарното - војната која избива помеѓу оние кои се обидуваат да го одржат редот, криејќи ги своите идентитети со маска. Откако аматерска позерска група суперхерои ќе проба да го превземе законот во свои раце ловејќи негативци кои се преголем залак за нивните способности, се случува инцидент со стотици недолжни жртви по што јавноста бара официјално регулирање на суперхероите. Старк смета дека ова е логичен чекор во насоката на функционирање, но Кеп ја брани тезата дека тоа би било напад врз нивниот интегритет и слобода. Актот за регистрација поминува и сите оние кои одбиваат да се приклучат завршуваат на спротивната страна на законот. 

Бруталната војна ги вкрстува групите кои ги предводат Кеп и Старк, наведувајќи ја публиката да одбере страна за која ќе навива, но реално не постои вистински избор бидејќи Милар има еднаков третман за двете. Двајцата се во право и се обидуваат да го одбранат тоа до крај, а сепак сивата теоријата некогаш е невозможно да ја забележиш. Додека играат "кој прв ќе попушти", има жртви и од двете страни. По тие седум броеви, кои претежно се сконцентрирани на самата војна, па приказната се одвива брзо и тензично, има уште една голема жртва која ако добро разбрав ќе ја видиме и во филмот. Не може таква војна без последици, а според филмскиот план на Marvel сосема има смисла. Но, да не се расфрлам со спојлери. 

Civil War е феноменален. Ако имаш време одбери и други наслови од ивентот (не мора сите, има некои што не се толку интересни) освен главниот, и фрли се на читање. Вистинско уживање е да видиш како изгледаат Авенџерс, Икс-Мен, Фантастик Фор и Панишер кога се закрвени. Се надевам дека не е предоцна Панишер и Дердевил да имаат мало камео во филмот доколку дозволи приказната, зошто и онака се дел од тој универзум. Не барам затвор во Негативната Зона, тоа сигурно нема да се случи, но една сцена со нив би била совршена.

Види такоѓе:

• Daredevil на Френк Милер
• Вовед во Deadpool

Девет години Crapwerk

Имам 27 години, една третина оставив овде. Не знам како дојдов до ваква симбиоза со Crapwerk. Ова е мојот тоалет каде што вршам нужда со ширум отворена врата за сите да видат. Така било од првиот ден и ќе остане така до денот кога ќе се изгасне светлото. Никогаш претходно не сум бил инспириран како овие месеци, ја гледам бројката на постовите од последнава година и сфаќам дека сум се распукал по тастатурата посилно од полуреализиран новинар што преведува бајати статии за забавен македонски портал.

Од крајно субјективна перспектива, Crapwerk ми е интересен документ за личниот развој низ годините, макар и преку поп културата. Сакам некогаш да разлистам назад, да се посмеам на некоја стара верзија на мене, да се потапшам гордо по рамо ако сум заслужил, а некогаш и просто да си носталгичарам. Кога почнав да пишувам, ми требаше само виртуелниот простор кој ми исчезна со последните форуми, никогаш не помислував дека ќе се претвори во дневник што не сум успеал да го скријам под кревет.

Девет години подоцна, разликата е и бројот на луѓето што доаѓаат да ѕирнат што се случува. Беа двајца во раните години, сега групата е повеќецифрена и присутна секојдневно. Фала ви на сите што се затекнавте и останавте тука, дозволувајќи моите често несмасни зборови да допрат до вас. Се надевам дека ќе се читаме и понатаму.

Од последниот роденден на Crapwerk до денес, напишав околу 150 постови. Следуваат петнаесет кои добија најмногу кликови и внимание.

Ден после тизерот за Star Wars: The Force Awakens

Вентилатор 

Муабетот за Фолтин

50 нијанси храбар пост

Која година сме?

Daredevil, надобрата серија за 2015 

Концертот на The Four Owls и Dope D.O.D. во Софија

Mad Max: Fury Road (2015)

Неколку минути со P.T.

Пилотот на Supergirl

Три научно-фантастични книги за летово

Толку Детектив

Warcraft ќе биде најдобриот филм на сите времиња

Првата сезона на Mr. Robot

Рики Морти

The Маn From U.N.С.L.Е. (2015)

Има еден неофицијален жанр на филмови, се вика "за во недела". Не дека не се за било кој друг ден, меѓутоа во недела се многу поефективни зошто полесно можеш да си ги спуштиш критериумите во име на два саата лежење и зјапање во слики што мрдаат. The Man From U.N.C.L.E. е баш таков. Нуклеарки, нацисти, американски, британски и руски тајни служби за време на Студената војна, во акциона комедија која е свесна за тоа што е, а недостатоците симпатично ги маскира со фин визуелен стил и финти што можеби ќе ги памтиш и следните три дена. Не успева да пробие над просекот, ама барем нема да си го бараш назад потрошеното време. 

Филмот е адаптација на истоимената серија од 60-ти, каде што врвни агенти на неколку тајни служби работат заедно во интернационалната приватна агенција U.N.C.L.E. Бонд влијанието е премногу очигледно, серијата била прикажувана во времето кога баба ти воздивнувала на Шон Конери, но Гај Ричи за филмот се потрудил да му даде поинаков тон од денешниот Бонд, па претпоставувам оттаму е и тој благ noir, кој за жал е недоволно искористен. Исто како и самите ликови. Некогаш нивните карактери си ги склопуваш по сопствена претпоставка зошто филмот ги нуди во резервирана доза, но за среќа дејствието е брзо и интензивно, па ќе ти го одвлече вниманието. Покрај тоа, недела е, и онака те мрзи да го изгасиш за да пуштиш друго со сличен квалитет. 

Хенри Кавил не знае да глуми. Изгледа одлично на слики како Супермен, но напорот што го прави не е поголем од оној на манекен во реклама за парфем или долна облека. Не знам каков филм му е потребен за да му го потенцира евентуалниот актерски квалитет, но дефинитивно не се снаоѓа со суперхерои и тајни агенти. А, бил на аудиција и за Бонд. Арми Хамер го гледам првпат. Има ужасен руски акцент, дискутабилна харизма и изгледа како да му се смешни сериозните реплики што Гај Ричи му ги дал да ги научи и пак успева да е подобар од Кавил. Единствената светла точка во целата екипа е Алисија Викандер од Ex-Machina. Сите ограничувања што тој филм ѝ ги постави, тука ги нема и најпосле доаѓа до израз нејзиниот талент. Браво. Можеби само изгледаше подобро во однос на другите околу, но успеа да ми остави добар впечаток.

The Man from U.N.C.L.E. не е ни меѓу најдобрите филмови од оваа година, не е филмот што не се пропушта, ама ако имаш избор помеѓу ова и Ant-Man, не се мисли понатаму. Гледај го U.N.C.L.E. два пати ако треба, само држи се настрана од Ant-Man. Симнати ти се двата, знам, веројатно во ист ден.

Четвртата сезона на Ноmeland

По одличната трета сезона и првата епизода од четвртата, воопшто не се сомневав дека Homeland ќе успее да изгради идентитет без Броди. Да, Броди беше клучен лик во првите две сезони, суштински аспект на кој се темелеше серијата, меѓутоа продуцентите решиле дека сепак главниот фокус е националната безбедност, без разлика од каде доаѓа заканата. Уште не проверив зошто се случи тој исчекор, но после толку години, веќе е небитно. Додека Homeland успева да го одржи задоволителното ниво на квалитет, немам проблем. Предизивикот за приказна во која Броди е комплетно отсутен е секако голем, но кога успешно ќе се справиш со тоа, доаѓаш до мирна пловидба. Која некогаш e општ хаос во Исламабад. Ајде, ќе пробам без спојлери...

Постерот за четвртата сезона ми створи малку погрешни очекувања. Немав апсолутно никаква претстава за тоа што ме очекува, па мислев дека има нешто поочигледно во постерот, дека Кери ќе се инфилтрира во некакви џихадистички ќелии, но промашените сугестии ми приредија уште позабавни моменти. Трудот за да се даде некаква цврста причина на сезоната е очигледен, па провокативниот фактор и целата контроверзија се вклопуваат природно и покрај тоа што во неколку наврати осетив дека можеби ќе стапнат во некоја евтино исфорсирана територија, чисто за да се задржи шокирачката вредност. Но, Homeland не се служи со такви проѕирни трикови, туку сите делчиња совршено се вклопуваат.

Самиот почеток директно го разнишува американскиот столб на полу-непријателската територија, со воздушен напад на свадба каде што мета е озогласен терорист кој можеби не ни бил воопшто таму, а е причината за огромна колатерална штета и заебан автогол. Пресвртите демнат од секое ќоше на тензичната приказна, интригите се забиени во секоја пора од размрданите структури на ЦИА и ИСИ, па буквално не можеш мирно да издишиш. Пламенот е многу поинтензивен него претходно, па сите мерки се целосно оправдани. Можам да замислам колку добро телевизиско искуство било ова за сите што чекале по една недела за нова епизода.

Клер Дејнс е моментално најдобрата актерка во серија. Ликот што го глуми е премногу комплексен и бара само посветен талент што ќе може да го пренесе толку језиво реално. Дејнс е феноменална и брилијатно се носи со сите потресни пластови од биполарната, често нестабилна Кери. Квин (Руперт Френд) е потребната рамнотежа во критични моменти, лик што осуството на Броди го прави неприметно и ја зацврстува траекторијата по која сега шиба Homeland. Не дека не беше битен и пред тоа, меѓутоа го доживував повеќе како позадински лик, без оглед на тоа што беше во фокусот на некои клучни случувања. Овде е целосно искористен и прописно истретиран. Се надевам дека и во следната сезона го добива истото внимание.

Некои ликови беа жртвувани за атер на приказната, ефектот е секако постигнат, особено ако си успеал доволно да се приврзеш. Други висеа на работ повеќе пати, да не ми беше познато кој продолжува понатаму, веројатно ќе фрлав со чевли кон телевизорот. Сè на сè, одлично. Многу подобро од што можев некогаш да замислам.

Иднината на Alien

Официјално е. Ридли Скот сосема го изгуби умот. Чекај, чекај, не ме гаси, ислушај ме. Пред неколку месеци, Нил Бломкемп имаше убава замисла за продолжение на Alien, која требаше да ги игнорира третиот и четвртиот дел, да ја врати Рипли и малку да ја живне франшизата. Ридли Скот требаше паралелно да си работи на Prometheus продолжението, носејќи го во сосема друга насока. Нешто подоцна, Бломкемп ја разниша довербата со просечниот Chappie, а Скот понесен од успехот на The Martian, реши дека Prometheus 2 сепак ќе биде Alien филм што ќе се вика Alien: Paradise Lost. Бломкепм е моментално надвор од сликата, истиснат од Скот кој делува како мало дете што откако дало играчка на друго кое повеќе се забавува со неа, инаетчиски му ја граба назад. 

Новиот Alien на Ридли Скот ќе се вика Alien: Covenant, ако ова му е воопшто конечното име, и го најавува за октомври 2017. Приказната наводно конечно ќе се врзе со првиот Alien, а ќе го следи екипажот на колонијалниот брод "Covenant" кој во неоткриен дел од вселената мисли дека нашол некаков рај, за да испадне дека сè што затекнале е мрачен, опасен свет со Мајкл Фасбендер како единствен преживеан. Веќе задремав од преџваканите идеи што Скот ги имал за вториот Prometheus и тоа што му дошло на памет додека ги разгледувал оние на Бломкемп. Премногу алчно и арогатно делува целото ова за да успее како што треба. Од каде таа самодоверба дека ќе направи пак ваков добар филм, од успехот на The Martian? Филм што студиото му го има протнато додека гребел по тепих борејќи се со пистелската блокада за ова што сега планира да го прави? Факт е дека уште има цврст кредибилитет за влечење конци, но тоа не е никаква гаранција за успешно достигнување.

Штета ако ова ги уништи шансите за филмот на Бломкемп. Не можеше да му ја промашиш возбудата што ја имаше околу филмот, и баш поради тоа мислам дека неговиот Alien ќе испаднеше подобро отколку исфорсираниве обиди на изгубениот повозрасен господин, дури и ако го оставиш квалитетот на Chappie во пресметката. Види, никој не бара Alien и Aliens, тие филмови веќе се направени. Но, попрво пак би гледал како Рипли бега од Ксеноморфи со уште неколку несреќници, отколку Ридли Скот да ми го објаснува нивното потекло. Луѓе, човеков прави Blade Runner 2 со Рајан Гослинг, побогу...

Низ дискографијата на Еминем: Recovery

Една година по транзитивниот сомнителен Relapse, доаѓа Recovery. Како што сугерира и самиот наслов, ова е конечното "оздравување" на Еминем, по години висење на работ од тешки зависности, соочувањето со смртта на најдобриот другар и вториот развод со Ким. Маршал повторно се потпира на неговата генијална иновативност, наспроти шокантните провокации кои ја натераа критиката да гледа со потсмев на Relapse, не забележувајќи што навистина се крие зад тој материјал. Хороркор елементите се комплетно отсутни од Recovery, фузијата со Слим Шејди е доведена до степен да е невозможно јасно да се диференцира, а Дре е заменет со неколку други продуценти одговорни за звукот кој за првпат навлегува во некои посериозни поп води. Оттаму и соработката со Ријана, нешто што веројатно никогаш не би се случило доколку Еминем би го имал стариот мајндсет.

Секогаш е за поздрав кога некој храбро ќе почне да експериментира со свеж звук, а уште повеќе кога крајниот резултат ќе биде толку задоволителен. Покрај тоа, ваквиот чекор е сосема логичен, зошто веќе не e ни толку млад за да успеат приказни каде што му прди во лице на учителот. Во главно, Recovery нуди поинаква перспектива на настаните кои довеле до Relapse. Првпат искрено зборува за смртта на Пруф, се извинува за претходните два албуми и ветува дека ова е неговата конечна форма. И, Ким добива свое место на албумот. Доколку го отфрлиме двојното значење на "25 to Life", Ким е пристуна во интроспективната елегија "Going Through Changes" , една од најдобрите ствари на Recovery, каде што на ќерките им се обраќа со "I still love your mother, that'll never change / Think about her every day, we just could never get it together, hey" и продолжува несвојствено да носталгичари. 

Но, лутиот Еминем е далеку од загубен во емотивно торнадо, туку гневот има нова мета. Не себе или потесната дисфункционална фамилија, туку кон оние што што прерано го отпишале од сцената, а има и по некоја мизогинистичка закачка чисто колку да потсети со кого си имаш работа. Самиот албум отвара така, со "Cold Wind Blows" и "On Fire" каде што нема да ти дозволи да заборавиш зошто е најдобриот жив рапер, без разлика што упорно се воздржуваш да го признаеш тоа. Додека се опоравуваш од "Won't Back Down", доаѓа уште една чудна соработка со Лил Вејн, "No Love". Океј, сите го мразиме Лил Вејн и е уште посмешен кога ќе го ставиш на иста трака со Еминем, но некако белото копиле успева да ги има најдобрите стихови на тие соработки. Не ни мораш да го тргнеш Лил Вејн за да биде една од најмоќните траки на албумот. Лирички, целиот Recovery е бесмилосен тенк што гази низ лешови. На неколку места си особено збунет додека се држиш за уста. Како може да е толку добар? 

Албумот има неколку филери што ги премотувам некогаш, пример "Seduction" која наводно ја содржи истата метафора како "25 to Life", но како целина е одличен. Во зависност од кој ден од неделата ќе ме прашаш, би ти одговорил дека ова ми е омилениот албум од Еминем. Не е хит за хит како The Eminem Show, енергијата е различна, но прецизно погодува онаму каде што нишани.

Recovery е темелот на онаа самодоверба која подоцна ќе добие божествен статус на MMLP2. Ретко кој артист добива ваква втора шанса во кариерата, а Еминем со албумот успешно ја користи кон ново издигнување. Мејнстрим рапот е сменет од раните денови на Слим Шејди, но денес не е тука за да се пробива, туку да ја одбрани позицијата градена со години.

Ant-Маn (2015)

Мислев дека конечниот колапс на Марвеловиот рецепт за правење суперхеројски филмови беше Age of Ultron. Не само што не се потруди да исплива од клишеата, туку удобно се потпре на нив, а виспрените дијалози ги замени со досадна акција и не покажа никаков напор да чепне под површината. Разочарувачка реализација што сосема заборави на намерите кои ги покажа со првиот Iron Man и некако ќефски ги третираше во следните неколку филмови. За Ant-Man веќе го имав напуштено возот кој насетив дека не се движи во безбедна насока, па сега месеци подоцна можам да мавтам кон катастрофата од сигурно. 

Разбирам дека е филм, меѓутоа навредливо е кога во замена за блага забава побарано е од тебе да си ја спуштиш интелигенцијата за да може да те намагарчи. Еве, дури и да се решиш да го простиш безобразното кршење на правилата на универзумот кој самиот филм ги поставува, да ја игнорираш физиката карактеристична за цртани филмови, пак е преполн со фекалии и ужива во обидите да ти нацрта смешни бркови со истите. Сценариото е тажно мрзливо, дијалозите развлекуваат неколку исти муабети раскажани со различни зборови, а мотивите на ликовите се толку шаблонски што нема потреба воопшто да зборуваат за можеш да ги превидиш.

Сè што се случува во Ant-Man e за сметка на шарените ефекти. Во еден момент поставува некои закони за како функционираат нештата, следниот веќе ги игнорира за да се случи некоја сцена за која некој проценил дека ќе биде интересна за публиката. Не дека ова е прва ваква појава, но кога гледаш дека не постои никаков труд за прикривање на трагите од лошите сценаристи, резултатите се очајно дебилна шарада.

Пол Рад очигледно се забавува и вреден е со тие неколку листови што му ги дале за дијалогот, Мајкл Даглас иако е океј, изгледа како воопшто да нема поим што се случува и во каков филм го однела професијата, а Еванџелин Лили жалосно се тетрави да блесне во нешто за кое менаџерот ја советувал дека ова ќе е добро за нејзината кариера. Популарно ќе биде ова Лили, дај сè од себе. Не, ќе бидеш многу порелеватна отколку во The Hobbit, само глуми дека трогателно плачеш во оваа сцена и импровизирај некаков дијалог, нашите сценаристи отидоа на доктор зошто ги заболе за филмов. Ужас. 

Единствената забава што ми ја пружи Ant-Man е погодувањето на следната сцена и сеирот на милиони луѓе што се убедени дека ова е добро. Дека Марвел градат некаква огромна слика и покрај тоа што го донеле најевтиниот Авенџер да форсира поврзување на делчиња кои можеби и не припаѓаат заедно. Ова е дното за франшизата, се надевам дека и точката каде што овој глупав суперхеројски тренд ќе почне да чекори кон сигурна смрт. Доста е веќе со изметоциве.

Секогаш е "уште една Hearthstone"

Никогаш не успеав да заглавам на Hearthstone како оние што ги запоставија фамилиите за нешто што едвај е Warcraft. Ја играв бетата некое време и од тогаш до пред некоја недела, немав изигирано повеќе од триесетина партии. Далеку сум од фаза во која би требало да заплачам за помош, ама знае да замириса на изгорен тост што ќе ме потсети дека сум заредил повеќе партии по ред отколку што бил планот. Партиите се кратки и брзи, а удобниот амбиент и забавниот фактор на гејмплејот лесно може да повлечат хронична зависност, па така што ќе се затекнеш заглавен со саати, дури и откако ќе ги комплетираш дневните квестови. 

Лани воведоа и "соло авантури" каде што играш со компјутерски противници сместени на познати World of Warcraft локации, како Naxxramas, Blackrock Mountain, најновата авантура The League of Explorers излезе пред некој ден. Авантурите нудат нови сетови на карти од кои дел се добиваат по нивно комплетирање. Секој авантура може да се купи со вистински пари по цена за која уште не сум доволно навлечен за да ја платам, па затоа го користам другиот начин, со златото кое го добивам од квестовите. Но, во моментов го чувам како алчен гоблин зошто планирам да пазарам бустери и да се фокусирам на арена, за да добијам карти со кои ќе ги појачам дековите да не бидат базирани само на среќно влечење. Да, тотално не знам како да склопам асален дек со картиве што ги имам, а за стратегиите што евентуално ќе ми текнат дека би можеле да се интересни, немам карти. 

Hearthstone во моментов е дефинитивно најдобрата игра со карти што нема своја "картонска" верзија. Со тим од петнаесетина девелопери, Blizzard добија нов гигантски продукт кој денес брои над 40 милиони регистрирани играчи и барем пола милион обиди на други компании да станат дел од трендот со слични игри.

Третата сезона на Hоmеlаnd

Пред три години мислев дека е готово помеѓу мене и Homeland. Повремено приметував дека има нова епизода од тракерите кај што си набавувам ствари за гледање, ќе чуев некој спојлер од луѓето околу мене што продолжија да следат, ама после крајот на втора сезона бев убеден дека сум ја закопал серијата. Со американско знаме и сите почести. Толку ме разочара последното што го видов, за гневно да ја мразам со месеци отпосле и да се грчам при секој случаен контакт. Пред некоја недела, кога сфатив дека ми спласнал душманлакот, чисто од љубопитност ја симнав првата епизода од трета сезона, и чим го читаш постов веројатно е очигледно дека чувствата се сменети. Да, уживам да трошам енерија на сочно пцуење, но овојпат муабетот е различен. Супер си пројдов со овие дванаесет епизоди. Зошто сме 2015, а сезоната е од пред две години, нема потреба да предупредувам за спојлери под сликата.

Третата сезона на Homeland не е втората сезона на Prison Break. Не само што Кери и Броди не бегаат заедно од законот низ Канада, туку и не е мизерно ништожно срање. Сезоната се занимава со настаните кои се неколку месеци по бомбашкиот напад врз ЦИА, за кој нели, Броди е покажуван со прст од целата американска јавност. Додека Броди е во бегство, Кери е назад на работа и ги срка глупостите заедно со преживеаните колеги, кои се обидуваат да ја вратат Агенцијата во целосно функционална состојба. Но, Броди не е во главниот фокус, иако има клучна улога во големиот настан кој се штима уште на почетокот на сезоната. Смел потег е да отстапиш од лик граден две сезони, но исплатлив ако останеш доследен на духот на серијата. А, тука Homeland тоа одлично го изведува.

Има моменти кога серијата повеќе наликува на досадна семејна драма отколку на шпионски трилер, и веројатно ако ги чекав од недела за недела епизодите, тука некаде ќе ми се појавеа отоци на репродуктивните органи. Тоа е поволноста при гледање серија што има целосно излезена сезона, имав заборавено каков е осетот. За среќа, Homeland бргу ја враќа играта, па остатокот е тензична одисеја каде повремено ќе гризеш перница на работ од креветот. Комплетно склопена, со сите детали кои ја правеа серијата толку возбудлива од самиот старт.

Знаев што ќе се случи со Броди, ми кажа некој кога веќе ми беше сеедно и не можев да се грижам помалку. Тоа што не знаев како и кога во текот на сезоната, ми создаде дополнителна напнатост која ми го направи гледањето уште поисплатливо. Не верував дека пак ќе најдам задоволство во Homeland. Погрешниот впечаток ме држел со години настрана од квалитетна серија, која можеби само накратко скршнала од шините Ќе ја изгледам и четврта сезона со надеж дека ќе стигнам да се вклучам пред да заврши тековната петта.

Будењето на Силата

Ова ми е 900-тиот пост на Crapwerk, 120-тиот оваа година. Мал јубилеј што доаѓа две недели пред деветтиот роденден кој ќе биде соодветно прославен со молдавски проститутки во Боба Фет шлемови и пола кило колумбиски кокаин. Но, деталите за забавата на страна, за шест недели во кината пристигнува најголемиот филм во последниве години, The Force Awakens со кој сега ќе се позанимавам за последен пат пред премиерата. Силата е насекаде моментално. Низ цел интернет, во џебот на Дизни акционерите, во твојот тазе измислен "гиковски" идентитет, во книги и стрипови, игри, секаде. Маркетингот е јак со оваа франшиза, успешно допира до сите мрачни ќошиња на планетата. 

Го изгледав трејлерот, ја изгледав и јапонската варијанта, а и она кратко промо наменето за телевизија. Добро е, одлични се. Тоа е тоа, другари, тоа е тој Star Wars што Лукас сам не можеше да го скрои. Немам никакви сомнежи за квалитетот, зошто тим од пеесетина советници и луѓе што го истражиле пазарот веќе знаат што сака публиката да види и мали се шансите за пропаст. Сака да се осеќа како дома, во Star Wars што им ги топли душите, што ќе делува познато иако ќе се третира како нов. Rebels веќе успешно го спроведува тоа, го осеќам со секоја епизода од новата сезона, каде што пак и пак "преработуваат" сцени и кадри од оргиналната трилогија за да се создаде тоа чувство. Ќе функционира додека не почне да старее, а моментално експлоатацијата не е стигната до никаква критична точка, па...

Дизни не се од вчера, знаат дека тоа ќе успее и тука. Колку кадри препозна во трејлерите што те асоцираат на првиот филм? Премногу? Последниот пат кога визијата ја напушти комфортната зона во која публиката ги тегнела нозете со децении, знаеме како заврши тоа. Џорџ Лукас ти го уништи детството, зар не? Овој пат перцепцијата внимателно се поправа, се прилагодува на вкусовите и навиките, само за твое комплетно уживање. Профитот е на сметка на твојата забава, но уживаш во тоа. Уживам и јас, очигледно е. Затоа ќе се навалиме заедно во кино и ќе дозволиме да нè допре Силата специјално сошиена по наша мерка, крајните корисници. Не можеш против, зошто едноставно не сакаш. Знаеш што се крие зад магијата, можеш да ги видиш запчаниците на машинеријата, ама веќе одамна си се предал, заложник си по своја волја.

Секогаш верував дека Star Wars е преголем за да заринка лошо во пустина. Можеби сум во право. А, можеби ќе сопре светото млеко после неколку години, па сите ќе си одиме дома презаситени. Секоја популарност има точка на вриење, ниту една империја не владеела вечно. А, овој пат Силата е во раце кои може да ја прегорат од играње. Колку повеќе од истото е доволно? Сепак, целосно ја задржувам возбудата до декември. Убеден сум дека ќе се исплати, барем овој пат.

Spectre (2015)

Крајот на Skyfall го најави сето она што го очекував од Spectre. Се чинеше дека најпосле тој модернизиран Casino Royale облик полека се претопува во потрадиционален Бонд, каков што беше отсутен од ерата на Броснан. Сцената со која отвара Spectre, самоуверено ја нагласува виталноста на Крег и визијата на продуцентите за таква класична изведба и функционира совршено. Врвна режија и сурово насилство во сценографија која предизвикува чудна носталгија што во одредени моменти си помислуваш дека и Роџер Мур ќе се ѕирне од под некоја маска. По воведната песна на Сем Смит што пола свет стигна да ја исплука (јас сум некаде на средина), следуваат два часа солиден материјал, кој во неколку наврати се гуши во обидите цврсто да се потпре на сопствениот фолклор. 

Spectre целосно ја имплементира Бонд формулата. Егзотични локации, бркотници кои ја нарушуваат сообраќајната безбедност на истите, гаџетите на Кју, две згодни девојки и злобен мегаломан како негативец со сопствено скривалиште во изолирана вукојебина кој нормално има свој хенчмен со кој Бонд физички ќе има прилика да се пресметува со голи раце. Ако добро се сеќавам, Крег никогаш немаше порачано водка-мартини со истите зборови како неговите претходници и не се ни преставуваше каков нив, па Spectre се има погрижено и за тие детали. Но, кога ќе се обидеш таа формула да ја скрпиш во континуитет како што тука прави Сем Мендез, треба да си малку попретпазлив за публиката да не ги види конците кои би можеле да го направат целиот впечаток банален. Токму тоа и се случува во Spectre, во повеќе наврати. Филмот премногу се труди да се надоврзе на последните три, без некоја битна цел, а за сметка на многу работи кои страдаат колатерално. До тој момент бев убеден дека го гледам најдобриот Бонд на Крег. 

Пресвртот кој бил замислен да намигне кон верната публика која е запознаена со историјата на најголемите душмани на 007 воопшто не е толку изненадувачки зошто како прво во името е, а како второ, не трошиш актер како Кристоф Волц на некој што не е Блофелд, така што добар обид Мендез, ама сите знаевме. Она што ме затекна неспремен беше другиот дел од "подарокот", врската на Блофелд со Бонд. Зошто? Нели беше доволно од личните емоционални ролекостери во Skyfall? Крајно нефективно за целата приказна, ни малку потребно, а само додатно искомплицира едноставни ствари. Пренакитувањето и кичерајот не запреа тука, па пресметката со Блофелд ми приреди уште неколку превртувања очи без кои доживувањето ќе ми беше многу попријатно. 

За тоа што Бонд може магично да разнесе толкав комплекс или да пука во неколку тони и да сруши хеликоптер не ни сакам да почнам. Од една страна е Бондовски, но премногу старомодно дури и за ваква разводенета варијанта на модерен Бонд како Spectre. Приказната која оди паралелно додека непослушниот Бонд хара низ Европа, како да е тука само да потсети дека ова не е филм снимен пред 35 години. И, да се оддолжи што Кју беше отсутен во првите два филмови. Со тоа немам проблем, Вишо е одличен како Кју само што не сум навикнат да го гледам ликот во срцето на акцијата. Фајнс е феноменален како М, се надевам дека во случај Крег да го предаде смокингот во следниот филм, ќе ги задржат овие двајца. 

Во главно, Spectre е океј. Ми ги исполни очекувањата, дури и повеќе од тоа, ете бонусот се некои непотребни глупости, но е чиста забава што ми го круниса труењето со Бонд месецов. Го разбирам хејтот, ги видов и позитивните и рецензиите каде што се распнува филмот, меѓутоа овој пат ја завземам страна на Бонд и покрај тоа што пребрзо одјава со Медлин Свон кон зајдисонцето.

Lok'tar ogar!

По години, години нестрпливо агонично чекање, Warcraft филмот конечно се случува. Официјалниот трејлер се истовари на интернет и го ветува целиот тој спектакуларен поглед на Азерот што секогаш се надевав дека ќе дочекам да го видам. Речиси е тука, најпосле на дофат, и комплетно ми ја руши објективната перспектива. Ова ќе биде најдоброто нешто што сум го гледал, макар било и група Орки кои ќе берат по десет јагоди за дејли квест. Не можам да видам каде би можеле работите да отидат јужно, кога толку прецизно се поклопува со мојот детски сон и визија. Стормвинд ќе го дочекам на филм, мостот кон Лејкшајр, Порталот, Каразан... Тоа што првиот пат го искусив во World of Warcraft, сега е тука пред мене во формат за кој би ја пиел крвта на Манорот да го доживеам. А, дали ова на сликата подолу е Кросроудс и Орките ќе се придвижат кон ова што денес е Дуротар?

Единствено нешто што ме загрижува е како ќе биде пречекан филмот од публиката. Моето мислење е веќе слепо оформено како за ништо претходно до сега, дури ни за кобниот Prometheus. Само финансиски неуспех, иако се сомневам дека ќе се случи, би можело да ме лиши од една епска трилогија каде што ќе дочекам да ги видам Илидан и Артас? Само тоа, тоа се надевам, дека Данкан Џонс успеал да создаде нешто што ќе ги предизвика истите морници кај доволен број луѓе од чиј џеб студиото ќе ги извлече продолженијата. Франшизата е далеку од врвот на својата популарност, играта не е наголемиот феномен во поп култура, па веројатно ќе биде потребно нешто повеќе од Avatar со Орки за да се обезбеди светла иднина и развој. Шансата е една, ве молам не се посерувајте врз неа. 

Синоќешниот Blizzcon ја зајакна и најавата за новата World of Warcraft експанзија, Legion, со новиот конечен синематик. Обично падавичарам на секое вакво видео од The Burning Crusade навака, со панично превртување по под и сè,  меѓутоа овој пат сум некако порамнодушен. Се радувам за Legion секако, меѓутоа трејлерот за филмот некако ми ја засенува целата возбуда. Тизерот што излезе во август ми беше далеку поефективен, веројатно зошто сум многу послаб на Гул'дан отколку на Варијан и Силванас. Сепак, самата експанзија изгледа како една од најдобрите до сега, без разлика што повторно се повикува на носталгијата од најдобрите денови. 

Занимливо е како ќе успеат да го вметнат патувањето назад во времето на Дренор во целиот тек на левелирање кој треба да овозможи и ослободување од ендгејмот во претходната експанзија, но ова беше потенцијален "проблем" што се јави уште во првиот момент кога стапнавме таму. Не е нешто што не би можело еден квест да го реши, но што е со Гарнизоните што мене ми го сјебаа природниот тек на левелирање професии? Сакам да го изгорам тоа гомно до земја и да се вратам на традиционалниот начин кој нема да ме држи како заложник во досадна инстанца со саати. Сакам фокус на отворен свет, како што отсекогаш било. Океј?

Warcraft филмот ќе ја има премиерата на 10-ти јуни 2016. Најдобриот почеток на летен распуст ако си дете со такви привилегии. Legion ќе се обиде дополнително да ќари и од тој маркетинг, со датум на излегување најдоцна на 21-ви септември истата година. Епска година за една од најдобрите франшизи на сите времиња, нели?

Другите Бoндoви сo Пирc Брocнaн

По GoldenEye продолжив со гледање и на другите три Бондови со Пирс Броснан. За првпат мислењето малку ми е сменето овие години, веројатно носталгијата за тоа време игра улога, а може приликата и овој мој актуелен Бонд занес си го направија своето. Се сомневам дека баш овие три филмови стануваат подобри како што течат годините, па најзгодно би било доколку свежите заклучоци ги препишам на мојата моментална перцепција. 

Она што најмногу ме изненади овој пат е Tomorrow Never Dies. Имав еден период кога го сакав поради играта, па потоа го отпишував како лош и еве сега успеа да ми остави сосема различен, позитивен впечаток. Темата е премногу чудна за Бонд филм, дури и смешна ако ја загледаш добро, но некако успева да се протне Бондовски и покрај тоа што реализацијата е повеќе напната акција отколку шпионски трилер, зошто филмот ја зема цела акција од GoldenEye, ја пумпа и ја експлодира насекаде. Под вода, по покриви, на паркинзи, по газот на Тери Хачер, секаде. Забавен е секоја минута, па на моменти ќе заборавиш дека главниот негативец, сопственик на медиумска групација, се обидува да направи војна помеѓу Кина и Велика Британија за да може да добие екслузивни права за пренос. Не само тоа, туку мести и други катастрофи за да може да ги покрива. 

Tomorrow Never Dies ги прави најпретераните моменти, дури и за Бонд, да изгледаат симпатично. Ќе се насмееш под брк кога ќе ја вози колата со мобилен што нема полифонски мелодии, зошто еј, Q може да изведе таква технологија и 90-тите да ја пречекаат со раширени раце. За жал, некој мислел дека Die Another Day во 2002 ќе може да помине со нешто слично, ама ќе стигнам и до таму. Ако успееш да пројдеш низ неколку фино изведени ствари кои немаат врска со реалноста (самиот Бонд за почеток нема, ако веќе...), Tomorrow Never Dies е супер материјал со кој комотно ќе можеш да се изгасиш оптегнат два саати. 

Две години подоцна, во 1999, доаѓа The World Is Not Enough. Првата половина е прилично стегната, почнува остро и тера солидно до моментот кога ќе се појави Дениз Ричардс, мојата симпатија од тоа време. Освен некои физички атрибути, нема никаков талент за глума и е неподнослива во секоја сцена. Како сум можел да ја сакам? Мех. Има неколку пресврти што пробуваат да искомплицираат едноставна приказна, но во ниту еден момент филмот не ти го граба доволно вниманието за да успеат како што веројатно била намерата. Ниту па заканата не е толку сериозна за да ја одржи тензијата. Она што го прави филмот да е некако важен е последното појавување на легендарниот Дезмонд Левелин како Q, кој тука ненамерно ја предава улогата на Џон Клиз со тоа што гине во сообраќајка кратко по завршувањето на филмот, на 85 години. 

Решен да не го допрам The World Is Not Enough во следните пет години, без оглед на тоа колку е добра Софи Марсо, го пуштив Die Another Day. Пробав некако да си го отворам умот и да заборавам дека е еден од најлошите филмови што сум ги гледал, се тешев со тоа дека единственото лошо е само невидливиот Астон Мартин, дека остатокот е можеби океј. Сцената која го отвара филмот не е лоша, Бонд е заробен, негативецот делува доволно заканувачки... И, за кратко почнува најлошата Бонд песна и тука ми текна што ме чека. Издржав некаде до пола кога веќе јубилејниот Бонд почна да се претвара во комбинација од пародија на себе и футуристички цртан филм. Додека се будев од палатата од мраз и климаксот на невидливата кола, ја затекнав сцената со цунамито. Никогаш повеќе, никогаш. Хали Бери е ужасна, сцената со ласерите е смешна, обидите за хумор се тажни. Се оди во затвор за ваков криминал, ало.

Веројатно е добро што EON се откажаа од Броснан за следниот Бонд. Колку и да сакав да го видам пак, не верувам дека имаше некаква шанса да го врати достоинството на серијалот. Финансискиот успех на Die Another Day можеби ќе ги инспирираше продуцентите да отидат уште подалеку од смешни вселенски оружја што пукаат зраци на Земјата. Но, околностите за среќа се наместија така за да франшизата сепак да добие некаков рестарт. Превисоката сума што Броснан ја побарал за продолжување на договорот, некој со здрав разум што приметил дека филмовите премногу се потпираат на лоши специјални ефекти и можеби Тарантино кој тврди дека ја убедил фамилијата на Флеминг да се адаптира Casino Royalе. Тарантино има изразено желба да го режира филмот, но строго црно-бел, сместен во 50-ти како книгата и со Броснан. Е, сега замисли тоа како би можело да испадне...

Да, може нова Star Trek серија

Не дека некој ме праша, но задоволство ќе ја пречекам новата Star Trek серија. Се обидувам да се сетам на квалитетен телевизиски СФ сместен во вселена од последниве неколку години, и освен Firefly и првите две сезони на Battlestar Galactica ништо друго не ми доаѓа на ум. А, од тие две серии е поминато многу, многу време. Дадов шанса на Dark Matter, дури дадов шанса и на Defiance, меѓутоа не успеаа да ме задржат повеќе од две-три епизоди. Defiance можеби и не е толку лоша, само што вкусот ми е еволуиран од времето на кое припаѓа. Пред десетина години можеби ќе ми изгледаше како најдобрата серија на телевизија. 

Пред точно десет години и Star Trek замина од природното живеалиште, малите екрани. Во меѓувреме, процедуралните серии почнаа да изветвуваат, телевизиските наративи напреднаа на повисоко ниво, а и самата популарност на Star Trek е значително намалена. Или, барем не е во толку фокусот на мејнстримот како некогаш. Во јануари 2017 почнува нов серијал на CBS, односно нивната pay-per-view платформа All Access. Ако погледнеш каков ужас нуди телевизијата моментално, плукањето на ваквиот бизнис потег е сосема оправдано. Како ќе дојде серијата до оние што не сакаат да платат, освен преку пиратерија? Колку луѓе денес ќе се претплатат ексклузивно за Star Trek? Далеку од тоа дека ме засега лично, но се надевам дека CBS ќе ја разгледа одлуката само за да може новиот Star Trek да има поширока публика. 

Сепак, најбитното е самата содржина, без оглед на начинот на кој ќе биде дистрибуирана. Позитивното е тоа што конечно ќе има нов екипаж, зошто сериозно, кој би сакал да гледа уште еден римејк? Во најлошото сценарио, ќе биде во истиот универзум на Абрамс, во случај да сакаат да градат ист тајмлајн како што Marvel го прави тоа со глупи серии. Добро, и не толку глупи. Не дека тој универзум на Абрамс е комплетно промашување, но не гледам реална причина зошто би се отфрлил канон кој се градел 40 години за нешто што е толку свежо и никогаш не доби некоја сериозна тежина. Ете, официјално е дека нема да има поврзаност со третиот филм, Star Trek Beyond, но не видов потврда за каде точно ќе е сместено дејствието во серијата. Сакам да видам пензиониран Пикард, а не гостување на Закари Квинто во пилот-епизодата. Никаква "реимагинација" нема да пројде. Не значи дека ако тоа донесе финансиски успех со два филм, ќе се случи Battlestar Galactica. Star Trek треба да оди напред.

Се надевам само дека ќе успеат да ги задржат идеите на Роденбери, барем онака како што од денешна перспектива би можеле да се третираат. Далеку сме од неговата утопија, меѓутоа некои негови визии, особено технолошките, се денес реалност. Прифатени се некои концепти и идеи кои тогаш сами по себе биле "научна фантастика", а има уште многу останати со кои новата серија би можела да се занимава и да го задржи фундаменталниот тон. Star Trek е, очекувам да биде испочитувано како такво. 

Иако оној формат на една приказна по епизода го прават Star Trek толку фин, овој пат сакам да видам нешто што ќе се протега низ цела сезона. Не само аркови врзани меѓусебно, туку јасна тема која ќе се отплеткува од епизода во епизода. Многу повеќе од брод изгубен во Делта Квадрант или Dominion War. Ајде CBS, може сте плодна почва за одгледување срања како CSI: Cyber, ама ова е Star Trek, мора повнимателен пристап. Сега е шансата за нова Star Trek револуција и серија што ќе ги диктира новите стандарди за како се прави СФ во вселена. Не ја заебувајте.

Види такоѓе:

• Неколку епизоди од Star Trek: The Original Series

Нова серија: Аsh vѕ Еvil Dеаd

Еш е еден од оние ликови кои упорно одбиваат да остарат. Не само поради култниот статус на оргиналната Evil Dead трилогија, туку и тоа што Брус Кембел со години изгледа како да се осеќа удобно со моторна пила закачена за пресечената десна рака и "бумстик" во другата. Самоуверено се носи со улогата и неговото место во светот на Б-филмовите. Сем Рејми, мајсторот за крв и вадење органи надвор од нивните демонските сопственици, очигледно ја дели истата страст. Ash vs Evil Dead немаше да биде тоа што е, без двајцата комплетно посветени да се забавуваа на нивното работно место. Двајцата се свесни за тежината на она што го создале пред триесетина година и ова е нивната благодарност изразена кон секој оној што ги поддржувал во меѓувреме.

Армијата фанови на серијалот нема ден одморено од интензивното урлање за враќањето на Еш и неговиот арсенал, па повторното случајно рецитирање на стиховите од Некрономикон го повикува злото од Пеколот баш онака како што сите гладни го очекуваа. Со избежните референци кон корените, Ash vs Evil Dead продолжува во истиот дух, без да се потпира на модернизација и обновување на концепт кој совршено функционира во доменот на сопствените шаблони. Подостарениот Еш (Брус Кембел има 57 години), способен е сам да се справи со она што повторно доаѓа во неговата генерална насока, но за атер на обемот на срањата, поддржан е од неколку нови ликови кои се буквално свежата крв. Луси Лолес е исто така дел од актерската екипа, меѓутоа нејзиниот лик едвај доби минутажа во пилотот. Ќе игра поголема улога, но оставена е веројатно за од втората епизода, па натаму.

Хуморот е исто такa задржан во рамките на Evil Dead 2 и Army of Darkness, што на моменти ќе се запрашаш како воопшто може да функционира како таков. Но, со оглед на внимателниот третман на Рејми и Кембел, не треба ништо да те изненади. Затоа и на почетокот на пилотот бев малку скептичен околу стилот на раскажување, но набргу Ash vs Evil Dead се претвори во она што го вети трејлерот и резултатот е одличен. Веројатно требаше малку време додека се свестам што гледам, бидејќи не успеав да најдам време деновиве да го освежам познавањето од оргиналниот материјал и да се ставам во прикладното расположение. 

Моторната пила на Еш е запалена и назад во употреба, каде што така ќе остане барем десет епизоди колку што ќе трае првата сезона. Освен пилотот кој е 45 минути, останатите епизоди ќе се по половина час, сосема доволна доза на лабава хорор комедија која ќе можеш да ја добиваш на мрзливи недели до крајот на годината.

Види такоѓе:

• Crapwerk Horror Show